Episode 7

1840 คำ
1 เดือนต่อมา ฉันทำงานที่โรงพยาบาลนี้ได้เดือนหนึ่งแล้วก็มีความสุขมากงานก็ไม่เยอะเท่าไรแต่ส่วนมากจะเป็นเคสที่ต้องผ่าตัดแต่หลังจากวันนั้นที่คนตัวสูงออกจากโรงพยาบาลกลับบ้านได้ก็มาหาฉันที่โรงพยาบาลทุกวัน จนฉันและทุกคนชินไปหมดแล้ว "นี่หมอไปกันยัง หิวข้าวมากแล้วเนี่ย" นี่ไงพูดยังไม่ทันไรเลยถ้าเป็นภาษาบ้านๆคงจะบอกตายอยากมาก ตามตื๊อทุกวันจนตอนนี้ใครๆก็คิดว่าเขากับฉันเป็นแฟนกันจริงๆไปแล้วเพราะนายนี่มาหาฉันทุกเที่ยงมารับกลับบ้านทุกวันถามว่ายอมไหมก็ไม่บางวันก็บอกเขาว่าเข้าเวรและแอบกลับหึคิดว่าฉันเอาตัวรอดไม่เป็นหรือไงไอ้บ้านี่ไล่ก็ไม่ไปทำบุญกรวดน้ำให้ไปแล้วก็ยังไม่ไปดีก็แล้วร้ายก็แล้วจนปัญญาอะบอกตรงๆ ไหนใครมีวิธีได้โปรดปามาบอกฉันหน่อยเถอะ ถือว่าให้แสงสว่างกับฉันแล้วกัน "คุณจะกินก็ไปกินคนเดียวสิไม่เห็นหรือไงฉันเก็บของอยู่" "โอ๊ย ของแค่นี้เก็บชักช้ามานี่" คนตัวสูงเก็บเอกสารฉันก่อนจะรวบมันวางไว้ที่เดียวกันอย่างส่งๆ ก่อนจะกระชากแขนฉันให้เดินตามเขาไปแต่ฉันยื้อไว้ก่อน "นี่คุณทำบ้าอะไรนี่มันเอกสารคนไข้นะต้องเก็บเข้าแฟ้มปล่อย" "โอ๊ย พยาบาลก็มีให้เขามาทำให้สิ" "งานแค่นี้ก็เองได้ปะแล้วพยาบาลเขาก็มีงานที่ต้องทำทุกวันนี้ก็วิ่งวุ่นกันจะตายแล้ว" "โอ๊ยยเนาะ" ผมมองร่างบางสะบัดแขนและไปเก็บเอกสารที่ผมรวบกองไว้เมื่อกี้ใส่แฟ้ม "โอ๊ยยยหิวแล้วนะ!!" ผมพูดเสียงดังออกมาก็ตอนนี้มันโมโหหิวแล้วนี่ข้าวเช้าก็ยังไม่ได้กินมากินตอนเที่ยงแล้วยังต้องมารออีก "นี่ยังมาเสียงดังนี่ไม่ใช่ครั้งแรกนะฉันพูดเป็นร้อยครั้งแล้วว่าไม่ต้องมาหาฉันท้องนาย นายหิวก็ไปกินไปหาอะไรทำนู่นไปถ้าว่างมากอะคนอื่นเขาไม่ได้ใช้ชีวิตว่างเหมือนนายทุกคนนะ" ฉันพูดยาวให้เขาฟังเอาแต่ใจตัวเองก็ที่หนึ่งฉันไม่อ้อนวอนให้มาเลยนะมาเองแล้วโวยวายเพื่อ "นี่แล้วที่ฉันพูดไปเธอตกลงไหมล่ะ" "อะไรของนาย" "ฉันบอกว่าให้เธอมาเป็นแฟนฉัน ฉันจีบเธออยู่นะเนี่ยรู้ตัวมั่งปะห๊ะไม่ใช่วันๆห่วงแต่คนไข้สนใจคนที่อยู่ข้างๆมั่งดิ น้อยใจเป็นเหมือนกันนะ" "นี่มันจะชักจะไปกันใหญ่แล้วนะและอย่าลามไปที่คนไข้ของฉัน