ตอนที่ 5
1051 คำ
บทที่ 2 เผชิญหน้ากับมาเฟีย
บุษราคัมก้าวลงจากเครื่องบินเล็กและจรดปลายเท้าในรองเท้าส้นแบนลงบนผืนทรายขาวเนียน ณ ที่แห่งนั้น...เกาะไดโอนีอันสงบเงียบ ยินเพียงเสียงลมทะเลหอบคลื่นเล่นล้อชายฝั่งและลมชายหาดพัดเข้ามาปะทะใบหน้าสวยหวานสีระเรื่อยามแดดอาบไล้ สถานที่ซึ่งหญิงสาวเคยใฝ่ฝันถึงทอดตัวอยู่ใต้เงาของเธอในตอนนี้แล้ว
“พี่อิงล่ะคะ...พี่อิงอยู่ที่ไหน?”
เจ้าของร่างแน่งน้อยเอ่ยถามขณะเกลี่ยปอยผมที่โดนลมพัดมาปรกผิวแก้ม ทว่าชายในชุดสูทไม่ตอบ เขาเพียงย่ำไปบนผืนทรายตรงไปยังบ้านหลังใหญ่ซึ่งวางตัวอยู่บนเนินโอบล้อมด้วยแมกไม้เขียวขจี บุษราคัมเดาเอาว่านี่อาจป็นที่พักของพี่สาว บ้านหลังนั้นถูกสร้างขึ้นในสไตล์โมเดิร์นกรุกระจกโดยรอบและดูกว้างขวาง ไม่มีรั้วกั้นหรือกำแพงบดบังทัศนียภาพของท้องทะเลแสนสวย
“เชิญด้านในครับ คุณบุษราคัม”
คนที่พาเธอมาเปิดประตูให้หญิงสาวก้าวเข้าไปเพื่อพบกับการตกแต่งภายในอันน่าตื่นตาในบ้านหลังนั้น เฟอร์นิเจอร์ทุกชิ้นถูกออกแบบอย่างประณีตให้กลมกลืนกันไปทั้งหมด ชุดรับแขกแบบเรียบอยู่ในพื้นที่โล่งกว้างสบายตาซึ่งเธอไม่อยากคาดเดามูลค่าวัสดุและการก่อสร้าง
“คุณคะ...พี่อิง...” บุษราคัมหันกลับไปทว่าไม่ทันชายร่างใหญ่ที่จากไปเสียแล้ว หญิงสาวยืนมองบานประตูตาปริบ ๆ และเริ่มรู้สึกว่ามีบางอย่างไม่ชอบมาพากลเกิดขึ้น เขาไม่ยอมบอกว่าอัญมณีอยู่ที่ไหนแถมยังปล่อยให้เธอยืนอยู่อย่างนี้ หรือว่า...
“สวัสดีครับ...คุณ...บุษราคัม”
ความคิดของหญิงสาวชะงักกึกเมื่อเสียงห้าวกังวานดังขึ้นเบื้องหลัง เสียงนั้นลึกและราวกับมีอำนาจซึ่งร่างบางก็ไม่คิดลังเลที่จะหันกลับไปมอง
“คุณ...”
บุษราคัมอ้าปากค้างเมื่อพบว่ามีบุรุษร่างสูงใหญ่ยืนในท่าเอามือล้วงกระเป๋าเดนิมทั้งสองข้างโดยพิงไหล่กว้างกับผนังด้านหนึ่งของห้อง คนที่อยู่ตรงหน้าเธอเป็นชายชาวต่างชาติ นัยน์ตาสีน้ำเงินเป็นประกายขับความหล่อเหลาบนใบหน้าเข้มคมจับจิตภายใต้ทรงผมสั้นดูคล้ายทหาร เรือนร่างทั้งสูงใหญ่สีแทนจัดเต็มไปด้วยมัดกล้ามดูแข็งแกร่งราวกับเหล็กกล้า แต่หญิงสาวมีเวลาพินิจเขาได้ไม่นานนักเพราะสิ่งที่สำคัญยิ่งกว่าคือการมาหาใครอีกคน
“คุณเป็นใคร...ฉันมาหาพี่สาวของฉัน เธอเป็นนางแบบชื่ออัญมณีและเธอก็มาถ่ายแบบที่นี่”
หญิงสาวพยายามคุมน้ำเสียงให้คงที่แม้ความประหม่าแล่นขึ้นมาท่วมท้นเมื่อ เขา ก้าวเข้ามาหาด้วยท่าทีสงบนิ่ง เรียวปากหยักบนใบหน้าเข้มกระตุกยิ้มน้อย ๆ ก่อนพูด
“ที่นี่ไม่มีผู้หญิงที่ชื่ออัญมณีหรือจูเวลอะไรนั่น มีแต่ผม...ฮอฟมันน์ แม็คเคลน!”
