วิมานมาร ชุด วิมานซาตาน ลำดับที่ 4

“ระยำ!” หนังสือพิมพ์ในมือหนาสีแทนถูกขยำและปาทิ้งลงกับพื้นที่ถูกปูด้วยพรมหนาสีเขียวเทอร์ควอยซ์เต็มแรง ดวงตาสีน้ำตาลเข้มเรืองรองไปด้วยเปลวไฟแห่งความเดือดดาล ขณะที่เจ้าของเรือนกายสูงสง่าสมบูรณ์แบบก้าวเท้ามาหยุดตรงหน้าของคู่สนทนา จากนั้นน้ำเสียงห้าวกระด้างก็เล็ดลอดออกมาจากริมฝีปากสีสดบางเฉียบแผ่วเบา “ผมไม่เชื่อหรอกว่าจู่ๆ ลอเร้นโซโทริโอ้ จะฆ่าตัวตายหลังจากรับปากจะช่วยพวกเรารื้อคดีเก่าเมื่อยี่สิบสองปีขึ้นมาทำใหม่น่ะ” อันโตนิโอเอ่ยถึงนายตำรวจวัยเกษียณที่เคยรับหน้าที่เป็นผู้ดูแลคดีของบิดาและมารดาของเขาเมื่อยี่สิบสองปีก่อน เขากับ เวเวอร์ลี่เดินทางไปพบท่าน และขอร้องให้ท่านใช้เส้นสายที่ยังพอมีอยู่รื้อคดีเก่าขึ้นมาทำใหม่อีกครั้งเพื่อเอาตัวคนผิดที่แท้จริงไปลงโทษ แต่สุดท้ายก็ไม่คิดเลยว่าแค่ไม่กี่ชั่วโมงที่เขากับเวเวอร์ลี่เดินออกมา ลอเร้นโซ โทริโอ้จะกลายเป็นศพคาบ้านพักของตัวเองไปเสียแล้ว ทุกอย่างมันมีเงื่อนงำ ไม่มีทางที่ชายแก่อดีตตำรวจอย่างลอเร้นโซจะฆ่าตัวตายเองอย่างแน่นอน แต่เขาเชื่อว่าชายชราถูกฆาตกรรมต่างหาก “ฉันก็ไม่เชื่อเหมือนกันค่ะคุณอันโตนิโอ มันต้องเป็นฝีมือของไอ้สารเลวเปาโลแน่นอน” เวเวอร์ลี่ เดเมอริตกัดฟันแน่น ดวงตาเต็มไปด้วยความผิดหวัง “มันหูตาเป็นสับปะรด มันรู้ทุกอย่างที่พวกเราทำ” หญิงสาวยังคงเค้นเสียงออกมาด้วยความเจ็บแค้นเช่นเดิม อันโตนิโอเดินกลับไปทรุดตัวนั่งหลังโต๊ะทำงานไม้ของตัวเองอีกครั้งหนึ่ง ก่อนจะจ้องหน้าคู่สนทนาและพูดออกมาอีกครั้ง “ครั้งนี้เราพลาดเองที่ไม่ทันระวังตัว ดังนั้นครั้งต่อไปหากพวกเราจะทำอะไร จะต้องระวังตัวให้มากขึ้น ไอ้แก่นรกนั่นมันมีทั้งเงินมีทั้งอำนาจ คนที่พร้อมจะร่วมงานกับมันเพื่อเงินมีอยู่มากมาย และแน่นอนว่าสิ่งที่พวกเรากำลังร่วมมือกันทำมันไม่ใช่เรื่องที่ง่ายเลยสักนิด” “ฉันรู้ค่ะ และสัญญาว่าครั้งต่อไปฉันจะระวังตัวให้มากขึ้นกว่านี้” อันโตนิโอผ่อนลมหายใจออกมาจากริมฝีปากหยักสวยตัวเองเบาๆ หลังจากสะกดกลั้นความเดือดดาลที่แล่นพล่านอยู่ภายในอกให้เยือกเย็นลงได้ชั่วคราว “เชื่อผมเถอะว่าวันพระไม่ได้มีครั้งเดียว