ตอนที่ 5

1084 คำ

หล่อนร้องครางได้แค่นั้น ปากนุ่มก็ถูกริมฝีปากของคนใจร้ายประกบลงมาหาอย่างแม่นจำ มันคือจูบแรกที่เขามอบให้หล่อนในค่ำคืนนี้ เพราะตอนที่เขาทำร้ายร่างกายของหล่อน เขาไม่ได้จูบหล่อนเลยแม้แต่ครั้งเดียว เขาจูบเพราะเสียวซ่านจนควบคุมตัวเองไม่ได้สินะ แต่หล่อนก็ไม่มีทางปฏิเสธเขาได้ เพราะสองมือถูกมัดตรึงเอาไว้เหนือศีรษะ ตอนนี้ร่างแน่งน้อยทำได้แค่เพียง ยอมให้คนตัวโตเคลื่อนไหวนำทาง “โอ้ววว... เสียวว โอ้วววว...” กล้าตะวันเคลื่อนไหวสะโพกถี่ระรัวยิ่งขึ้น ใบหน้าของเขาบิดเบี้ยวมากกว่าเดิม “อา... อ๊า... ซี๊ดดด อา...” ความเจ็บปวดที่กัดกินไปทั่วทั้งร่างยามที่ถูกสอดแทรกด้วยเอ็นอุ่นลำใหญ่ ตอนนี้จางหายไปแทบหมดแล้ว ยิ่งเขาขยับเร็วและกระแทกลงมาหาแรงเท่าไหร่ หล่อนก็ยิ่งรู้สึกร้อนรุ่มที่ร่องสาว และก็เสียวมากจนต้องหยัดสะโพกขึ้นหา “พี่ตะวัน... อ๊า... อา...” “ร่านจัง หวันยิหวา โอ้ววว... โอ้วววว” เขาตบหน้าหล่อนด้วยฝ่ามือไม่แรงหนักหลายครั้ง ขณะกระแทกเอ็นยาวใส่ร่องสาวถี่ๆ อย่างบ้าคลั่ง ทุกครั้งที่ถูกกระแทกลำยาวใหญ่ สมองของหล่อนก็จะยิ่งขาวโพลนไร้สติมากขึ้นเท่านั้น “อ๊า... ซี๊ดดด อา... อ๊า... พี่ตะวัน... พี่ตะวันขา...” แม้เขาจะทำให้หล่อนเจ็บปวดแค่ไหน แต่หัวใจที่มีแต่ความรักให้กับเขา ก็ยังคงภักดี และพร้อมที่จะเดินไปกับเขาให้สุดทาง กล้าตะวันกระแทกแล้วก็กระแทกอีก แรงกระชั้นของเขาเร่าร้อน และดุดัน บางครั้งก็หยาบคายจนน่ารังเกียจ “โอ้ววว... ร่อนแบบนั้น โอ้ววว เสียววว โอ้ววว” เสียงคำรามสุดท้ายของเขาดังกังวานขึ้น ก่อนที่น้ำอุ่นร้อนบางอย่างจะถูกฉีดพ่นเข้าใส่ภายในโพรงสาวมากมาย ทุกอย่างจบลง... กล้าตะวันสุขสมในร่องสาวของหล่อนอย่างแรงกล้า แต่หล่อนยังไม่ถึงจุดนั้น หล่อนยังคงรู้สึกค้างคาและยังไม่ได้ไปถึงจุดสุดยอดอย่างที่ควรจะเป็น กล้าตะวันชักความเป็นชายออกไป เขามองน้ำกามสีขาวข้นของตัวเองที่เล็ดออกมาจากรูสวาทของหวันยิหวาด้วยสายตาไร้ความรู้สึก บางหยดของมันผสมกับหยาดเลือดพรหมจรรย์ออกมาด้วย เขาขยับลุกขึ้นนั่ง ใบหน้าเต็มไปด้วยความสับสน ใจหนึ่งก็รู้สึกสงสารหวันยิหวา แต่อีกใจก็แสนจะแค้นเคือง เขาหันไปมองหล่อนอีกครั้ง มองผู้หญิงที่โดนเขากระทำย่ำยีจนเนื้อตัวแดงช้ำ มือของหล่อนก็ยังถูกมัดตึงเอาไว้ ปล่อยหล่อนไปเถอะ... เสียงหนึ่งดังขึ้นมา แต่อีกเสียงที่เป็นจอมมารชั่วร้ายก็ดังแทรกขึ้น ยังไม่พอ! เขายังลงโทษผู้หญิงแพศยาอย่างหวันยิหวาไม่ได้เสี้ยวหนึ่งของความผิดที่หล่อนทำลงไปเลย แล้วเสียงจอมมารก็เอาชนะทุกสิ่งทุกอย่างได้ มันบงการให้กล้าตะวันที่มึนเมา กระทำสิ่งที่ร้ายกาจกับเด็กสาวอีกครั้ง “พี่ตะวัน... พอเถอะ หวันเจ็บแล้ว...” เขาไม่ตอบ เพียงแต่มอบรอยยิ้มเหี้ยมเกรียมให้แทน “อ๊ะ... พี่ตะวัน... อย่า...!” เขากระชากสองขาของหล่อนออกจากกัน และจากนั้นก็สอดใส่เข้ามาอีก