ตอนที่ 4
1097 คำ
“บุษอย่าปิดกั้นตัวเองเรื่องความรักนะลูก พ่อแน่ใจว่าอาจมีใครสักคนที่จริงจังและอยากดูแลสาวน้อยของพ่อ...ปกรณ์ล่ะ เขาไม่พูดอะไรกับลูกบ้างเลยหรือ?”
“ไม่ค่ะ”
“ท่าทางเขาชอบลูกนะ พ่อว่าเขาก็ไม่เลวนักหรอก...ลูกว่าอย่างไร?”
“ไม่มีความเห็นค่ะ”
“อืม...”
“หนูรักพ่อนะคะ”
อาคมไม่กล่าวอะไรต่อนอกจากกอดตอบลูกสาว บุษราคัมอาจไม่เคยขัดความประสงค์บิดา ทว่าเขาเท่านั้นที่รู้ดีว่าภายใต้ท่าทีหวานอ่อนนี้แข็งแกร่งยิ่งกว่าอัคนีที่ไม่หลอมละลายไฟ
000000000
เพียงก้าวแรกที่ย่างเหยียบลงจากเครื่องบินที่บรรทุกผู้โดยสารมาเต็มลำเรือเพื่อมุ่งหน้าสู่ดินแดนในฝันท่ามกลางทะเลแคริบเบียนในเขตมหาสมุทรแอตแลนติก บุษราคัมก็แทบสกัดความตื่นเต้นที่อัดอั้นเอาไว้ไม่ไหวเมื่อมาถึงสนามแนสซอของกรุงแนสซอ (Nassau) เมืองหลวงซึ่งตั้งอยู่บนเกาะนิว โพรวิเดนซ์ หนึ่งในหมู่เกาะมากมายทั้งเล็กใหญ่รวมกันกว่าสองพันเจ็ดร้อยเกาะของเครือรัฐบาฮามาส (Commonwealth of the Bahamas) นักท่องเที่ยวที่เธอเห็นส่วนใหญ่เป็นชาวยุโรปโดยเฉพาะชาวอเมริกันอาจเป็นเพราะเกาะแก่งอันน่าอัศจรรย์ในบาฮามาสอยู่ห่างจากมลรัฐฟลอริดาของสหรัฐอเมริกามาทางตะวันออกเฉียงใต้แค่แปดสิบกิโลเมตร
บุษราคัมสูดลมหายใจเข้าปอดลึกเมื่อลากกระเป๋าเดินทางเพียงใบเดียวก้าวออกจากห้องผู้โดยสารและเห็นว่ารอบ ๆ ตัวคลาคล่ำไปด้วยนักท่องเที่ยวรวมทั้งคนที่พยายามเมาเสนอบริการทั้งขายทัวร์และรถรับส่งจากสนามบินไปยังโรงแรม หญิงสาวส่ายหน้าและปฏิเสธคนเหล่านั้นกระทั่งมีชายในชุดสูทก้าวเข้ามาหยุดตรงหน้าสามคน
“สวัสดีครับ คุณบุษราคัม” หนึ่งในนั้นเอ่ยทักเจ้าของใบหน้าหวานที่อยู่ในอาการประหลาดใจ ร่างบางกุมกระเป๋าเดินทางไว้แน่น คนพวกนี้เป็นใคร? จู่ ๆ ก็เข้ามาทักในขณะที่เธอกำลังกวาดสายตามองหาพี่สาว
“คุณบุษราคัม...คุณอัญมณีส่งพวกผมมารับคุณครับ”
“อะไรนะคะ?” หญิงสาวย่นคิ้ว “พี่อิงส่งพวกคุณมารับฉันอย่างนั้นหรือคะ?”
