วิศวะคลั่งรักคุณหมอ

Episode 6

พรึ่บ!! ปัก!!!

คนตัวสูงจับแขนฉันก่อนจะกระชากแรงๆ จนตัวฉันเซไปหาเขาหลังจากนั้นเขาก็ใช้มือล็อกเข้าที่เอวฉันก่อนจะดึงให้ฉันมาล้มลงบนเตียงพร้อมกับตัวเขาที่ทับอยู่ด้านบน

ดีที่ว่าเตียงมันค่อนข้างจะแข็งแรงถ้าไม่แข็งแรงนะปานนี้ก็จะตกไปนอนข้างล่างกันทั้งคู่นั่นแหละ

"นี่ปล่อยฉันนะ"

"ทำไมจะว่าไปเตียงที่นี่ก็ดีเหมือนกันแฮะแข็งแรงใช้ได้ สงสัยต้องรายงานชมไปยังโรงงานที่ขายเตียงให้สักหน่อย"

ฉันดินไปมาก่อนจะใช้มือดันไปที่หน้าอกของคนตัวสูง ในที่ไม่มีแผลนั่นแหละ เพื่อให้เขาปล่อยฉันออกไป ที่สำคัญประตูก็เหมือนจะไม่ได้ล็อกถ้าคนอื่นเข้ามาไม่อยากจะคิดสภาพ ว่าเขาจะคิดกันไปถึงไหน

"ฉันบอกให้ปล่อยไง!!!"

เพี้ยะ!!!!

มือที่เร็วกว่าความคิดตวัดมือเข้าที่หน้าเขาเต็มแรงจนหน้าเขาหันไปอีกทาง ก่อนจะเห็นคนตัวสูงกว่าฉันมากค่อยๆ หันหน้ากลับมาพร้อมกับแววตาที่ดูน่ากลัว

"หึ กล้าดีนี่"

พอพูดจบเขาหันหน้ากลับมาก่อนจะก้มหน้าลงมาไซร้เข้าที่ลำคอฉันมือของเขาก็ดึงกระชากเสื้อตัวบางที่ฉันใส่อยู่ออกมาอย่างแรง

แควก!!

จนฉันจะตกใจและพยายามดิ้นเพื่อหลุดจากเขาและนอกจากจะดิ้นเพื่อช่วยตัวเองแล้วยังต้องมาระวังว่าจะไปถูกแผลเขาที่ผ่าอีก นี่แหละที่เขาบอก ว่าเมื่อฉันสู้ชีวิตแล้วชีวิตสู้กลับ

"ปล่อยฉัน อื้ออ ฉันบอกให้ปล่อยไง"

ฉันใช้มือทุบแรงๆไปที่หลังของคนตัวสูงแต่เขากลับไม่หยุดพร้อมกับเลื่อนหน้าของเขามาที่หน้าของฉันก่อนจะหอมแก้มและพยายามจะจูบแต่ฉันเบี่ยงหน้าหลบได้ทัน พร้อมกับรีบพูดออกไปอย่างเร็ว

"ฉันบอกว่าให้ปล่อย ออกไป"

"หึ ทำไมไม่เก่งเหมือนเมื่อกี้ละห๊ะ"

"ปล่อยฉัน อย่าให้ฉันเกลียดคุณไปมากกว่านี้"

"หึ อารมณ์มาแล้วดับยากอะหมอ เกลียดผมไปเถอะเกลียดให้มากๆ เท่าที่หมอจะเกลียดนั่นแหละ"

"คุณ งื้อออืออ"

คนตัวสูงใช้มือล็อกเข้าที่หน้าฉันก่อนจะจูบลงมาที่ริมปากฉันฉันเม้มปากพร้อมกับจะหันหน้าหนีแต่แรงที่เขาล็อกไว้มันเยอะกว่าแทบจะขยับไม่ได้เลย พร้อมกับรู้สึกเจ็บช่วงคอไปหมด

"อื้ออออ๋อย"

"หึ"

