ตอนที่ 1 สามีในอนาคต
1599 คำ
3 ปีก่อนหน้า
"ป้องเราชอบนายนะ ถ้านายไม่มีใครเรามาคบกันไหม"
ปิ่นเอ่ยถามชายที่เธอแอบรักมาหลายปีตั้งแต่เข้ามหาลัยปี 1 เธอรวบรวมความกล้าอยู่นานกว่าจะบอกเพราะปกป้องไม่เคยแสดงออกว่าเปิดโอกาสให้สาวคนไหนใกล้ชิดเลยนอกจากเด็กสาวข้างบ้านเขา
ตอนนี้พวกเธอเรียนปีสุดท้ายใกล้จบแล้วถ้าจะรอโอกาสอื่นมันคงไม่มี เพราะดูเหมือนว่าที่คุณหมอสุดหล่อคนนี้กำลังจะไปเรียนต่อต่างประเทศ
ปิ่นจึงถือโอกาสบอกปกป้องออกไปหลังสอบวันสุดท้าย เธอไม่อยากรอให้เขาเปิดใจแล้วเพราะมันนานมาก อยากลองเสี่ยงดูสักครั้งเผื่อจะใจตรงกันในตอนนี้
"เราไม่..."
"พี่ป้องคะ พี่ขามให้เอาของมาให้ค่ะ"
ทั้งสองหันไปตามเสียงที่มาขัดจังหวะก็เจอเข้ากับสาวน้อยหน้าตาน่ารักเหมือนตุ๊กตาบาร์บี้ในชุดมัธยมที่ยืนถือกล่องอะไรบางอย่างอยู่ในมือด้วยใบหน้าไม่สบอารมณ์เป็นอย่างมาก
"ลูกพลับมาได้ไงคะ"
ปกป้องถามน้องสาวของเพื่อนเสียงอ่อนหวานความแปลกใจ นอกจากนั้นสาวน้องคนนี้ยังเป็นเพื่อนข้างบ้านเขาด้วย มหาวิทยาลัยกับโรงเรียนของเธออยู่ไกลกันหลายป้ายรถเมล์เสียด้วยซ้ำ
"พี่ขามบอกให้ลูกพลับเอากล่องนี้มาให้พี่"
สาวน้อยยังยืนยันคำเดิมพร้อมกับมองไปยังผู้หญิงคนนั้นด้วยสายตาไม่พอใจอย่างเห็นได้ชัดจนปิ่นเองยังสัมผัสได้
"แต่ป้องยังคุยกับเราไม่เสร็จนะ"
ปิ่นเห็นว่าปกป้องดูจะรีบเดินไปหาสาวน้อยคนนั้นและจากประสบการณ์ที่ผ่านมาถ้าเด็กนี่มาเขาจะไม่สนใจใครเลยนอกจากเธอ เธอเลยท้วงขึ้นด้วยความไม่พอใจเช่นกัน ปิ่นเป็นถึงดาวมหาลัยแต่ต้องมาร้องขอความรักจากเขาที่ไม่แม้จะสนใจเธอเลยไม่ว่าจะทางไหน อ่อยยังไงก็ยังนิ่งเฉย
ถึงแม้มันจะน่าอายแต่เธอก็ต้องทำเพื่อหัวใจของตัวเอง เธอยังมั่นใจว่าปกป้องคงไม่ปฏิเสธสาวสวยแบบเธอแน่ เธอรู้มาว่าปกป้องชอบผู้หญิงอ่อนหวานเรียบร้อยเธอก็พยายามทำแบบนั้นมาตลอดแม้จะไม่เป็นตัวของตัวเองเลยก็ตาม
"ขอโทษนะปิ่น เรายังไม่คิดเรื่องนั้นเลยตอนนี้เรามุ่งแต่เรื่องเปิดคลินิกหลังเรียนจบไหน เราขอโทษนะ"
ชายหนุ่มนักเรียนทันตแพทย์ที่เก่งที่สุดในรุ่นเอ่ยขอโทษเพื่อนที่รู้จักกันมาหลายปีด้วยความรู้สึกผิดจากใจจริง เขารู้สึกกับเธอแค่เพื่อนจริงๆ
ปิ่นมณีถึงกับหน้าเสียทำอะไรไม่ถูก เธอปฏิเสธทุกคนเพื่อที่จะรอขอเขาเป็นแฟนหรือรอให้เขาขอเธอเป็นแฟน
ใครๆ ก็ดูออกว่าเธอชอบเขาและเขาเองก็มีเพื่อนผู้หญิงไม่กี่คนที่สนิทสุดหนึ่งในนั้นก็คือเธอ ทำให้เธอคิดมาตลอดว่าเราใจตรงกันแถมเพื่อนๆ ก็ชอบเชียร์เพราะพวกเธอเหมาะสมกันทุกอย่างเขาปฏิเสธทุกครั้ง แต่เธอก็ยังคิดเข้าข้างตัวเองว่าเขาเพียงแค่เป็นสุภาพบุรุษเกินกว่าจะพูดให้เธอเสียหาย
ไม่ว่าจะเป็นฐานะครอบครัวที่เป็นหมอเหมือนกัน ชอบเรียนอะไรๆ คล้ายกันและทำงานร่วมกันมาตลอดเธอคิดว่ายังไงเธอก็ต้องชนะใจเขาได้แน่นอน
สุดท้ายคือเธอคิดไปเองงั้นเหรอ...
