บทที่ 10 ฝันร้าย
1597 คำ
"ไม่อยากอยู่กับฉันขนาดนั้นเลยเหรอ" ไทเกอร์น้องชายของมาเฟียหนุ่มเอ่ยถามระหว่างทางที่ทั้งสองกำลังนั่งรถเพื่อมุ่งตรงไปยังสตูดิโอที่ทำงานของเธอ
"คงงั้นมั้ง" ร่างบางก็ตอบไปตามความจริงอย่างไม่คิดจะปิดบังด้วยสีหน้าท่าทางของเธอตอนนี้ก็บ่งบอกได้เลยว่าเธอไม่เอาชอบและเบื่อเอามากๆ ถ้าจะตอบปฏิเสธไป...เขาก็ไม่เชื่ออยู่ดี
"ฮ่าๆ รักษาน้ำใจกันหน่อยก็ได้มั้ง อุตส่าห์มาส่ง" ซึ่งไทเกอร์เองก็หัวเราะร่าไม่ได้โกรธอะไรเพราะเคยชินกับนิสัยแบบนี้ของเธอไปแล้ว
"นายอยากมาส่งฉันเอง" ปากเล็กขยับตอบทั้งที่สายตายังคงมองวิวข้างทาง
"แล้วทำไมถึงได้ตกลงแต่งกับเฮียฉันได้ เธอชอบเฮียเหรอ?"
"หึ!...ฉันเนี่ยนะจะชอบเฮียของนาย ไม่มีทาง"
"เหรอ? ทำไมถึงคิดแบบนั้นล่ะ"
"อย่าให้ฉันต้องพูดเลย เดี๋ยวนายจะบีบคอฉันเอา"
"ฮ่าๆ ขนาดนั้นเลยเหรอ"
"หึ..." ร่างเล็กหุ่นดีก็เปล่งขำในคอ เธอแค่ไม่ชอบคนด้านข้างแต่ก็ไม่ได้ถึงกับโกรธเกลียดอะไร ความกวนประสาทของเขาทำให้เธอพาลหัวเสียทุกครั้งที่อยู่ด้วยกัน
"..."
"บางทีเธออาจจะเคยชอบ"
"อะไร...นายหมายถึงอะไร" ร่างเล็กที่ได้ยินประโยคลอยๆ ก็หันมาถามทางเจ้าของประโยคด้วยสีหน้างุนงงไม่เข้าใจ
"เปล่า ไม่มีอะไร" ไทเกอร์ยักไหล่ตอบกลับด้วยท่าทีกวนๆ
"จิ๊...ก็นายชอบกวนประสาทแบบนี้ไง ฉันถึงไม่อยากอยู่กับนาย" แล้วร่างเล็กก็ต้องหัวเสียแล้วสะบัดหน้าหนีไปอีกทาง
"ฮ่าๆ" ไทเกอร์ก็หัวเราะชอบใจที่ได้แกล้งเธอ
เอี๊ยด!
"ขอบใจ แต่ทีหลัง...ไม่ต้อง" ทันทีที่รถหรูของไทเกอร์เทียบจอดที่หน้าสตูดิโอถ่ายงานของเธอร่างเล็กก็หันมาบอกเจ้าของรถพร้อมกับแยกเขี้ยวใส่ ก่อนที่ตัวเองจะเปิดประตูรถออกไปทันที
"ยังคงดื้อเหมือนเดิม" ไทเกอร์มองตามร่างเล็กภายใต้กระจกรถหรูราคาแพงก่อนที่จะส่ายหัวไม่ได้เก็บคำพูดของเธอมาคิดแล้วรีบเหยียบคันเร่งขับออกไป
"อะไรลูกสาว ทำไมทำหน้าแบบนั้น ฉันนึกว่าจะยิ้มหน้าบานมาทำงานสะอีก" มิิกิที่เดินมารับรุ่นน้องสาวหน้าสตูดิโอก็อดไม่ได้ที่ทักใบหน้าที่ดูไม่สบอารมณ์ของเธอ ทั้งที่ตอนแรกที่ได้ยินเสียงในสายหญิงสาวยังคงตื่นเต้นและดูดีใจกว่านี้
"เจอคนกวนประสาทดิเจ๊" เรียวปากเล็กตอบกลับ
"เอาไว้ก่อน ค่อยเมาท์ ใกล้ถึงเวลาถ่ายแล้วเข้าไปกันเถอะ" มิกิเอ่ยตอบรุ่นน้องสาวก่อนที่จะคว้าแขนแล้วรีบเร่งให้เธอเข้าไปข้างในสตูดิโอ
.
.
