บทที่ 4 ลูกสาวผม (1)
928 คำ
วันต่อมาในระหว่างที่หอมรักกำลังวิ่งเล่นอยู่หน้าบ้านคนเดียว อยู่ๆ ก็มีรถมาจอดตรงหน้ารั้ว เด็กน้อยจึงวิ่งไปดูว่าใครมา มุมปากมีรอยยิ้มประดับเมื่อเห็นว่าคนที่ลงจากรถคือคุณลุงคนเมื่อวาน
“มาหาใครค่า มามี้ทำงานอยู่ห้ามรบกวน” ถามไม่ต่างจากผู้ใหญ่ ยัยหนูจำมาจากพี่เลี้ยงทั้งนั้น วันนี้พลอยใสมีสอบทำให้เด็กหญิงตาแป๋วต้องอยู่บ้านกับมารดา
“สวัสดีครับ หนูจำลุงเมฆได้ไหมครับ” ปลายเมฆยิ้มกว้างเมื่อเห็นเด็กน้อยจ้องมองตนเองอย่างไม่เกรงกลัว
“สวัสดีค่า น้องหอมจำได้ค่า” ทำไมจะจำไม่ได้ก็แม่หนูชอบคนหล่อ ใครหล่อน้องหอมจำได้หมด ป้ารวยซึ่งยืนอยู่ข้างปลายเมฆตั้งใจมองใบหน้าของเด็กน้อยตาไม่กะพริบ ใช่เลยแม่หนูหอมรัก หน้าตาเหมือนปลายเมฆราวกับฝาแฝดไม่มีผิดเพี้ยน
เธอเชื่อว่าเด็กน้อยตรงหน้าคือลูกของปลายเมฆ ไม่ใช่ลูกชู้อย่างที่ถูกกล่าวหา แก้มเอย ปากเอย รวมๆ คือมินิปลายเมฆ เห็นแล้วก็อดคิดถึงตอนปลายเมฆตัวเท่านี้ไม่ได้ น่ารักไม่ต่างกันเลย ดูท่าจะฉลาดมากด้วยถึงได้มองคนนั้นคนนี้ไม่วางตา
“ย่าชื่อย่ารวย หนูชื่อน้องหอมเหรอลูก”
คนแก่แนะนำตัวอย่างเป็นกันเอง เธอจำชื่อเด็กตรงหน้าได้เป็นอย่างดี ปลายเมฆบอกว่าชื่อหอมรัก ช่างเป็นชื่อที่ไพเราะเหมาะสมกับเจ้าตัวเหลือเกิน
“สวัสดีค่า เปิดประตูไม่ได้ มามี้บอกว่าคนร้ายจะมาจับตัวน้องหอมไป”
นอกจากบอกแล้วแม่หนูตาแป๋วยังเอามือขึ้นมาโบกพร้อมกับถอยหลังไปหนึ่งก้าวแสดงถึงความไม่ไว้วางใจ ต่อให้รู้จักกับปลายเมฆแต่หอมรักก็เลือกจะเชื่อฟังคำสอนของมารดา
“น้องหอมฉลาดจังเลย งั้นช่วยไปบอกมามี้ว่าลุงเมฆมาหา”
“แต่มามี้ห้ามรบกวน มามี้ทำงานหาเงิน”
ใบหน้ายับยู่ยี่ของเด็กน้อยทำให้ผู้ใหญ่ทั้งสองรู้สึกเอ็นดู น่ารักน่าชังเหลือเกิน ใจหนึ่งก็อยากไปบอกแต่อีกใจก็ไม่อยากไป ดวงตากลมโตถึงได้มีทั้งความลังเลและความกล้า สับสนปนเปไปหมด
“งั้นหนูก็มาเปิดประตูให้เราสองคน ลุงเมฆไม่ใช่คนร้าย”
“ไม่ได้ค่า มามี้จะดุน้องหอม”
“แต่ลุงเมฆมีของมาฝากน้องหอมด้วย ของเล่นชุดนี้” ปลายเมฆยกของเล่นที่ตั้งใจซื้อมาฝากมาให้เด็กหญิงตาแป๋วดู เด็กน้อยถึงกับตาโตมองของเล่นในมือลุงเมฆด้วยความชอบใจ
