ยามเมื่อท้องฟ้าแจ่มใสในยามสาย คนที่นอนหลับอยู่บนเตียงเริ่มขยับตัว ขนตางอนงามค่อยๆ กระพริบช้าๆ ก่อนจะลืมตาตื่นขึ้น พิมพ์ประไพรพยายามขยับตัว แต่ใบหน้าสวยก็ต้องนิ่วหน้าด้วยความเจ็บปวด
“โอ้ย…อูย” ความเจ็บทำให้หญิงสาวนิ่วหน้าและต้องนอนลงบนที่นอนอีกครั้ง ใจกลางสาวของเธอรู้สึกร้าวระบมหลังจากที่โดนรุกรานอย่างหนักหน่วง ทำให้หญิงสาวต้องขยับขาห่างกัน พิมพ์ประไพรหลับตาลงช้าๆ คิดถึงสิ่งที่เกิดขึ้นกับตัวเอง มือบางกำชายผ้าห่มแน่นด้วยความเสียใจ สุดท้ายเธอก็พลาดท่าให้กับผู้ชายที่เห็นผู้หญิงเป็นเพียงสิ่งระบายความใคร่เท่านั้น ความเจ็บปวดจากการถูกทำลายความสาวทำเอาน้ำตาของหญิงสาวเอ่อล้นออกมา
“คนสารเลว ฉันเกลียด เกลียดคุณ” เธอกำมือเข้าหากันแน่นอย่างเจ็บแค้นใจนัก หยดน้ำตายิ่งไหลออกมาไม่หยุด เสียงสะอื้นเสียใจดังออกมาเป็นระยะๆ
“เกลียดผัวได้ด้วยเหรอ?” เสียงทุ้มที่ดังอยู่เหนือใบหน้าเธอเอ่ยขึ้น แถมมาพร้อมกับลมหายใ
