Episode 7
1840 คำ
1 เดือนต่อมา
ฉันทำงานที่โรงพยาบาลนี้ได้เดือนหนึ่งแล้วก็มีความสุขมากงานก็ไม่เยอะเท่าไรแต่ส่วนมากจะเป็นเคสที่ต้องผ่าตัดแต่หลังจากวันนั้นที่คนตัวสูงออกจากโรงพยาบาลกลับบ้านได้ก็มาหาฉันที่โรงพยาบาลทุกวัน จนฉันและทุกคนชินไปหมดแล้ว
"นี่หมอไปกันยัง หิวข้าวมากแล้วเนี่ย"
นี่ไงพูดยังไม่ทันไรเลยถ้าเป็นภาษาบ้านๆคงจะบอกตายอยากมาก ตามตื๊อทุกวันจนตอนนี้ใครๆก็คิดว่าเขากับฉันเป็นแฟนกันจริงๆไปแล้วเพราะนายนี่มาหาฉันทุกเที่ยงมารับกลับบ้านทุกวันถามว่ายอมไหมก็ไม่บางวันก็บอกเขาว่าเข้าเวรและแอบกลับหึคิดว่าฉันเอาตัวรอดไม่เป็นหรือไงไอ้บ้านี่ไล่ก็ไม่ไปทำบุญกรวดน้ำให้ไปแล้วก็ยังไม่ไปดีก็แล้วร้ายก็แล้วจนปัญญาอะบอกตรงๆ ไหนใครมีวิธีได้โปรดปามาบอกฉันหน่อยเถอะ ถือว่าให้แสงสว่างกับฉันแล้วกัน
"คุณจะกินก็ไปกินคนเดียวสิไม่เห็นหรือไงฉันเก็บของอยู่"
"โอ๊ย ของแค่นี้เก็บชักช้ามานี่"
คนตัวสูงเก็บเอกสารฉันก่อนจะรวบมันวางไว้ที่เดียวกันอย่างส่งๆ ก่อนจะกระชากแขนฉันให้เดินตามเขาไปแต่ฉันยื้อไว้ก่อน
"นี่คุณทำบ้าอะไรนี่มันเอกสารคนไข้นะต้องเก็บเข้าแฟ้มปล่อย"
"โอ๊ย พยาบาลก็มีให้เขามาทำให้สิ"
"งานแค่นี้ก็เองได้ปะแล้วพยาบาลเขาก็มีงานที่ต้องทำทุกวันนี้ก็วิ่งวุ่นกันจะตายแล้ว"
"โอ๊ยยเนาะ"
ผมมองร่างบางสะบัดแขนและไปเก็บเอกสารที่ผมรวบกองไว้เมื่อกี้ใส่แฟ้ม
"โอ๊ยยยหิวแล้วนะ!!"
ผมพูดเสียงดังออกมาก็ตอนนี้มันโมโหหิวแล้วนี่ข้าวเช้าก็ยังไม่ได้กินมากินตอนเที่ยงแล้วยังต้องมารออีก
"นี่ยังมาเสียงดังนี่ไม่ใช่ครั้งแรกนะฉันพูดเป็นร้อยครั้งแล้วว่าไม่ต้องมาหาฉันท้องนาย นายหิวก็ไปกินไปหาอะไรทำนู่นไปถ้าว่างมากอะคนอื่นเขาไม่ได้ใช้ชีวิตว่างเหมือนนายทุกคนนะ"
ฉันพูดยาวให้เขาฟังเอาแต่ใจตัวเองก็ที่หนึ่งฉันไม่อ้อนวอนให้มาเลยนะมาเองแล้วโวยวายเพื่อ
"นี่แล้วที่ฉันพูดไปเธอตกลงไหมล่ะ"
"อะไรของนาย"
"ฉันบอกว่าให้เธอมาเป็นแฟนฉัน ฉันจีบเธออยู่นะเนี่ยรู้ตัวมั่งปะห๊ะไม่ใช่วันๆห่วงแต่คนไข้สนใจคนที่อยู่ข้างๆมั่งดิ น้อยใจเป็นเหมือนกันนะ"
