ตลอดทั้งวันเขาก็ทำเป็นไม่สนใจไม่แคร์ว่าหญิงสาวจะไปไหนไปทำอะไรเพราะตลอดห้าปีเขาก็ไม่ได้เดือดเนื้อร้อนใจในการที่เธอจะกลับมาตอนไหนอยู่แล้ว ก็แค่กลับไปเหมือนเดิมอย่างที่เคยทำก็เท่านั้น
“ท่านประธานครับ วันนี้ผมยังไม่เห็นคุณนาเดียเลยนะครับ เธอไม่สบายรึเปล่าได้บอกอะไรไว้มั้ยครับ”
“ไม่มาแล้วหาเลขาใหม่ให้ผมเลย”
“ห๊ะ! อะไรนะครับ”
บอสมองหน้าเจ้านายอย่างงุนงง อยู่ๆก็บอกว่าไม่มาทำงานแล้วแถมยังให้หาเลขาใหม่อีก ไม่รู้ว่าทะเลาะอะไรกันรึเปล่าหรือว่าเกิดอะไรขึ้นถึงได้เป็นแบบนี้
“ตามนั้นแหละประกาศหาเลขาคนใหม่เลย ถ้ามีคนสมัครก็สัมภาษณ์แล้วให้มาทำงานให้เร็วที่สุด คนไม่มีความรับผิดชอบคิดจะไปก็ไปคิดจะมาก็มา เหอะ! ไม่ต้องร้องไห้กลับมาล่ะ”
เขาบ่นออกมาอย่างหัวเสียก่อนจะเซ็นเอกสารตรงหน้าต่อ บอสมองเจ้านายอย่างแปลกใจแต่ก็ไม่กล้าถามอะไรอีก เขาโค้งตัวเล็กน้อยก่อนจะเดินออกจากตรงนั้นแล้วไปจัดการประกาศรับสมัครตำแหน่ง