ปิ่นมณีมองไปยังชายหนุ่มที่เธอแอบชอบเดินไปหาผู้หญิงคนนั้นที่ไม่ว่าจะเจอเธอกี่ใครก็ดูเหมือนว่าเขาจะชอบให้ความสำคัญกับเด็กคนนี้ตลอดไม่เว้นแม้แต่ครั้งนี้
"ไปเถอะครับเดี๋ยววันนี้พี่พาไปกินหมูกระทะ"
"จริงเหรอคะ! พี่ป้องน่ารักที่สุดในโลกเลยลูกพลับรักพี่ป้องนะคะ"
"ฮ่าๆ ตัวแสบถ้าเป็นเรื่องกินพี่เป็นคนน่ารักแล้วก็รักพี่ขึ้นมาทันทีเลยนะเรา"
ปกป้องหัวเราะเอ็นดูความน่ารักของเด็กสาวข้างบ้านพร้อมกับยกมือขึ้นขยี้ผมเธอเบาๆ อย่างมันเขี้ยวไม่สนสายตาของปิ่นมณีที่มองมาเลย
ลูกพลับกระโดดเกาะแขนพี่ชายข้างบ้านที่เล่นด้วยกันมาตั้งแต่เด็กจนโตอย่างอารมณ์ดีเมื่อถูกเขาตามใจตลอด
จังหวะที่จะเดินจากไปหญิงสาวที่ปิ่นมณีคิดว่ายังเป็นเด็กไร้เดียงสาก็หันมายิ้มเยาะเธอแถมแลบลิ้นใส่เธอด้วยเหมือนเป็นการเยาะเย้ย
"เด็กนี่!! หรือเธอจะจงใจมาขัดจังหวะฉัน "
ปิ่นมณีคิดเป็นอื่นไม่ได้ก็มะขามเพื่อนสนิทของปกป้องเพิ่งแยกจากพวกเธอเมื่อกี้ ทำไมถึงได้ไปฝากอะไรกับเด็กสาวคนนั้นมาได้ แถมคำบอกรักปกป้องของเด็กนี่ดูจะมีพิรุธแปลกๆ อีก
"หรือฉันจะถูกนั่งเด็กนั่นปั่นประสาน ฮื้ย! มันน่าโมโหนักอย่าให้เจออีกนะยังเด็กแก่แดด"
มันเป็นปกติของลูกพลับอยู่แล้วที่เวลามีใครมาจีบปกป้องพี่ชายเธอจะรายงาน เธอเองก็ตามมาจัดการผู้หญิงพวกนั้นมันอยู่ในข้อตกลงว่าเธอจะไม่บอกแม่เรื่องพี่แอบมีแฟนแล้ว
ตั้งแต่รู้หัวใจตัวเองว่าชอบพี่ชายข้างบ้านเธอก็ตามติดเขาตลอด แฝงตัวเข้าใกล้เขาในฐานะน้องสาวที่แสนดี
ปกป้องเป็นลูกชายคนเดียวทำให้เขารักและเอ็นดูน้องสาวข้างบ้านคนนี้มาก ไม่ว่าเธอจะอยากได้อะไรเขาก็พร้อมจัดเตรียมหามาประเคนให้อย่างไม่ขัด
จนพี่ชายแท้อย่างมะขามถึงกับยอมแพ้กับความตามใจและสายเปย์ของปกป้องยกน้องสาวให้ดูแลอย่างไม่คิดหวง
ไม่ใช่มีแค่ปกป้องที่รักและเอ็นดูลูกพลับ แม้แต่แม่และพ่อของปกป้องเองที่อยากมีลูกสาวก็รักและเอ็นดูเธอเหมือนเป็นลูกแท้
ขนาดที่ว่าสาวน้อยคนนี้สามารถไปเที่ยวต่างประเทศกับครอบครัวของปกป้องได้อย่างสบายใจอยู่หลายครั้งโดยที่พ่อแม่เธอไม่ว่าอะไร
"กลับมาแล้วเหรอป้อง แล้ววันนี้น้องไม่มาด้วยเหรอ"
"เดี๋ยวมาครับแม่ไปเปลี่ยนชุดอยู่ครับ"
"แล้วลูกได้คุยกับน้องรึยังว่าเราจะไปต่อโทที่ต่างประเทศ"
ปรานีถามลูกชายด้วยความหนักใจ รู้ดีว่าหากลูกพลับรู้คงต้องโวยวายไม่พอใจและต้องโกรธพี่ชายคนนี้มากแน่ๆ
"หาโอกาสอยู่ครับ "
"รีบเลยอาทิตย์หน้าก็ต้องบินแล้ว พ่อเขารอที่นั่นเลยไปถึงลูกก็ไปพักที่อพาร์ทเม้นท์ของป้าเขานะ"
ชายหนุ่มพยักหน้ารับเขาเองก็คิดหนักไม่น้อย ไม่รู้จะพูดยังไงให้ดูไม่เป็นการทำร้ายจิตลูกพลับมากที่สุด
"คุยอะไรกันอยู่คะ คุณป้านี พี่ลูกพลับ"
"อะ อ่าวมาพอดีเลยลูกป้าอบขนมเอาไว้ไปยกมากินสิจ๊ะ ของโปรดหนูเลย"
"ว้าว! คุณป้าน่ารักกับลูกพลับที่สุดเลยค่ะ ฟอด!"