คนตัวสูงไม่ปล่อยพร้อมกับใช้เลื่อนมือข้างหนึ่งลงก่อนจะกระชากเสื้อที่ฉันใส่อยู่จนกระดุมมันหลุดออกหลังจากนั้นเขาก็เลื่อนหน้าลงมาซุกไซร้ที่ซอกคอฉันและลามไปที่เนินหน้าอก

"ปล่อยฉันหูหนวกหรือไง อื้ออ"

ฉันพูดไปเขาก็เหมือนไม่ได้ใส่ใจนอกจากนั้นยังเม้มแถวบริเวณซอกคอแรงๆจนฉันรู้สึกเจ็บไปหมดจะร้องไห้ก็ไม่ได้ไอ้บ้านี่่จะมองว่าฉันอ่อนแอแสดงหรือเปล่าก็ไม่รู้

ฉันรวบรวมแรงทั้งหมดที่มีผลักไหล่ทั้งสองข้างของเขาจนคนตัวสูงเสียหลักล้มไปบนเตียงนอนฉันเลยใช้โอกาสตรงนั้นรีบลุกมาจากเตียงผู้ป่วยก่อนจะติดกระดุมให้อยู่เหมือนเดิมและพูดออกมาเสียงดัง

"ฉันจะให้แพทย์คนอื่นมาดูแลคุณ!! และอย่ามายุ่งกับฉันอีกและถ้าไม่พอใจอยากฟ้องลุงของคุณก็เชิญโรงพยาบาลในประเทศไทยไม่ได้มีแค่โรงพยาบาลนี้โรงพยาบาลเดียวที่มีชื่อเสียงฉันไม่กลัวมากขนาดนั้นหรอกบอกไว้ก่อน"

ผมมองผู้หญิงตรงหน้าที่ตอนนี้โกรธผมจนหน้าแดงไปหมดก็ตอนแรกแค่จะแกล้งเล่นเฉยๆนี่หว่าแต่พออารมณ์มันมามันก็หยุดไม่ได้จริงๆจูบปากนี่ยังหยุดได้นะพอจากคอลงมานี่บอกเลยหยุดยากแล้วตัวก็หอมขนาดนั้นอีกแม่งเอ๊ยช่างมันไปก่อนเดี๋ยวอารมณ์ดีขึ้นค่อยไปกวนประสาทใหม่

"เอออคิดว่าง้อมากหรือไงวะจะไปไหนก็ไปเลย ผู้หญิงก็ไม่ได้มีคุณเดียวในโลกหรอกวะ"

ร่างบางถือกระเป๋าก่อนจะเดินออกจากห้องไปอย่างรวดเร็วโดยไม่ได้หันมามองทางผมอีกเลย

ฉันเดินออกมาก่อนจะตรงไปยังห้องน้ำของชั้นนี้พอมาถึงแทบจะล้มทั้งยืนด้วยความที่ฉันขาวมากพอเป็นรอยแดงแบบนี้ยิ่งเห็นชัดแล้วไม่ได้แค่ที่เดียวไงมันหลายที่ แล้วก็โชคดีที่ยังไม่มีใครมานั่งตรงเคาน์เตอร์หน้าห้อง ไม่งั้นชื่อเสียงฉันคงได้โด่งดังของจริง

"ไอ้บ้าเอ๊ยโคตรเกลียดเลยเจอกันแค่นี้พอเถอะหมดเวรหมดกรรมสักที"

ฉันพูดออกมาก่อนจะใช้เครื่องสำอางที่มีอยู่มาปกปิดรอยต่างๆดีนะที่ปล่อยผมเลยช่วยบดบังได้บ้างหลังจากที่ฉันตรวจความเรียบร้อยก็เดินตรงออกมาไปยังห้องทำงานของตัวเองและเรียกพี่พยาบาลเข้ามา

"เอองานหมอมีไหมคะ"

