ตอนที่ 14
1026 คำ
ฮอฟมันน์ยังคงออกคำสั่งขณะบุษราคัมค่อย ๆ ลืมตารื้นน้ำและทำตามบัญชานั้น
“ก่อนมาที่นี่ผมไปหาพ่อที่เบเวอลี่ ฮิลล์ ผมพบจูเวล เธอดูไม่แตกต่างจากคุณสักเท่าไหร่ ทั้งรูปร่าง หน้าตา และผมก็เดาเอาว่าอีกอย่างที่คงไม่ต่างกันก็คือนิสัยร่านผู้ชาย!”
“คุณตัดสินอะไรแค่สิ่งที่ตาเห็นหรือคะ แม็กซ์...คุณผ่านการฝึกจนถึงขนาดเป็นซีลทีมซิกซ์แต่กลับไม่รู้จักใช้วิจารณญาณตัดสินคนอื่น!”
“ผมมองอะไรไม่เคยผิด! การตัดสินใจของผมไม่เคยพลาดแม้แต่หนเดียว เหมือนคุณที่คงผ่านผู้ชายมาไม่รู้เท่าไหร่ก่อนมาเจอคู่หมั้นคนนี้!”
“อุ๊ย!”
บุษราคัมครางสียงแหบเมื่อฮอฟมันน์ดึงมือเรียวบางข้างซ้ายขึ้นมากุมไว้แน่น ประกายบนเรือนแหวนทองเหลืองยังคงวาววามในชั่วยามที่โลกทั้งโลกราวจมหายไปในหลุมมืด หญิงสาวเพียรเก็บกลั้นความเจ็บปวดเอาไว้กับคำถากถางท้าทายจากผู้ชายที่มองเธอแค่เศษธุลี
“ฉันจะมีใครสักกี่คนมาก่อนมันก็เรื่องของฉัน แต่ที่แน่ ๆ ผู้ชายพวกนั้นไม่ได้ป่าเถื่อนอย่างคุณ รู้ไว้ด้วยว่าฉันเกลียด ฉันขยะแขยงคุณเป็นที่สุด!”
“คุณพูดว่ายังไงนะ บีน่า!”
“ฉันบอกว่าฉันเกลียดคุณ ขยะแขยงคนเถื่อนยิ่งกว่าสัตว์ป่าอย่างคุณจะแย่อยู่แล้ว!”
หญิงสาวโพล่งใส่ใบหน้าคมคายที่กรามถูกขบจนนูนขึ้นมาเป็นสันก่อนที่เธอจะเห็นว่าฮอฟมันน์เหยียดยิ้มร้ายออกมา
“ใช่...ผมอาจจะดิบเถื่อนยิ่งกว่าสัตว์ป่า แต่คุณเองก็แสดงตัวตนออกมาแล้วนี่ว่าไม่ได้ต่างจากพี่สาวของคุณเลย บีน่า...คุณก็คือด้านมืดของจูเวล เพราะฉะนั้นก็ไม่ใช่เรื่องแปลกถ้าคุณจะมีผู้ชายมานับไม่ถ้วน ผมไม่ถือรอกนะ ก็แค่สนุกกัน ลองดูสักครั้งแล้วคุณจะลืมผู้ชายพวกนั้นจนหายขยะแขยงผมไปเลย!”
“อย่านะคะ แม็กซ์!...ไหนคุณสัญญาแล้วว่าจะจูบ...แค่จูบเท่านั้น”
“ผมฉีกสัญญานั่นทิ้งไปแล้ว! คุณต้องอยู่ที่นี่โดยไม่มีผู้ชายคนอื่น ไม่มีคู่หมั้นของคุณ มีแต่ผมและร่างกายของคุณเอาไว้เพื่อการชดใช้ และถ้าเกิดคุณท้องขึ้นมาเมื่อไหร่ ผมจะเก็บเด็กเอาไว้แล้วปล่อยคุณกลับเมืองไทยทันที!”
คำคาดโทษของฮอฟมันน์ทำให้บุษราคัมถึงกับตาค้าง นี่เขาเป็นซาตานผุดจากอเวจีขุมไหนถึงได้ป่าเถื่อนหยาบร้ายถึงเพียงนี้
“นี่คุณกำลังข่มขู่ฉันนะ...คุณมีสิทธิ์อะไรมาบังคับใช้ร่างกายฉันได้ตามใจชอบ!”
“คุณไม่ได้ชอบแบบนี้หรอกหรือ การใช้ร่างกายให้คุ้มค่าแลกกับความสนุกที่คุณเคยชิน”
“แม็กซ์...คุณมันป่าเถื่อนไม่พอยังเอาแต่ได้ฝ่ายเดียว!”
“ไม่มีใครได้ใครเสีย ผมได้ คุณได้ เก็ท ยู เก็ท มี...แบบนี้ไง!”
