ก้าวแรกที่อัญมณีเหยียบย่างเข้าไปในบ้านหลังงามย่านเบเวอร์ลี่ ฮิลล์ในช่วงสาย สาวสวยในชุดรัดรึงซึ่งเธอชอบสวมใส่อยู่เป็นนิจก็มีสีหน้าตกใจเล็กน้อยที่เห็นว่ามีใครมานั่งรออยู่แล้วที่โซฟาตัวยาวภายในห้องรับแขก หญิงสาวออกอาการอึ้งไปชั่วขณะด้วยการมาของไมค์นั้นผิดจากที่คาดไว้ไปมาก เขาควรอยู่ที่ดาร์มตัดช์อีกสักสองสามวันหลังจากไปเยี่ยมภรรยาที่นั่นเกือบครบอาทิตย์
“ดาร์ลิ่ง...อิงคิดถึงคุณจังเลยค่ะ”
อัญมณีปรี่เข้าไปกอดชายวัยกลางคนโดยซุกซ่อนความไม่พอใจไว้ภายใต้หน้ากากบอกความรักเสียเต็มประดา ไมค์ยิ้มออกมาทว่าหญิงสาวกลับไม่ได้สังเกตแม้แต่น้อยว่ามันเป็นยิ้มแตกต่างจากทุกครั้งที่เธอเห็น
“เป็นยังไงบ้าง จูเวล ฉันไม่อยู่เสียหลายวันเธอคงคิดถึงฉันสินะ”
“โอ! คิดถึงคุณมากที่สุดเลยค่ะ รู้ไหมคะดาร์ลิ่งว่าตอนคุณไมม่อยู่มันน่าเบื่อมากแค่ไหน อิงต้องอยู่คนเดียวและเหงามาก”
“เหงารึ?” ไมค์ทวนคำก่อนแกะแขนเรียวที่กอดรัดเอวข