หากเราไม่ประมาทครั้งหน้าเราจะไม่พลาดแบบนี้อีก” “ค่ะ คุณอันโตนิโอ” ชายหนุ่มคลี่ยิ้มบางๆ แม้ในใจจะเต็มไปด้วยความผิดหวังมากมายนัก “คุณกลับไปเถอะ แล้วอย่าให้ใครรู้ล่ะว่าเราร่วมมือกัน แม้แต่คู่รักของคุณ” คำพูดของอันโตนิโอทำให้สีหน้าและแววตาของเวเวอร์ลี่หม่นหมองลงไปถนัดตา แม้หญิงสาวจะพยายามซ่อนมันเอาไว้แค่ไหนก็ตาม นาธาน โบซิลวา ลูกชายของนายอแมนโด โบซิลวา สมาชิกพรรคการเมืองเดียวกับเปาโล ปาเชโก้ ซึ่งทั้งสองยังเป็นเพื่อนสนิทกันอีกต่างหาก หล่อนยังจำได้ว่าตอนที่ก้าวเข้าไปหานาธานนั้นในหัวของหล่อนเต็มไปด้วยแผนการมากมาย หล่อนต้องการใช้เขาเป็นเครื่องมือ ต้องการล่อหลอกและล้วงทุกความลับจากผู้ชายคนนี้ แต่หล่อนก็ไม่เคยคิดเลยว่าตัวเองจะตกหลุมรักเหยื่อของตัวเองแบบนี้ รักทั้งๆ ที่รู้ดีว่าไม่มีทางสมหวังได้ “คุณอันโตนิโอก็รู้นี่คะว่านาธานก็เป็นเพียงแค่หมากในเกมแก้แค้นของเราเท่านั้น” ดวงตาสีน้ำตาลเข้มที่จ้องมองมายังหล่อนนั้นทำให้เวเวอร์ลี่รู้ดีว่าอันโตนิโอรู้ทันทุกความคิดในหัวของหล่อนลึกซึ้งแค่ไหน “ใช่ค่ะ... ฉันหลงรักเขา แต่คุณอันโตนิโอเชื่อเถอะค่ะว่าฉันไม่มีทางยอมให้ความรักมามีอิทธิพลอยู่เหนือความแค้นได้หรอกค่ะ ฉันจะทำทุกอย่างเพื่อแก้แค้นให้พ่อของตัวเอง แก้แค้นแทนครอบครัวของฉัน และไอ้สารเลวเปาโลมันจะต้องได้รับกรรมอย่างสาสม” ความคลั่งแค้นในน้ำเสียงและดวงตากลมโตสีเขียวจัดของ เวเวอร์ลี่ทำให้อันโตนิโอระบายยิ้มน้อยๆ ออกมา ผู้หญิงคนนี้ใจเด็ดมากทีเดียวที่ยอมเชือดเนื้อหัวใจของตัวเองทิ้งเพื่อความแค้นในอดีต “คุณหยุดรักผู้ชายคนนี้ได้หรือเวเวอร์ลี่” คนถูกถามยิ้มเศร้าๆ ดวงตาเต็มไปด้วยความทุกข์ระบมที่ไม่สามารถปกปิดเอาไว้ได้อีก “ฉันหยุดรักนาธานไม่ได้หรอกค่ะ ก็เหมือนกับที่คุณอันโตนิโอหยุดรักคุณมาร์กี้ไม่ได้ยังไงละคะ แต่พวกเราก็ต้องเลือกสิ่งที่ถูกต้อง นั่นก็คือการเอาคนเลวมาลงโทษให้ได้” ชื่อของมาร์กาเร็ตทำให้หัวใจของอันโตนิโอเต้นแรงขึ้น ใช่... เขาเองก็ไม่สามารถหยุดรักมาร์กาเร็ตได้เช่นกัน ทั้งๆ ที่ก็รู้อยู่เต็มอกว่าไม่ควรจะรักเลยแม้แต่นิดเดียว แต่ถึงกระนั้นชายหนุ่มก็เลือกที่จะปฏิเสธมันออกมา “ผมไม่ได้รักเด็กคนนั้น