"ไม่มีค่ะคุณหมอคุณชัชนันต์โทรยกเลิกเคสคนไข้ของคนหมอทุกคนไปให้หมอคนอื่นหมดแล้วค่ะแต่ไม่ต้องกังวลนะคะเคสคนไข้ของคุณหมอมีแค่ 3 คนที่ต้องราวด์วอร์ดย้ายให้หมอคนอื่นช่วยดูแลแล้วค่ะ"

"ไม่ให้เครียดได้ไงคนอื่นจะมองหมอยังไงละทีนี้ ไม่มีใครพอใจหรอกค่ะ ที่อยู่ๆเราก็เอางานเราหน้าที่ความรับผิดชอบเราไปให้กับคนอื่น"

"ใจเย็นค่ะคุณหมอเมื่อคืนก็ผ่าตัดไปสองเคสถือว่านั่งพักไปก่อนนะคะเดี๋ยวตอนเย็นวันนี้คุณหมอก็อยู่เวรอีก ส่วนเรื่องคนไข้เออถ้าจะให้พี่ช่วยเดี๋ยวพี่ลองประสานแล้วเอากลับมาให้ดีไหมคะ"

"ขอบคุณมากๆเลยค่ะยังไงรบกวนด้วยนะคะ แล้วเสาร์อาทิตย์หมอแค่มาราวด์วอร์ดใช่มั้ยนอกนั้นไม่มีอะไร"

"ใช่ค่ะมาราวด์วอร์ดแล้วแยกย้ายกลับได้แต่ถ้ามีเคสผ่าตัดด่วนหมอไม่พออาจจะโทรตามคุณหมอแต่โรงพยาบาลเรามีแพทย์เยอะถ้าไม่ด่วนจริงๆคุณหมอก็พักผ่อนได้สบายๆค่ะ"

"ขอบคุณนะคะ"

ฉันพูดพร้อมกับยิ้มให้พี่พยาบาลที่เหมือนเป็นเลขาฉันเพราะทำงานด้วยกันพี่พยาบาลยิ้มก่อนจะถามฉันออกมา

"เออพี่ถามอะไรคุณหมอหน่อยได้ไหมคะ"

"ค่ะว่ามาเลยค่ะ"

"คุณหมอเป็นแฟนกับคุณชัชนันต์หลานผอ.จริงๆเหรอคะ"

"ไม่ใช่ค่ะแค่เรื่องเข้าใจผิดว่าแต่พี่ไปเอาข่าวนี้มาจากไหนคะ"

"เห็นเขาพูดกันมาอะค่ะแล้วตอนนี้ข่าวไปทั่วโรงพยาบาลแล้วค่ะ"

"เฮ้อออทำไงละคะทีนี้ เดี๋ยวพรีชถูกมองว่ามาทำงานที่นี่ได้เพราะเด็กเส้นอีก แทนที่จะได้ยินเขาพูดว่ามาเพราะเก่งแต่กลับมาถูกมองว่าเด็กเส้นคนละสายตาเลยค่ะทีนี้"

ฉันที่มองหน้าพี่พยาบาลอย่างหนักใจก็ได้ยินเสียงผู้หญิงคนหนึ่งพูดขึ้นมา พร้อมกับน้ำเสียงแบบร้ายไม่ต้องสืบอะ

"หึ คุณหมอนี่เก่งนะคะเพิ่งมาทำงานวันนี้ได้วันที่สองก็ไต่เต้าโดยที่ไปอ่อยหลานผู้อำนวยการซะแล้ว สงสัยจะช่ำชองน่าดูเลยเนาะ อยู่จีนก็ทำแบบนี้เหรอถึงอยู่ใม่ได้แล้วย้ายมาที่นี่อะ"

หมอระพีนั่นเองแล้วจะมาพูดใส่ฉันเพื่อรู้จักกันน้อยไปมั้ง เรื่องจริงก็ไม่กล้าแม้แต่จะมองหน้าใครหรอก นี่มันไม่ใช่แล้วทำไมฉันต้องยอมด้วยละยังไม่รู้จักฉันดีสินะสงสัยต้องทำความรู้จักให้มากขึ้นสักหน่อยแล้ว

