EP.7 SLAVE TO LOVE ♥ ตอน ฝึกงานวันแรก
2633 คำ
EP.7 SLAVE TO LOVE ♥
ตอน ฝึกงานวันแรก
“แม่คะ มันไวเกินไปไหมคะ?” เซลีนพูดขัดขึ้นทันทีเมื่อแม่ของเธอตอบคุณคิมหันต์ไปแบบทันทีทันใดแบบนั้น
“ไม่เห็นจะเร็วไปตรงไหนเลยนี่ลูก” สาววัยสี่สิบปีเอ่ยตอบลูกสาวตัวเองด้วยน้ำเสียงนุ่ม ๆ
“แม่ไม่อยากนอนคนละบ้านอยู่คนละที่กับคุณคิมหันต์อีกแล้ว...แม้แต่วันเดียว” เธอกุมมือของชายอันเป็นที่รักอย่างออดอ้อน ก่อนจะหันไปมองสบสายตาของเขาอย่างหวานซึ้ง
“เพราะว่า...โรสอยากเป็นภรรยาที่ดี เป็นคนที่คอยปรนนิบัติดูแลคุณตลอดเลย” เธอเอ่ยด้วยน้ำเสียงที่อ่อนหวาน
“นับจากวันที่เราตกลงปลงใจแต่งงานกัน ใจของโรสก็มีแต่คุณนะคะ...คุณคิมหันต์” สโรชินีพูดออกไปพร้อมกับมองสบตาของคนตรงหน้าอย่างไม่ละสายตาไปไหนเลย เพื่อให้อีกฝ่ายรับรู้ว่าสิ่งที่พูดออกไปมันออกมาจากหัวใจอย่างแท้จริง
“โรสจะย้ายวันไหนเมื่อไหร่ก็ได้ทั้งนั้นเลยครับ” หนุ่มใหญ่พยักหน้ารับอย่างไม่ได้ว่าอะไร
“จริง ๆ ผมก็ให้แม่บ้านเตรียมห้องไว้สำหรับโรสกับลูกแล้วนะ” ฝ่ามือนุ่ม ๆ ค่อย ๆ ลูบเส้นผมของหญิงสาวตรงหน้าอย่างอ่อนโยน
“งั้นก็ขอย้ายคืนนี้เลยค่ะ” เธอเอ่ยตอบไปอีกครั้งอย่างจริงจัง
“แล้วก็...ห้องหนูเซลีนอยากจะตกแต่งหรือออกแบบอะไร ก็มาบอกลุงได้เลยนะลูก ให้หนูออกแบบเองได้เต็มที่เลย” เขาไม่ลืมที่จะหันมาชวนเซลีนคุยด้วยอีกคน เพื่อที่จะได้ไม่ให้เธอรู้สึกเป็นส่วนเกินในเวลาที่คุยกัน 3 คนแบบนี้ จะว่าไปคุณคิมหันต์ท่านเป็นคนที่ใส่ใจรายละเอียดและความรู้สึกของคนรอบข้างมากจริง ๆ
“…” แม่ของเธอหันกลับมาจ้องทางลูกสาวอีกครั้ง
“งั้น...แม่ก็ย้ายไปอยู่กับคุณลุงเถอะค่ะ” หญิงสาวตอบไปอย่างไม่ขัดขวางใด ๆ เพราะรู้ดีว่าพูดไปแม่ของเธอก็ไม่มีทางเปลี่ยนใจอยู่ดี
“อีกไม่กี่วันหนูก็ต้องไปฝึกงานที่เขาใหญ่แล้ว...คงยังไม่สะดวกจะย้ายบ้านตอนนี้” เซลีนพูดไปอย่างลำบากใจเล็กน้อย เพราะเธอไม่อยากย้ายออกจากบ้านของพ่อตัวเองสักเท่าไรนัก