"นี่มันจะชักจะไปกันใหญ่แล้วนะและอย่าลามไปที่คนไข้ของฉัน อ่อแล้วฉันจะตอบให้นะ ว่าฉันไม่ได้ชอบนายและจะไม่เป็นแฟนกับนายฉันเห็นนายเป็นแค่น้องชายได้ยินชัดยัง"
มองคนผู้หญิงตรงหน้าอย่างโมโหแม่งชอบไปแล้วแล้วมาบอกว่าให้เป็นแค่น้องชายเนี่ยนะ
"ไม่เป็นโวยไม่ได้อยากมีสาวเพิ่มมาจีบเพื่อให้เป็นเมียเท่านั้นพี่มีเยอะแล้วไม่เอาไม่ได้อยากมีญาติเพิ่ม"
ฉันหันมามองคนตรงหน้าอย่างเต็มตาไอ้บ้านี่พูดเป็นร้อยแปดพันอย่างแล้วนะ
"นายกลับไปเถอะนะ ฉันมีงานต้องทำ"
"ไม่กลับจนกว่าเธอจะตกลง"
"นี่นายโตแล้วก็ทำตัวให้เหมาะสมกับอายุหน่อยหรือว่าเด็กอยู่งั้นก็กลับบ้านไปให้แม่อ่านนิทานให้ฟังไป"
"หึ งั้นเธอก็คงต้องกลับพร้อมฉันแล้วแหละ"
"เกี่ยวอะไรฉันไม่ใช่แม่นายและไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกัน"
"ทำไมจะไม่เกี่ยวฉันจะเอาเธอมาเป็นแม่ของลูกฉัน"
"นี่!!!"
ฉันกำมือก่อนจะมองคนตรงหน้าอย่างโมโห
"ฉันพูดเรื่องจริงไม่เป็นพี่ไม่เป็นน้องเธออะต้องเป็นเมียฉันเท่านั้น"
"นี่ฟังนะฉันไม่เอาเด็กก็องแก๊งแบบนายมาเป็นพ่อของลูกหรอก"
"เออเนาะถ้าเธอมีลูกเราก็เป็นผัวเมียกันแบบสมบรูณ์ มานี่!!!"
"นี่นายปล่อยฉันนะ"
คนตัวสูงดึงแขนฉันแรงๆให้เดินตามเขามาก่อนคนตัวสูงเดินมาหาพยาบาลที่นั่งอยู่หน้าห้องฉันพร้อมกับถามขึ้นมา
"วันนี้หมอปานิศามีงานอะไรอีกมั้ย"
"อ่อไม่มีแล้วค่ะคุณหมอกลับบ้านไปพักได้เลยค่ะ"
"แล้วพรุ่งนี้ละ"
"พรุ่งนี้คุณหมอหยุดค่ะไม่ต้องมา"
เดี๋ยวนะเเล้วพี่พยาบาลทำไมต้องบอกละเอียดขนาดนี้เลยเหรอเนี่ย ฉันน่าจะเตี้ยมกับพี่พยาบาลไว้ก่อนนะ
"นี่ปล่อยได้แล้วคนอื่นเขามองกันหมดแล้วเนี่ย"
ฉันดึงแขนจากมือของคนตัวสูงเพราะตอนนี้พยาบาลคนที่อยู่แถวนั้นมองมาที่ฉันสองคนเป็นตาเดียวโอ๊ยยอายก็อาย ไหนจะสายตาของคนไข้ที่มองมา เหมือนสงสัยนั่นอีก
"มานี่!!"
"เฮ้ยย! นายปล่อยฉันลงเดี๋ยวนี้"
คนตัวสูงอุ้มฉันมาจนตอนนี้มาถึงโรงจอดรถโอ๊ยยดีนะพรุ่งนี้วันหยุดไม่งั้นจะเอาหน้าที่ไหนมาทำงานคนเห็นทั้งโรงพยาบาลขนาดนั้นอะ
พรึ่บ!!!!!
