บ่วงแค้นแสนหวาน

2

อัลลิยาถึงกับอึ้ง ไม่คิดว่ากล้าตะวันจะเอ่ยประโยคนี้ขึ้นมา แล้วน้ำเสียงที่ได้ยินก็แสดงถึงความไม่เป็นมิตรอย่างชัดเจน จนเธอคิดว่า การอยู่บ้านหลังนี้คงไม่ง่ายตามที่คาดคิดไว้

“อดทนหน่อยนะวลัย กล้าเป็นคนหัวแข็งและรักแม่มาก คงทำใจไม่ได้ที่จะมีใครมาแทนแม่ของตัวเอง”

กำธรพูดปลอบโยนภรรยา นารถวลัยรู้อยู่แล้วว่ากล้าตะวันต้องไม่พอใจที่นางมาอยู่บ้านหลังนี้ แม้จะเตรียมตัวเตรียมใจมาแล้ว แต่เมื่อมาเจอกับเหตุการณ์จริงๆ มันไม่ง่ายอย่างที่นางคิดเลย ยิ่งท่าทางเย็นชาของลูกเลี้ยงคนนี้แล้ว ทำให้นางรู้ว่าต่อไปนี้หัวใจของนางต้องท่องคำว่าอดทนไว้ตลอดเวลา

“ค่ะ วลัยเข้าใจค่ะ”

นารถวลัยตอบเสียงค่อนข้างเบา กำธรยิ้มให้กับนางก่อนจะกุมมือภรรยา พาเดินเข้าไปภายในบ้าน โดยมีสายตาที่เต็มเปี่ยมไปด้วยความอาฆาตแค้นของกล้าตะวันจ้องมองสองแม่ลูกผ่านกระจกรถยนต์ติดฟิล์มกรองแสงสีดำอย่างกินเลือดกินเนื้อ

เจ้าของบ้านนำพาสมาชิกใหม่เข้ามาภายในบ้านที่ตกแต่งอย่างสมฐานะ ดูโอ่อ่า กว้างขวางและมีรสนิยม อัลลิยามองดูความสวยงามอย่างตื่นตาตื่นใจตามประสาคนไม่เคยเห็นจะพูดว่าเธอไม่ตื่นเต้นก็คงไม่ได้ และไม่คิดไม่ฝันว่าจะได้พำนักในบ้านใหญ่โตด้วย ในขณะที่สายตากวาดมอง เท้าเล็กก็ก้าวเดินตามร่างของพ่อเลี้ยงและมารดาขึ้นไปยังชั้นสองของบ้าน

“ยาอยู่ห้องนี้นะลูก ห้องนี้อยู่ติดกับห้องของกล้า”

กำธรเอ่ยบอกเมื่อพาลูกเลี้ยงมาส่งที่ห้องส่วนตัวที่ตระเตรียมไว้ให้ หญิงสาวยิ้มร่าเดินเข้าไปภายในห้องที่ตกแต่งด้วยโทนสีชมพูสดใส เตียงขนาดห้าฟุตตั้งเด่นอยู่กลางห้อง เครื่องอำนวยความสะดวกมีอย่างครบครัน ห้องนี้ใหญ่กว่าห้องนอนของเธอที่บ้านหลังเก่าหลายเท่านัก

“สวยน่าอยู่มากๆ เลยค่ะคุณลุง ขอบคุณคุณลุงมากนะคะที่จัดห้องให้ยาซะสวยเชียวค่ะ” อัลลิยาหันมาไหว้ขอบคุณพ่อเลี้ยงด้วยรอยยิ้ม “แต่เอ...คุณลุงคะประตูบานนี้เป็นประตูอะไรคะ”

เสียงหวานใสเอ่ยถามด้วยความสงสัย เมื่อเห็นบานประตูบานหนึ่งอยู่ตรงฝาผนังห้องนอน

“เดิมทีห้องนี้เคยเป็นห้องพี่เลี้ยงของกล้าตอนกล้ายังเด็ก เพื่อความสะดวกในการเลี้ยงดูกล้าลุงก็เลยทำประตูเชื่อมน่ะ พี่เลี้ยงเด็กจะได้ไม่ต้องเดินอ้อมไปอ้อมมาให้เสียเวลา แต่หนูยาสบายใจได้นะไม่มีใครเปิดประตูห้องนี้ได้นอกจากหนู เพราะมันถูกล็อกจากห้องนี้”

