ร่างโปร่งควบม้าออกไป ด้วยใบหน้าที่สว่างไสวแสนชื่นมื่น มิมีเค้าลางความเหนื่อยอ่อน มีใบหน้าที่อิ่มเอิบ ก่อนจะหยุดเคลิบเคลิ้มลงไปในทันใด เมื่อมีลูกธนูลอยเฉียดวงหน้าคมไปเล็กน้อย
ร่างหนาดวงตาแข็งกร้าว ดึงธนูจากองครักษ์มาขึ้นสายแล้วใช้ต้นขาแกร่งหนีบม้าไว้ บิดกายยิงธนูหนเดียวออกไปห้าดอก ในทิศทางที่ลูกธนูนั้นถูกยิงมา
ธนูถูกขึ้นสายถี่ๆ จนมิมิสิ่งใดส่งมาโต้ตอบต่อไปอีก ท่านแม่ทัพจึงหยุดยิงและมิหันไปใส่ใจอีก ทิ้งซากศพที่หลบซุ่มลอบโจมตี รอคอยมือปราบให้มาค้นพบไป เอาไว้เช่นนั้น
"ฮึ่ม....บังอาจนัก..."
เสียงสบถอย่างหัวเสีย ทำให้ทหารติดตามทุกนายนั้นเงียบกริบ มิแม้จะพูดคุยกันไปตลอดทาง เพราะมองทิศทางลมแล้ว พายุใหญ่กำลังตั้งเค้าขึ้นมาเป็นแน่แท้
ร่างหนาควบม้าเร่งจนถึงภายในค่ายเพื่อไปตรวจตราเช่นปกติ นำฝึกทหารและทำภารกิจเช่นเดิมๆเหมือนเป็นไปเหมือนดั่งเคย จนกระทั่งเมื่อตะวันตรงหัว ร่างหนาจึงเดินตรงไปเข้า