บุษราคัมหน้าตื่นขณะชะเง้อมองข้ามไหล่ชายต่างชาติร่างสูงเพื่อหวังได้เห็นคนที่เธออยากพบ
“ใช่ครับ...คุณอัญมณีไม่ว่างก็เลยส่งพวกผมมารับคุณบุษราคัม เชิญทางนี้เถอะครับ”
ชายผู้นั้นผายมือไปยังรถเก๋งคันใหญ่ซึ่งจอดห่างไปไม่ไกลในขณะที่อีกคนเข้าไปหยิบกระเป๋าจากมือหญิงสาวด้วยท่าทีอันสุภาพ
”ตอนนี้คุณอัญมณีติดถ่ายแบบอยู่ที่อีกเกาะหนึ่ง เราต้องนั่งเครื่องบินเล็กไปที่เกาะนั้นครับ”
ชายร่างสูงคนเดิมกล่าวก่อนเดินนำหน้าออกไปในขณะที่หญิงสาวรู้สึกฉงนเล็กน้อยก่อนตัดสินใจก้าวตามไปโดยมีชายอีกสองคนช่วยหิ้วสัมภาระเดินตามหลัง อัญมณีคงงานยุ่งจริง ๆ ...บุษราคัมยังนิ่งนึก แต่แล้วความสนเท่ห์กลับถูกแทนที่ด้วยภาพอันน่าตื่นใจเมื่อตลอดระยะทางจากสนามบินผ่านเข้าไปในตัวเมืองหลวงของบาฮามาสเต็มไปด้วยตึกรามบ้านช่องทั้งรูปแบบเก่าสมัยอาณานิคมและรูปแบบใหม่ ๆ สีสันลานตา
เธออดที่จะอิจฉาพี่สาวไม่ได้ นี่แหละหนาที่เขาเรียกว่ามีรูปเป็นทรัพย์ ความสวยของอัญมณีทำให้เธอมีโอกาสได้ท่องเที่ยวไปยังสถานที่ต่าง ๆ หญิงสาวก็อยากไปในสถานที่อันหลากหลาย ทว่าก็ยังทำไม่ได้เพราะเป็นห่วงพ่อเกรงไม่มีใครดูแล ร่างบอบบางก้มลงมองแหวนเกลี้ยงทองเหลืองที่ส่องประกายยามต้องแสงแดดบนนิ้วนางข้างซ้าย...บิดาคงดีใจที่เธอเดินทางมาหาพี่สาวในคราวนี้
“เชิญครับ...คุณบุษราคัม เราจะนั่งเครื่องบินเล็กไปที่เกาะไดโอนีครับ”
เสียงของชายร่างสูงใหญ่ปลุกภวังค์หญิงสาวที่กำลังนิ่งนึกเรื่องที่เมืองไทยจนแทบไม่รู้ตัวว่ารถเก๋งซึ่งเธอนั่งบนเบาะด้านหลังจอดลงตอนไหน บุษราคัมตามชายในชุดสูทเหล่านั้นไปขึ้นเครื่องบินเล็กที่ลานจอดซึ่งมองไปรอบ ๆ เห็นน้ำทะเลสีฟ้าครามโอบล้อมรันเวย์ที่ทอดยาวไปไกลลิบ
คนเหล่านี้คงเป็นบอดี้การ์ดของอัญมณี ก็ในเมื่อพี่สาวของเธอเป็นนางแบบก็คงจ้างคนมาคอยติดตามดูแลให้ความปลอดภัย กระทั่งเมื่อเครื่องบินเริ่มทะยานขึ้นจากรันเวย์ บุษราคัมจึงหยุดคิดเรื่องราวของตัวเองอีกครั้งเพื่อให้ความสนใจกับทัศนียภาพของหมู่เกาะมากมายที่วางตัวอยู่ท่ามกลางน้ำสีฟ้าสลับน้ำเงินครามของทะเลแคริบเบียนในเขตมหาสมุทรแอตแลนติก
“เกาะนั่นอยู่อีกไกลไหมคะ?”
เจ้าของร่างแน่งน้อยเอ่ยถามชายในชุดสูทซึ่งนั่งสงบนิ่งอยู่บนเก้าอี้ฝั่งตรงข้ามภายในห้องโดยสารอันหรูหราของเครื่องบินที่มีแต่เธอและชายทั้งสามหลังเวลาผ่านไปได้ประมาณเกือบครึ่งชั่วโมง
“ไม่ไกลหรอกครับ...เรากำลังเข้าไปใกล้เกาะไดโอนีแล้วล่ะครับ”
เขาตอบด้วยท่าทีสุภาพขณะบุษราคัมชะโงกหน้ามองทัศนียภาพเบื้องล่างซึ่งเธอเห็นว่าเกาะแก่งเริ่มบางตาและน้ำทะเลเป็นสีน้ำเงินเข้มบ่งบอกว่าเครื่องบินกำลังทะยานผ่านเข้าสู่เขตน้ำลึก แต่แล้วหญิงสาวก็ให้ยิ่งประหลาดใจเมื่อตาคู่สวยเหลือบไปเห็นวังน้ำขนาดใหญ่ที่ใจกลางดำมืดทะมึน
“เอ๊ะ! นั่นมันอะไรหรือคะ...เหมือนหลุมน้ำในทะเล”
บุษราคัมร้องถามซึ่งก็ได้รับคำตอบกลับมาว่า
“มันเป็นถ้ำใต้น้ำนอกชายฝั่งครับ เราเรียกว่าหลุมสีน้ำเงินใต้สมุทร มันเป็นพื้นที่ส่วนขยายของทะเลที่ได้รับอิทธิพลของกระแสน้ำขึ้นน้ำลงรุนแรง ตอนน้ำทะเลหนุนสูงมันจะดูดน้ำหลายล้านลิตรลงไปอย่างกับท่อน้ำทิ้งในอ่างยักษ์เลยล่ะครับ...สวยงามและอันตรายสุด ๆ “
เรียวปากจิ้มลิ้มบนหน้าหวานอ้าค้าง ในที่อันสวยงามแท้จริงแอบซ่อนความน่าสะพรึงไว้เช่นนี้เอง ก่อนจะได้คิดเรื่องอะไรต่อไปก็รู้สึกว่าเครื่องบินเล็กที่เธอโดยสารมากำลังร่อนลงสู่เบื้องล่างและได้ยินเสียงชายผู้นั้นหลังจากที่เขาปลดเข็มขัดนิรภัยออกจากตัว
“เชิญครับ...คุณบุษราคัม เรามาถึงเกาะนี้แล้ว ไดโอนีที่แสนสวย”
- ผู้เขียน
