ตอนที่ 4
959 คำ
เขาน่ากลัวเหลือเกิน...
เสื้อของเขาถูกโยนทิ้งลงไปบนพื้น เผยหน้าอกกว้างกำยำที่มีไรขนสีเข้มขึ้นมากพอสมควร จากนั้นปลายนิ้วแข็งแรงก็เลื่อนลงไปที่ขอบกางเกง จัดการปลดเข็มขัด ปลดตะขอ และรูดซิปออกจนสุด
กางเกงขายาวถูกปล่อยลงไปกองที่ข้อเท้า ก่อนที่เจ้าของร่างจะสลัดมันออกไปอย่างไม่ไยดี
ตอนนี้ทั้งร่างบุรุษเหลือเพียงแค่กางเกงในบ๊อกเซอร์สีขาวเพียงตัวเดียวเท่านั้น
หากเป็นในยามปกติ หล่อนคงมองเขาด้วยความชื่นชม และหิวกระหายแล้ว แต่มันไม่ใช่กับสถานการณ์ในตอนนี้
เพราะตอนนี้กล้าตะวันกำลังคลุ้มคลั่ง เขากำลังโกรธมากที่ถูกบังคับให้แต่งงานกับผู้หญิงที่เขารังเกียจเช่นหล่อน
“ฉันอยากจะรู้นัก ถ้าฉันเอาเธอแรงๆ เอาจนเธอฉีกเข้าโรงพยาบาล เธอยังจะกล้าให้ฉันเอาต่อไหม”
“พี่ตะวัน... อย่าค่ะ... หวันกลัว...”
ชายหนุ่มรูดกางเกงชั้นในบ๊อกเซอร์ผ่านสะโพกเพรียวลงไป และสลัดมันให้กองรวมกับกางเกงขายาว เปิดเผยความเป็นชายที่ทั้งใหญ่และยาวแก่สายตาของหล่อน
“หึ กลัวอะไรหวันยิหวา... เธอต้องการให้ฉันเอาเธอมาตลอดไม่ใช่หรือไง”
เขาเดินเข้ามาใกล้เตียง ความเป็นชายที่กำลังขยายใหญ่ส่ายสะบัดไปมาตามการเคลื่อนไหวของเขา
“ตอนนี้ฉันกำลังจะทำให้เธอสมหวัง กำลังจะเอาเธอแรงๆ อย่างที่เธอต้องการ”
“หวัน... ไม่ต้องการแบบนี้... ฮือออ”
“นี่แหละคือสิ่งที่เธอต้องการมาตลอด”
หวันยิหวาพยายามบิดข้อมือเพื่อให้หลุดจากพันธนาการที่กล้าตะวันตรึงเอาไว้ แต่ก็ไม่สำเร็จ และสุดท้ายก็ถูกเขาทาบทับลงมาหาทั้งตัว
ไออุ่นจากเนื้อตัวทรงพลังทำให้หล่อนสะท้านเยือก แต่มันก็ยังเอาชนะความหวาดกลัวที่เกิดขึ้นเพราะความเหี้ยมเกรียมของกล้าตะวันไม่ได้
“พี่ตะวัน... หวันกลัวจริงๆ นะ หวันกลัว...”
กล้าตะวันจ้องดวงตาตื่นๆ ของหวันยิหวาและแสยะยิ้ม
“อย่าเพิ่งกลัวสิ เพราะฉันยังไม่ได้เริ่มการทรมานเธอเลย... หึหึ...”
“อ๊ะ... พี่ตะวัน... หวันเจ็บ... อื้อ...”
หล่อนร้องด้วยความตกใจ เมื่อกล้าตะวันขยำปทุมถันอ่อนเดียงสาของหล่อนอย่างรุนแรง บีบเคล้นราวกับต้องการให้มันแหลกเละคาอุ้งมือ
น้ำตาของหวันยิหวาไหลรินออกมา เพราะสิ่งที่ฝันเอาไว้ กับความเป็นจริงในคืนวันเข้าหอนั้นมันช่างตรงกันข้ามกันอย่างสิ้นเชิง
หล่อนเจ็บเหลือเกิน...
มือใหญ่ของกล้าตะวันที่หล่อนคิดว่ามันจะอ่อนโยน ยามสัมผัสกับเรือนร่างสาว แต่มันกลับแข็งกระด้าง และทำทุกอย่างให้หล่อนรู้สึกเจ็บ
สองเต้าอวบอิ่มถูกฟอนเฟ้นอย่างหยาบคาย หัวนมถูกดึงขึ้นสูงๆ ราวกับต้องการให้เม็ดเต่งหลุดขาดออกไป
หล่อนวิงวอนให้เขาหยุดกระทำการร้ายกาจครั้งแล้วครั้งเล่า น้ำตาแห่งความเจ็บปวดและหวาดกลัวของหล่อนไม่สามารถทำให้กล้าตะวันหยุดได้เลย
เขายังคงเดินหน้าต่อไป...
