รถประจำตำแหน่งของคีตะขับเข้ามาจอดในบ้านตระกูลพร้อมพิชะยะ พุฒธิพงษ์พ่อของน้ำรินรีบเดินออกมารับลูกสาวด้วยความเป็นห่วงเนื่องจากได้รับรายงานจากคนในมหาวิทยาลัยว่าน้ำรินออกจากที่นั่นตั้งแต่ช่วงบ่ายสามโมง
"ไปไหนมาน้ำริน"
"รินไปหาพี่คิรินทร์ค่ะ" เธอตอบพร้อมยิ้มสดใสให้พ่อของตน
"แล้วมันไปไหน ทำไมให้ลูกน้องมาส่งหนู"
"พี่เขาติดคุยงานกับคู่ค้าค่ะ เห็นว่าจะดึกเลยให้คุณคีตะมาส่งหนูก่อน" เธอโกหกหน้าตาย ไม่มีแววตาของความวอกแวกจนคนเป็นพ่อเชื่อสนิทใจ ต่างกับคีตะที่กลืนไม่เข้าคายไม่ออกอยู่
"งั้นก็เข้าบ้านกัน แม่รอหนูทานข้าวอยู่"
"ค่ะ ขอบคุณนะคะคุณคีตะ" น้ำรินยกมือไหว้การ์ดคนสนิทของชายหนุ่ม ก่อนจะถูกพ่อโอบไหล่เข้าบ้านไป
"เฮ้อ คุณราม หวังอย่างยิ่งว่าคุณจะได้เป็นเขยของบ้านหลังนี้นะครับ" การ์ดหนุ่มบ่นงึมงำ ก่อนจะก้มหน้าลงเหมือนเป็นการไว้อาลัยและรีบขับรถออกจากที่นี่ไป
"กลับมาแล้วคนสวยของแม่"
"วันนี้มีอะไ
