บทที่ -6- คอมีรอยดูด
2011 คำ
บทที่ -6- คอมีรอยดูด
ทางด้านวินัยผู้เป็นพ่อของดลธวัช หนุ่มใหญ่เพียรโทรหาลูกชายตัวแสบมาตั้งแต่หัวค่ำ เพื่อจะบอกว่า อาทิตย์นี้ เขานั้นไม่ได้กลับบ้านตามกำหนด เพราะต้องรีบเคลียร์งานล็อตนี้ให้หมด จะได้ลงเหนือสักที
แต่พอโทรไปเท่าไหร่ สายก็ไม่ติด ซึ่งมันจะเป็นแบบนี้บ่อย ๆ หากว่ามันขลุกอยู่กับการแทงบอล แต่ครั้งนี้มันยาวนานกว่าเคย หนุ่มใหญ่จึงรู้สึกไม่ดีนัก
"เป็นหยังครับนายช่าง" ลูกน้องคนอีสานถามนายช่างใหญ่
"ไม่รู้ ตาผมกระตุกทั้งวันเลย" วินัยบ่น จู่ ๆ ความห่วงลูกชายก็วาบเข้ามา
‘ขออย่ามีอะไรเกิดขึ้นกับดลเลยนะ’
"บ่เป็นหยังดอกครับ นายช่างอย่าห่วงหลาย ใจเย็น ๆ เด้อครับ" ลูกน้องปลอบ
"ห่วงเจ้าดลมันจริง ๆ กลัวมันไปเล่นบอลอีก กลัวว่าจะถูกเจ้าหนี้ฆ่าเอา" ความห่วงของพ่อมันช่างแม่นจริง ๆ
"นายช่างสิเฮ็ดจั่งได๋ล่ะครับ ยังบ่ถึงกำหนดกลับเลย" ถามลูกพี่ต่อไป
"เดี๋ยวขอโทรหาเจ้าดลแป๊บ นายทำงานไปก่อนนะ" สั่งลูกน้อง
"ครับนายช่าง" ลูกน้องต่างทำงานอย่างขะมักเขม้น วินัยรีบโทรหาลูกชายอีกครั้ง
+ขออภัยหมายเลขที่คุณเรียก ไม่สามารถติดต่อได้ในขณะนี้+
จะโทรกี่รอบต่อกี่รอบก็เจอแต่คำนี้ หัวใจของผู้เป็นพ่อยิ่งกระวนกระวายมากยิ่งขึ้น
‘ดล ปลอดภัยไหมนะ ขอให้ดลอย่ากลับไปเล่นบอลอีกเลยนะ’
ภายในห้องเชือด
หลังจากดลธวัชถูกคิมหันต์เปิดซิงรูก้น ความรู้สึกอะไร ๆ ก็เริ่มเปลี่ยนไปในหลาย ๆ อย่าง โดยเฉพาะ เรื่องเอากับผู้หญิง
ช่องทางรักด้านหลังมันตอดรัดปืนโตของเจ้าหนี้เถื่อนอย่างรัวเร็ว ทั้งที่เขามั่นใจว่า เอาไปมันก็แค่นั้นแหละ น่าจะเหมือนมีอุนจิติดค้างอยู่ ในเวลาที่เขาท้องผูก แต่เอาเข้าจริงแล้ว มันไม่ใช่เลย
ความเสียวสยิวมันมากล้น จนเขานั้นครวญครางอย่างเอาเป็นเอาตาย
ภาพการร่วมรักเมื่อคืนและตอนเช้ามันยังคงติดตราฝังลงในใจไม่มีลืมเลือน
‘อาส์ ซี้ดด คะ คุณ อื้อ ระ แรง ๆ หน่อย อ่าส์ ผมเสียว’ ดลธวัชถึงกับร้องขอให้ขีปนาวุธของคิมหันต์กระแทกเข้าออกแรง ๆ แบบนี้ก็เข้าทางเจ้าหนี้ตัวร้ายเข้าเต็มเปา
‘มึงชอบที่กูเอาดุ้นแทงรูตูดมึงมากสินะ กูบอกแล้ว ว่ามึงจะชอบ ต่อไปมึงต้องทำให้กูด้วย อาส์ เสียวชิป เอามันขนาดนี้ กูชักจะติดใจแล้วสิง’ เจ้าหนี้คนเถื่อนพูดขึ้น ทำให้ผู้เป็นลูกหนี้ออกอาการเขิน ๆ แต่กลับครางด้วยความกระสัน
‘อึ่ก อาส์ ยะ อย่าพูดมาก รีบ ๆ หน่อย’ ประท้วงเล็กๆ