คนตัวสูงโยนฉันลงเบาะรถแรงๆ จนรู้สึกเจ็บก้นไปหมดฉันใช้มือผลักและทุบอกเขาแรงเป็นการแก้แค้น
"ปล่อย!! ฉันจะลงฉันไม่ไปไหนกับนายทั้งนั้นอะ"
"โอ๊ยยอย่าดิ้น!!! เออดิ้นดีนักใช่ไหมหา!!"
คนตัวสูงพูดก่อนจะรวบแขนทั้งสองข้างไปไว้ด้านหลังและใช้โน้มตัวไปหยิบอะไรไม่รู้ด้านหลังจนอกเขาแนบอยู่กับจมูกฉันเนี่ยฉันใช้จังหวะนี้ใช้ปากกัดเข้าไปที่หน้าอกของเขาจนคนตัวสูงร้องออกมา
"โอ๊ยยยย!!! ฤทธิ์เยอะจริงๆเลยนะห๊ะ"
"ปล่อยดิฉันเจ็บนะถ้ารอดไปได้ฉันจะแจ้งความ เอาความผิดกับนาย"
"หึ เรื่องของผัวเมียตำรวจที่ไหนจะมายุ่ง ตำรวจเขาไม่ทำให้คุณหมอหรอกครับเสียเวลาเปล่าๆ"
คนตัวสูงพูดพร้อมกับใช้เชือกหรืออะไรสักอย่างมัดเข้าที่ข้อมือฉันทั้งสองข้างก่อนจะหันมาและชี้หน้าฉันพร้อมกับพูดออกมา
"อยู่นิ่งๆ ดิ้นไปก็ไม่รอดหรอกเหนื่อยเปล่า"
คนตัวสูงพูดจบก็คาดเข็มขัดนิรภัยให้และเขาก็เดินไปยังยังฝั่งคนขับก่อนจะะขับรถออกมาเขาขับรถมาได้สักพักจะไปไหนกันแน่วะเนี่ยฉันที่นั่งเงียบๆเลยถามเขาออกไป
"จะไปไหน"
"บ้าน"
"บ้าน บ้านใคร"
"บ้านฉันไงอ่อต่อไปก็บ้านเธอด้วยเพราะเธอเป็นเมียฉันไง"
ยิ่งฟังยิ่งโมโหหมดความอดทนแล้วนะ
"กรี๊ดดดดดดดดดดดดดด!!!!!!!!"
ผมหันมองไปยังร่างที่กรี๊ดออกมาอย่างดังและนานด้วยจนตอนนี้ปวดหูแล้วนะโวยผมเลยพูดเสียงดังๆเพื่อให้เธอหยุด
"โอ๊ยยยหยุดกรี๊ดเลยนะ!!!"
"ก็ปล่อยฉันไปสิไม่งั้นฉันก็กรี๊ดอยู่แบบนี้แหละ"
"หึไปหลอกเด็กไปอยากกรี๊ดก็กรี๊ดไปกรี๊ดจนคอพังฉันก็ไม่ปล่อยเธอหรอก"
"กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด!!!!!!!!"
"โว้ยยยย รำคาญเว้ย พรีชบอกให้หยุด!!"
ฉันได้มองคนตัวสูงที่ตอนนี้เริ่มรำคาญหึไม่ปล่อยฉันก็อยู่แบบนี้แหละจะกรี๊ดให้หูดับไปเลย
"ไม่หยุดใช่ไหมหา!!! ได้ดิ!! ได้เลย!!! ถ้าน้องอยากพี่จัดให้ได้เสมอ!!"
ผมตบไฟเลี้ยวก่อนจะจอดข้างทางดีนะเกือบจะถึงบ้านละซอยบ้านรถก็ไม่ค่อยมีไม่วุ่นวายเหมือนถนนใหญ่ผมจอดรถเสร็จก็หันมาทางยัยร่างบางที่นั่งกรี๊ดๆอยู่ข้างๆ
"จอดรถจะปล่อยฉันลงแล้วใช่ไหมแก้มัดดิ!!"