อ่อแล้วฉันจะตอบให้นะ ว่าฉันไม่ได้ชอบนายและจะไม่เป็นแฟนกับนายฉันเห็นนายเป็นแค่น้องชายได้ยินชัดยัง" มองคนผู้หญิงตรงหน้าอย่างโมโหแม่งชอบไปแล้วแล้วมาบอกว่าให้เป็นแค่น้องชายเนี่ยนะ "ไม่เป็นโวยไม่ได้อยากมีสาวเพิ่มมาจีบเพื่อให้เป็นเมียเท่านั้นพี่มีเยอะแล้วไม่เอาไม่ได้อยากมีญาติเพิ่ม" ฉันหันมามองคนตรงหน้าอย่างเต็มตาไอ้บ้านี่พูดเป็นร้อยแปดพันอย่างแล้วนะ "นายกลับไปเถอะนะ ฉันมีงานต้องทำ" "ไม่กลับจนกว่าเธอจะตกลง" "นี่นายโตแล้วก็ทำตัวให้เหมาะสมกับอายุหน่อยหรือว่าเด็กอยู่งั้นก็กลับบ้านไปให้แม่อ่านนิทานให้ฟังไป" "หึ งั้นเธอก็คงต้องกลับพร้อมฉันแล้วแหละ" "เกี่ยวอะไรฉันไม่ใช่แม่นายและไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกัน" "ทำไมจะไม่เกี่ยวฉันจะเอาเธอมาเป็นแม่ของลูกฉัน" "นี่!!!" ฉันกำมือก่อนจะมองคนตรงหน้าอย่างโมโห "ฉันพูดเรื่องจริงไม่เป็นพี่ไม่เป็นน้องเธออะต้องเป็นเมียฉันเท่านั้น" "นี่ฟังนะฉันไม่เอาเด็กก็องแก๊งแบบนายมาเป็นพ่อของลูกหรอก" "เออเนาะถ้าเธอมีลูกเราก็เป็นผัวเมียกันแบบสมบรูณ์ มานี่!!!" "นี่นายปล่อยฉันนะ" คนตัวสูงดึงแขนฉันแรงๆให้เดินตามเขามาก่อนคนตัวสูงเดินมาหาพยาบาลที่นั่งอยู่หน้าห้องฉันพร้อมกับถามขึ้นมา "วันนี้หมอปานิศามีงานอะไรอีกมั้ย" "อ่อไม่มีแล้วค่ะคุณหมอกลับบ้านไปพักได้เลยค่ะ" "แล้วพรุ่งนี้ละ" "พรุ่งนี้คุณหมอหยุดค่ะไม่ต้องมา" เดี๋ยวนะเเล้วพี่พยาบาลทำไมต้องบอกละเอียดขนาดนี้เลยเหรอเนี่ย ฉันน่าจะเตี้ยมกับพี่พยาบาลไว้ก่อนนะ "นี่ปล่อยได้แล้วคนอื่นเขามองกันหมดแล้วเนี่ย" ฉันดึงแขนจากมือของคนตัวสูงเพราะตอนนี้พยาบาลคนที่อยู่แถวนั้นมองมาที่ฉันสองคนเป็นตาเดียวโอ๊ยยอายก็อาย ไหนจะสายตาของคนไข้ที่มองมา เหมือนสงสัยนั่นอีก "มานี่!!" "เฮ้ยย! นายปล่อยฉันลงเดี๋ยวนี้" คนตัวสูงอุ้มฉันมาจนตอนนี้มาถึงโรงจอดรถโอ๊ยยดีนะพรุ่งนี้วันหยุดไม่งั้นจะเอาหน้าที่ไหนมาทำงานคนเห็นทั้งโรงพยาบาลขนาดนั้นอะ พรึ่บ!!!!! คนตัวสูงโยนฉันลงเบาะรถแรงๆ จนรู้สึกเจ็บก้นไปหมดฉันใช้มือผลักและทุบอกเขาแรงเป็นการแก้แค้น "ปล่อย!! ฉันจะลงฉันไม่ไปไหนกับนายทั้งนั้นอะ" "โอ๊ยยอย่าดิ้น!!! เออดิ้นดีนักใช่ไหมหา!!" คนตัวสูงพูดก่อนจะรวบแขนทั้งสองข้างไปไว้ด้านหลังและใช้โน้มตัวไปหยิบอะไรไม่รู้ด้านหลังจนอกเขาแนบอยู่กับจมูกฉันเนี่ยฉันใช้จังหวะนี้ใช้ปากกัดเข้าไปที่หน้าอกของเขาจนคนตัวสูงร้องออกมา "โอ๊ยยยย!!! ฤทธิ์เยอะจริงๆเลยนะห๊ะ" "ปล่อยดิฉันเจ็บนะถ้ารอดไปได้ฉันจะแจ้งความ เอาความผิดกับนาย" "หึ เรื่องของผัวเมียตำรวจที่ไหนจะมายุ่ง ตำรวจเขาไม่ทำให้คุณหมอหรอกครับเสียเวลาเปล่าๆ" คนตัวสูงพูดพร้อมกับใช้เชือกหรืออะไรสักอย่างมัดเข้าที่ข้อมือฉันทั้งสองข้างก่อนจะหันมาและชี้หน้าฉันพร้อมกับพูดออกมา "อยู่นิ่งๆ ดิ้นไปก็ไม่รอดหรอกเหนื่อยเปล่า" คนตัวสูงพูดจบก็คาดเข็มขัดนิรภัยให้และเขาก็เดินไปยังยังฝั่งคนขับก่อนจะะขับรถออกมาเขาขับรถมาได้สักพักจะไปไหนกันแน่วะเนี่ยฉันที่นั่งเงียบๆเลยถามเขาออกไป "จะไปไหน" "บ้าน" "บ้าน บ้านใคร" "บ้านฉันไงอ่อต่อไปก็บ้านเธอด้วยเพราะเธอเป็นเมียฉันไง" ยิ่งฟังยิ่งโมโหหมดความอดทนแล้วนะ "กรี๊ดดดดดดดดดดดดดด!!!!!!!!" ผมหันมองไปยังร่างที่กรี๊ดออกมาอย่างดังและนานด้วยจนตอนนี้ปวดหูแล้วนะโวยผมเลยพูดเสียงดังๆเพื่อให้เธอหยุด "โอ๊ยยยหยุดกรี๊ดเลยนะ!!!" "ก็ปล่อยฉันไปสิไม่งั้นฉันก็กรี๊ดอยู่แบบนี้แหละ" "หึไปหลอกเด็กไปอยากกรี๊ดก็กรี๊ดไปกรี๊ดจนคอพังฉันก็ไม่ปล่อยเธอหรอก" "กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด!!!!!!!!" "โว้ยยยย รำคาญเว้ย พรีชบอกให้หยุด!!" ฉันได้มองคนตัวสูงที่ตอนนี้เริ่มรำคาญหึไม่ปล่อยฉันก็อยู่แบบนี้แหละจะกรี๊ดให้หูดับไปเลย "ไม่หยุดใช่ไหมหา!!! ได้ดิ!! ได้เลย!!! ถ้าน้องอยากพี่จัดให้ได้เสมอ!!" ผมตบไฟเลี้ยวก่อนจะจอดข้างทางดีนะเกือบจะถึงบ้านละซอยบ้านรถก็ไม่ค่อยมีไม่วุ่นวายเหมือนถนนใหญ่ผมจอดรถเสร็จก็หันมาทางยัยร่างบางที่นั่งกรี๊ดๆอยู่ข้างๆ "จอดรถจะปล่อยฉันลงแล้วใช่ไหมแก้มัดดิ!!" "ใครบอกเธอกุมารในรถฉันบอกเธอเหรอ ถ้าน้องมันยอกจะได้มันอดขนม" "ได้ไม่ปล่อยใช่ไหม กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดด!!!!!!!" "หยุด!!!!" "กรี๊ดดดดดดดดด