ตอนที่ 8

1090 คำ
          ได้ยินที่เขาบอก มือเรียวขยุ้มเส้นผมสีน้ำตาลเข้มของเขาเอาไว้แน่น ซึ่งในอารมณ์นี้เควินก็ชอบ ที่ตัวเองโดนดึงผม นาทีนี้เขายอมทุกอย่าง... ยอมให้หล่อนทึ้งศีรษะของเขาด้วยความเต็มใจ เพื่อแลกกับการได้ยกสะโพกขึ้นดูดซดร่องเสียว ดังซ่วดซ่าดเอร็ดอร่อย เหมือนกำลังจัดการกับของหวานชามใหญ่           “อ่า... อร่อย”           ปลายลิ้นสากระคายยังไม่หยุดลากเลียขึ้นๆ ลงๆ ตามแนวยาวของพูเนื้ออูมแน่น กลิ่นสาบสาวทำให้เขานึกถึงเนื้อปลาแซลมอนแร่สด คาวสวาทของผู้หญิงคนนี้หอมรัญจวนสะกดอารมณ์ของเขาให้งุดหน้าชมเชยจนแทบไม่อยากเงยกลับขึ้นมาหายใจ           “อร่อย... อ่า... ยิ่งเลียยิ่งอร่อย” เสียงของเควินเต็มไปด้วยความลุ่มหลง เพราะว่าหญิงสาวสามารถตอบสนองการรุกเร้าจู่โจมของเขาได้อย่างเร่าร้อนสมน้ำสมเนื้อ “อร๊าย... คุณเคนอย่าขบเม็ดหนู” สองมือเกร็งเกาะบ่าเขาแน่น เมื่อหนุ่มใหญ่ก้มลงขบติ่งกระสันแล้วดูดดุนเอาไว้ในอุ้งปาก วนลิ้นบดขยี้ย้ำๆ  ส่งผลให้เม็ดเนื้อปูดพองขึ้นมาเหมือนเม็ดทับทิมแดงๆ เต้นหมุบๆ อยู่ในปากของเควิน น้ำอ้อยเสียวมาก ยืนยันด้วยสะโพกของหล่อนที่เบียดบดย้ำเป็นวงกลมอยู่กับเบาะภายในรถ  บางครั้งก็แอ่นร่อนด้วยความซ่านสยิวสุดจะบรรยาย ด้วยฤทธิ์เดชชิวหาพาเพลินของเควินที่จ้วงเข้ามาเลียกินความเป็นสาวของหล่อนไม่ยั้ง “ไม่ไหวแล้ว... ฮึ่ก... คุณเคน” เสียงสั่นพร่าทรมาน เควินเองก็สุดจะทนเล้าโลมได้อีกต่อไป อยากกระแทกให้จมดุ้น จึงรีบขยับห่างออกมา แหกเข่าแบะอ้า แล้วจับแท่งเอ็นเข้ามาบดเคล้ากับร่องสวาทชุ่มลื่น ทว่าในขณะที่กำลังจะเสียบกระเด้าอยู่แล้วเชียว เสียงโทรศัพท์มือถือของน้ำอ้อยก็ดังขึ้นขัดจังหวะเสียก่อน             “เดี๋ยวค่ะ... คุณเคน... เดี๋ยว” หล่อนผลักกล้ามท้องเป็นลอนของเขาเพื่อให้หยุด ทว่าหนุ่มใหญ่จอมหื่นยังทำท่าเหมือนจะเดินหน้าต่อ หล่อนจึงตีน้องชายของเขาเบาๆ แต่ก็เสียงดังเพียะ เพื่อให้มันสงบ           “นังอ้อย... ทำไมเอ็งยังไม่กลับบ้านอีกวะ ดึกป่านนี้แล้ว กลับบ้านได้แล้วนะ” เสียงแหลมของนางรำเพยผู้เป็นมารดากรอกมาจากต้นสายด้วยความเป็นห่วงลูกสาว เหมือนระฆังห้ามมวยดังขึ้นพอดี “จ้ะแม่... หนูกำลังจะกลับแล้วจ้ะ” หญิงสาวพยายามควบคุมสุ้มเสียงให้เป็นปกติ “รีบมานะมึง... เป็นสาวเป็นนางออกไปคนเดียวอันตรายนะโว้ย เดี๋ยวจะโดนผู้ชายบ้ากามแถวนั้นฉุดไปข่มขืน” เสียงของมารดาหล่อนที่ลอดออกมาจากโทรศัพท์สะดุดหูของเควินเข้าอย่างจัง เพราะว่าไม่อยากเป็นผู้ชายบ้ากามที่แม่ของน้ำอ้อยเอ่ยถึง เควินจึงยอมขยับห่างออกมาอย่างแสนเสียดายโอกาส เพราะว่าอีกนิดเดียว... นิดเดียวเท่านั้นก็จะได้สอดใส่อยู่แล้วเชียว “หนูจ๋า... เรามาต่อให้เสร็จก่อนดีมั้ย” ประเหลาะเสียงอ่อน พูดพลางเอามือลูบดุ้นเอ็นของตัวเองเพราะอารมณ์ค้าง ดูเหมือนว่ามันเริ่มแข็งตัวขึ้นมาอีก หลังจากโดนฟาดไปทีนึง แต่เจ้าอนาคอนดาใหญ่ยักษ์ของเขาก็คึกคักเหลือเกิน