แรงกระแทกของเขาทำให้หล่อนทั้งเจ็บทั้งเสียวในเวลาเดียวกัน “จำเอาไว้ เธอไม่ใช่ผู้ชนะ หวันยิหวา อืมมม รูฟิตมาก โอ้ววว” เขาด่าว่าหล่อน ทั้งๆ ที่ยังกระแทกกระทั้นอย่างต่อเนื่อง “อ๊า... อื้อ... พี่ตะวัน... เบาๆ หวัน... เจ็บ... อื้อ” หล่อนทั้งแสบทั้งเจ็บทั้งจุกกับการรุกล้ำป่าเถื่อนของเขา แต่ก็ไม่สามารถช่วยเหลือตัวเองได้ นอกจากยอมให้เขาย่ำยีจนกว่าจะสมใจ หวันยิหยารู้สึกตัวตื่นขึ้นมาอีกครั้งในเช้าของวันต่อมา ดวงตากลมโตค่อยๆ ลืมขึ้นช้าๆ และมองไปรอบๆ ห้อง นี่หล่อนยังไม่ตายใช่ไหม... ความเจ็บปวดที่เกิดขึ้นจากน้ำมือของผู้ชายที่ตัวเองรักมาตลอดชีวิตมันยังคงติดตรึงอยู่ในความทรงจำ หล่อนจำได้ทุกบททุกตอนของความร้ายกาจที่กล้าตะวันกระทำกับร่างสาว ไม่มีความปรานีในสัมผัสของเขาเลย... สายตาของเขาก็ว่างเปล่า เฉยเมิน พรหมจารีที่หล่อนเก็บรักษาเอาไว้เพื่อเขาเพียงคนเดียวก็ไร้ค่าจนน่าสมเพช เขาแสดงให้เห็นว่าเขาเกลียดชังหล่อนแค่ไหน แม้เขาจะเป็นผู้ชายคนแรกของหล่อน แต่มันก็ไม่อาจเรียกร้องความอ่อนโยนจากเขาได้เลย น้ำตาเอ่อล้นสองดวงตา ความรู้สึกยามถูกกัดทึ้งเต้านม และไม่ใช่แค่ที่ทรวงอกเท่านั้นที่ถูกกล้าตะวันใช้ฟันขบปากดูด แต่แทบจะทุกตารางนิ้วของกายสาวเลยที่ถูกกระทำป่าเถื่อน เขาโจมตีในทุกอณูเนื้อที่สามารถทำให้หล่อนเจ็บปวดได้ และแม้แต่ตรงนั้น... เขาก็ยังใช้นิ้วย่ำยีอย่างหยาบคาย ไม่ว่าหล่อนจะวิงวอนร้องขอให้เขาอ่อนโยนสักเท่าไหร่ เขาก็ไม่ปรานี น้ำตาไหลรินออกมาจนเปียกสองแก้มนวล เด็กสาวที่ร่างกายบอบช้ำเพราะความป่าเถื่อนของสามีขยับลุกขึ้นนั่ง แต่แล้วก็ต้องล้มลงนอนอีกครั้ง เมื่อความเจ็บแปลบเล่นงานที่กึ่งกลางลำตัวอย่างหนัก ตรงนี้ของหล่อน... เขาก็ไม่ปรานีเช่นกัน เสียงสะอื้นไห้ดังออกมาจากปากอิ่มสีแดงระเรื่อ น้ำตาอุ่นๆ ไหลรินไม่ขาดใจ ความรู้สึกยามถูกท่อนเอ็นยาวใหญ่ทิ่มแทงเข้ามาหาอย่างเหี้ยมโหด มันทำให้หล่อนหวาดกลัวเหลือเกิน แม้หลังจากที่ปรับตัวรับกับขนาดของเขาได้แล้วจะรู้สึกดีขึ้นบ้าง แต่ความรุนแรงที่สะโพกทรงพลังสาดซัดเข้าใส่ มันก็ทำให้หล่อนต้องเจ็บและจุกทรมานยิ่งนัก “พี่ตะวัน... ทำไมใจร้ายกับหวันนักคะ” หล่อนสะอื้นไห้ตัดพ้อ “ทั้งๆ ที่หวัน... รักพี่ตะวันมากเหลือเกิน...” หล่อนสะอื้นไห้อย่างเจ็บปวด ร่างกายบอบช้ำแสนสาหัส แต่กระนั้นก็ไม่เคยคิดโทษเขา ทุกสิ่งที่เกิดขึ้นหล่อนต้องยอมรับมันให้ได้ เพราะหล่อนเป็นคนเลือกทางเดินนี้ด้วยตัวเอง อดทน... ใช่... หล่อนต้องอดทน และสักวันกล้าตะวันจะต้องหันกลับมามอง หันกลับมารักหล่อน เหมือนกับที่หล่อนรักเขาหมดหัวใจ แม้ร่างกายและหัวใจจะบอบช้ำสักแค่ไหน แต่หวันยิหวาก็ยังรัก ยังเทิดทูนกล้าตะวันไม่เปลี่ยนแปลง

อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่

สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป

App Store Google Play

Facebookexpand_more