"ใครบอกเธอกุมารในรถฉันบอกเธอเหรอ ถ้าน้องมันยอกจะได้มันอดขนม"
"ได้ไม่ปล่อยใช่ไหม กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดด!!!!!!!"
"หยุด!!!!"
"กรี๊ดดดดดดดดด อื้อออออัยอ้าาอ๋อยยยย"
ฉันเบิกตากว้างทันทีคนตัวสูงกระชากฉันเข้าไปหาก่อนจะประกบปากเขาลงมาที่ริมฝีปากฉันทันทีฉันดิ้นได้แต่ขาและเบี่ยงหน้าหนีก็สูงแรงคนตัวสูงและใหญ่กว่าไม่ได้เขาใช้มือล็อกเข้าที่หัวฉันทั้งสองสองข้างอย่างแรงจนฉันเบี่ยงหน้าหนีไม่ได้
"อ๋อยยยยอื้อออออ๋อยยย"
คนตัวสูงดูดเม้มริมฝีปากฉันทั้งบนทั้งล่าง ก่อนจะลงน้ำหนักลงมาแรงๆจนตอนนี้เริ่มรู้สึกเจ็บไปทั่วทั้งปาก และพยายามดิ้นและส่ายหัวถึงแม้มันจะเหมือนทำไปก็เสียเปล่าแต่ก็ยังดีกว่าอยู่เฉยๆนั่นแหละเวลานี้
"อ๋อยยอื้ออ อืออออ อ๋อยย"
ฉันเบี่ยงหน้าไปมาถึงแม้จะช่วยอะไรได้ไม่มากก็เหอะดีกว่าไม่ได้ทำอะไรคนตัวสูงเพิ่มความร้อนแรงลงมาก่อนจะใช้ฟันลากตามริมฝีปากฉันก่อนจะกัดลงมาจนรู้สึกถึงกลิ่นคาวเลือดและแสบที่ริมฝีปากมันแตกแน่ๆเลยไอ้บ้าเอ๊ยคนตัวสูงดันลิ้นเข้ามาในโพลงปากฉันพร้อมกับตวัดไปสักพักก่อนจะถอนริมฝากออก
"หึ กรี๊ดอีกดิ กรี๊ดอีกก็จูบอีกกรี๊ดอีกก็จูบอีกลองดูดิหมอ"
ฉันมองหน้าเขาอย่างโกรธและโมโหตัวเองที่ทำอะไรไม่ได้เลยโดยเขาเอาเปรียบมาหลายรอบแล้วนะช่วยเหลือตัวเองอะไรไม่ได้สักอย่างฉันมองหน้าเขาก่อนจะสะบัดหน้ามองไปยังนอกหน้าต่าง
"หึ!! เงียบแบบนี้ตั้งแต่แรกก็จบไปแล้ว"
หลังจากนั้นคนตัวสูงก็ขับรถเข้าไปในซอยจำทางก็ไม่ได้ ถึงแม้จะพยายามก็เถอะ ซอยเยอะจัดจนขับมาสักพักตอนนี้เขาก็จอดรถเรียบร้อยน่าจะบ้านเขามั้งแต่ไม่น่าจะมีใครอยู่เพราะประตูทางเข้าไปในตัวบ้านล็อกไว้คนตัวสูงเดินไปเปิดก่อนจะอุ้มฉันเข้ามาด้านในและโยนฉันลงที่เตียงของห้องนอนที่มีแต่โทนดำเทา
ปัก!!!
"โอ๊ยยยยโยนฉันลงมาทำไมหา!!"
"ก็อยากโยนก็โยนมีอะไรปะ"
"ฉันโคตรเกลียดนายเลย"
ฉันมองไปที่เขาพร้อมกับส่งสายตาที่เกลียดชังเขาส่งไปให้อย่างเต็มที่ เพราะตอนนี้ทั้งเกลียดเขาที่เข้ามายุ่งวุ่นวายพร้อมกับการกระทำของเขาอีก
"ยิ่งเกลียดก็แปลว่ายิ่งรักมากโอเคหมอเกลียดเยอะๆจะได้รักกันนานๆ"
- ผู้เขียน