“เขาใหญ่แค่นี้เองลูก...ไว้ถ้าคิดถึงกันเดี๋ยวลุงขับรถพาแม่ไปเที่ยวหาหนูบ่อย ๆ ก็ได้นะ” คุณคิมหันต์พูดเสริมอย่างเอ็นดู ๆ ทั้งเซลีนและทั้งสโรชินี ภรรยาสาวคนใหม่ของเขา
“ขอบคุณนะคะคุณลุง แต่เอาไว้หนูฝึกงานเสร็จแล้วกลับมาหาดีกว่าค่ะ” เธอตอบไปอย่างอ่อนน้อม
“ยังไงเซลขอฝากคุณลุงดูแลแม่แทนด้วยนะคะ” เธอยกมือไหว้เขาอีกครั้ง
หลังจากที่คุยกันเสร็จ รถตู้สีดำคันใหม่เอี่ยมที่จอดรออยู่ที่หน้าบ้านนานพอสมควรแล้ว
ก็เคลื่อนที่ขับตรงเข้ามาจอดเทียบตรงหน้าของทั้งสามคนทันทีที่คุณคิมหันต์กวักมือเรียก
คนขับรถใส่ยูนิฟอร์มมาดเท่รีบเดินมาเปิดประตูให้กับคุณคิมหันต์และผายมือเชิญให้เขาขึ้นรถอย่างมากพิธี
“ที่รักขึ้นรถไปก่อนนะคะ เดี๋ยวโรสขอร่ำลายัยเซลีนสักหน่อย” สโรชินีปล่อยแขนของคุณคิมหันต์
ก่อนจะหันหน้าเดินกลับมาหาลูกสาวของเธอที่ยังคงยืนรอส่งแม่กับพ่อเลี้ยงคนใหม่อยู่ที่หน้าบ้าน เหมือนเช่นเหตุการณ์ในปีก่อน ๆ
โรสอ้าแขนและเดินตรงเข้าไปกอดลาลูกสาวสุดที่รักอย่างแนบแน่น
“ยิ้มหน่อยสิลูก...ตอนนี้เราสองแม่ลูกกำลังจะมีชีวิตที่สุขสบายไปทั้งชาติเลยนะ” แม่หม้ายยังสาวพูดขึ้นขณะที่กอดลูกสาวสุดที่รักเอาไว้แน่น
“แต่เราก็ไม่เคยลำบากนี่คะแม่?” เธอเอ่ยถามไปอย่างเหนื่อยใจ เพราะฐานะทางบ้านในตอนนี้ก็ไม่ได้ถึงกับจนหรือวิกฤตอะไรเลย และเธอก็แพลนเอาไว้ว่าหลังเรียนจบก็จะมีงานดี ๆ ทำและเลี้ยงดูแม่ตัวเองได้เป็นอย่างดีเหมือนกัน
“แม่บอกแล้วไง...ว่าแม่ทำเพื่อลูกนะ” เธอกระชับอ้อมแขนกอดลูกสาวเอาไว้แน่น
“…” เซลีนเลือกที่จะไม่ตอบอะไร เธอทำได้แค่เพียงพยักหน้ารับอย่างขัดขวางอะไรไม่ได้แล้ว
“ดูแลตัวเองนะลูก...คืนนี้ฝันดีนะ” เธอลูบหัวเซลีนเบา ๆ และหอมแก้มสองข้างฝากรอยลิปสติกสีแดงแปร๊ดเอาไว้
“แม่ก็...ดูแลตัวเองด้วยนะ” เธอตอบไปเบา ๆ และกอดแม่เอาไว้แน่น ๆ
ก่อนที่ทั้งสองจะคลายอ้อมแขนออกจากกันช้า ๆ
“อืม~” โรสพยักหน้ายิ้ม ๆ ก่อนจะหันหลังเดินขึ้นรถตู้ตามสามีใหม่ไปทันที
เซลีนก้มหัวลงเล็กน้อยต่อหน้ารถตู้สีดำหรูหรานั้นอีกครั้ง เพราะเห็นว่าคุณลุงคิมหันต์โบกมือลาเธอและยิ้มแย้มมาจากด้านในรถ