"...ฟู่วววว พอไม่ได้ถ่ายนานก็เริ่มเหนื่อยเหมือนกันนะเนี่ย" ร่างบางพ่นลมปากออกมาอย่างโล่งอกและไล่ความเหนื่อยล้าเมื่อการถ่ายงานวันนี้เสร็จสิ้นไปด้วยดีก่อนที่ตัวเองจะทิ้งตัวลงบนโซฟากว้างของคอนโดหรูด้วยท่าทีหมดแรง
"จะไม่ให้เหนื่อยได้ไง ก็ลูกค้าเรื่องมากขนาดนั้น" มิกิที่เดินตามเข้ามาก็ไม่วายที่จะบ่นออกมา
"เขาก็อยากได้งานที่มันคุณภาพไงเจ๊" ร่างเล็กที่ถึงแม้เธอจะดูเป็นหญิงสาวใจร้อนขี้เหวี่ยงขี้วีนแค่ไหน แต่ถ้ากับงานแล้วเธอจะไม่แสดงอารมณ์ด้านนั้นออกมาเลย ยังไงแล้วเธอก็ต้องทำให้คนที่ว่าจ้างได้งานที่ถูกใจและสมราคาจ้างมากที่สุด
"ฉันล่ะเชื่อแกเลย เป็นฉันนะวีนแตกไปแล้ว" มิกิเอ่ยพร้อมกับส่ายหัวให้เธอ
"เออใช่สิ...วันนี้หล่อนไปตัดชุดแต่งงานใช่ปะ เป็นไงบ้างอะคู่หมั้นสุดหล่อในชุดเจ้าบ่าวหล่อปะ"
"อีเจ๊ หยุด!...หยุดพูดถึงเขาเดี๋ยวนี้!" ร่างบางหันไปทางรุ่นพี่ผู้จัดการสีหน้าเอาเรื่อง
"เอ้า...ก็ฉันอยากรู้ ทำไมมันแย่มากเลยเหรอ"
"ผู้ชายอะไรไม่รู้มาหาว่าฉันไม่มีมารยาท แถมยังกวนประสาทอีก" ปากเล็กเอ่ยอธิบายออกมาอย่างห้ามไม่ได้ทั้งที่ตอนแรกเธอไม่อยากที่จะพูดถึงมันอีก แต่เมื่อมิกิจุดประกายขึ้นก็อดไม่ได้ที่จะพาลใส่อารมณ์ขึ้นอีกครั้ง
"แล้วแกไปทำอะไร เขาถึงว่าแกได้ล่ะ"
"ปะ เปล่านี่...ไม่ได้ทำอะไร" ร่างเล็กตอบเสียงอึกอักไม่สามารถบังคับให้มันเป็นปกติได้
"ไม่เนียนเลยนะย่ะหล่อน" มิกิตอบรุ่นน้องสาวอย่างรู้ทันเพราะดูแล้ว ความกวนประสาทของเธอก็ดูไม่แพ้ชายหนุ่มไปสักนิด เธออยู่กับรุ่นน้องสาวมานานและเธอก็รู้นิสัยของรุ่นน้องสาวดี
"กะ...ก็ฉันตื่นสายนิดหน่อย แค่ให้รอแปปๆ เอง แต่ก็ไม่เห็นต้องมาว่ากันขนาดนั้นปะ"
"นิดหน่อยของหล่อนไม่มีอยู่จริงหรอก"
"อีเจ๊!...ตกลงอยู่ข้างใครกันแน่" ร่างเล็กหันไปแวดใส่รุ่นพี่สาวทันที
"ก็ต้องอยู่ข้างน้องสาวสุดที่รักอยู่แล้ว" มิกิตอบพร้อมกับยกยิ้มหวานแล้วส่งสายตาปริบๆ ให้เธอ
"ชิ...จริงใจมากเลย" ริมฝีปากบางตอบประชดประชันรุ่นพี่สาวด้วยท่าทีที่ไม่ได้จริงจังอะไรมาก
"ว่าแต่ทำไมหล่อนถึงตื่นสาย หรือว่าหล่อนแอบไปดื่มเหล้า" มิกิถามพร้อมกับชี้หน้าจับผิดเพราะว่ารุ่นน้องสาวมักจะแอบเธอหนีไปดื่มเหล้าคนเดียวอยู่บ่อยครั้ง
"เปล่า"
"ถ้าไม่ได้เมา แล้วทำไม..."
