กัญญาภรณ์นั่งเท้าคางเหม่อลอยตามองแต่ทะเลสีฟ้าคราม ไม่สนใจกลุ่มเพื่อนที่นั่งกินอาหารริมชายหาดกันอย่างเอร็ดอร่อย และพูดคุยกันอย่างสนุกสนาน ทำให้ชุติมาที่สังเกตพี่สาวตั้งนานเห็นความผิดปกติ ปากเจ้ากรรมจึงถามออกไปด้วยความเป็นห่วง
“พี่แพร” เงียบ เจ้าของชื่อยังคงมองทะเลต่อไป “พี่แพร”
ชุติมาเรียกซ้ำแต่ก็เช่นเคย ไม่มีเสียงตอบรับใดๆ
“พี่แพร/แพร”
คราวนี้ชุติมากับเพื่อนสนิทของกัญญาภรณ์ทั้งสามเรียกชื่อเล่นคนเหม่อพร้อมกัน
“อะไร เรียกซะดังลั่น ไม่อายเขาหรือไง” กัญญาภรณ์สะดุ้ง ตื่นจากภวังค์
“ยูเรียกแกตั้งหลายครั้ง แกเอาแต่นั่งมองทะเลอย่างคนใจไม่อยู่กับตัว แกคิดอะไรอยู่” รุ่งทิวาถามเพื่อน “แกมีอะไรในใจหรือเปล่า”
“นั่นสิ ฉันก็สังเกตแกมาตั้งแต่ไปรับที่สนามบินแล้วนะ แกเงียบๆ ไปนะ” อรจิราหรือปุ๋ยก็สังเกตเห็นความผิดปกติของเพื่อนเช่นกัน