ทำร้ายร่างกายอ่อนเยาว์ของหล่อนด้วยความคลั่งแค้น
ใบหน้าหล่อเหลาก้มลงคลุกเคล้ากับสองเต้า ก่อนที่เขาจะกัดเนื้อนุ่มแรงๆ หล่อนกรีดร้องอย่างเจ็บปวด แต่เขาก็ไม่หยุด กัดทึ้งผิวสาวแทบจะทุกตารางนิ้วอย่างบ้าคลั่ง
น้ำตาแห่งความอดสูไหลรินเป็นทางนองหน้า ความทรมานพุ่งจู่โจมเข้าใส่ร่างกายแทบจะทุกวินาที โดยเฉพาะตอนนี้...
ตอนที่เขากำลังกัดหัวนมของหล่อนแรงๆ พร้อมกับการสอดนิ้วเข้ามาในร่องสาวคับแคบ และเคลื่อนไหวอย่างหยาบคาย
เขาทำเสมือนว่า ร่างกายของหล่อนเป็นเรือนร่างของโสเภณีราคาถูกที่เขาซื้อเวลามาบำบัดความใคร่
เวลาแต่วินาทีที่ถูกกล้าตะวันกระทำย่ำยีช่างยาวนานเหมือนชั่วกัปล์ชั่วกัลป์
เขาใจร้ายกับร่างกายอ่อนเดียงสาของหล่อนอย่างไม่น่าเชื่อ
“พี่ตะวัน... พอ... พอเถอะ หวันเจ็บ... เจ็บมากแล้ว อื้อ... หยุดเถอะ...”
แต่คำวิงวอนของหล่อนไม่เคยทำให้หัวใจที่เต็มเปี่ยมไปด้วยความเกลียดชังของกล้าตะวันจางหายไปได้
เพราะหลังจากกระทำกับผิวสาวของหล่อนอย่างหยาบคายแล้ว เขาก็แยกสองขานวลของหล่อนออกจากกัน
ความเป็นชายที่ใหญ่มากๆ ของเขาจดจ่อกับร่องสาวที่ถูกนิ้วยาวรุกรานจนระบม
“อย่า... พี่ตะวัน... หวันกลัว...”
“หึหึ เธอควรจะดีใจมากกว่ากลัวนะหวันยิหวา เพราะฉันกำลังจะเอาเธอ อย่างที่เธอเคยฝันเอาไว้ยังไงล่ะ”
น้ำเสียงของเขาแม้จะกระเส่าแปร่งต่างไปจากยามปกติ แต่ก็ยังคงมีความเหี้ยมเกรียมเจือปนอยู่ในนั้นมากมาย
“อ๊ะ... กรี๊ดดดด เจ็บบบบ!”
ความแข็งขืน และใหญ่อลังการถูกผลักดันเข้ามาอย่างไม่ปรานี ทำให้กลีบเนื้อนุ่มถูกบีบบังคับให้เบ่งขยายรับโดยไม่มีทางเลือก
หวันยิหยาร้องไห้คร่ำครวญ รู้สึกเจ็บปวดราวกับร่างกำลังจะแตกสลาย แม้เมื่อเขาเข้ามาจนสุดมิดด้ามแล้วหยุดนิ่ง แต่ความเจ็บปวดก็ทำให้หล่อนแทบขาดใจเลยทีเดียว
“หวันเจ็บ... ฮืออออ พี่ตะวันใจร้าย... ฮือออ”
กล้าตะวันชะงักไปเล็กน้อย คล้ายกับว่าเขากำลังต่อสู้อยู่กับอะไรบางอย่าง แต่ไม่นานความเหี้ยมเกรียมก็กลับคืนมาเหมือนเดิม
ใบหน้าหล่อเหลาที่ตอนนี้บิดเบี้ยวเพราะความเสียวโน้มต่ำลงมาหา ก่อนจะกระซิบที่ปากนุ่มที่เผยอครางสะอื้นไห้ของหล่อน
“เธอร้ายมา ฉันก็ร้ายกลับ ไม่โกงไง โอ้ววว... อา... โอ้ววว”
เสียงครางคำรามด้วยความเสียวกระสันของกล้าตะวันดังเล็ดลอดออกมาโดยที่เจ้าตัวไม่อาจควบคุมได้
“ข้างในเธอไม่เลวนี่ รัดแน่นดีมาก โอ้ววว พระเจ้า... โอ้ววว...”
“อื้อ... อา...”
- ผู้เขียน