กำธรตอบคำถามที่ลูกเลี้ยงต้องการรู้

“ยาขอบคุณคุณลุงอีกครั้งนะคะสำหรับทุกอย่าง”

“เป็นหน้าที่ของลุงที่จะต้องทำให้ลูกสาวของคนที่ลุงรักมีความสุข” กำธรตอบด้วยเสียงที่เต็มเปี่ยมไปด้วยความมีเมตตา “ลุงว่า ยาพักผ่อนเถอะลูก พรุ่งนี้เจอกันตอนเช้านะ”

“ค่ะคุณลุง” เมื่อกำธรและมารดาเดินออกไปจากห้อง อัลลิยาลงมือนำเสื้อผ้าในกระเป๋าจัดเข้าตู้เป็นอันดับแรก แล้วเสร็จจึงอาบน้ำเปลี่ยนเป็นชุดนอนลายน่ารักและผักผ่อนในเวลาต่อมา

ภายใต้ความมืดมิดของราตรีกาล อัลลิยานอนกระสับกระส่ายอยู่บนเตียง ศีรษะของเธอสะบัดไปมาอยู่บนหมอนหนุนหัว เหงื่อเม็ดเล็กๆ ผุดขึ้นตามไรผมและใบหน้า มือทั้งสองข้างกำผ้าปูที่นอนแน่น ก่อนที่เธอจะดีดตัวลุกขึ้นนั่ง ดวงตาทั้งสองข้างตื่นตระหนกและเบิกโพรง หัวใจดวงน้อยเต้นแรงกับความฝันที่เปรียบเสมือนจริง

ในนิมิตฝันของอัลลิยา เธอกำลังยืนอยู่ท่ามกลางเปลวไฟร้อนระอุ ร่างกายแสบร้อนจากการถูกเปลวเพลิงลามเลียไปทั่วร่างกาย ระหว่างที่ตนเองกำลังร้อนเร่ากับกองไฟเผาผลาญ สายตาของเธอมองเห็นร่างของมารดายืนยิ้มอยู่อีกฝั่งหนึ่งของพายุเพลิง แล้วห่างออกไปไม่มากนักก็ปรากฏร่างของกล้าตะวันที่ยืนแสยะยิ้ม รอยยิ้มของกล้าตะวันที่อัลลิยาเห็น บอกให้รู้ว่า เขากำลังยิ้มเยาะอย่างไม่เป็นมิตร

และเมื่อเธอกระพริบตาและลืมขึ้น ภาพของมารดาที่ยืนยิ้มก็แปรเปลี่ยนเป็นร้องห่มร้องไห้ฟูมฟาย น่าแปลกคือพอหญิงสาวกระพริบตาอีกครั้ง ภาพของมารดาก็เปลี่ยนไป กลายเป็นร้องไห้สะอึกสะอื้น ภาพที่เธอเห็นสลับกันไปมาตลอดเวลาในทุกครั้งที่กระพริบตา

ดวงตาของอัลลิยาขยายกว้าง เมื่อร่างของกล้าตะวันกลายร่างเป็นปีศาจร้าย พุ่งทะยานมายังร่างของเธอ แล้วพ่นไฟออกจากปาก ส่งผลให้ไฟบรรลัยกัลป์อาบไปทั่วร่างสาว อัลลิยาร้องด้วยความเจ็บปวดและทุกข์ทรมาน ร้องขอความเมตตาจากปีศาจกล้าตะวัน แต่สิ่งที่เธอได้รับคือ เสียงหัวเราะอันแผดก้องที่เปี่ยมล้นไปด้วยความสะใจ

โอ้...ช่างเป็นความฝันที่น่ากลัวเหลือเกิน น่ากลัวจับจิตจับใจ อัลลิยาไม่เคยฝันแบบนี้มาก่อนเลย มาอยู่บ้านหลังใหม่เป็นวันแรกก็พบกับฝันร้าย หรือนี่จะเป็นสัญญาณเตือนให้รู้ว่า การที่เธออยู่บ้านหลังนี้ ไม่ได้สุขสบายเหมือนกับที่คิดไว้