- KINGSTON HOTEL -
ณ โรงแรมคิงส์ตัน
- เขาใหญ่ -
ทั้งเธอและเพื่อน ๆ อีก 6 คนคือเด็กฝึกงานที่มาจากหลากหลายมหาวิทยาลัย จึงไม่มีใครในนี้สนิทกันมาก่อนเลย ทั้ง 7 คนต่างเป็นคนที่มีคุณสมบัติที่ครบถ้วนตามที่ทางโรงแรมคิงส์ตันต้องการมากจริง ๆ
และการจะมาเป็นเด็กฝึกงานของที่นี่มันไม่ง่ายเลย เพราะใบผ่านฝึกงานของที่นี่คือใบนำทางที่สามารถชี้ชะตาชี้อนาคตได้เลยจริง ๆ
ตามกำหนดการแล้ว เธอจะเริ่มฝึกงานในวันรุ่งขึ้น เพราะว่าวันนี้กว่าที่ทุกคนจะเดินทางมาถึงโรงแรมและเข้าที่พักที่ทางโรงแรมจัดเตรียมเอาไว้ให้ ก็ตกเย็น ๆ ค่ำ ๆ ซะแล้ว
แต่ทว่ายังไม่ทันที่เด็กฝึกงานทุกคนจะได้เก็บกระเป๋าเครื่องใช้ต่าง ๆ เข้าตู้เข้าชั้น ทางฝ่าย HR (ฝ่ายบุคคล) ก็โทรตามให้ทุกคนมารวมตัวกันที่ห้องประชุมเล็กอย่างเร่งด่วน
“ช่วงภายใน 2-3 วันนี้ ทางโรงแรมยังไม่มีพนักงานที่ว่างสอนงานพวกเด็ก ๆ ฝึกงานนะคะ” พี่จินนี่ฝ่าย HR พูดขึ้นด้วยใบหน้าที่ดูเหนื่อยล้ากับงานช่วงเช้าเอามาก ๆ
“เนื่องจากทุกคนจะต้องออกไปบริการงานแต่งที่ใหญ่ระดับประเทศของประธานบริษัท HOME LAND” พี่จินฝ่าย HR เดินพาทัวร์โรงแรมแบบคร่าว ๆ และเร่งรีบ
“ซึ่งเป็นแขกคนสำคัญของคุณ GM และตอนนี้คุณ GM ได้จองห้องพักแบบเหมาโรงแรมคิงส์ตันสาขาเขาใหญ่เอาไว้ สามวันสามคืน จึงไม่สามารถจะพาน้อง ๆ ขึ้นไปทัวร์ดูห้องต่าง ๆ ของโรงแรมได้เลย”
“ในช่วงสามวันนี้จะไม่มีแขกนอกเข้ามาพักเลย จะมีแต่แขกที่มาร่วมงานแต่งนี้ทั้งสิ้น เพราะฉะนั้นทุกคนยิ่งต้องระวังและบริการให้ดีมากเป็นพิเศษ” เธอกำชับกับเด็กฝึกงานเป็นรอบที่สามแล้วเรื่องแขกของ GM และความเนี้ยบและโหดของเขา
“และที่พี่ต้องโทรตามน้อง ๆ ทุกคนมาประชุมด่วนแบบกะทันหันก็เพราะว่า ตอนนี้พนักงานของเรามีคนลาป่วยแบบกะทันหัน ทำให้คนทำงานไม่เพียงพอต่อการต้อนรับแขกคนสำคัญ พี่เลยอยากขอให้พวกน้อง ๆ ออกมาช่วยงานง่าย ๆ ก่อน” เธอพูดอย่างรีบเร่งและพูดไม่หยุดแทบไม่ได้พักหายใจ
