บทที่ - 7- ดอกแพง ก้นก็แดงด้วยนะ
2017 คำ
บทที่ - 7- ดอกแพง ก้นก็แดงด้วยนะ
"กูนึกว่ามันจะถูกเผานั่งยางซะแล้ว แต่แบบนี้ กูโคตรจะมีความสุขเลยว่ะ" ต่อไปเขาจะได้ไม่มาเป็นห่วงมันแบบนี้อีก มันคงเข็ดจนตาย ไม่กลับไปเล่นบอลอีกแล้ว
"เออ" เห็นด้วยกับสัญญา ก็ดูท่าว่าอาเขาจะหลงลูกหนี้เข้าแล้ว แบบนี้จะไม่ให้เขาทำมีความสุขได้ยังไง
ขุนนางคิดอย่างครึ้มอกครึ้มใจ เมื่อหายห่วงแล้วเพื่อนทั้งสองคนจึงเข้าเรียนอย่างรื่นรมย์สุด ๆ
ดลธวัชมองดูไปโฟนเครื่องใหม่เอี่ยม ที่ลูกน้องของคิมหันต์ยื่นให้ พร้อมกับทำสีหน้าเหมือนกินยาขม
"เจ้านายพวกพี่ให้ไอโฟนมาแบบนี้จะคิดดอกเบี้ยผมไหม" ถามอย่างข้องใจ
"... ไม่รู้ ทุกๆอย่างขึ้นอยู่กับนาย" ลูกน้องส่ายหน้า
"... ไม่อยากรับเลย เดี๋ยวคิดดอกเบี้ยแพงอีก"
"เฮ้ย มึงไม่รับไม่ได้ อากูกำชับมาแล้ว ว่ามึงต้องรับ" ขุนนางเข้าข้างอาเต็มที่
"กูไม่รับ แล้วจะมีปัญหาไร ก็ในเมื่อกูไม่อยากเป็นหนี้อีก" คิดเหมือนตัวเองเป็นคนดีนักหนา
"สัส ดูเหมือนมึงจะเป็นคนดีจังนะ ทั้งที่เพิ่งจะแอบไปเล่นบอล จนมีหนี้เป็นแสนขนาดนี้ ไม่ใช่เพราะมึงมันชั่วเหรอ" สัญญากระแทกเสียงใส่
"ไอ้เลว ใครจะรู้ว่ากูจะถูกเสยถั่วดำวะ ถ้ากูรู้จ้างกูก็ไม่มาเป็นหนี้อาไอ้ขุนมัน" เสียงห้วนใส่เพื่อน
"อ้อ มึงจะไปเป็นหนี้คนอื่นชะ" ขุนนางเสียงเข้มจัด
"ใช่ดิ" ยังไม่รู้ตัว
"มึงอยากเป็นหนี้คนอื่นเป็นแสน แทนการเป็นหนี้อากู" เสียงนั้นเข้มเกินจะทน
"คนอื่นเขาไม่อัดถั่วดำกูแน่" ยัง ยังไม่เข็ด
ผัวะ !
"โอ๊ยเชี่ย" คลำหัวป้อย ๆ ตาขุ่น
"ที่มึงเป็นหนี้เพราะไร นี่มึงยังไม่เข็ดชะ มึงคิดปะว่า ถ้ามึงเป็นหนี้คนอื่นแล้วไม่จ่าย มึงจะเป็นยังไง" ขุนนางโมโหจัด
"ถ้าไม่เชือดคอ ก็เผาทั้งเป็น มึงอยากถูกเผาแทนการอัดรูก้นมึงชะ มึงถึงคิดไรไม่ได้ นี่กูผิดหวังกะมึงจริง ๆ พ่อมึงรักมึงเป็นห่วงมึง แล้วมึงรักพ่อมึงมั่งปะ ถึงได้หาเรื่องไม่เว้นแต่ละวัน" ขุนนางพูดเหมือนเก็บกด
"….." ดลธวัชอึ้ง เมื่อเจอเพื่อนว่าแบบนี้
"มึงจะเลวจะชั่ว พ่อมึงเคยบ่น เคยไม่รักมึงไหม แล้วพวกกูอะ เคยจะหนีจากมึงไปไหม พวกกูรักมึงเหมือนที่พ่อมึงรัก ห่วงมึงเหมือนกันแหละ วันนี้มึงถูกอากูอัดถั่วดำแต่ไม่ตาย แล้วหากวันหนึ่ง ที่มึงไปเป็นหนี้คนอื่น มึงอาจไม่โชคดีเหมือนวันนี้ แต่ถ้าหากยังคิดไม่ได้นะ…" ขุนนางหยุดพูด ล้วง ATM ออกมาจากกระเป๋า แล้วยัดใส่มือดลธวัช ก่อนจะเอ่ยเสียงเข้มจัดออกมา
