“เอ้อ...เขาติดงานถ่ายแบบค่ะ ปกรณ์ บุษกำลังรอให้เขาเสร็จธุระ หลังจากนี้บุษก็จะได้รีบกลับเมืองไทย”
มันอาจฟังไม่ใคร่สมเหตุสมผลแต่ก็ดูเหมือนจะทำให้ปกรณ์คลายความข้องใจทางสีหน้าลงได้ แม้แววตาจะฟ้องว่าเขายังฉงน หากแต่ชายหนุ่มก็เลือกที่จะกล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงอันราบเรียบ
“อืม...แปลกดีนะ...อัญมณีไม่ติดต่อกลับไปเมืองไทยนานเป็นปี พอจะให้น้องสาวมาหาที่นี่ก็ให้บุษมารอเขาเสียอย่างนั้น”
“ม่เป็นไรหรอกค่ะ ปกรณ์ บุษชินเสียแล้วกับนิสัยของพี่อิง เขาก็เป็นแบบนี้ แต่บุษคิดว่าบุษรอเขาได้ค่ะ”
“แล้วเรื่องงานที่โรงแรมล่ะ บุษยังจะกลับไปทำอีกไหม?”
ปกรณ์ถามหญิงสาวเพราะเขากังวลแทนคนตอบหลายเท่า บุษราคัมนิ่งไปเพราะกำลังวุ่นวายใจขณะนึกถึง ใคร คนนั้น
“ผู้จัดการคงไม่ให้บุษกลับไปทำแล้วกระมังคะ เพราะบุษมาอยู่อเมริกาจนเลยเวลาที่แจ้งกับฝ่ายบุคคลเอาไว้”
“บุษ...” ชายหนุ่มเรียกหญิงสาวเนิบช้าก่อนตัดสินใจดึงมือเรียวบางนั้นมาก
