แพศยา ที่ 34
ชิ้นส่วนความทรงจำที่ขาดหาย
หญิงผู้นั้น!
“น้องหญิง...เราไปนั่งเรือล่องแม่น้ำจิงเหอดีหรือไม่ หากนั่งเรือล่องไปตามสายน้ำเรื่อยๆ ก็จะเห็นโคมไฟมากมายที่ถูกจุดขึ้นจากริมแม่น้ำดั่งอิ๋งหัวฉง[1] ข้าหวังว่าเจ้าน่าจะชอบ”
คุณหนูหวางแย้มยิ้ม เมื่อเห็นว่าเจ้าเมืองเฉินพยายามทำทุกอย่างเพื่อให้นางรู้สึกดีขึ้น นางจึงพยักหน้าน้อยๆ ไม่ได้ปฏิเสธน้ำใจของเขา
ระหว่างทางเฉินซือหยางหยุดซื้อกลองป๋องแป๋งจากเด็กชายมอมแมมที่ยืนขายอยู่ข้างทางด้วยท่าทางเหงาหงอย ทว่ากลับไม่มีใครซื้อเลยแม้จะมีผู้เที่ยวชมเทศกาลเดินผ่านไปผ่านมามากมายก็ตาม
โดยเขาซื้อเหมามาทั้งหมดแต่รับกลองป๋องแป๋งมาเพียงอันเดียว แล้วส่งที่เหลือให้เด็กชายนำไปขายต่อเพื่อให้เด็กชายได้มีเงินเอาไว้จุนเจือครอบครัว
“ขอบคุณขอรับนายท่าน ขอบคุณๆ”
เด็กชายวัยไล่เลี่ยกับสองฝาแฝดโค้งกายคำนับขอบคุณครั้งแล้วครั้งเล่าเมื่อพบผู้ใหญ่ใจดีซื้อของเล่นด้วยเงิน