"มึงไปกดเงินกูออกมาเลยนะ ในนี้มีอยู่20ล้าน กดมาให้หมดนั่นแหละ แล้วก็เล่นให้มันพอ กูจะไม่พูดอะไรอีก อ้อ เอาเงินไปใช้หนี้อากูด้วย เขาจะได้ไม่มาอัดถั่วดำมึงอีก" พูดจบก็เดินตรงไปหน้ามหาวิทยาลัยอย่างรวดเร็ว
บรรยากาศมาคุ ทำให้ดลธวัชรู้สึกหายใจไม่สะดวก เขามองดูบัตร ATM ในมือ ก่อนจะมองตามหลังเพื่อนไปด้วยความรู้สึกวูบโหวง
นี่เขามันเลวจริง ๆ ใช่ไหม ที่ไม่เคยคิดถึงใจของคนที่รักเขาเลย คิดแต่อยากเล่นสนุก คิดอยากเล่นบอลตลอดเวลา ทั้งที่เรื่องราวของเมื่อคืนยังตราตรึงอยู่ และนั่นก็ตอกย้ำเขาได้ดี ว่าเหตุการณ์เหล่านั้นมันเกิดขึ้นมา เพราะอะไร
ไม่ใช่เพราะเขาเล่นการพนันเหรอ
ดลธวัชคิดและชั่งใจ ท่ามกลางความลุ้นระทึกของทุก ๆ คน นิสิตนักศึกษาหนุ่มหล่อ เอื้อมมือไปรับไอโฟนจากลูกน้องของคิมหันต์ เสียงถอนหายใจอย่างโล่งอกก็ดังออกมาจากรอบกายเขา
สายตามองบัตรเครดิตของขุนนาง และมองมือถือเครื่องใหม่ จึงตัดสินใจเอ่ยขึ้น
"อะเค ผมจะรับไอโฟนก็แล้วกัน หนี้เท่าไหร่ก็ค่อยเคลียร์" แล้วเก็บบัตรกดเงินของขุนนางเอาไว้ในกระเป๋าสตางค์ใบเก่า
"พรุ่งนี้กูค่อยคืนมัน ตอนนี้ไอ้ขุนมันคงโกรธกูน่าดู" เอ่ยอย่างรู้สึกผิด
"เอาน่ะ มันไม่เคยโกรธมึงยาวนานหรอก พรุ่งนี้มึงค่อยขอโทษมันล่ะกัน มึงรีบโทรไปหาพ่อมึงเลย ก่อนที่พ่อมึงจะแจ้งความ ฐานคนหายครบ24ชั่วโมง" สัญญาพูด เพื่อนหนุ่มพยักหน้าแล้วรีบโทรหาบิดา
RRR
"ครับ" วินัยรับสาย
"พ่อ นี่ดลนะครับ" เสียงคนเป็นลูกดังไปตามสาย ทำให้คนเป็นพ่อตกใจและดีใจจนน้ำตาร่วง เพราะความห่วงลูกชายเหลือเกิน
"ดล ดลลูก ลูกหายไปไหนมา ทำไมติดต่อไม่ได้ ดลคงไม่ได้ไปเล่นบอลอีกนะ" ผู้ให้กำเนิดระล่ำระลักถามขึ้น แต่บังเอิญขยี้จุดบอดของลูกชายเข้าพอดี
"ผมขอโทษครับพ่อ ต่อไปผมจะเป็นคนดี จะไม่ทำให้พ่อต้องทุกข์ใจอีกแล้ว ผมขอโทษ" บอกกับพ่อ แล้วขอบตาก็ร้อนผ่าว นัยน์ตาแดงก่ำเมื่อความรู้สึกหน่วง ๆ มันอัดแน่นในหัวใจของเขาจนทรมาน
นี่คือผลกระทบจากการเล่นพนันใช่ไหม เขาทำให้พ่อต้องทุกข์ใจและเป็นห่วง เขาผลาญเงินพ่อ แทนที่จะได้เก็บเงิน เพื่อวันข้างหน้า พ่อต้องเกษียณ จะได้มีกินมีใช้ แต่เขากลับชั่ว เอาเงินมาละลายกับบอลจนหมด นี่เขายังเป็นคนอยู่ไหม
ความร้อนผะผ่าวที่ขอบตาและจุกอยู่ในลำคอ จนเขารู้สึกว่า ตนนั้นคงจะร้องไห้เป็นแน่ แล้วกลั้นเสียงสั่นเครือเอาไว้ ไม่ให้คนเป็นพ่อได้ยิน
