เปาโลนั่งระบายยิ้มด้วยความพึงพอใจอยู่ในห้องรับแขก เมื่อคืนเขาพาวิเวียนไปงานเลี้ยงด้วยกัน กว่าจะกลับก็ดึกดื่น แต่พอมาถึงบ้านแล้วพบว่ารถของอันโตนิโอมาจอดอยู่ เขาก็รู้ทันทีเลยว่าแผนการของเขากำลังเดินทางไปได้อย่างงดงาม ไม่มีแม้แต่ใบไม้สักใบมาขวางทาง
“ในที่สุดเดอะ ชาร์ดก็เป็นของฉัน”
เสียงหัวเราะที่เต็มไปด้วยความสุขของเปาโลดังลั่นห้อง และนั่นก็ทำให้อันโตนิโอที่เดินผิวปากลงมาจากบันไดห้องระบายยิ้มออกมาอย่างสะใจ ชายหนุ่มเดินตรงเข้าไปในห้องรับแขกที่มีไอ้ฆาตกรใจทรามนั่งอยู่ทันที
“ว่าไงลูกเขยที่รัก” เปาโลหันมาเห็นอันโตนิโอก่อนก็เอ่ยทักอย่างอารมณ์ดี
“ผมสบายดี มีความสุขดี ตลอดทั้งคืน” อันโตนิโอพูดเสียงเย็นชา ดวงตาสีน้ำตาลเข้มลึกล้ำจนน่าสะพรึงกลัว
“ลูกสาวของคุณ ทำให้ผมประหยัดเงินที่ต้องไปจ่ายให้กับอีตัวได้เยอะทีเดียว”
เปาโลหน้าตึงเป๊ะขึ้นมาในทันที ก่อนจะลุกขึ้นยืน “แกหมายความว่ายังไง”
อันโตนิโอหั