คนตัวโตแสนเถื่อน ได้ฟังก็ชอบใจ เลยกระหน่ำเจ้าปืนโตตอกอัดเข้าไปที่ช่องทางลับถี่ยิบ
"หึหึ ใจร้อนจริงนะ อาส์ แม่ง กูเสียวดุ้น" เสียงตั่บ ตั่บ ดังออกมายิ่งยั่วอารมณ์ให้คิมหันต์หิวกระหายและดุดันมากยิ่งขึ้น ก้นขาว ๆ ของดลธวัช จึงมีแต่รอยฝ่ามือใหญ่ของเจ้าหนี้เต็มไปหมด แต่กลับสร้างความเสียวซ่านให้กับนิสิตหนุ่มอย่างรุนแรง
เสียงครวญครางของคิมหันต์มันช่างเร่าร้อนในความรู้สึกของนิสิตนักศึกษาหนุ่ม เพราะเขานั้นเร่งเร้าอ้อนขอเจ้าปืนโตของคนเถื่อนแรง ๆ
กว่าจะรู้ตัวว่าตนนั้นหื่นขนาดหนัก ก็ต่อเมื่อบทรักครั้งที่สี่ผ่านไป และเวลาล่วงเลยมาจนถึงตีสองถึงได้รู้ตัว
ที่มหาวิทยาลัย
"ไอ้ดล โทรศัพท์มึงเป็นเหี้ยไร ไมมึงไม่รับสายพ่อ มึงรู้ปะว่าพ่อมึงอะโทรมาหากูยิก ๆ เลย" มาถึงยังไม่ทันได้นั่ง ไอ้เพื่อนชั่วสัญญามันก็บ่นเป็นหมีกินผึ้งทันที
ขุนนางมองดูเพื่อนรักด้วยสายตานิ่ง ๆ อย่าคิดว่าเขาไม่ดีใจที่เห็นหน้าเพื่อน ความเป็นจริงแล้วนั้น ขุนนางห่วงและกังวลที่สุด
เมื่อคืนเขาก็เทียวโทรหาผู้เป็นอา แต่กลับติดต่อไม่ได้ เขานึกกังวลและหวาดกลัวว่ามันจะเป็นศพไปแล้ว เพราะอาของเขาไม่เคยปล่อยให้ลูกหนี้รอดสักคน ตั้งแต่เด็กจนโตขุนนางเพิ่งกลัวคนเป็นอาก็ตอนนี้แหละ
ไหนจะพ่อของมันที่โทรหาทั้งฝากข้อความเยอะแยะมากมายแต่ก็ไม่มีวี่แววว่ามันจะอ่าน
ครั้งแรกที่เห็นว่าดลธวัชนั้นลงจากรถคันหรูของผู้เป็นอา แล้วยังเดินเขยก ๆ มาแบบนี้ เขาโคตรดีใจที่มันยังไม่ตาย เพราะเขาห่วงมันมาก แวบต่อมาคือความสงสัย ที่มันเดินแปลก ๆ จึงเอาแต่จ้องหน้ามันนิ่ง ๆ
"มึง.. กูถูกเจ้าหนี้พาไปนะเว้ยมึงจะให้กูรับไง" เสียงเขียวใส่เพื่อน
เรื่องของเรื่องก็คือ หาโทรศัพท์ไม่เจอ ไม่รู้ว่าไปหล่นอยู่ตรงไหน แม้กระทั่งตอนนี้ก็ยังไม่พบ
"กูโทรไปเป็นสิบ ๆ สายแต่ก็ติดต่อไม่ได้ กูนี่ห่วงว่ามึงอะจะถูกอาไอ้ขุนมันเชือด" สัญญาบ่นแต่กลับทำเอาคนถูกเชือดมาหมาด ๆ สะดุ้งโหยง ขุนนางหรี่ตามองทันทีอย่างนึกสงสัย
จะว่าไป มันก็ถูกอาเขาเอาตัวไปทั้งคืน คนเป็นหนี้ ถ้าเจ้าหนี้ไม่ฆ่าปิดปาก แล้วเขาจะทำอะไรกัน หากหายหัวไปทั้งคืนและมาโผล่ที่มหา'ลัยแบบนี้
ขุนนางคิดอย่างพินิจพิจารณา สายตาสำรวจเนื้อตัวของผู้เป็นเพื่อนไปด้วย ว่ามีส่วนไหนมันบอบช้ำมั่ง
อีกอย่างอาเขาไม่เหมือนใคร และที่ว่าไม่เหมือนนั่นก็คือ อาเขาชอบกินเด็ก และเป็นเด็กผู้ชายด้วย
หรือว่า !...ดวงตาของขุนนางสว่างวาบขึ้น