มันฟื้นตัวรวดเร็วมาก ซ้ำยังผงึกผงกหัวทู่ๆ เหมือนอยากจะเลื้อยลงรูหล่อน “ไม่ค่ะ” น้ำอ้อยส่ายหน้าปฏิเสธ เสียงดุของมารดาทำให้อารมณ์กระสันเมื่อครู่สะดุดลง   “อย่าดื้อน่ะ... อีกนิดเดียวเราก็จะ... ” เควินเอื้อมมือขึ้นมาทำปูไต่ที่ต้นขาของหล่อน ดูเหมือนว่าเขายังอยากจะเดินหน้าต่อ “ไม่ค่ะ... ถ้าคุณดื้อ... คุณจะไม่ได้เจอหนูอีก” เอาละสิ... หญิงสาวขู่ และดูเหมือนว่ามันได้ผล เพราะว่าเควินยอมขยับห่างออกมาจัดการกับเสื้อผ้าของตัวเองให้เข้าที่เข้าทาง นึกในใจว่าวันนี้ไม่ได้ไม่เป็นไร เพราะว่าพรุ่งนี้หล่อนก็ต้องมาทำงานบ้านให้เขาอยู่ดี เควินรู้ว่ายังมีเวลาอีกมาก ที่จะตะล่อมเหยื่อรายนี้ให้จนมุม แต่ถ้าขืนบุ่มบ่ามไปตามอารมณ์หื่น... เดี๋ยวไก่ตื่นจะอดเชือดเสียเปล่าๆ “พาหนูกลับบ้านนะคะ” ทำเสียงอ้อน เงยหน้ามองตาเขา “โอเค... ” คนตัวใหญ่พยักหน้าพร้อมรอยยิ้มน้อยๆ เพราะมั่นในว่ายังไงหล่อนต้องเป็นของเขาแน่ๆ ระหว่างนั่งรถมาด้วยกัน น้ำอ้อยเผลอยกมือขึ้นแตะริมฝีปากของตัวเองที่โดนคนนั่งข้างๆ สอนจูบจนบวมเจ่อ น้ำอ้อยเหลือมองหน้าคนข้างกาย เควินเหลือบมาแวบหนึ่ง ตาประสานกัน เขาเห็นหล่อนทำท่าเม้มริมฝีปากเบาๆ เหมือนกำลังสำรวจความรู้สึกเร่าร้อนเมื่อครู่... ว่ายังไม่จางหาย แรงบดเคล้าเร่าร้อนจากการจูบของเควินเมื่อครู่ ทำให้ริมฝีปากของหญิงสาวยังเต้นระริกสั่น เลือดในกายสูบฉีดพลุ่งพล่านราวจะเดือดขึ้นมาได้ เพราะจูบดูดดื่มของเขา “อยากโดนจูบอีกละสิ” เควินรู้เท่าทันอารมณ์หวามไหวของผู้หญิงที่โดนเขาทำให้ใจแตก น้ำอ้อยหลบสายตาวูบ ค่อยๆ เหลือบมองหน้าเขาอีกครั้งอย่างอายๆ อีตาหนุ่มใหญ่เจ้าของไร่อ้อยคนนี้จูบได้ดูดดื่มร้อนแรงเหลือเกิน... แต่ที่ร้ายกาจจนทำให้เรือนร่างของหล่อนอ่อนระทวยก็คือลีลาลงลิ้นกับตรงนั้น... อูย... แค่นึกถึงก็เสียวซ่านเหมือนจะขาดใจ “พรุ่งนี้ฉันมีอะไรดีๆ จะสอนให้อีก” เขาเอื้อมมือข้างหนึ่งมาวางลงบนต้นขาของหล่อน บีบเบาๆ พอให้เจ้าตัวรู้สึกขนลุก   ในเวลาต่อมา เควินขับรถมาส่งน้ำอ้อยจนถึงบ้าน “นี่นะหรือบ้านเธอ” เควินทอดสายตามองดูสภาพบ้านไม้เก่าๆ ของหล่อนด้วยความรู้สึกสะทกสะท้อนใจในความยากจน จากสิ่งที่เห็นมันทำให้เขาเข้าใจแล้วว่าเพราะเหตุใดน้ำอ้อยจึงมาทำงานบ้านเพื่อหารายได้พิเศษ “ค่ะ... นี่แหละบ้านหนู” ไม่อายที่จะบอกความจริง แม้บ้านไม้หลังน้อยจะเก่าซอมซ่อ แต่มันก็เป็นที่ซุกหัวนอน คุ้มแดดคุ้มฝนมานาน... และที่สำคัญก็เพราะว่ามันคือความทรงจำในวัยเยาว์ของหล่อน “แม่หนูทำงานอะไร” ความสงสัยทำให้เควินถาม “ขายแกงถุงอยู่ในตลาดค่ะ” “แล้วพ่อล่ะ” “พ่อหายไปนานแล้วค่ะ... ” “หาย... ” หัวคิ้วเป็นแพดกหนาของเควินชิดเข้าหากัน
อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่
สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป
Facebookexpand_more
  • author-avatar
    ผู้เขียน
  • chap_listสารบัญ
  • likeเพิ่ม