เหลียนฮวานั่งๆนอนๆอยู่เพียงในตำหนัก เดินไปมาในวังหลวงจนครบรอบหนึ่ง ทำขนมแจกจ่ายแล้ว ก็มิมีอันใดน่าสนใจอีก
"วังหลวงช่างน่าเบื่อยิ่ง นางอยากไปเล่นน้ำตก อยากลงทะเล แต่ว่าตอนนี้นางมีลูกกระต่ายอยู่ในท้อง อืมหรือจะเป็นลูกหมีดีนะ แต่ว่าลูกนางก็ควรเป็นกระต่าย ลูกครึ่งกระต่ายกับหมี ฮ่าฮ่า"
เหลียนฮวาแอบหัวเราะอยู่คนเดียว
ในพริบตา มีบางสิ่งคล้ายวิ่งผ่านไปและกระโดดขึ้นไปบนหลังคา มีเงาดำสายหนึ่งทำท่าคล้ายชี้ชวนให้นางตามติดมันไป แต่เหลียนฮวามิใช่ผู้โง่เขลา นางกรอกตาขึ้นไป แกล้งมองตามไปคล้ายจะวิ่งออกไปที่นอกตำหนัก ส่งผลให้องครักษ์หลวงจำนวนมาก ขยับออกมาจากที่ซ่อนกายเหมือนห่าฝน...
"อ่า....ทำไมมีกันเยอะจังเลย"
"ด้วยพระเมตตาจากองค์หลี่หวางพะยะค่ะ "
องครักษ์คุ้มกันซ้ายขวา ล้อมทั้งตำหนัก ค้นไปทุกซอกมุมตำหนัก และโยนนางกำนัลหน้าใหม่ออกมาในทันที
"กรี้ดดด ข้าเจ็บนะ "
ฟุ่บ...มีดสั้นคมกริบบาดลงบนคอหอยของนา