"แล้วหมอระพีมีอะไรหรือเปล่าคะถึงเดินเข้ามาแบบนี้ประตูก็ไม่เคาะ"

"โอ๊ยคุณหมอปานิศาคะไม่ต้องทำมาเป็นผู้ดีหรอกค่ะอยากรวยทางลัดหรืออยากได้ตำแหน่งให้คนนับหน้าถือตาถึงขั้นต้องใช้ตัวเข้าแลกเลยเหรอคะ"

ฉันยืนขึ้นก่อนจะยิ้มที่มุมปากและตอบกลับไปด้วยคำพูดที่บ่งบอกว่าจะเล่นกับฉันมันก็ไม่ใช่เรื่องง่ายๆหรอกนะ ฉันก็สุดใจเหมือนกัน

"หมอระพีเองก็ใช้วิธีนี้ไม่ใชเหรอคะใครๆเขาก็รู้ แต่บังเอิญฉันได้นะสิ สงสัยวิธีที่ฉันทำน่าจะเข้าทางมากกว่า"

"แกนี่"

ฉันจับที่แขนหมอระพีที่กำลังทำท่าจะตบฉันพร้อมกับบีบข้อมือของเธอแรงๆยิ่งโมโหนายนั่นอยู่นะ เดี๋ยวก็จบกันแบบไม่สวย แล้วไม่อยากให้ใครเอาไปพูดเหมือนกันว่าหมอทะเลาะกันเพราะผู้ชาย

"หมอระพีช่วยระวังการทำด้วยนะคะเป็นหมอควรสำรวมกริยาใครมาเห็นแบบนี้มันไม่ต่างอะไรกับนางร้ายในละครเลยนะคะ"

"หึ นึกว่าเธอเองเป็นนางเอกหรือไง"

"ค่ะแต่ฉันเป็นนางเอกที่ไม่โง่หรือหอระพีจะลองดูก็ได้นะคะ แล้วจุดที่หมอระพีกำลังทำมันเลยทำให้ฉันดูเป็นนางเอกโดยที่ฉันไม่ต้องใช้ความพยายามอะไรเลยด้วยซ้ำค่ะ"

หมอระพีดึงแขนตัวเองออกจากมือฉันแรงๆก่อนจะมองหน้าฉันด้วยสายตาที่บงบอกได้ว่าเกลียดฉัน ใช่ค่ะฉันก็เกลียดเธอค่ะ ไม่ได้ชอบนักหรอก

"คอยดูเถอะอะไรที่ฉันอยากได้ฉันต้องได้"

"ค่ะฉันจะคอยดู อย่านานนะคะ เวลามีค่าอาชีพเรารู้กันดี ทำเวลาหน่อย ฉันจะได้เป็นนางร้ายกับเขาบ้าง"

ฉันกอดอกพร้อมกับมองผู้หญิงตรงหน้าที่ตอนนี้โกรธเหมือนคนบ้าไปแล้วฉันกับเธอมองหน้ากันอยู่พักเธอก็ก็เดินออกไปพร้อมกับปิดประตูแรงๆ

ปั่ง!!!!

"คุณหมอนี่สุดยอดเลยนะคะสู้กับหมอระพีได้ คุณหมออื่นได้แต่ยอม นี่คงจะงงๆเหมือนกัน"

พี่พยาบาลพูดก่อนจะยิ้มกว้างๆให้ฉัน เหมือนฉันเป็นฮีโร่ยังไงยังงั้นแหละ พร้อมกับพูดและถอยหายใจตามไปเบาๆ เพราะเหมือนจะเข้าใจหมอคนอื่นๆ

"หึ คนอื่นเขาคงจะรำคาญเลยไม่อยากจะยุ่งอะค่ะคงไม่ใช่ไม่กล้าสู้หรอก"

"ต้องงี้สิคะ สวย เก่ง ฉลาด แซ่บ สู้คนนางเอกยุคใหม่ชัดๆคนอยู่ข้างคุณหมอเยอะนะคะสู้ค่ะคุณหมอ พี่อะทีมคุณหมอ"