ในความฝันอัลลิยาตกอยู่ในกองเพลิงอันแสนร้อน พอสะดุ้งตื่นขึ้นมาเธอรู้สึกลำคอแห้งผากราวกับขาดน้ำมานานแสนนาน กระหายน้ำเป็นที่สุด หญิงสาวจึงลุกขึ้นจากเตียงแล้วเดินไปยังประตูห้อง หวังจะลงไปหาน้ำดื่มดับกระหายในห้องครัวชั้นล่าง

กล้าตะวันนั่งอยู่ตรงเคาน์เตอร์บาร์ท่ามกลางความมืดสลัว เขาแกว่งแก้ววิสกี้เบาๆ ราวกับว่ากำลังใช้ความคิด ระหว่างนั้นเองสายตาคมเข้มก็มองเห็นร่างของใครบางคนก้าวเดินลงมาจากบันได ก่อนที่ใครคนนั้นจะหันซ้ายหันขวาคล้ายกับว่ามองหาอะไรสักอย่าง จากนั้นก็เดินเลี้ยวไปทางซ้ายมือที่มีแสงไฟหน้าห้องน้ำเปิดให้มองเห็นทาง

เขากระตุกยิ้มพร้อมกับความคิดบางอย่างแล่นเข้ามาในสมอง แก้ววิสกี้ถูกวางลงบนพื้นไม้เนื้อดีบนเคาน์เตอร์ ร่างหนาหยัดยืนเต็มความสูง ก่อนจะเดินไปยังทิศทางเดียวกันกับที่อัลลิยาเดินไป

กว่าที่อัลลิยาจะเดินหาห้องครัวได้ก็ใช้เวลาไปร่วมนาที เป็นเพราะเธอยังไม่คุ้นเคยกับสถานที่พักพิงแห่งใหม่สักเท่าไหร่ มาถึงกำธรก็พาเธอขึ้นไปพักบนห้อง ไม่ได้เดินสำรวจบ้านแต่อย่างใด พอพบห้องครัวหญิงสาวก็ตรงไปยังตู้เย็น หยิบน้ำดื่มมาแก้กระหายทีเดียวหมดแก้ว

ขณะที่ดื่มน้ำ อัลลิยาก็หวนนึกถึงความฝันแสนน่ากลัว ดวงตาของกล้าตะวันที่อยู่ในความฝันนั้นยังคงติดตาติดใจเธอไม่หาย หัวใจดวงน้อยยังคงเต้นเร็วกว่าปกติ น้ำเย็นที่ดื่มไปดับความโหยหิวน้ำได้เป็นอย่างดี แต่ไม่อาจดับฝันร้ายของเธอได้เลยแม้แต่น้อย

เมื่อดื่มน้ำเสร็จเรียบร้อยเธอก็เดินไปยังอ่างล้างจาน ทำความสะอาดแก้วน้ำก่อนจะนำมาคว่ำในที่ของมัน ร่างเล็กหมุนตัวเพื่อเดินกลับขึ้นไปบนห้อง หากแต่ร่างของเธอต้องเซเล็กน้อยเมื่อชนกับบางสิ่งที่แข็งแกร่งราวกับหน้าผา

“คุณกล้า” เธออุทานเสียงเบา อัลลิยาผงะเมื่อรู้ว่ากำแพงหนาที่เธอชนนั้นคือสิ่งใด

ดวงตาคู่หวานตื่นตระหนกมองไปยังนัยน์ตาคมเข้มนิ่งงัน ใจสาวเต้นระรัวถี่แรง ความหวาดกลัวแน่นขนัดในความรู้สึก ดวงตาคู่นี้ของกล้าตะวันช่างเหมือนกับดวงตาร้อนแรงในความฝันไม่มีผิด มันเต็มไปด้วยความแค้นชิงชัง จาบจ้วง อัลลิยาขนลุกขึ้นมาทันใด