ในบ้านไม้สองชั้นตอนนี้เงียบสงัดยิ่งกว่าป่าช้า ได้ยินแต่เสียงลมที่แทรกซึมไปด้วยแรงอำมหิตลอยกระจายไปทั่ว อากาศ จนผู้มีชีวิตอยู่หนึ่งคนขนลุกซู่ไปทั้งตัว ไม่สิ มีเปียกปูนด้วยหนึ่งตัว อย่างน้อยพวกเขาก็เอามันกลับมาด้วย ตอนนี้อินเอยนั่งคุกเข่ากับพื้นไม้แข็ง ๆ ก้มหน้างุดตัวสั่นเป็นเจ้าเข้า จะไม่ให้สั่นได้อย่างไร เพราะคนตัวโตที่ยืนค้ำหัวอยู่ด้านซ้ายก็ถือโซ่ ด้านขวาก็ถือสายเข็มขัด ตายแน่ ๆ
“มีอะไรอยากพูดไหม” น้ำเสียงเข้มที่เปี่ยมไปด้วยอำนาจของมังกรกัณฐ์ถามขึ้น
“ผะ..ผมอยากกลับบ้าน ผมคิดถึงบ้าน” คนตัวเล็กบอกไปในสิ่งที่ตัวเองต้องการ ตัวยังคงสั่นงก ๆ เขาคงจะไม่ใจร้ายเกินไปหรอกใช่ไหม พวกเขาเปลี่ยนไปแล้วนี่
“นี่ไม่ใช่บ้านนายหรือไง”
“ไม่ใช่ ผมอยากกลับบ้านจริง ๆ ผมคิดถึงแม่”
“แล้วทำไมไม่ขอ”
“ถ้าขอแล้วคุณจะให้กลับหรือไง”
“ไม่ให้”
“….”
“นายมีเหตุผล ฉันไม่ลงโทษดีไหม”
“จะ…จริงเหรอครับ” อินเอยเงยหน้าขึ