“พี่ว่าน้อง ๆ ทุกคนที่ทางโรงแรมคัดเลือกมาก็เรียนทางด้านการโรงแรมมาโดยตรง คงไม่ต้องเทรนอะไรกันมาก คืนนี้ก็อาจจะพอช่วย ๆ งานพี่ ๆ เขาได้บ้างอยู่แล้ว” เธอพูดพร้อมกับเหลือบมองหน้าของทุกคนแบบช้า ๆ
“อันนี้คือบัตรฝึกงานชั่วคราวของทางคิงส์ตัน...ยังไงก็ขอให้ฝึกงานตามแผนกที่พี่จัดเตรียมให้ไปก่อน”
“พี่จะให้พวกเราวนฝึกงานไปจนครบทั้ง 7 แผนก”
“เมื่อฝึกครบแล้ว พวกเราถึงจะผ่านการฝึกงานจากคิงส์ตันแห่งนี้ไปได้...มีใครสงสัยอะไรไหม” พี่จินพูดออกมาด้วยใบหน้าที่จริงจัง ทุกคนก็ส่ายหน้าตอบไปทันที
“งั้นก็รบกวนพวกหนู ๆ หน่อยนะ” เธอรีบแจกบัตรฝึกงานชั่วคราวที่มีรูปถ่ายของเด็กฝึกงาน รวมไปถึงป้ายชื่อของแต่ละคน 7 คน 7 แผนก
“ได้บัตรแล้วรีบเดินเอาไปยื่นที่ห้องซักรีดเลยนะ ป้าเขาจะจัดเตรียมชุดของแผนกนั้น ๆ เอาไว้ให้” เธอพูดก่อนจะยื่นบัตรให้ทีละคน ๆ จนมาถึงเซลีน...
“F&B (food and beverages)” เซลีนก้มหน้าอ่านป้ายชื่อแผนกของตัวเองก่อนจะเดินไปที่ห้องซักรีดเพื่อเปลี่ยนชุดทำงานตามที่พี่จินจากแผนก HR บอกเอาไว้
“แผนก F&B ตอนนี้คนเสิร์ฟเครื่องดื่มไม่พอ เดี๋ยวป้าเอาชุดคนที่ลางานมาให้นะ” ป้าห้องซักรีดพูดขึ้นก่อนจะหายไปพักใหญ่ ๆ และกลับมาพร้อมกับชุดเดรสกระโปรงยาวสีขาวรัดรูปของเด็กเสิร์ฟคนหนึ่ง
“ว่าแต่หนูเนี่ย สวยอย่างกับดาราเลยนะเนี่ย” ป้าแกเอ่ยชมเซลีนไปตามความจริง
“ขอบคุณนะคะป้า” เธอยกมือไหว้ป้าอย่างนอบน้อมไปก่อนจะรับชุดเด็กเสิร์ฟไซส์ S และรีบเดินไปเปลี่ยนทันที
@แผนก F&B (food and beverages)
หลังจากที่มาถึงไม่นาน ทุกคนในห้องอาหารดูวุ่นวายกันไปหมด ทั้งเชฟที่ต้องทำอาหารกันมือเป็นระวิง
เด็กเสิร์ฟที่เข้ามานั่งพักได้ไม่นานก็ต้องแบกถาดอาหารเดินออกไปต่อด้วยใบหน้าที่แสนจะเหนื่อยล้าเต็มทน
“นี่คุณจิน HR ส่งเรามาช่วยแผนก F&B ใช่ไหม?” พี่คนอ้วน ๆ เอ่ยทักและกวักมือเรียกเซลีนทันที
“ใช่ค่ะ” เธอยกมือไหว้และขานรับไปทันที
“ดีเลย ๆ งั้นพี่ฝากยกเครื่องดื่มค็อกเทลไปเสิร์ฟให้แขกในงานทีสิ จะให้เจ้าพวกนี้พักเหนื่อยสักสิบนาที” เขาพูดพร้อมกับวางถาดเครื่องดื่มค็อกเทลหลาย ๆ แก้วตรงหน้าของเธอ
