มันน่าตลกที่พอผมกลับมาเป็นสีดำ เธอก็ดูไม่เหมาะกับการใส่เสื้อยืดกางเกงยีนส์ขาสั้นเอาเสียเลย
เฮ้อ...
“คุณภาคเป็นคนดีนะครับ” ปีเตอร์เอ่ยขึ้นหลังจากนฤดีก้าวขึ้นเบาะรถทางด้านหลังด้วยท่าทางหม่นเศร้าสับสน และไม่รู้ว่าตัวเองกำลังทำอะไรอยู่ “ผมอยากให้คุณหนูลองเปิดใจดู... เรื่องคุณแม่ ศาลก็ตัดสินแล้วว่าฆาตกรไม่ใช่คุณภาคเสียหน่อย อย่า...”
“คนมีเงินอย่างเขา!” นฤดีสวนทันควัน “ใช้เงินซื้อความบริสุทธิ์ละสิ ที่เข้าคุกไปคงเป็นแพะรับบาปมากกว่า”
หญิงสาวพูดในสิ่งที่ตัวเองคิดมาตลอดสิบเอ็ดปี รวมถึงได้ยินพวกผู้ใหญ่แอบซุบซิบกันในตอนนั้นด้วย เธอจำฝังใจ!
“คุณหนูครับ” ปีเตอร์ยังคงพูดเสียงเรียบเรื่อย “อย่าให้อคติมันบังใจจนคุณภาคต้องกลายเป็นแพะรับบาปของคุณหนู ทั้งที่เขาไม่ได้ทำอะไรผิดเลยนะครับ”
นฤดีรู้สึกจุกในอกเหมือนถูกคมหอกคมดาบทิ่มแทงจากคำพูดของปีเตอร์ นั่นสิ... ถ้าหากเขาไม่ใช่ฆาตกรจริงอย่างปีเตอร์ว่า กฤตภาค