“แม็กซ์!”
เสียงหวานหลุดหายไปในลำคอเมื่อถูกริมฝีปากร้อนนาบลงมาและบดเบียดชนิดไม่ปราณี บุษราคัมยังดิ้นขลุกขลักและนึกถึงหนทางหนีในความคิดอันสับสน ร่างสาวบิดเร่าจนปวดร้าวไปหมดหากก็ไม่พ้นจากความแข็งแรก่งของคนตัวโตที่ตรึงเธอไว้ด้วยความกำยำสูงใหญ่และจูบหน่วงหนัก ถึงฮอฟมันน์จะหล่อเหลาและน่าหลงใหลหากหญิงสาวก็ไม่ปรารถนาการข่มเหงจิตใจจากคนที่เธอไม่ได้รัก ร่างเล็กเพียงส่งเสียงดังอู้อี้ เธอจะขอความช่วยเหลือจากใครได้ในเมื่อเจเรมีและริชาร์ดก็เป็นคนของเขา
“บีน่า...ไม่มีประโยชน์...คุณดิ้นให้ตายก็ไม่มีประโยชน์”
เสียงห้าวของฮอฟมันน์ดังอยู่ข้างใบหูเล็กยามเขาถอนริมฝีปากร้อนจากกลีบปากบวมแดงและลากลิ้นไปทั่วใบหน้าสีชมพูราวกระหายหิว ชายหนุ่มซึ่งร่างกายใหญ่โตกว่ามากรู้สึกถึงความเป็นปฏิปักษ์ของร่างแน่งน้อยอรชรที่ยังไม่หยุดดีดดิ้น และบุษราคัมก็คิดไปไม่ถึงว่ายิ่งแอ่นตัวเพื่อดันเขาให้ออกห่างเสมือนยิ่งสร้างแรงกระตุ้นให้ความเป็นหนุ่มยิ่งรุ่มร้อน
“ไม่! แม็กซ์...ฉันไม่ยอมให้คุณทำแบบนี้ ฉันไม่ยอมให้คุณข่มขืนฉัน!”
ใบหน้างามส่ายสะบัดและพรั่งพรูคำพูดปนสะอื้นที่ขาดออกเป็นห้วงเหมือนหัวใจดวงนั้นที่กำลังจะขาดวิ่น บุษราคัมยังไม่สิ้นแรงต้านทานแม้สัญชาติญาณแห่งความเป็นหญิงที่แน่นิ่งอยู่ในส่วนลึกเริ่มตื่นตัวไปตามสัมผัสเร่งเร้าภายนอก ทั้งที่เขาใช้กำลังข่มเหงขนาดนี้แต่กลับมีบางอย่างในกายหญิงสาวแผ่ซ่านออกมาจนอณูเนื้อกระตุกเต้น
ควาก!!
เสียงเนื้อผ้าบางที่ถูกดึงจนขาดออกจากกันกระชากความไหวหวั่นกลับมายังหญิงสาวที่ตาคู่สวยเบิกกว้างขึ้น
“แม็กซ์!”
บุษราคัมแผดเสียงออกมาก่อนจะใช้มือป้องปัดหากก็ไม่ทันคนตัวใหญ่ที่คว้าชุดขาดรุ่งริ่งออกไปจากร่างอรชรจนหมด แต่แล้วฮอฟมันน์เองที่ฝ่ายฝ่ายชะงักเมื่อได้เห็นความขาวผ่องสล้างปรากฏอยู่เบื้องหน้า สิ่งที่ได้เห็นคือเรือนร่างอันงดงามราวดอกไม้บานสะพรั่งของหญิงสาวที่ขยับไปชิดหัวเตียงและพยายามปกปิดส่วนสัดโค้งว้าแสนยวนยั่ว
แท้จริง บีน่า ไม่ได้บอบบางอยย่างที่เขาคิดแม้แขนเรียวนั้นเพียรยกขึ้นปกปิดเนินทรวงอวบอิ่มและใหญ่โตไม่ใช่เล่น บุษราคัมที่ผมเผ้ายุ่งเหยิงไปหมดพยายามชันเข่าไม่ให้เขาได้เห็นทว่ากลับเป็นการเน้นส่วนเว้าของเอวคอดที่ลาดลงมาบรรจบกับสะโพกผายอวดบั้นท้ายกลมกลึงดึงดูดสายตา ชายหนุ่มเตือนตัวเองว่าเขากำลังโกรธหากก็ต้องโทษฤทธิ์น้ำเมาที่กระตุ้นอารมณ์ให้ยิ่งพลุ่งพล่าน
“ออกไปนะ...ฉันบอกว่าให้ออกไปยังไงล่ะ คนบ้า!”
- ผู้เขียน
