ต้องแคร์ด้วยเหรอ?
1134 คำ
“แน่ใจแล้วใช่ไหม? ว่าคุณแก้งานให้ผม” เสียงนิ่งแฝงไปด้วยความดุดันบวกกับแววตาที่จริงจังเสมอเมื่อเป็นเรื่องของงาน ดวงตาคมจ้องมองไปยังพนักงานที่กำลังยืนก้มหน้าใช้มือไขว้เอาไว้ตรงเป้ากางเกงยีนสำนึกผิดเมื่อถูกเจ้านายต่อว่า
“คือผมแก้ไขแล้วครับท่านแต่พอดีว่าไฟล์งาน หะ หายครับ”
“ให้มันได้อย่างนี้สิ!!”
“ขอโทษครับท่าน ผมขอเวลาอีกหน่อยได้ไหมครับ”
“เอาไป!!แล้วอย่าให้มีรอบที่สาม” ร่างสูงอกผายไหล่ผึ่งใส่สูทสีดำเนกไทสีกรมโยนแฟ้มงานคืนให้กับลูกน้อง เสียงเข้มตอบกลับลูกน้องใบหน้าขึงขังจนลูกน้องแทบไม่กล้าเงยหน้าขึ้นมาสบตากับเขา
พนักงานที่ถูกท่านประธานต่อว่าค่อย ๆ เดินเข้ามาหยิบแฟ้มงานบนโต๊ะทำงานของเจ้านายหนุ่มและรีบวิ่งออกจากห้องทำงานไปในทันที โดยไม่รอให้เจ้านายหนุ่มเอ่ยถามต่อ เสียงถอนหายใจดังขึ้นหลังจากที่เดินพ้นประตูห้องทำงาน
อคินชายหนุ่มรูปร่างหน้าตาดี ดีกรีผู้บริหารของโรงพยาบาลเอกชนชื่อดัง หน้าตาอันหล่อเหลาของเขาเป็นที่รู้จักดีในกลุ่มสาว ๆ
อคินไม่ได้มีดีเพียงแค่หน้าตาแต่เขายังเก่งและฉลาด สามารถทำให้โรงพยาบาลติดท๊อปเป็นโรงพยาบาลที่ดีที่สุดในประเทศและขยายสาขาไปทั่วประเทศอีกด้วย
“นายครับ วันนี้มีนัดกินข้าวที่บ้านใหญ่นะครับ” อานนท์เลขาคนสนิทของอคินเดินเข้ามาภายในห้องทำงานของเจ้านายหนุ่ม แจ้งรายละเอียดของวันให้กับอคินได้รับทราบว่าเขาต้องทำอะไรต่อจากนี้
“มีเรื่องอะไรอีกไหม”
“ไม่ครับ”
“งั้นกลับได้เลย วันนี้ผมจะขับรถเอง” เสียงเข้มเอ่ยบอกกับเลขาคนสนิทของตัวเอง ร่างสูงยันตัวเองลุกจากเก้าอี้ทำงาน สาวเท้าเดินผ่านเลขาเดินออกจากห้องทำงานไปในที่สุด
อคินเดินไปยังลานจอดรถขั้นผู้บริหาร รถสปอร์ตคันหรูสีดำจอดอยู่เขาไม่รอเขารีกดรีโมทรถคู่ใจพร้อมกับเข้าไปนั่งประจำตำแหน่งคนขับ ก่อนจะกระชากรถออกจากลานจอดรถเพื่อมุ่งหน้าไปที่บ้านของพ่อและแม่ของเขา
รถยนต์คันหรูขับเข้ามาจอดที่โรงจอดรถของคฤหาสน์หลังใหญ่ที่รายล้อมไปด้วยต้นไม้และสิ่งปลูกสร้างที่ทันสมัย
“คินมาแล้วเหรอลูกแล้วหนูพราวแหละ” อคินเดินเข้าไปในบ้านเขาเจอกับผู้เป็นแม่ที่กำลังเดินออกมาพอดี รอยยิ้มหวานของคุณหญิงมินตราส่งยิ้มให้กับลูกชายหัวแก้วหัวแหวน
“ครับ ไม่ว่างครับ”
“ไปห้องรับแขกกันเถอะลูก คุณพ่อรออยู่ด้านใน” น้ำเสียงอ่อนหวานของคุณหญิงมินตราเอ่ยพูดกับลูกชาย มือบางดันแผ่นหลังกว้างให้เดินไปยังทิศทางที่ต้องการ
อคินไม่ได้ขัดขืนแต่อย่างใด เขาเดินเข้าไปยังห้องรับแขกที่ผู้เป็นพ่อรออยู่ก่อนแล้ว ท่าทางสบายของพ่ออคินที่กำลังนั่งจิบกาแฟอยู่หันมามองหน้าลูกชายตัวเองก่อนจะเอ่ยทักอย่างเป็นกันเอง
“ไง!!ไอ้เสือ ทำไมวันนี้ไม่พาเมียมาด้วย”
