“ปวดหัวจังวะ!!” เสียงแหบแห้งพึมพำเมื่อรู้สึกตัวตื่นช่วงดึก อคินลืมตาตื่นขึ้นโฟกัสรอบหน้าที่ถูกตกแต่งด้วยสีขาวตัดฟ้า เขาหลับตาลงอีกครั้งเพื่อให้สมองประมวลผล ทุกอย่างดูเลือนรางแทบจำไม่ได้ว่าตัวเองอยู่ที่ไหนในตอนนี้
มือหนายกขึ้นนวดคลึงขมับตัวเองในช่วงดึก เขาค่อย ๆ หันมาโฟกัสผู้หญิงที่นอนข้างตัวเอง แสงจากดวงจันทร์ที่สาดส่องเข้ามาภายในห้อง
สามารถมองเห็นใบหน้าของหญิงสาวที่นอนอยู่ด้านข้างได้เป็นอย่างดี เพราะเขาจำได้ดีว่านั้นคือเมียของตัวเอง เขาถอนหายใจอย่างโล่งอกเมื่อรู้ว่าเป็นพราวฟ้าไม่ใช่ผู้หญิงคนอื่น
อคินล้มตัวลงนอนอีกครั้ง เขาหันหน้าไปมองใบหน้าสวยของพราวฟ้าที่หลับสนิทอยู่ เครื่องหน้าจิ้มลิ้ม ปากนิด จมูกหน่อยของเธอรับกับรูปหน้าได้เป็นอย่างดี ถ้าไม่เกิดเหตุถูกจับแต่งงานพราวฟ้าคือผู้หญิงคนหนึ่งที่สวยและน่าสนใจในสายตาของเขาคนหนึ่ง
“อื้ม” เสียงครางเบา ๆ ของพราวฟ้าที่นอนสนิทอยู่บนเตียง รู้สึกตั
