EP 05 ปล่อยรดาไปได้มั้ย
1085 คำ
รามออกจากบ้านพร้อมพิชะยะตรงมายังคลับที่เขาเป็นเจ้าของ เดินขึ้นห้องด้านบนเหมือนคนที่หมดแรง ชายหนุ่มเคยคิดว่าสักวันจะพารดาแฟนสาวมาห้องทำงานของตัวเองด้วยความภาคภูมิใจ แต่มันสายไป เพราะตอนนี้ทุกอย่างพังลงเพียงเพราะน้ำริน ผู้หญิงน่าขยะแขยงแบบนั้น
"คุณรามครับ"
"อืม"
"เอกสารที่ต้องเคลียร์วันนี้ครับ"
"ไม่มีอารมณ์ เดี๋ยวผมจะออกไปขายพวงมาลัย"
"ไม่ได้นะครับ" คีตะรีบห้ามเพราะลูคัสกำชับมาอย่างหนัก ห้ามรามหายตัวไปไหนโดยเด็ดขาด
"พ่อฉันสินะ"
"...."
"ฉันจะไปทำงาน และใครก็ห้ามไม่ได้ทั้งนั้น ถ้าเอกสารมันรีบมากก็ให้พ่อมาเซ็น ถ้าพ่อไม่ทำก็ปล่อยมันไว้แบบนี้แหละ"
"คุณรามครับ แบบนี้จะทะเลาะกับนายใหญ่เอาเปล่า ๆ นะครับ"
"เรื่องของเขา แค่นี้ก็บังคับฝืนใจฉันมากพอแล้ว"
"คุณรามครับ ผมสัญญาเลยว่าถ้าเคลียร์กองนี้เสร็จ ต่อให้จะไปรับจ้างตัดหญ้าผมก็ไม่ห้าม"
"อืม ตัดหญ้าก็น่าสน งั้นฝากเคลียร์งานด้วย ไปก่อนนะ" รามคิรินทร์เดินออกจากห้องไปไม่สนใจเสียงเรียกของคีตะเลยสักนิด การ์ดหนุ่มแทบเอาเท้ากุมขมับเมื่อเห็นแบบนั้น ลูคัสเล่นงานเขาแน่ ๆ
ส่วนรามตอนนี้เขาขับรถมาจอดที่หน้าคอนโดของรดาแฟนสาว นั่งมองนิ่ง ๆ อยู่แบบนั้นเพื่อรอให้คนตัวเล็กเดินลงมาแต่ก็ไม่มีวี่แววจนกระทั่งในตอนที่เขากำลังจะกลับ รถสปอร์ตคันหรูก็มาจอด พร้อมกับคนที่เขาเฝ้ารอเดินลงมา รามขมวดคิ้วหนักและนั่งมองนิ่ง ๆ จนกระทั่งรถคันนั้นขับออกไป เขาจึงรีบเดินลงจากรถตรงไปคว้าแขนรดาเอาไว้
"ราม..."
"ใครมาส่ง"
"คุณมาที่นี่ได้ยังไง มาทำไม?"
"รดา ผมถามว่าใครมาส่งคุณ"
"ปล่อยแขนรดาที"
"ตอบคำถามของผม" รามถามด้วยน้ำเสียงนิ่ง ๆ จนดูน่ากลัว ต้องยอมรับว่าเธอไม่เคยเห็นเขาในมุมนี้มาก่อน
"แล้วทำไมรดาต้องตอบ คุณเองก็มีคนอื่นไม่ใช่เหรอ?"
"คุณจะบอกว่าเมื่อกี้คือ..."