"หึหึ ขอบคุณนะคะถ้ามีคนไข้มาก็พาเข้ามาตรวจได้นะคะ"

"ค่ะคุณหมอพักผ่อนนะคะ"

"ขอบคุณค่ะ"

ฉันยิ้มกับพี่พยาบาลก่อนที่พี่เขาจะเดินออกไปฉันนั่งรอจนตอนนี้เที่ยงแล้ว

"เฮ่อ สงสัยตรวจคนไข้อีกทีตอนเข้าเวรมั้งไปกินข้าวดีกว่า"

ฉ้ันพูดกับตัวเองก่อนจะเก็บของใส่กระเป๋าเรียบร้อยพร้อมกับเดินออกมาพี่พยาบาลว่าถ้ามีเรื่องด่วนโทรมาได้เลยส่วนฉันตอนนี้ก็อยู่ที่ศูนย์อาหารของโรงพยาบาลเรียบร้อยและคนก็เยอะมากแต่ทำไมคนขายถึงไม่กล้าจะมองหน้าฉันนะหรือว่าหน้าเป็นอะไรแต่ก็เพิ่งดุความเรียบร้อยก่อนออกมาปะ

"เอาโกโก้ปั่นแก้วหนึ่งค่ะ"

ฉันเดินมาร้านขายกาแฟที่มาซื้อเมื่อคืนคนขายก็รีบตอบกลับมาพร้อมกับที่ฉันก็งงๆอยู่เหมือนกัน เพราะตอนแรกมาซื้อยังปกติอยู่เลย

"ได้ค่ะคุณหมอเดี๋ยวทำให้คุณหมอก่อนเลยค่ะจะได้ไม่นาน"

"ถ้ามีคิวก็ทำตามคิวเถอะค่ะหมอไม่รีบ เอาตามคิวเลยค่ะ"

"คุณหมอจะไม่นำเรื่องไปบอกผอ.ใช่ไหมคะถ้าทำให้คนอื่นก่อน"

ฉันก็มองอย่างงงๆก็มาที่หลังฉันก็ได้ที่หลังสิหมอคนอื่นที่ยืนรอก็มองหน้าฉันอย่างกลัวๆเห็นฉันเป็นแม่มดปะวะเนี่ย

"ก็คุณหมอเป็นแฟนของคุณชัชนันต์หลานผอ.ถ้าพี่ทำอะไรไม่ถูกใจบอกนะคะ พี่จะรีบแก้ให้เลยค่ะ"

อ่อว่าแล้วไงแต่ข่าวมันไปไวขนาดนี้ได้ไงวะเนี่ยฉันยิ้มก่อนพูดแบบยิ้มๆ

"มันเป็นเรื่องเข้าใจผิดนะคะทำตามคิวเถอะค่ะเดี๋ยวหมอไปซื้อข้าวแล้วกลับมาเอา"

"ได้ค่ะๆ"

ฉันเดินออกมาก่อนจะต่อคิวซื้อข้าวซึ่งก็เหมือนกับร้านน้ำเลยจะว่าไปโลกคงหมุนรอบนายนั่นจริงๆแหละมั้งฉันกินข้าวอยู่เสียงมือถือก็ดังขึ้น

[คุณหมอปานิศาใช่ไหมคะ]

"ใช่ค่ะมีอะไรหรือเปล่าคะ"

[คือคุณชัชนันต์ถอดสายน้ำเกลือและยืนยันว่าจะกลับบ้านค่ะตอนนี้โวยวายใหญ่แล้วค่ะทำไงดีคะคุณหมอ]

"หมอให้ทำเรื่องย้ายเปลี่ยนหมอที่ดูแลคุณชัชนันต์แล้วไม่ใช่เหรอคะ"

[คุณชัชนันต์ไม่ยอมค่ะคุณหมอรีบมาได้ไหมคะ]

"ค่ะๆเดี๋ยวหมอรีบไป"