“ได้เลยค่ะ” เซลีนพยักหน้ารับทันที เพราะสภาพของเด็กเสิร์ฟทุกคนดูล้า ๆ กันไปหมด เห็นแล้วก็อดสงสารไม่ได้เลย
“เดี๋ยวพี่ขอตัวไปเร่งพวกข้างในห้องครัวหน่อย กลัวจะเสิร์ฟอาหารไม่ทันเวลางานเริ่ม” เขาพูดอย่างหอบเหนื่อย และป้ายชื่อที่ติดอยู่บนอกของเขาก็บ่งบอกถึงตำแหน่ง Manager ซึ่งเขาก็น่าจะเป็นเมเนเจอร์ของทางห้องอาหารแห่งนี้จริง ๆ นั่นแหละ เพราะเขาดูมีความเป็นผู้นำสูง แต่ก็ยังดูใจดีและห่วงใยพวกพนักงานคนอื่น ๆ อีกด้วย
“เออนี่ยัยหนู...แล้วอย่าทำแก้วตกแตกเด็ดขาดเลยนะ... ไม่งั้น GM จะตามมากินหัวแน่ ๆ” เขาพูดกับเธอด้วยท่าทีเกรงกลัว GM กันอยู่ไม่น้อยเลย
“หนูจะระวังให้มากค่ะ” เธอขานรับไปพร้อมกับยกถาดขึ้นเตรียมออกไปเสิร์ฟทันที
“ทุกคนที่นี่ดูกลัว GM กันทุกคนเลยแฮะ...เขาน่ากลัวขนาดนั้นเลยจริง ๆ น่ะเหรอ” เซลีนได้แต่แอบเดินคิด ๆ อยู่ภายในใจมาตลอดทาง จนถึงด้านหน้าของงานที่จัดขึ้นอย่างยิ่งใหญ่มากจริง ๆ ดอกไม้ก็แทบจะยกมาทั้งสวนเลย ป้ายหน้างานก็ยิ่งใหญ่แสงสีเสียงอลังการ ดนตรีตลอดทั้งงานก็บรรเลงขึ้นอย่างไพเราะ โดยนักเปียโนฝีมือดีมาก ๆ ที่ฟังแล้วรื่นหูชะมัดเลย
งานแต่งช่วงหัวค่ำเหมือนเพิ่งจะเริ่มต้นขึ้น เธอเห็นแต่เจ้าบ่าวที่ยืนรับแขกอยู่ แต่ไม่เห็นเจ้าสาวของเขาเลย อาจจะเป็นเพราะงานตอนกลางคืนยังไม่ได้เริ่มอย่างเป็นทางการแน่ ๆ
หลังจากที่เซลีนเดินออกไปเสิร์ฟค็อกเทลภายในงาน เธอก็ต้องเดินวนไปเวียนมาอยู่หลายสิบรอบจริง ๆ เนื่องจากมีพนักงานของแผนก F&B ลาป่วยแบบกะทันหันพร้อมกันเลย 3 คน และแขกในงานก็เป็นคอดื่มกันจริง ๆ เดี๋ยวยกแก้วชน เดี๋ยวกระดกเพียว เดี๋ยวยกมือเรียกหาพนักงานเสิร์ฟเพื่อเพิ่มเครื่องดื่มอยู่ตลอดเวลา
จริง ๆ ทางคิงส์ตันเขาใหญ่ทำเรื่องขอเรียกตัวพนักงานจากสาขาอื่นให้มาช่วยแล้ว แต่คงมาไม่ทันงานคืนนี้แน่ ๆ จึงทำให้งานแต่งคืนแรกของพวกเขา เบื้องหลังค่อนข้างจะวุ่นวายและงานในครัวจึงค่อนข้างจะหนักหนาสาหัสมาก ๆ สำหรับพวกพนักงานที่เหลืออยู่ แต่ก็ไม่มีใครกล้าจะปริปากบ่นและก้มหน้าก้มตาทำกันอย่างสุดกำลังจริง ๆ เพราะมันคืองานที่ GM เป็นคนสั่งการและดูแลโดยตรง
