เผลอใจรักเมียตีทะเบียน

เป็นได้แค่นางบำเรอ

“พี่คินกลับมาแล้วเหรอคะ” เสียงหวานของพราวฟ้าเอ่ยถามอคิน เธอเดินออกมารับอคิน หลังเลิกงานบริเวณหน้าบ้านตั้งแต่วันแรกที่เธอเข้ามาอยู่ที่บ้านของเขา

“มีตาไหม” เสียงเข้มของอคินตอบกลับพราวฟ้าจนเธอหน้าเสียเมื่อได้ยินคำตอบ มือหนาโยนเสื้อสูทที่หยิบออกจากรถโยนให้กับพราวฟ้าโดยไม่บอกกล่าว จนทำให้คนตัวเล็กต้องลุกลี้ลุกลนรับเสื้อเอาไว้ก่อนที่จะตกลงกับพื้น หากว่าเสื้อตกลงพื้นมีหวังอคินคงตะคอกเธอเสียงดังแน่นอน

“พราวทำอาหารเย็นเอาไว้ พี่จะทานเลยไหมคะ”

“ไม่ ฉันกินมาแล้ว”

“แต่ว่าพราว ทำเอาไว้หลายอย่างเลยนะคะ”

“นั้นมันเรื่องของเธอ” ขายาวสาวเท้าเข้าไปในบ้าน เขาเดินผ่านห้องอาหารอย่างไม่ไยดีเดินขึ้นบันไดไปยังห้องนอนชั้นสองของบ้านโดยมีพราวฟ้าเดินตามหลังไม่ห่าง

“ให้พราวเตรียมน้ำอุ่นให้ไหมคะ”

“อืม เสร็จแล้วออกจากห้องฉันไป”

พราวฟ้าและอคินแยกห้องนอนโดยคำสั่งของอคิน เขาไม่ยอมให้พราวฟ้ามานอนที่เตียงของตัวเองโดยให้เหตุผลว่ารังเกียจเธอแต่เมื่อวันไหนที่อคินมีความอยากได้ตัวของพราวฟ้า อคินก็แค่เดินไปเคาะประตูห้องนอนของพราวฟ้าและหลังจากเสร็จกิจธุระเขาก็เดินออกมาจากห้องของเธอ

เป็นเช่นนี้เกือบทุกวัน เพราะอคินมักจะใช้ร่างกายของพราวฟ้าเพื่อระบายความใคร่ของตัวเอง หรือแม้กระทั่งความเครียดจากเรื่องงานเอามาลงกับพราวฟ้าบนเตียง

“เสร็จแล้วค่ะ” พราวฟ้าจัดแจงเตรียมน้ำอุ่นให้กับอคินเสร็จเธอก็เดินมาหยิบชุดนอนและผ้าเช็ดตัวเตรียมเอาไว้ให้กับอคิน ตั้งแต่พราวฟ้าเข้ามาอยู่ในบ้านของเขาอคินแทบไม่ได้ทำอะไรเลยด้วยซ้ำ

ทุกอย่างคือหน้าที่ของพราวฟ้า ที่บ้านของอคินไม่มีแม่บ้านประจำจะมีก็แค่จ้างมาทำความสะอาดอาทิตย์ละสองครั้งนอกนั้นเป็นหน้าที่ของพราวฟ้าที่ต้องทำ

“ออกไป!!”

หลังจากจัดการอำนวยความสะดวกให้กับอคินเรียบร้อย พราวฟ้าเดินลงมาจากด้านบนของบ้าน เพื่อมาเก็บอาหารที่เธอทำเอาไว้รอเขาและเธอเองก็ยังไม่ได้ทานอาหารเย็นเช่นกัน

เพราะเธอรอให้เขากลับมาทานพร้อมกันและแน่นอนว่าคนอย่างอคินไม่ต้องการจะร่วมโต๊ะอาหารกับเธอด้วยซ้ำถึงแม้ว่าเธอจะทำอาหารเช้าและอาหารเย็นทุกวันแต่อคินกลับไม่เตะมันเลยสักนิด

ดวงตากลมโตจ้องมองอาหารที่ถูกจัดขึ้นอย่างสวยอย่างและหลากหลายเมนูวางเรียงรายอยู่บนโต๊ะ พราวฟ้าถอนหายใจเฮือกใหญ่ มือบางค่อย ๆ เก็บโต๊ะอาหารที่ตัวเองเป็นคนจัดขึ้นมาเองกับมือแต่ตอนนี้เธอต้องเก็บเพราะตัวเธอเองก็ทานอะไรไม่ลงเช่นกัน

“ใจร้ายจังนะ” พราวฟ้าเป็นผู้หญิงที่ดูเหมือนว่าเธอจะอ่อนโยนและอ่อนแอแต่แท้จริงแล้วเธอเป็นผู้หญิงที่สู้คนพอสมควรเว้นก็แต่อคินเท่านั้นที่เธอยอมเขาทุกอย่างและอคินเองก็เช่นกัน เขาดีกับทุกคนยกเว้นเธอ

“พราวฟ้า!!” ยังไม่ทันที่พราวฟ้าจะเก็บโต๊ะอาหารเสร็จเสียงเรียกชื่อของเธอก็ดังมาจากชั้นสอง ทำให้เจ้าตัวก็รีบวางทุกอย่างและรีบเดินขึ้นไปตามเสียงเรียกของอคิน

