แพศยา ที่ 14
โถ...ช่างน่าเวทนา
ดูออกนะว่าโง่
หวางเซียวเหยารู้ดีว่ามารดาเลี้ยงไม่มีทางอยู่เฉยแน่ เพราะคิดว่าตนยังสามารถควบคุมนางด้วยพิษชักจูงจิตใจได้อยู่ แล้วก็ไม่ผิดจากที่นางคาดไว้เมื่อเห็นสองแม่ลูกก้าวฉับๆ มาจากไกลๆ ลืมท่าทางเนิบนาบสมกับเป็นผู้ดีมีชาติตระกูลไปเสียสิ้น
“เซียวเอ๋อร์ลูกรัก ทำไมจึงมายืนตากลมอยู่ตรงนี้เล่า แม่กับน้องสาวของเจ้ากำลังจะไปหาเจ้าที่เรือนนอนบุปผาแย้มสรวลอยู่พอดีเลย”
แม้ปากจะยิ้มกว้างแต่ดวงตานั้นร้ายลึก กราดมองลูกเลี้ยงตั้งแต่ศีรษะจดปลายเท้าพลางขมวดคิ้วมุ่นที่เห็นเซียวเหยาแต่งกายงดงามมีรสนิยม ยิ่งขับความงามที่สวรรค์ลำเอียงสรรสร้างให้ยิ่งโดดเด่นขึ้นไปอีกหลายเท่านัก
ชุดขาวมุกไล่เฉดสีชมพูกลีบบัว ปักด้วยดิ้นเงินวิบวับรูปเหมยฮวาเล็กๆ ยิ่งชวนมอง ดูก็รู้ว่าเป็นฝีมือของช่างตัดชุดจากวังหลวง แล้วไหนจะปิ่นหยกเนื้อดีสีขาวละเอียดนั่นอีก แค่มองปราดเดียวก็เห็นว่าเนื้อหยกบริสุ