ฉันถือแก้วน้ำก่อนจะเดินไปยังตึกพักคนไข้เฮ่อ เวรกรรมยังไม่หมดเหรอวะเนี่ยฉันเปิดประตูเข้ามาก่อนจะมองไปที่พื้นห้องตอนนี้ที่สภาพดูไม่ได้เลย สภาพมันผ่านศึกสงครามมาชัดๆ

"คุณหมอคะ"

“ออกไปก่อนเถอะค่ะ เดี๋ยวหมอคุยกับคนไข้เอง”

ฉันบอกผู้ช่วยพยาบาลที่อยู่ในท่าทีหวาดกลัวเธอพยักหน้าก่อนจะเดินออกไปฉันกลับมามองคนตัวสูงที่นั่งอยู่บนเตียงมือก็มีเลือดจากการดึงเข็มน้ำเกลือทิ้ง

"คุณทำบ้าอะไรหาคิดว่าเป็นพระเอกในนิยายในซีรี่ย์เหรอดึงสายน้ำเกลือทิ้งเนี่ยหา ทำอะไรหัดใช้สมองที่มีมาคิดบ้างเถอะค่ะ"

ฉันเดินมาตรงหน้าคนตัวสูงก่อนจะถามออกไปเสียงดัง ด้วยความไม่พอใจ คิดได้ไงทำตัวเองเจ็บเพื่อเรียกร้องความสนใจ บ้าไปแล้วมั้ง

"ผมจะกลับบ้าน"

"คุณคิดว่าคุณเป็นใครถึงมาออกคำสั่งกับหมอ! คนที่จะให้คุณกลับบ้านได้มีแต่หมอเท่านั้นค่ะ!!"

"ผมก็เป็นคนไข้ที่รู้ตัวเองว่าหายดีแล้ว"

คนตัวสูงทำท่าจะลงมาจากเตียงแต่ฉันห้ามไว้ด้วยเสียงที่ดังมาก

"ฉันไม่อนุญาตให้คุณกลับ!!! นอนลงไปจะให้พยาบาลมาใส่สายน้ำเกลือให้ใหม่!!"

ผมมองร่างบางที่พูดออกมาซ่ะเสียงดังบ่งบอกว่าหัวเสียมากจริงๆหึยังไงหมอก็ต้องเป็นห่วงคนไข้ไง

"ไหนคุณบอกว่าจะไม่ดูแลผมแล้วไงกลับมาทำไม"

"ฉันได้ข่าวว่าคุณโวยวายและไม่ยอมเปลี่ยนหมอรักษา"

"ใช่ถ้าคุณไม่กลับมาดูแลผม ก็ให้ผมกลับบ้านไป แล้วเขิญหมอไปดูแลคนไข้มี่มีค่าของหมอเถอะ เพราะผมมันเป็นคนไข้มี่ไม่มีค่าอะไร"

"ฉันสั่งไม่ได้ยินเหรอนอนลงไป!! เลิกทำนิสัยเป็นเด็กๆสักที"

"ผมไม่ได้เป็นเด็กผมโตแล้ว"

"ก็ไอ้ที่ทำอยู่เนี่ยคือนิสัยของเด็กคนที่โตแล้วเขาไม่ทำกัน"

"นี่หมอผมบอกว่าผมไม่ใช่เด็ก"

คนตัวสูงมองหน้าก่อนจะพูดออกมาอย่างขึงขังหึเข้าแผนไอ้คนที่ไม่ยอมรับฟังใครต้องแบบนี้แหละ

"ถ้าไม่ใช่ก็นอนลงไป"

"อะจะทำอะไรก็รีบทำ"

ฉันยิ้มมุมปากก่อนจะเดินออกไปบอกพยาบาลหน้าห้องให้มาเจาะสายน้ำเกลือให้คนตัวสูงใหม่

"และฉันสั่งให้คุณนอนเฉยๆ ถ้าพรุุ่งนี้อยากจะเดินได้ถ้าคุณขยับเยอะๆละก็ บางทีคุณอาจต้องผ่าตัดอีกรอบและแผลจะใหญ่กว่าเดิม"