ขุนนางตาโตรีบผุดลุกขึ้นทันที ท่ามกลางความตกใจของเพื่อนทั้งสอง จู่ ๆไอ้เพื่อนเลิฟก็มีสีหน้ากระวนกระวายและเดินมาเปิดดูคอเสื้อของเขา
"….." ดลธวัชยังมึน ๆ และไม่รู้ว่าเพื่อนจะทำอะไร
"....." ขุนนาง
"….." สัญญา
"….." ขุนนางทำหน้าแปลก ๆ
"มึงทำเหี้ยไรของมึง" ดลธวัชถาม เพราะมันเล่นเปิดคอเสื้อเขาขึ้น ดูฝั่งนั้นย้ายมาฝั่งนี้ ส่องดูอยู่นั่นแหละ เขาชักจะหงุดหงิดแล้วนะ
"… คอมึง" ขุนนางสีหน้าเหมือนถูกฟ้าถล่มทับลงมา
"... ไร" ดลธวัชเซ็ง
"... คอมันมีไร" สัญญาถามขึ้น
"คอมันมีรอยดูด" คนเป็นเพื่อนพูด แต่ดลธวัชสะดุ้งสุดตัว สัญญาลุกพรวดพราดทันที
"ห๊ะ...รอยดูด ไหน ๆ ๆ ๆ" สัญญาอยากเห็น แล้วต้องตาโต เมื่อรอยฟันและรอยช้ำเป็นจ้ำแดง ๆ ปรากฏอย่างชัดเจน
"หู้วววว แม่ง รอยดูดชัด ๆ แดงแจ๋แบบนี้ และนี่ก็รอยฟัน เขียวเชียว ใครกัดมึงวะ แม่งกัดแรงฉิบ เชี่ยเอ๊ย มึงไปถูกสาวคนไหนดูดคอมึงมาวะ หนักหน่วงแบบนี้ดุ้นมึงถลอกไปหมดแล้วมั้ง" สัญญารู้ โลกรู้
เพราะหลังจากที่ไอ้เลวสัญญาพูดจบ นักศึกษาคนอื่น ๆ ต่างก็หันมามองพวกเขาทั้งสามคนโดยไม่ได้นัดหมาย
"....." ดลธวัชหน้าแดง ก็เสียงของไอ้เลวนี่ เบาซะที่ไหน
"มึงไปเอากับสาวมาเหรอ คอถึงแดงขนาดนี้" สัญญาถามขึ้น
"….. " ดลธวัชใบหน้าแดงก่ำ
"กูว่า... ไม่น่าจะใช่ผู้หญิงดูด" ขุนนางพูดเสียงแผ่ว ดลธวัชสะดุ้งอีกรอบ พร้อมกับหรี่ตามองดูผู้เป็นหลานของเจ้าหนี้คนเถื่อน คนที่เขาเพิ่งถูกกระทำชำเรามา
"... เมื่อวาน มึงถูกคนของอากูเอาตัวไป เพราะมึงเป็นหนี้บอลอากูเป็นแสนชะ แล้วทีนี้ก็ติดต่อไม่ได้ทั้งคืน ตอนเช้ามึงมามห’ลัยก็มากับอากู กูคิดว่า…" ขุนนางวิเคราะห์ซึ่งมันเป๊ะมาก
"ถ้าให้กูทาย รอยที่คอของมึง อากูเป็นคนทำชะ"
"....." สัญญาตาโต
"….." ดลธวัชอึ้งกิมกี่ เมื่อความแตกไปเป็นที่เรียบร้อยโรงเรียนคิมหันต์ ดลธวัชรีบหลบสายตาเพื่อน พลางก้มหน้าก้มตาหานุ่นนี่ดูวุ่นวาย แต่ใบหน้ากลับแดงเถือก ไหนจะหัวใจไม่รักดีเต้นรัว ๆ ราวจะหลุดนั่นอีก มันทำให้ขุนนางของขึ้น
"โว้ยยยย ใจคอมึงจะเงียบแบบนี้ชะ งั้น กูถามอากูเอาเองก็ได้" ชักจะหมั่นไส้ไอ้เพื่อนตัวดี ขุนนางเหล่ตาให้มันแล้วกรอกตามองบนอย่างเดือดจัด
RRR
ยังไม่ทันจะได้โทรหาผู้เป็นอา โทรศัพท์ของขุนนางก็ดังขึ้นเสียก่อน เล่นเอาสะดุ้งกันเป็นแถบ
เมื่อขุนนางเหล่ตามองไปที่หน้าจอ ก็ต้องกระพริบตาปริบ ๆ เพราะคนในสายคืออาของเขา ชายหนุ่มรีบหันมามองเพื่อนตัวเองอีกครั้ง แล้วจึงกดรับสาย
