หารู้ไม่ว่าตอนนี้คนเก่งของน้าหมอกำลังนั่งจุ้มปุ๊กกองกับพื้นไม่ยอมไปไหน เด็กอายุสามขวบคงยังอ่านหนังสือไม่ออก แต่ความสามารถเธอมีมากกว่านั้น มือเล็กกระจ้อยร่อยจัดการกดเจ้าแท็บเล็ตเครื่องโตที่มีความสามารถพิเศษนอกจากเอาไว้กดจิ้ม กดจิ้ม วิ่งและวิ่งๆ แล้ว มากกว่านั้นคือสามารถโทรเข้าและออกได้
ก่อนคิ้วเรียวเล็กรับแก้มยุ้ยขาวอมชมพูเป็นลูกซาลาเปาจะขมวดเข้าหากันตามประสาเด็ก เดาเอาว่าเบอร์ที่กดโทรออกไป คงไม่ใช่เป้าหมายของเด็กน้อยตรงหน้าเท่าไรนัก
“ฮัลโหล คูนแม่ ขอโทษค่ะ มีมี่โทรผิด น้าหมอทิ้งให้มีมี่อยู่คนเดียว มีมี่จะหาน้าหมอ” ฟังผ่านๆ กับประโยคที่เด็กหญิงตัวเล็กกำลังเจื้อยแจ้วเสียงใส ก่อนแรงสะกิดเบาๆ ตรงต้นแขนทำให้คนที่กำลังนั่งสนใจอยู่แต่การหัดเล่นเกมในโทรศัพท์อีกเครื่องของตัวเองต้องหันกลับไปมอง
เสียงสั่นกรุ้งกริ้งของกระดิ่งข้อเท้า มาพร้อมกับเด็กหญิงในชุดกระโปรงสีชมพูฟูฟ่องที่พาตัวเองมาหยุดยืนอยู่
