หวันยิหวาสะดุ้งตื่นขึ้นมาเพราะเสียงประตูปิดลง หล่อนขยับตัวหันไปมองก็พบว่ากล้าตะวันเดินกลับเข้ามาภายในห้องพักฟื้นแล้ว
“พี่ตะวัน... คุยอะไรกับคุณฟ้ารดาคะนานเชียว”
“ไม่ใช่เรื่องที่เธอต้องรู้”
เขาสวนกลับอย่างเย็นชา และเดินมาหยุดข้างเตียง
“ฉันจะออกไปข้างนอก นัดกับฟ้าเอาไว้”
หวันยิหวาเบิกตากว้าง และขยับลุกขึ้นนั่ง มองเขาอย่างตัดพ้อ
“พี่ตะวันต้องอยู่กับหวันไม่ใช่เหรอคะ”
“เธอไม่ได้ป่วยจนใกล้ตายนี่ ยังลุกขึ้นนั่งเองได้เลย ทำไมฉันจะต้องอยู่เฝ้าเธอด้วย หื้อ?”
“แต่คุณแม่... ให้พี่ตะวันมาอยู่กับหวันนี่คะ” หล่อนยังคงไม่ยอม แต่เขาก็ไม่ยอมเช่นกัน
“นี่ก็อีกเรื่องที่ฉันจะบอกเธอ...”
กล้าตะวันโน้มศีรษะลงมาใกล้ๆ ดวงตาสบประสานกัน และหวันยิหวาก็แทบจะมอดไหม้เพราะไฟร้ายในดวงตาของเขาเสียให้ได้
“อย่าบอกคุณแม่ว่าฉันออกไปพบฟ้า”
“ทำไมหวันจะต้องทำตามที่พี่ตะวันสั่งด้วยคะ ในเมื่อพี่ตะวันคิดจะนอกใจหวันไปหาชู
