"นั่นมันตัวอะไรกัน อาโป๋หนาน"
จื่อเย่าถามออกไปอย่างตกใจกลัว นางตัวสั่นงันงก นางนึกเสียวสันหลังอยู่ไม่หาย
"พรายน้ำ หากพวกเรายังเป็นเด็กเฉกเช่นวันวาน มันจะไม่ออกมาให้เห็น และหากเจ้ามาคนเดียว มันอาจแค่ลักลอบดูดพลังชีวิต แต่หากมีบุรุษเพศลงไปในน้ำตกนิรันดร์ นางพรายจะล่อลวงบุรุษให้ไปเสพสมกับพวกมันไปจนตาย และหากเจ้ามองเห็นมันเมื่อใด เมื่อนั้น เจ้าจะต้องตายเป็นซากศพไปในน้ำตกนิรันดร์ เป็นที่มาของชื่อน้ำตก ว่าเจ้าจะต้องอยู่กับมันไปจนชั่วนิรันดร์ มิใช่รักนิรันดร์ดั่งที่เจ้านั้นเข้าใจเอง"
"น่ากลัวถึงเพียงนั้น เหตุใดจึงมิมีใครรู้ "
"ป่าที่นี่มิได้นำพา ผู้คนให้เข้าออกตามใจได้ เจ้ามีข้าจึงมาที่นี่ได้ เจ้ามิอาจเข้าออกในป่าดอกท้อตามใจเจ้า คฤหาสน์ของสกุลหลินล้วนเป็นสุสาน แม้แต่ป่าก็ยังคร่าเอาชีวิตของผู้คน"
อาจื่อเย่าตัวสั่นขึ้นมาอีกครา ยามมองไปก็เห็นศพ ปักอยู่บนไม้ไผ่แหลมตามข้างทาง ศพกำลังขึ้นอืดน่า