“เซลีน หนูไปนั่งพักให้หายเหนื่อยก่อนก็ได้นะ พี่ ๆ เขาพักกินข้าวกันหมดแล้ว เดี๋ยวให้เขาออกไปทำงานต่อแทน” เมเนเจอร์พูดขึ้นเมื่อเห็นเซลีนเดินเข้าเดินออกจากห้องอาหารอยู่หลายครั้งกับพวกพนักงานอีกชุดหนึ่ง
“เดี๋ยวเซลเอาถาดนี้ไปเสิร์ฟอีกรอบก็ได้ค่ะแล้วค่อยมานั่งพัก...จริง ๆ เซลก็ยังไม่ค่อยเหนื่อยเท่าไร” เธอเอ่ยตอบไปอย่างยิ้ม ๆ เพราะเซลีนเป็นคนออกกำลังกายอย่างหนักมาโดยตลอด และการเดินไปเดินกลับแบบนี้ไม่สามารถทำอะไรเธอได้เลยจริง ๆ
“เอางั้นก็ได้...ทั้งสวยทั้งแสนดีที่หนึ่งเลยจริง ๆ” พี่ ๆ ในห้องอาหารต่างมองเธออย่างชื่นชมและเอ็นดู เซลีนถือถาดแก้วค็อกเทลเดินออกมาจากห้องอาหารและตรงไปเสิร์ฟที่งานอย่างระมัดระวังเช่นเคย ๆ
เพียงแต่ว่า...
ฟุ่บบบ!! จู่ ๆ ก็ดันมีสาวสวยคนหนึ่งวิ่งเข้ามาชนเธอเข้าอย่างจัง ๆ จนค็อกเทลสาดเข้าที่ใบหน้าและเสื้อผ้าของเธอ ก่อนที่แก้วจะตกลงไปแตกที่พื้นทั้งหมดภายในเสี้ยววินาทีที่แสนสั้นนั้นเอง...
“ว้าย~” คนที่ชนเองก็อุทานอย่างตกใจไม่แพ้กัน กลิ่นเหล้าจากตัวของเธอเหม็นหึ่ง ๆ ตีขึ้นมาก่อนเป็นอันดับแรกเลย
“เอ่อ...ฉันขอโทษนะ!” เธอพูดขึ้นอย่างเสียงสั่น ๆ แล้วเธอก็รีบปาดน้ำตาอย่างตกใจเล็กน้อย
“ฉัน...ไม่ได้ตั้งใจ” สาวในชุดราตรีคนที่ชนเธอปาดน้ำตาและพูดโดยไม่มองหน้าเซลีน ก่อนจะวิ่งออกไปทันทีด้วยท่าทีรีบร้อนแปลก ๆ... เหมือนเธอไม่พร้อมที่จะพูดอะไรในตอนนี้เลย
หลังจากนั้นก็มีผู้ชายถึงสามคนวิ่งตามสาวสวยคนนั้นมาติด ๆ และ...
ก็มีฝ่ามือหนาของใครอีกคนดึงแขนของเธอลุกขึ้นจากพื้นในทันที ซึ่งท่าทางมันคล้ายๆ ว่าเขากำลังโอบตัวของเธออยู่ เซลีนที่ถูกชนจนล้มก็ยังคงงง ๆ กับเหตุการณ์ตรงหน้าอยู่ จึงทำได้แค่ยืนนิ่ง ๆ อย่างทำอะไรไม่ถูกเลย
“ไอ้ไทม์ มึงตามไปดูโซลเมททีดิ...” ผู้ชายคนที่พยุงตัวของเซลีนหันไปบอกกับเพื่อนที่มาด้วยกันด้วยท่าทีเคร่งเครียด
- ผู้เขียน