"มันกลับอีกแล้ว" ใบหน้าเรียวใสตอบด้วยสีหน้านิ่งและผิดแปลกไปจากเดิม
"ฝันอีกแล้วเหรอ"
"อืม...ฉันฝันร้ายอีกแล้ว" เธอเอ่ยบอกกับรุ่นพี่ผู้จัดการก่อนที่ใบหน้าเรียวจะฉายสีหน้าแววตาสั่นเครือลง เธอมักจะฝันร้ายอยู่บ่อยครั้งฝันถึงเรื่องเดิมๆ ซ้ำไปซ้ำมา ซึ่งเรื่องในฝันก็เป็นเหตุการณ์ที่ไม่สามารถเอามาปะติดปะต่อได้เลยมันทั้งมืดและน่ากลัวมีเพียงแต่ความสว่างจากดวงจันทร์เท่านั้นที่ทำให้เธอเห็นเงาและอะไรลางๆ ไปหมด ทว่าสิ่งที่มันเด่นชัดคือเสียงกรีดร้องโหยหวนของเด็กสาวที่ก้มหน้าร้องไห้เสียงดังทำให้ร่างบางต้องตกใจตื่นและไม่กล้าที่จะนอนต่อ ร่างกายเปียกโชกไปด้วยเม็ดเหงื่อ ตัวสั่นเครือและร้องไห้โฮอย่างห้ามไม่ได้ เธอรู้สึกกลัว...กลัวกับเสียงกรีดร้องนั้นและภาพเหตุการณ์ที่มีแต่ความมืดมนและไม่เข้าใจ หลังจากที่เธอไม่ค่อยได้ฝันแบบนี้แล้วมาอยู่พักนึงแต่เมื่อคืนมันกลับมาอีกครั้ง...เธอฝันถึงมันอีกแล้ว เธอลุกตื่นมาตอนตีสามและไม่กล้าที่แม้แต่จะหลับตานอนต่อแต่เมื่อสภาพร่างกายที่อ่อนล้าและขาดการพักผ่อนทำให้เธอเผลอหลับไปอีกทีในตอนเจ็ดโมงเช้าของวันซึ่งนั้นก็เป็นเหตุผลที่เธอตื่นสายในวันนี้
"แกโอเคหรือเปล่า" มิกิถามพร้อมกับยื่นมือมาจับฝ่ามือเล็ก เธอรู้สึกสงสารหญิงสาวทุกครั้งเพราะเคยเจอตอนที่มานอนด้วยกันกับรุ่นน้องสาวแล้วเธอก็เคยฝันแบบนี้ตอนนอนด้วยกันจากคนที่ไม่เคยร้องไห้ต่อหน้าเธอมาก่อนกลับปล่อยโฮตัวสั่นกลัวแล้วกอดเธอแน่น บ่งบอกว่าเธอนั้นกลัวมันจริงๆ
"ตอนนี้ฉันโอเคแล้ว" ร่างบางตอบแล้วพยายามฝืนยิ้มให่เจ้าของคำถาม ในตอนที่มีแสงไฟและเพื่อนที่อยู่ข้างกายแบบนี้เธอก็โอเค...
"คืนนี้ฉันนอนเป็นเพื่อนหล่อนดีกว่า"
"ไม่ต้องหรอก ฉันเกรงใจพี่ราม"
"นี่!...จะมาเกรงใจอะไร ฉันนอนกับหล่อนน่ะดีแล้ว"
"เจ๊...ฉันไม่เป็นไรจริงๆ มันคงไม่ฝันสองวันติดหรอก"
"เฮ้อ...งั้นมีอะไรก็โทรมาหาฉัน ไม่ต้องมาเกรงใจเข้าใจไหม"
"รับทราบค่ะคุณแม่^^" ร่างบางตอบก่อนที่ฝืนยิ้มกว้างออกมาเพื่อไม่ให้รุ่นพี่สาวต้องเป็นห่วง ซึ่งความจริงเธอก็ไม่ได้โอเคอย่างที่ปากว่าหรอก เพียงแต่เธอเกรงใจที่จะต้องให้มิกิต้องมานอนด้วยทั้งที่เวลานี้ควรจะเป็นเวลาที่เธอก็ต้องกลับไปใช้ชีวิตส่วนตัวกับแฟนและครอบครัวมากกว่า
"งั้นกลับแล้วนะ" มิกิเอ่ย
"อื้ม กลับดีๆ" ใบหน้าเรียวยิ้มตอบพร้อมกับโบกมือบายๆ
"อยู่ได้แน่นะ อย่าลืมนะมีอะไรโทรมา" ไม่วายที่มิกิจะหันมาสั่งด้วยท่าทีที่เป็นห่วงเธอไม่น้อย
"รับทราบ" ร่างเล็กตะแบะมือท่าทหารด้วยท่าทีกวนก่อนที่รุ่นพี่สาวจะส่ายหัวแล้วเดินออกจากห้องไป ใบหน้าเรียวที่ฉายรอยยิ้มหวานในตอนแรกก็ค่อยๆ จางลงแล้วลุกขึ้นหยิบผ้าเช็ดตัวเดินเข้าออกน้ำไป
"คงจะไม่ฝันอีกนะ" ร่างเล็กพึมพำกับตัวเองรู้สึกเกรงกลัวไม่น้อยที่จะหลับตานอนลง ภาพเหตุการณ์ในความฝันเมื่อคืนยังคงฉายวนเข้ามาในหัวของเธอไม่หยุดหย่อน
"มันไม่มีอะไรเกรซ...มันก็แค่ฝันร้าย" ร่างเล็กพยายามปลอบใจตัวเองก่อนที่จะค่อยๆ ข่มตานอนหลับไปด้วยความเหนื่อยล้าจากการทำงานของวันนี้ ไม่นานหญิงสาวกับหลับไปในที่สุด
- ผู้เขียน