"พ่อไม่ต้องห่วงนะครับ โทรศัพท์ผมหาย ตอนนี้ใช้เบอร์นี้นะครับ" บอกกับพ่อแล้วก็คุยกันต่อนิดหน่อยก่อนจะวางสายไป
นิสิตหนุ่มหน้าหงอยเหงา ดวงตาจับจ้องดูไอโฟนเครื่องหรูด้วยสายตาเศร้า ๆ เมื่อสูดลมหายใจเข้าออกสองสามครั้งเพื่อปรับอารมณ์และความรู้สึก จึงหันมาหาคนของคิมหันต์ จากนั้นจึงเอ่ยขึ้น
"เจ้านายของพวกพี่ สั่งอะไรมาอีกไหมครับ"
"นายบอกว่าให้ไปหาที่บริษัทครับ" คนของคิมหันต์พูด
"งั้นไปเถอะ" บอกแล้วหันมาทางสัญญา
"กูไปก่อนนะ พรุ่งนี้เจอกัน"
"เออ"
ระหว่างทางไปบริษัทของคิมหันต์ ดลธวัชคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อย ก่อนจะพบว่าที่มันเป็นแบบนี้เพราะตัวเขาเองทั้งนั้น
‘ต่อไป กูต้องเลิกเล่นบอลจริง ๆ แล้ว อย่างที่ไอ้ขุนมันพูด วันนี้ถูกอัดถั่วดำ พรุ่งนี้อาจถูกปืนจ่อขมับก็ได้ ถ้าไม่อยากให้พ่อเสียใจมากกว่านี้ กูควรหยุด’
ดลธวัชเอนกายพิงกับเบาะรถแล้วถอนหายใจอย่างกลุ้ม ๆ
ที่บริษัท KKM รับเหมาการก่อสร้าง ของตระกูลสัจจะพัตต์ ซึ่งเป็นตระกูลของขุนนาง หนุ่มนักศึกษาไม่เคยมาที่นี่แม้แต่ครั้งเดียว เมื่อมาถึงจึงอดตื่นเต้นไม่ได้
นิสิตนักศึกษาหนุ่มมองอย่างตื่นตาตื่นใจกับความโอ่อ่าและเลิศหรู
ลูกน้องของคิมหันต์พาดลธวัชขึ้นไปหาผู้เป็นนายที่ชั้นสิบสอง เมื่อไปถึงก็เห็นความหรูหราของห้องทำงาน มันช่างอลังการงานสร้างมาก แต่ก็สมฐานะแหละ หนุ่มน้อยไม่คิดไม่ฝัน ว่าเพื่อนรักจะมีธุรกิจใหญ่โตขนาดนี้
ก็อก ! ก๊อก !
“เข้ามา” เสียงนั้นดังขึ้นมาจากจอมอนิเตอร์ทำให้ร่างกายของดลธวัชสะท้านขึ้น
ลูกน้องพาหนุ่มนักศึกษาเข้าไปแล้วก็รีบเผ่นออกมา ปล่อยให้ลูกแกะอยู่กับเสือ แล้วแบบนี้ หนุ่มรูปหล่อจะรอดไหม
“.....” ดลธวัช
“จะยืนอีกนานไหม เข้ามาใกล้ ๆ กูนี่” เจ้าหนี้พูด
“... ผม ไม่คิดว่าคุณจะทำงานใหญ่โตแบบนี้” สายตาจับจ้องไปที่ป้าย เขียนไว้ว่า กรรมการผู้จัดการ สุดยอดจริง ๆ เจ้าหนี้เถื่อนคนนี้
“แล้วไง อย่างกูจะเป็นใหญ่เป็นโตไม่ได้เหรอ แล้วมึงจะพูดอีกนานไหม รีบ ๆ เข้ามานี่ มึงเป็นลูกหนี้กูนะ ยังจะนุ่นนี่อีก” บ่นยืดยาว
"คุณนี่บ่นเก่งเป็นบ้าเลย" ว่าเสร็จก็มองอาเพื่อนอย่างท้าทาย
"พูดแบบนี้ อยางคลานลงเตียงชะ" เจ้าหนี้พูดเสียงข่มขู่ แต่ลูกหนี้ยักไหล่เล็กน้อย แล้วเดินไปตามที่อีกคนสั่ง
นิสิตหนุ่มยืนอีกด้าน ซึ่งมีโต๊ะกั้นเอาไว้ คนนั่งอยู่ด้านในตาขวางชักจะหงุดหงิดขึ้นมาดื้อ ๆ บอกให้มาใกล้ ๆ ยังจะอยู่ไกลอีก มันน่าจับกระแทกให้เอวหักเหลือเกิน
