“ท่านประธานครับมีโทรศัพท์ด่วนมาจากเปเชโก้ครับ”
คำพูดของเลขาฯ หนุ่มหน้าห้องไม่สามารถทำให้คนที่นั่งก้มหน้าอยู่กับแฟ้มเอกสารแสดงปฏิกิริยาใดออกมาได้เลยสักนิด อันโตนิโอยังคงนั่งนิ่ง ดวงตาคมกริบยังคงจับจ้องอยู่ที่งานกองพะเนินตรงหน้า แม้ว่าหัวใจจะเต้นแรงแค่ไหนก็ตาม
“งั้นผมจะแจ้งว่าท่านประธานประชุมอยู่นะครับ”
คนที่นั่งก้มหน้าอยู่เงยหน้าขึ้นทันที ความเลือดเย็นฉายชัดอยู่ในดวงตาคมกริบมากมาย “บอกไปว่าฉันไม่ต้องการรับสาย และไม่ต้องโทรมาอีก”
คนฟังอย่างริชาร์ดอึ้งไปชั่วขณะ ก่อนจะก้มหน้ารับคำสั่งอย่างว่าง่าย “ครับ ท่านประธาน”
เลขาฯ หนุ่มหน้าห้องก้าวออกไปแล้ว อันโตนิโอจึงถอนใจออกมาเบาๆ สีหน้าเลือดเย็นที่ฉาบเอาไว้ทั่วทั้งใบหน้าตอนนี้เปลี่ยนเป็นความทุกข์ใจจนปิดไม่มิด
“เธอยังมีอะไรจะปั่นหัวพี่อีกล่ะมาร์กี้”
กรามแกร่งขบกันแน่น และกำลังจะก้มหน้าลงเพื่อจัดการกับงานของตัวเองเช่นเดิม แต่ประตูห้องทำงาน