“คะ”

“ฉันบอกเธอกี่ครั้งแล้ว ว่าอย่ามายุ่งกับชั้นวางของของฉัน”

“แต่พราวแค่เช็ดฝุ่นเองนะคะ พราวไม่ได้ย้ายอะไรเลย”

“นี่!!เธอเถียงฉันงั้นเหรอ” แววตาเรียบเฉยและน้ำเสียงเกรี้ยวกราดตวาดใส่หญิงสาวเสียงดัง ไม่แม้แต่จะรักษาน้ำใจของเธอที่เข้ามาทำความสะอาดในห้องของเขาเลยด้วยซ้ำ

“พราวเปล่า”

“มานี่!!” มือหนากระชากแขนเล็กให้เดินตามแรงกระชากของเขา ร่างสูงดึงแขนของเธอให้ออกจากห้องและเดินไปที่ห้องของพราวฟ้าทำให้เธอรับรู้ได้ว่าเขากำลังจะทำอะไร มีแค่เรื่องเดียวที่ทำให้อคินเดินมาที่ห้องของเธอ

“พี่คิน วันนี้พราวเหนื่อย”

“นั้นมันเรื่องของเธอแต่ฉันจะเอา!!” อคินผลักร่างบางของพราวฟ้าลงจากเตียงอย่างแรง แผ่นหลังบางกระแทกลงบนเตียงจนจุ

เธอแปลกใจอยู่ไม่น้อยว่าตัวเองไปทำอะไรให้เขาโกรธแค่เธอปัดฝุ่นในชั้นเก็บของของเขาที่มีกรอบรูปภาพของสามหนุ่มและผู้หญิงอีกคนที่หน้าตาน่ารักน่าทะนุถนอมคนนั้น

“แต่พราวไม่ใช่”

“เธอเป็นได้ก็แค่นางบำเรอเท่านั้นแหละพราวฟ้า” คำพูดของอคินทำให้พราวฟ้าไม่ตอบโต้อะไรกลับ เธอยอมจำนนเมื่อได้รับรู้สถานะของตัวเอง ปล่อยให้เขาสำรวจร่างกายของตัวเองด้วยแววตาเรียบเฉยปนโกรธเขาในใจกับคำพูดที่สาดใส่เธอ

“เธอแม่ง!! หย่ากับฉันเมื่อไหร่ หาเหงื่อใหม่ได้สบาย” ใบหน้าหล่อซุกไซ้ซอกคอระหงของพราวฟ้า มือหนาปลดเปลื้องเสื้อผ้าของหญิงสาวและตัวเองออกจนหมด เผลอให้เธอหุ่นซ้อนรูปของเธอได้เป็นอย่างดี

“อ๊ะ!!”

“หึ!!เธอก็ร่านดีเหมือนกันนะ” ทุกครั้งที่ถูกอคินสัมผัสร่างกายเสียงครางหวานมักจะถูกเปล่งออกมา ร่างบางให้ความร่วมมือกับคนตัวโตเป็นอย่างดี เธอเอนรับสัมผัสที่เขามอบให้เสมอจนเป็นที่น่าพึงพอใจจากคนตัวโต

รอยยิ้มเหยียดเหมือนกำลังดูถูกตัวเอง ทำให้หญิงสาวเลือกที่จะไม่สนใจและร่วมรักกับเขาด้วยความเต็มใจทุกครั้ง เพราะเธอเองก็ชอบสัมผัสที่เขามอบให้เช่นกัน เป็นสัมผัสทางร่างกายสัมผัสเดียวที่ทำให้เธอได้ใกล้ชิดเขาขนาดนี้

“อ่าส์/อ๊ะ” ความเป็นชายสอดเข้าร่างรักจนมิดลำในครั้งเดียว เรียกเสียงครางให้กับทั้งคู่เป็นอย่างดีความเจ็บและความเสียวปะทะตีตรวนกันจนพราวฟ้าแทบแยกไม่ออก เธอเอนรับความเป็นชายของอคินอย่างดี

มือเล็กสัมผัสไปทั่วร่างกายของอคิน กล้ามเนื้อหน้าท้องเป็นลอนสวยบวกกับเม็ดเหงื่อที่ซึมออกมามันทำให้เขาดูเซ็กซี่เกินต้านทานบวกกับใบหน้าหล่อเหลาของอคินที่มีเครื่องหน้าลงตัวกัน สามารถเรียกน้ำหวานของพราวฟ้าได้เป็นอย่างดี

อคินกัดปากล่างของตัวเองเพื่อระบายความเสียว ใบหน้าหล่อแหงนหน้าขึ้นมองบนเพดาน เอวสอบยังกระแทกร่องรักไม่หยุดก่อนที่เขาจะถึงจุดสุดยอดและปลดปล่อยน้ำขาวขุ่นเข้าร่องรักของเธอทุกหยด

“กินยาซะ!!”

เมื่อเสร็จความใคร่ของตัวเอง อคินยันตัวเองลุกจากเตียงของพราวฟ้า เขาลุกไปหยิบกางเกงของตัวเองมาส่วนใส่ลวก ๆ และเดินออกจากห้องของพราวฟ้าไปอย่างไม่แยแสคนตัวเล็กดั่งเช่นเคย ไม่แม้แต่จะหันมามองแววตาน่าสงสารของคนตัวเล็กที่จ้องมองแผ่นหลังของเขาจนหลับตา