“กูบอกให้มาใกล้ ๆ แต่มึงกลับอยู่ไกล ๆ ดูมึงอยากจะคลานลงจากเตียงจริง ๆ นะ ถึงชอบขัดคำสั่งกู" เจ้าหนี้สุดโหดเอ่ย
"เอะอะก็จะกระแทก ทำอย่างอื่นไม่เป็นเหรอครับ" ท้าทายเล็ก ๆ
"คนเป็นลูกหนี้มีสิทธิ์ท้าทายเจ้าหนี้เหรอ” ถามเสียงขุ่น
"ถ้าเจ้าหนี้ทำผิดจุดประสงค์ ลูกหนี้ก็ไม่ทำตามได้ครับ" ดลธวัชลองของ
"หัวหมอนะ ลื่นไหลเก่งแบบนี้นี่เอง ถึงว่าไม่อยากจะจ่ายหนี้กู" เริ่มกลับมาเรื่องเล่นบอลแล้ว
"มันไม่เกี่ยวนะครับ นั่นผมไม่มีเงิน" ปฏิเสธไป แต่คนเถื่อนไม่ฟัง
คิมหันต์ลุกขึ้นยืนเต็มความสูง ความหล่อเหลาอย่างวายร้าย มันทำให้หัวใจของหนุ่มนักศึกษาเต้นรัว ๆ จนน่าตกใจ
ความหล่อ ความเถื่อน ไหนจะบทรักของเมื่อคืนที่ถูกจัดหนักและดิบเถื่อน จนเขาแทบขาดใจ ยิ่งคิดมันก็ยิ่งกระสันเสียวตรงแท่งเนื้อ และรูจีบ เมื่ออารมณ์เกิดขึ้นกะทันหันสายตาของดลธวัชจึงมองลงต่ำทันที
ดวงตาคมประสบพบเจอกับเป้าหมาย ก่อนจะกลืนน้ำลายลงคอ เมื่อของตรงหน้ามันใหญ่โตเป็นอย่างมาก ท่อนซุงของคิมหันต์พาดเป็นลำยาว จนเห็นลำแท่งได้อย่างชัดเจน หัวใจของดลธวัชเต้นหนัก จนแทบจะเป็นลม
‘โอย แม่ง ดุ้นอาไอ้ขุนใหญ่ฉิบเป๋ง เห็นแล้วชักสยิว กูอยากแล้วสิ’
"มึงมองแบบนี้สงสัยอยากก้นแดงใช่ไหม งั้นดีเลย กูก็อยากอยู่พอดี ช่วงนี้งานกูเยอะ กูเครียด งั้นมึงมากินดุ้นกูที เอาให้แตกคาปากนะ" เจ้าหนี้เถื่อนพูดห่าม ๆ แต่ทำไมคนฟังถึงน้ำลายแตกด้วย
"คุณนี่ ทำงานออกจะใหญ่โตแต่พูดจาไม่เพราะเลย" ดลธวัชได้ทีแขวะเข้าให้ แม้จะอยากจนแทบโก่งก้นให้เอาก็เหอะ
"แล้วไง... ต่อหน้าลูกค้าใครจะมามึง ๆ กู ๆ มึงบ้าปะนี่ อย่าพูดมาก รีบ ๆ มากินดุ้นกูได้แล้ว กูเ****น" คิมหันต์เถื่อนเต็มที่
"ผมยังไม่พร้อม" ก็คนไม่เคยกินของผู้ชายนี่หว่า
"ถ้ามึงไม่พร้อม เดี๋ยวกูกินมึงเอง ไรวะ หนี้เป็นแสนแถมดอกเบี้ยก็แพง ถึงมึงจะเพิ่งจ่ายไป แต่ใช่ว่าจะหมดนะ นี่มาเป็นหนี้ไม่จบไม่สิ้นอีก แสดงว่ามึงติดใจดุ้นกูอะดิ” คิมหันต์คนเถื่อนพูดขึ้น
"ผมเปล่า" ปฏิเสธทั้งทีแต่สายตายังคงจับจ้องอยู่ที่มังกรตัวยักษ์
"รูก้นมึง เป็นไงบ้าง หายเจ็บยัง" ถามเหมือนเป็นห่วง
"คุณจะทำอะไร" ถามอย่างระแวง
"เอามึงต่อสิ ถามได้ ดุ้นกูแข็งแล้วนี่" คิมหันต์พูด ดลธวัชเหนื่อยใจกับความหื่นของพี่ท่าน
‘อามึงจะหื่นเกินไปแล้วนะ ไอ้ขุน กูละหน่ายจริง ๆ’
"กูอยากเห็นก้นมึงแดงอีก คราวนี้ถ้าไม่คลานลงจากโต๊ะทำงานอย่ามาเรียกกูคิมหันต์"
- ผู้เขียน
