22
จอมไตรมองร่างอรชรของรุ้งกานดาน้องสาวบุญธรรม ที่เดินเข้ามาภายในห้องทำงานของเขาด้วยรอยยิ้ม รุ้งกานดาเป็นเด็กกำพร้า มารดาและบิดาเสียชีวิตด้วยอุบัติเหตุ นวลจันทร์มารดาของเขาจึงรับเธอมาเป็นลูกบุญธรรมตั้งแต่นั้นเป็นต้นมา เขาเองให้ความรักเธอเปรียบเป็นน้องสาวคนหนึ่ง
“ว่าไงรุ้ง มาหาพี่ถึงที่นี่มีอะไรหรือเปล่าคะ” น้ำเสียงของเขานุ่มนวล ไพเราะ เหมือนนิสัยของเขาที่ดีงาม ใจเย็น มีเหตุผล
“คุณแม่ให้รุ้งมาบอกพี่ไตรว่า เย็นนี้ให้ไปหาคุณแม่ที่ไร่พร้อมกับรุ้ง คุณแม่ไม่อยากให้รุ้งขับรถไปคนเดียวค่ะ”
รุ้งกานดาพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนหวาน มองชายตรงหน้าด้วยหัวใจที่เปี่ยมล้นไปด้วยความรักที่สะสมมานานสิบกว่าปี...ความรักที่ไม่ใช่รักระหว่างพี่ชายกับน้องสาว เธอรักเขามากกว่านั้น เป็นความรักที่เก็บงำอยู่ในใจมาตลอด
“ถ้าอย่างนั้น รุ้งรอพี่ก่อนนะคะ อีกสิบนาทีพี่มีประชุม”
“รอได้ค่ะ รุ้งรอพี่ไตรได้เสมอค่ะ”
“น่ารักจังเลย