"รดากำลังคุยกับเขาอยู่"
"รดา เราเพิ่งเลิกกันได้แค่คืนเดียว ทำไมคุณทำแบบนี้"
"โทษรดาได้เหรอคะ ในเมื่อคุณไม่ใช่เหรอที่มีอะไรกับคนอื่น"
"ผมไม่ได้ตั้งใจ เขาวางยาผม คุณต้องเชื่อนะ" รามคิรินทร์คุกเข่าลงตรงหน้าของแฟนสาวและกอดเอวเธอเอาไว้
"ราม อย่าทำแบบนี้"
"ขอร้อง ให้ผมได้พิสูจน์ตัวเอง ผมสัญญาว่าจะพาน้ำรินมาสารภาพความผิดต่อหน้าของคุณ"
"มันมีประโยชน์ตรงไหนคะ คุณก็รู้ว่าครอบครัวน้ำรินใหญ่แค่ไหน รดาจะเอาไปสู้อะไรเธอได้ ถ้าน้องเขากล้าวางยารามแล้วมีอะไรอีกที่เขาทำไม่ได้"
"ผมจะปกป้องคุณ"
"ราม คุณก็แค่พนักงานคนหนึ่งในคลับ รับผิดชอบน้องเขาเถอะนะ รดาไม่อยากให้เขาทำร้ายคุณ" รามกอดเอวบางไว้แน่น ไม่ยอมปล่อยให้เธอเป็นอิสระ
"แค่คุณเชื่อใจผม ผมสัญญาว่าจะไม่มีเรื่องแบบนี้เกิดขึ้นอีก ผมจะทำให้คุณเห็นว่าผมรักแค่คุณ และมันไม่มีวันเป็นใครอื่นไปได้"
"พอเถอะนะราม ความสัมพันธ์ของเรามันเหนื่อยมาตลอดคุณก็รู้ คุณไม่มีเวลา คุณเอาแต่ทำงาน ยิ่งตอนนี้มีเรื่องของน้องเขาเข้ามา รดายอมรับว่าเหนื่อย รดาไปต่อไม่ไหวอีกแล้ว ให้เราจบกันด้วยดีเถอะนะคะ" แขนแกร่งผ่อนแรงลง รดาเดินออกจากอ้อมกอดนั้นก่อนจะย่อตัวลงตรงหน้าอดีตคนรัก
"เริ่มต้นใหม่นะ รดาอยากเห็นคุณมีความสุข"
"แล้วผมจะมีได้ยังไง ในเมื่อความสุขของผมมันคือคุณ"
"ปล่อยรดาไป ได้มั้ยคะ..."
"ฮะ..ฮึก ผมทำไม่ได้"
"รดาขอตัว" เมื่อเห็นว่าตอนนี้คงคุยกันไม่รู้เรื่อง รดาจึงเลือกจะเดินหนีขึ้นห้องไป ทิ้งให้รามนั่งจมกับความเสียใจอยู่แบบนั้น
ตัดมาทางฝั่งของน้ำริน หลังจากครอบครัวบราวน์กลับไปเธอเดินตรงขึ้นห้องด้วยความเหม่อลอย หญิงสาวไม่ได้โกรธสิ่งที่รามคิรินทร์ทำกับตัวเองแต่เพียงไม่อยากให้เขาปฏิบัติกับเธออย่างคนผิดโดยที่ไม่มีความจริงในนั้นเลย
"ทานข้าวหน่อยมั้ยลูก" น้ำชาอาสาเดินขึ้นมาคุยกับลูกสาว
"หนูไม่ค่อยหิวค่ะแม่"
"เป็นแบบนี้พ่อไม่สบายใจนะลูก"
"หนูขอโทษนะคะแม่ ขอโทษที่ทำให้ทุกคนเดือดร้อนกันไปหมด"
"น้ำริน หนูได้วางยาพี่เขาจริงมั้ยลูก" ร่างบางส่ายหัวเป็นการตอบแม่ตัวเอง
"งั้นหนูก็ไม่เห็นต้องขอโทษเลย"
"แต่พี่คิรินทร์ไม่ได้คิดแบบนั้น ฮะ..ฮึก หนูพยายามบอกเขาแล้วว่าหนูไม่ได้ทำ"
"ไม่ร้องนะคนสวยของแม่ หนูให้เวลาพี่เขาหน่อยนะลูก เดี๋ยวสักวันพี่เขาก็ต้องรู้ความจริง"
"แต่ระหว่างนี้ เขาจะกะ..เกลียดหนูใช่มั้ยคะ เขารักพี่รดามาก มากจนหนูมะ..มองไม่เห็นวันที่ตัวเอง จะดะ..ได้เป็นคนนั้น"
"โถ่ลูกแม่" น้ำชาดึงลูกสาวเข้ามาในอ้อมกอด พุฒธิพงษ์ที่ยืนมองทั้งคู่อยู่ตรงประตูถอยหลังสองก้าวและหมุนตัวเดินจากไป เขาจะไม่มีวันยอมให้น้ำรินต้องแปดเปื้อนในเรื่องที่ไม่ได้ก่อโดยเด็ดขาด
"แม่ขา ฮึก รินรักพี่คิรินทร์ แต่ทำไมความรักที่รินให้เขามันถึงเปลี่ยนเป็นไฟที่ร้อนมากขนาดนี้"
"แต่หนูต้องรักตัวเองให้มากนะลูก วันไหนที่คิดว่ารักเขาจนพอแล้วสัญญากับแม่ได้มั้ยว่าจะกลับมาหาพ่อกับแม่ เราสองคนจะโอบกอดหนูไว้แน่น ๆ"
"ฮึก ระ..รินสัญญา" น้ำตาที่ไหลลงมามันเต็มไปด้วยความเจ็บปวด ร่างเล็กตัวสั่นไหวในอ้อมกอดมารดาของตน
- ผู้เขียน
