แพศยา ที่ 39
ยะ...อย่าทำตรงนั้น
อย่าเจ้าค่ะ...
“อะ...อื้อ”
เสียงหวานครางครวญพลางหอบหายใจแรงจนทรวงอกคู่งามกระเพื่อมไหวระยับไปกับระลอกคลื่นน้ำที่เรือลำเล็กกำลังลอยละล่องอย่างไร้จุดหมาย
ลิ้นร้อนลามเลียต่ำลงไป ต่ำลงไป ลากไล้ละเลงเลียผ่านหน้าท้องแบนราบนวลเนียน จูบไซ้กดปลายคางลงบริเวณใต้สะดือก่อนจะฝังรอยแดงเป็นจ้ำเล็กๆ ราวกับกลีบเหมยฮวาร่วงโรยลงบนนวลเนื้อผุดผาด
จากนั้นจึงซุกซบลงไปที่โหนกนูน ปลายจมูกโด่งเป่าลมหายใจร้อนผ่าวลงไปทำให้คนตัวเล็กถึงกับหายใจสะดุดครั้งแล้วครั้งเล่า ทันใดนั้นเองเจ้าเมืองเฉินก็จับเรียวขาของนางยกสูง วางพาดลงบนไหล่ทั้งสองข้างของเขา
“ทะ...ท่านพี่อย่าเจ้าค่ะ”
เซียวเหยาเขินอายพยายามกระถดกายหนี ทว่าขาที่ยกสูงอ้ากว้างวางพาดบนไหล่ของเขาราวกับถูกตรึงเอาไว้ ไม่อาจทำให้นางขยับกายไปไหนได้
“งดงามเหลือเกินเซียวเอ๋อร์คนดีของพี่”
ดวงตาคมพราวระยับจับจ้องไปยังบุปผางามที่เปียกแฉะฉ