“คุณแม่บอกให้มาทานข้าวเย็น” น้ำเสียงเบื่อหน่ายของอคินบ่งบอกถึงความจำใจอยู่ในขณะนี้ ปกติเขามักจะเลิกงานดึกก็ว่าได้ เวลาทุกวินาทีเขามักจะทุ่มเทให้กับงานจนแทบไม่มีเวลาสนใจอย่างอื่นเลยด้วยซ้ำ
“พูดแบบนี้แม่น้อยใจนะคิน”
“โถ่!!แม่ครับ ผมงานยุ่งจริง ๆ” ร่างสูงโน้มตัวเข้าไปกอดผู้เป็นแม่อย่างออดอ้อนจะมีก็แต่คนในครอบครัวเท่านั้นที่เห็นอคินในโหมดนี้
“ทำแต่งานแล้วเมื่อไหร่แม่จะได้อุ้มหลานกับเขาสักที”
“ผมไม่อยากมีลูกกับผู้หญิงเห็นแก่เงิน”
“คินทำไมพูดแบบนี้ อดีตที่คินเคยเจออย่าเอามาตัดสินกับปัจจุบันสิลูก ที่ผ่านไปแล้วก็ช่างมันสิ” น้ำเสียงและแววตาเป็นห่วงจากคุณหญิงมินตราส่งผ่านไปยังลูกชายตัวเอง แววตาวูบไหวของอคินแสดงออกมาอย่างเห็นได้ชัดเมื่อผู้เป็นแม่พูดถึงอดีตที่ผ่านมาของเขา
“เราไปทานข้าวกันเถอะ ผมหิวแล้ว” ฌาณพ่อของอคินพูดแทรกขึ้นเมื่อเห็นบรรยากาศภายในห้องรับแขกเริ่มแย่ลง
“ไปทานข้าวเถอะคิน วันนี้แม่เตรียมของโปรดลูกเอาไว้เยอะเลย”
“ครับ” ทั้งสามพากันเดินออกจากห้องรับแขกไปยังห้องอาหารของบ้าน หลังจากที่ทานอาหารเสร็จทั้งสามก็พากันเดินกลับมานั่งคุยกันต่อที่ห้องรับแขก ซึ่งแน่นอนว่าเป็นเรื่องสำคัญไม่น้อย
“ตอนนี้พ่อได้ข่าวของไอ้ทวีเหมือนว่ามันกำลังซุ่มทำอะไรบางอย่าง”
“ครับ แล้วยังไง”
“ทำอะไรก็ระวังไว้หน่อย ตอนนี้แกไม่ได้ตัวคนเดียวแล้วนะ ทำอะไรก็คิดรอบคอบหน่อย” เสียงเอ่ยเตือนของผู้เป็นพ่อเอ่ยตักเตือนลูกชายด้วยความเป็นห่วง เลือดร้อนของลูกชายที่ถอดแบบจากเขามาทำไมเขาจะไม่รู้ว่าลูกคิดจะทำอะไร
“เกี่ยวอะไรกับเธอ”
“ถ้ามันเล่นงานแกไม่ได้ คิดว่ามันจะหันไปเล่นงานใคร”
“แล้วยังไง ผมต้องสนใจด้วยเหรอครับ”
“ไอ้คิน/คิน”
“ผมก็แต่งงานตามคำสั่งพ่อกับแม่แล้วหนิครับ จะมาอะไรกับผมอีก”
“ไอ้คินแต่หนูพราวเป็นเมียแกนะ แกควรดูแลเขารวมถึงความรู้สึกด้วย” เมื่อได้ยินประโยคของลูกชาย น้ำเสียงติดโมโหของผู้เป็นพ่อตวาดใส่ลูกชายตัวเอง
“หึ!!” ร่างสูงเอนตัวพิงกับโซฟาอย่างสบายใจ จนผู้เป็นพ่อถึงกับถอนหายใจเฮือกใหญ่อย่างท้อใจ เมื่อเห็นความดื้อด้านของลูกชาย ที่มัวแต่ทิฐิกับเมียตัวเองทั้งที่พราวฟ้าไม่ได้มีข้อเสียอะไรแม้แต่น้อย
คนเป็นพ่อและแม่อยากให้ลูกชายแต่งงานกับคนที่ดีจึงหาให้แต่อคินลูกชายของเขากลับคิดว่าพราวฟ้าแต่งกับเขาเพราะเงินซึ่งเรื่องธุรกิจของครอบครัวพราวฟ้าก็มีส่วนเช่นกันที่ทำให้เรื่องแต่งงานเกิดขึ้น
แต่มีข้อตกลงบางอย่างที่อคินยังไม่ทราบ เพราะเจ้าตัวค้านหลังชนฝาไม่อยากรับรู้และรับฟังเรื่องข้อตกลงที่ครอบครัวทั้งสองตกลงกันเอาไว้ก่อนแต่งงาน
ตอนนี้พ่อและแม่ของอคินเริ่มหนักใจในความคิดที่จับลูกชายแต่งงานกับหนูพราวฟ้า ทั้งที่หนูพราวฟ้าอาจจะได้เจอผู้ชายที่ดีกว่าลูกชายของตัวเองด้วยซ้ำ
“ทำตัวแบบนี้สักวันแกจะเสียใจ”
“ผมต้องแคร์ด้วยเหรอพ่อ”
“ไอ้ลูกเวร!!”
- ผู้เขียน