หญิงสาวเดินเข้ามากอดพร้อมกับหอมแก้วปรานีผู้ที่เธอรักเหมือนแม่อีกคน และยกตำแหน่งให้เป็นแม่สามีดีเด่นในอนาคตอันใกล้นี้เลย
หญิงสาวคิดแล้วเขินอายตัวเอง ยังไงเธอก็ต้องแต่งงานกับพี่ป้องให้ได้ไม่ว่าจะยังไง เจ้าสาวของเขาก็จะต้องเป็นเธอเท่านั้นเช่นกัน
ปรานีเองก็มีความสุขทุกครั้งที่สาวน้อยแสดงความรักกับเธอ คนที่ร่างกายอ่อนแอมีลูกยากแบบเธอโชคดีเหลือเกินที่ได้มาอยู่ที่บ้านสวนนี้และได้รู้จักครอบครัวของลูกพลับ
ปกป้องมองตามสาวน้อยที่เขารักและเอ็นดูอย่างหนักใจ แต่วันนี้เขาก็ต้องบอกเธอ...
เขาอยากไปศึกษางานเพิ่มเพื่อมาพัฒนาการเปิดคลินิกทันตกรรมที่ดีที่สุด แต่ก็หวงสาวน้อยที่ตัวติดเขาแจตั้งแต่เด็กว่าเธอจะเสียใจแน่ๆ หากเขาไป
แต่มันเป็นความจำเป็นเขาได้แต่หวังว่าสักวันเธอจะเข้าใจและยังน่ารักเสนอแบบนี้ในตอนที่เขากลับมา
หลายวันต่อมา
"มึงไปเถอะยัยน้องมันเอาแต่ใจเดี๋ยวกูคุยเอง"
"อืมดูฝากลูกพลับด้วย"
"เออ...ไอ้เพื่อนรักมึงอาจจะลืมว่ายัยน้องมันเป็นน้องกูเว้ย"
มะขามตบบ่าเพื่อนรักอย่างเห็นใจ ตั้งแต่ที่ปกป้องบอกว่าจะไปเรียนต่อต่างประเทศ ลูกพลับก็โกรธและไม่คุยกับเพื่อนเขาเลยจนวันเดินทางก็ไม่มาส่ง
"ไปแล้วนะครับคุณแม่ คุณน้านุช"
"โชว์ดีนะลูก เดี๋ยวลูกพลับน้าจัดการให้เองนะ"
"ครับ"
"ไปเถอะลูกเครื่องจะออกแล้ว ถึงแล้วโทรหาแม่นะ"
ปกป้องพยักหน้ารับมองไปรอบๆ เพื่อหาสาวน้อยที่เขาคิดถึงและหวังจะเห็นเธอครั้งสุดท้ายก่อนจะจากกันไปหลายปีแต่ก็ไร้วี่แววของเธอ เลยตัดใจเดินเข้าไปในส่วนผู้โดยสาร
พอร่างสูงใหญ่ของปกป้องเดินลับสายตาไปก็เผยให้เห็นร่างบอบบางยืนร้องไห้อยู่ข้างเสามองดูชายที่รักจากไปอยู่อีกซีกโลกด้วยความเสียใจ
"ยังไงพี่ป้องก็ต้องกลับมาแต่งงานกับลูกพลับ ลูกพลับจะรอวันนั้นนะคะ"
สาวน้อยบอกด้วยเสียงสะอื้น มือเรียวยกขึ้นปาดน้ำตาที่อาบสองแก้มนวลอย่างน่าสงสาร
- ผู้เขียน