"คุณคิดว่าไอ้สิ่งที่คุณขู่ผมจะกลัวหรือไง"

"ฟังนะคุณชัชนันต์ฉันพูดเรื่องจริงเสมอนอนไปเฉยๆพยาบาลกำลังมาเงียบๆด้วย อาการของคุณก็เก็บไปบ้างเถอะค่ะ"

ฉันบอกเขาก่อนจะเก็บของที่คนตัวสูงขว้างอยู่ที่พื้นห้อง ทั้งหมอน ทั้งผ้าห่ม พร้อมกับพยาบาลเข้ามาพอดีหลังจากเจาะน้ำเกลือให้คนตัวสูงใหม่พยาบาลก็ออกไปส่วนเขาก็นอนหันหน้ามาทางฉัน

จนฉันที่กำลังให้ความสนใจอยู่กับโทรศัพท์อยู่ รู้สึกว่ามีคนมองมาตลอด ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมา จนสายตาของฉันและเขาประสานกัน ก่อนคนตัวสูงจะพูดขึ้นมาด้วยเสียงเบาๆ

"นี่หมอ"

"มีอะไร"

"เรื่องเมื่อเช้าผมขอโทษละกันนะพอดีโมโหไปหน่อย"

"คุณไม่ต้องพูดหรอกนอนพักไปเถอะ"

ฉันบอกเขาใครมันจะไปยกโทษให้วะนึกแล้วก็โมโหฉันกดโทรศัพท์ก่อนจะเข้าแอปเพื่อ Shopping ทางออนไลน์นี่แหละชีวิตหมอมีเวลาว่างก็สั่งเข้าไปนั่งไปสักพักก็เห็นว่าเขาหลับไปแล้ว

"เฮ้อออตื่นมา ปากช่วยเงียบเหมือนตอนที่หลับบ้างเถอะไม่รู้จะพูดอะไรนักหนา เอาแต่ใจก็ที่หนึ่ง ถ้าต้องดูแลนายทั้งอาทิตย์ฉันต้องไปปรึกษาหมอจิตเวชแน่ๆ"

"คุณหมอคะ ถึงเวลาต้องประคบเจลให้คุณชัชนันต์แล้วค่ะคุณหมอจะทำเองหรือให้พี่ทำคะ"

ฉันมองคนตัวสูงที่ยังหลับสนิทก่อนจะพูดกับพี่พยาบาล

"พี่ทำเถอะค่ะหมอขอ Shopping เพิ่มสักหน่อย เมื่อกี้ยังไม่ทันได้ช้อปเลย"

"โอ๊ยยนี่ถ้าเป็นนิยายต้องบอกว่าหักมุมมากค่ะ"

ฉันมองพี่พยาบาลที่กำลังประคบเจลเย็นให้คนตัวสูงพร้อมกับถามออกไปด้วยสีหน้างงๆ

"หื้ม ทำไมละคะ"

"เอ้าคุณหมอคะปกตินางเอกก็ต้องมาดูแลพระเอกเองไงคะแต่นางเอกเรื่องนี้ของพี่ให้พยาบาลทำแทน"

ฉันมองหน้าพี่พยาบาลก่อนจะขำออกมา พร้อมกับตอบกลับพี่พยาบาลที่กำลังจะเช็ดตัวให้คนตัวสูงอยู่

"หึหึ ก็หมอไม่ใช่นางเอกไงคะหมออะนางร้าย"

"โอ๊ยยคุณหมอฮ่าๆ ถ้าคุณหมอนางร้ายคุณหมอระพีก็ต้องเป็น แม่ของนางร้ายแล้วแหละค่ะร้ายเบอร์นั้นอะ"

ฉันขำก่อนจะส่ายหัวเบาๆก่อนจะ Shopping เสื้อผ้า กระเป๋า รองเท้าต่อพรุ่งนี้ทำงานอีกวันหนึ่งสินะก็จะได้พักแล้วจะนอนให้หน้ำใจไปเลย ฉันต้องวางแผนละว่าจะไปไหนบ้าง