อื้อออออัยอ้าาอ๋อยยยย" ฉันเบิกตากว้างทันทีคนตัวสูงกระชากฉันเข้าไปหาก่อนจะประกบปากเขาลงมาที่ริมฝีปากฉันทันทีฉันดิ้นได้แต่ขาและเบี่ยงหน้าหนีก็สูงแรงคนตัวสูงและใหญ่กว่าไม่ได้เขาใช้มือล็อกเข้าที่หัวฉันทั้งสองสองข้างอย่างแรงจนฉันเบี่ยงหน้าหนีไม่ได้ "อ๋อยยยยอื้อออออ๋อยยย" คนตัวสูงดูดเม้มริมฝีปากฉันทั้งบนทั้งล่าง ก่อนจะลงน้ำหนักลงมาแรงๆจนตอนนี้เริ่มรู้สึกเจ็บไปทั่วทั้งปาก และพยายามดิ้นและส่ายหัวถึงแม้มันจะเหมือนทำไปก็เสียเปล่าแต่ก็ยังดีกว่าอยู่เฉยๆนั่นแหละเวลานี้ "อ๋อยยอื้ออ อืออออ อ๋อยย" ฉันเบี่ยงหน้าไปมาถึงแม้จะช่วยอะไรได้ไม่มากก็เหอะดีกว่าไม่ได้ทำอะไรคนตัวสูงเพิ่มความร้อนแรงลงมาก่อนจะใช้ฟันลากตามริมฝีปากฉันก่อนจะกัดลงมาจนรู้สึกถึงกลิ่นคาวเลือดและแสบที่ริมฝีปากมันแตกแน่ๆเลยไอ้บ้าเอ๊ยคนตัวสูงดันลิ้นเข้ามาในโพลงปากฉันพร้อมกับตวัดไปสักพักก่อนจะถอนริมฝากออก "หึ กรี๊ดอีกดิ กรี๊ดอีกก็จูบอีกกรี๊ดอีกก็จูบอีกลองดูดิหมอ" ฉันมองหน้าเขาอย่างโกรธและโมโหตัวเองที่ทำอะไรไม่ได้เลยโดยเขาเอาเปรียบมาหลายรอบแล้วนะช่วยเหลือตัวเองอะไรไม่ได้สักอย่างฉันมองหน้าเขาก่อนจะสะบัดหน้ามองไปยังนอกหน้าต่าง "หึ!! เงียบแบบนี้ตั้งแต่แรกก็จบไปแล้ว" หลังจากนั้นคนตัวสูงก็ขับรถเข้าไปในซอยจำทางก็ไม่ได้ ถึงแม้จะพยายามก็เถอะ ซอยเยอะจัดจนขับมาสักพักตอนนี้เขาก็จอดรถเรียบร้อยน่าจะบ้านเขามั้งแต่ไม่น่าจะมีใครอยู่เพราะประตูทางเข้าไปในตัวบ้านล็อกไว้คนตัวสูงเดินไปเปิดก่อนจะอุ้มฉันเข้ามาด้านในและโยนฉันลงที่เตียงของห้องนอนที่มีแต่โทนดำเทา ปัก!!! "โอ๊ยยยยโยนฉันลงมาทำไมหา!!" "ก็อยากโยนก็โยนมีอะไรปะ" "ฉันโคตรเกลียดนายเลย" ฉันมองไปที่เขาพร้อมกับส่งสายตาที่เกลียดชังเขาส่งไปให้อย่างเต็มที่ เพราะตอนนี้ทั้งเกลียดเขาที่เข้ามายุ่งวุ่นวายพร้อมกับการกระทำของเขาอีก "ยิ่งเกลียดก็แปลว่ายิ่งรักมากโอเคหมอเกลียดเยอะๆจะได้รักกันนานๆ"
อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่
สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป
Facebookexpand_more
  • author-avatar
    ผู้เขียน
  • chap_listสารบัญ
  • likeเพิ่ม