สายตาของเขาทำให้หล่อนแทบแข็งเป็นหิน เวเวอร์ลี่กัดฟันแน่น ก่อนจะพยักหน้ารับน้อยๆ และเสหลบสายตาคมกริบ
“แน่นอน คุณอันโตนิโอต้องดีกับฉันอยู่แล้วในเมื่อเรารักกัน”
เพราะหล่อนกำลังหลบตาของเขาอยู่ ทำให้ไม่มีโอกาสได้เห็นร่องรอยความเจ็บปวดที่คนตัวโตพยายามซ่อนเอาไว้แต่ไม่มิดอย่างน่าเสียดาย
“ผมยินดีด้วย”
“ขอบคุณค่ะ”
เวเวอร์ลี่ตอบเสียงแผ่วเบา และพยายามอย่างที่สุดที่จะเก็บซ่อนความเจ็บปวดเอาไว้ภายในอก หล่อนจะต้องเข้มแข็ง จะต้องไม่แสดงออกไปว่าอาลัยอาวรณ์เขามากมายแค่ไหน หล่อนต้องสู้ ต้องต่อสู้กับหัวใจของตัวเองให้ได้ บอกกับตัวเองซ้ำแล้วซ้ำเล่าจนในที่สุดก็สามารถสบตากับนัยน์ตาสีน้ำเงินอมดำได้สำเร็จ
“แล้วคุณมาคนเดียวหรือคะ”
นาธานกระตุกยิ้มที่มุมปาก เขาจ้องมองสตรีสาวสวยตรงหน้าด้วยสายตาแข็งกระด้าง หล่อนเข้ามาทำให้เขารัก ก่อนจะตีตัวจากไปเพราะพบผู้ชายคนใหม่ที่ดีกว่าเขา หล่อนร้ายกาจยิ่งกว่าแม่มด เลวยิ่งกว่า