“ของเล่น น้องหอมชอบค่า”
“ถ้าชอบก็มาเปิดประตูให้ลุงเมฆกับย่ารวยหน่อยครับ”
เด็กอยากได้ของเล่นที่อยู่ในมือของปลายเมฆเกิดอาการลังเล ในขณะที่เท้าค่อยๆ ขยับเข้าไปใกล้ประตูรั้วหน้าบ้านทีละก้าว แต่สุดท้ายก็เลือกที่จะหมุนตัวแล้ววิ่งกลับเข้าไปในบ้าน เพราะจำคำสอนของมารดาได้ขึ้นใจ อย่าไว้ใจใครเด็ดขาดนอกจากมามี้ พ่อวิน แล้วก็พี่พลอย
ครู่เดียวสองแม่ลูกก็เดินออกมา ทันทีที่ระฆังแก้วเห็นว่าเป็นใครก็อดน้ำตารื้นไม่ได้
นานเหลือเกินที่เธอไม่ได้เจอผู้ใหญ่ใจดีมีเมตตาอย่างป้ารวยจึงรีบเชื้อเชิญให้เข้ามาในบ้าน ส่วนอดีตสามีน่ะเหรอไม่แม้แต่จะชายตามอง เธอทำเหมือนเขาเป็นมนุษย์ล่องหนก็ว่าได้ ตรงข้ามกับลูกสาวที่ยอมให้คุณลุงอุ้มอย่างง่ายดาย
“ของเล่นของน้องหอมอยู่ไหนคะลุงเมฆสุดหล่อ”
ความปากหวานและอยู่เป็นของยัยหนูทำให้ใครเจอเป็นต้องหลงรัก เด็กน้อยมองหาของเล่นจนคอแทบเคล็ด คิดว่าคุณลุงไม่ได้ถือเข้ามาในบ้าน
ปลายเมฆยิ้มนิดๆ ก่อนจะชี้ไปบนพื้นข้างป้ารวย
“ย่ารวยถือเข้าไปในบ้านแล้วครับ นั่นไงครับ เมื่อกี้น้องหอมเล่นอะไรอยู่เอ่ย” ชายหนุ่มนั่งลงบนโซฟาแต่ยังไม่ยอมปล่อยเด็กน้อยแก้มแดงออกจากอก ดูเหมือนยัยหนูเองก็ไม่อยากออกห่างจากคุณลุงเหมือนกัน
“น้องหอมเล่นกับพี่ชินจังค่า เล่นขายของกัน”
“น่าสนุกจังเลย เอาไว้ลุงมาเล่นด้วยนะครับ”
“ได้ค่า น้องหอมอยากมีคนเล่นด้วย มามี้ไม่ว่าง พี่พลอยไม่อยู่ เฮ้อ พ่อวินก็ไปทำงานไม่มีใครเล่นกับน้องหอมเลย”
แสร้งตีหน้าเศร้าเพื่อให้คุณลุงคนใหม่เห็นใจ ดูท่าคุณลุงจะไปไหนไม่รอดแล้วถึงได้รีบให้คำสัญญาว่าจะมาเล่นกับน้องหอมบ่อยๆ ไม่ถามแม่ของหอมรักสักคำว่ายอมให้เขามาหาไหม
“ตัวแค่นี้ถอนหายใจเป็นแล้วเหรอคะคุณหนูน้อยของย่ารวย”
“บ่นทุกวันค่ะป้ารวย ช่วงนี้ปิดเทอมไม่ได้เจอเพื่อน ไม่ได้เล่นกับใคร”
“ถึงว่าดูเหงาๆ คุณแก้วเป็นยังไงบ้างคะ สบายดีไหม”
“แก้วสบายดีค่ะ ป้ารวยล่ะคะเป็นยังไงบ้าง แก้วไม่ได้ติดต่อไปเลย”
“สบายดีค่ะคุณหนูดูแลป้าดีมาก ป้าคิดถึงคุณแก้วทุกวัน ยังคิดเสมอว่าก่อนตายต้องได้เจออีกสักครั้ง แล้ววันนี้ก็เป็นจริง”
- ผู้เขียน