และคุณก็หยุดพูดชื่อของหล่อนให้ผมฟังได้แล้ว” “ค่ะ คุณอันโตนิโอ งั้นฉันขอตัวกลับก่อนนะคะ” “ไปเถอะ ส่วนแผนการต่อไปของเราจะเริ่มต้นขึ้นในอาทิตย์หน้า และหวังว่าคุณจะพร้อมสำหรับแผนการนี้” น้ำเสียงกระด้างและเต็มไปด้วยความความคลั่งแค้นของอันโตนิโอทำให้เวเวอร์ลี่ต้องรีบรับคำออกไป “ฉันพร้อมที่จะทำทุกอย่าง หากสิ่งที่ทำลงไปมันสามารถทำให้ไอ้สารเลวเปาโลกระอักออกมาเป็นเลือดได้ค่ะ” คนฟังเหยียดยิ้มหยัน “คุณได้เห็นมันกระอักเลือดแน่ ในไม่ช้า...” เวเวอร์ลี่ระบายยิ้มสะใจออกมา ก่อนจะขอตัวกลับออกไป เสียงประตูห้องถูกปิดอย่างนุ่มนวลดังขึ้นแผ่วเบา และนั่นก็ทำให้คนที่นั่งอยู่หลังโต๊ะไม้ขนาดใหญ่ต้องทอดถอนใจออกมา หัวใจกำลังเจ็บปวด แต่ก็ไม่มีทางเลือกอื่นใดอีกแล้วหากต้องการชำระแค้นให้กับครอบครัว “พี่ขอโทษนะมาร์กี้” นัยน์ตาสีน้ำตาลเข้มไหววูบ หัวใจเจ็บแปลบเหมือนถูกบีบขยำด้วยอุ้งมือของปีศาจร้าย “พี่ไม่มีทางเลือกอื่นอีกแล้ว พี่จำเป็นต้องทำร้ายจิตใจเธอ...” ชายหนุ่มถอนใจออกมาแรงๆ อีกครั้ง พยายามอย่างสุดความสามารถที่จะก้มหน้าก้มตาทำงานตรงหน้า แต่สมองไม่รักดีมันก็เอาแต่นึกถึงมาร์กาเร็ตอยู่ทุกลมหายใจ เขาคิดถึงหล่อน อยากกอดหล่อน อยากหอมแก้มหล่อน ทว่าก็ทำอย่างที่คิดไม่ได้ เพราะหากทำแบบนี้ก็เท่ากับว่าเขาติดบ่วงของไอ้สารเลวเปาโลซ้ำอีกครั้ง มือหนาสีแทนกำแน่นและทุบลงกับโต๊ะตรงหน้าเต็มแรง ดวงตาคมกริบสีน้ำตาลลุกโชนไปด้วยเปลวไฟ เขาจะไม่ใจอ่อนอีกแล้ว ไม่ว่าไอ้สารเลวนั่นจะใช้ไม้ไหนกับเขาก็ตาม ชายหนุ่มสาบานกับตัวเองและกัดฟันก้มหน้าจัดการกับเอกสารบนโต๊ะ แต่ทำไปได้ไม่เท่าไหร่ประตูห้องทำงานของเขาก็ถูกเปิดผั๊วะเข้ามาเสียก่อน พร้อมๆ กับร่างอรชรของผู้หญิงคนที่เขาคิดถึงจนหมดหัวใจ “มาร์กี้...” สาวน้อยวัยเพียงแค่ 17 ปีแต่เนื้อตัวนั้นกลับสาวสะพรั่งราวกับสาวอายุสักยี่สิบเดินเข้ามาหยุดตรงหน้าเขา ด้วยใบหน้าและท่าทางที่เต็มไปด้วยการวิงวอน “พี่ชาย...” “ผมพยายามห้ามแล้วครับ แต่คุณมาร์กี้เธอ...” เลขาฯ หนุ่มหน้าห้องของเขาที่วิ่งตามหลังมาร์กาเร็ตเข้ามาติดๆ ละล่ำละลักตอบด้วยความหวาดกลัว แต่อันโตนิโนยกมือขึ้นส่งสัญญาณให้หยุดพูด “ออกไปได้แล้วริชาร์ด” “ครับ ท่านประธาน”