"ครับอา" เสียงของหนุ่มนักศึกษาฟังดูแหบแห้ง
"เสียงเราเป็นไร ขุน" คิมหันต์ถามผู้เป็นหลาน
"ผมมีอะไรคาใจครับ" ตอบอาไปโดยที่สายตายังจับจ้องอยู่บนใบหน้าของเพื่อน
"ทำไม"
"ผมรู้สึก มีอะไรแปลก ๆ ครับ"
"อะไร…"
"…อาโทรมามีอะไรครับ" ยังไม่บอกง่าย ๆ
"บอกดลธวัชด้วยว่า สาย ๆ จะมีโทรศัพท์ไปส่งให้ เครื่องเก่ามันเจ๊งแล้ว ให้มันรับของและต้องใช้ด้วย ไม่งั้น ดอกเบี้ยทบต้นทบดอกแน่" พูดออกมาเสียงเข้ม เขาแน่ใจว่าเป้าหมายจะต้องอยู่กับหลานของเขาแน่ เพราะว่าก่อนที่จะลงมือนั้น คิมหันต์ได้ส่งคนไปสืบมาแล้ว มันจึงไม่มีคำว่าผิดพลาด
"ไอโฟนเหรอครับ" ขุนนางถามขึ้น สายตายังคงจับจ้องที่ใบหน้าของเพื่อน ชายหนุ่มรู้ดี ว่าเพื่อนทั้งสองจะต้องได้ยินในสิ่งที่อาของเขาพูดแน่ ๆ ไม่งั้น ดลธวัชจะมีเหงื่อซึมออกมาเหรอ
"อืม ไอโฟน บอกมันด้วยให้ใช้ดี ๆ ของมันแพง แค่นี้แหละ" คิมหันต์กำลังจะวางสาย แต่คนเป็นหลานเอ่ยขัดขึ้น
"อาคิมครับ"
"ว่า…"
"อาครับ ถ้าอาจะกินมัน อากินเบา ๆ หน่อยนะครับ คอมันแดงเป็นจ้ำ ๆ แบบนี้คนเขาเห็นนะครับ" พูดกับอาแต่สบตากับเพื่อนเลิฟ ดลธวัชตาโต ทำท่าอิหลักอิเหลื่อแล้วสบถอยู่ใจ
‘ห่า มึงจะพูดทำเหี้ยไรวะ’
"เห็นแล้วทำไม อาเป็นเจ้าหนี้ ก็ต้องคิดดอกเบี้ยกับมันให้คุ้มสิ ว่าแต่...เราเห็นรอยอะไร " ถามหลานอย่างไม่ใส่ใจ
"คอมันเป็นรอยฟันและรอยดูดครับ แสดงว่าอากินมันแล้ว" ถามเสียงแห้ง
"ใช่ อากินเพื่อนเราแล้ว ในเมื่อดอกเบี้ยมันแพงมากแบบนี้จึงเป็นธรรมดาที่อาจะต้องกินมันนาน ๆ เคนะ แค่นี้แหละอาจะทำงาน" ดลธวัชตาโตเมื่อได้ยินในสิ่งที่เจ้าหนี้พูด
"….. " ดลธวัช
"….. " สัญญา
"....." ขุนนาง
ดลธวัชหงุดหงิดในหัวใจ จึงลุกขึ้นเดินดุ่ม ๆ ไปที่ห้องเรียน ไม่สนใจใครอีกแล้ว
"อาพูดแบบนี้งานจะเข้านะครับ" ขุนนางเตือน
"หึหึ เอาน่า อาจะวางแล้ว เดี๋ยวตอนเย็นอาจะไปรับ คนนี้ดอกเบี้ยแพง ต้องกินถนอม ๆ หน่อย" คนเถื่อนพูดแล้วก็วางสายไป
"….." สัญญา
"....." ขุนนาง
"... นะ นี่ไอ้ขุน ไอ้ดลมัน มันเสียซิงให้อามึงแล้วเหรอ" สัญญาถามเสียงแหบแห้ง
"เออดิ มึงไม่เห็นรอยที่คอมันเหรอ แดงช้ำขนาดนั้น" ขุนนางพูดแล้วก็ถอนหายใจอย่างโล่งอก
"กูนึกว่ามันจะถูกเผานั่งยางซะแล้ว แต่แบบนี้ กูโคตรจะมีความสุขเลยว่ะ" ต่อไปเขาจะได้ไม่มาเป็นห่วงมันแบบนี้อีก มันคงเข็ดจนตาย ไม่กลับไปเล่นบอลอีกแล้ว
"เออ"
- ผู้เขียน