คำตอบของอีกฝ่ายที่ดังก้องทำเอาดวงตาคู่สวยเบิกกว้าง บุษราคัมคิดว่าเธอคงหูฝาดแต่ให้บังเกิดความกลัวจนมือเริ่มสั่น
“คุณ...คุณพูดเรื่องอะไรน่ะ...ก็ผู้ชายที่พาฉันมาเมื่อกี๊เขาบอกว่าพี่อิงส่งเขาไปรับฉันที่สนามบิน หรือว่า...หรือว่าเขาพาฉันมาผิดที่...ขอโทษทีค่ะ...ฉันจะกลับออกไปเดี๋ยวนี้”
“เขาพาคุณมาถูกที่แล้ว! ที่นี่แหละ...เกาะไดโอนีที่ไม่มีอยู่ในแผนที่ของบาฮามาส!”
เสียงดุดันสะกดร่างบางที่กำลังหันไปจับลูกบิดประตูให้หยุดชะงัก บุษราคัมมือสั่นเทาอยู่ตรงนั้นกระทั่งรู้ตัวว่าเธอไม่ปลอดภัยเสียแล้วเมื่อลูกบิดถูกล็อคจากภายนอก
“คุณต้องการอะไร!”
ร่างเล็กรวบรวมความกล้าหันมาเผชิญหน้ากับคนตัวใหญ่อีกครั้ง เรือนผมสีน้ำตาลประกายเงางามที่ถูกมุ่นไว้อย่างดีหลุดรุ่ยเหมือนสติองเธอที่กระจัดกระจายแตกซ่าน แต่แล้วหญิงสาวกลับต้องถอยกรูดจนหลังชนกับบานประตูเมื่อชายหนุ่มภายใต้เสื้อยืดอวดกล้ามเป็นมัดค้ำแขนทั้งสองข้างกับผนังเพื่อกักตัวเธอไว้ ในเสี้ยววินาทีที่ได้อยู่ชิดใกล้ชายหนุ่มจึงเห็นชัด ๆ ว่าใบหน้าแม้ตื่นตระหนกนั้นงดงามแค่ไหน นี่คือภาพอันมีชีวิตชีวาหาใช่รูปถ่ายหากแต่ฮอฟมันน์กลับสำแดงอากัปกิริยาตรงข้ามกับความนึกคิด
”สิ่งที่ผมต้องการตอนนี้อยู่ที่นี่แล้ว...คุณยังไงล่ะ บุษราคัม!”
“ฉันไม่รู้จักคุณ! หรือว่า...คุณเป็นพวกมาเฟียหลอกผู้หญิงมาขาย ปล่อยฉันไปนะ รู้มั้ยว่าพี่สาวฉันเป็นนางแบบ ถ้าเขารู้ต้องส่งบอดี้การ์ดของเขามาจัดการคุณแน่”
“พวกที่พาคุณมาเป็นคนของผม! ส่วนพี่สาวคุณก็เป็นแค่นางแบบกระจอก ๆ ที่หวังแต่จะใช้ความสวยปอกลอกผู้ชายรวย ๆ !”
บุษราคัมตัวแข็งทื่อเมื่อฮอฟมันน์ตะเบ็งเสียงและมองเธอด้วยแววตาอาฆาตมาดร้าย เธอเกลียดเขาขึ้นมาจับหัวใจ ถึงจะหล่อปานเทพบุตรแต่ช่างเป็นคนกักขฬะหยาบคายและปากร้ายเป็นที่สุด ขอให้นี่เป็นความฝัน...แต่แล้วหญิงสาวก็รู้ว่ามันไม่ใช่เมื่อจิกเล็บลงบนอุ้งมือกลับรู้สึกเจ็บจนน้ำตาซึม
“แต่ฉันไม่เคยรู้จักคุณ...เราไม่เคยรู้จักหรือเห็นหน้ากันด้วยซ้ำ”
“ถ้าอย่างนั้นผมจะบอกอีกครั้ง...ฟังให้ชัด ๆ ว่าผมคือฮอฟมันน์ แม็คเคลน เป็นลูกชายของไมค์ แม็คเคลน เจ้าของเอ็ม. ซี. เด็กซ์เตอร์ คอร์ป คนที่พี่สาวของคุณเสนอตัวเป็นอีหนูและทำให้ครอบครัวคนอื่นเขาแตกแยกยังไงล่ะ!”
ยิ่งเขาพูดหญิงสาวก็ยิ่งหน้าชา แต่อะไรก็ไม่ทำให้เธอตระหนกได้มากเท่ากับร่างสูงใหญ่ที่ถือวิสาสะเบียดเข้าหา ตั้งแต่จำความได้จนโตเป็นสาวก็มีพ่อคนเดียวที่ได้ชิดใกล้ แล้วเขาเป็นใคร
ฮอฟมันน์ แม็คเคลน...เขาทำให้เธออับอายด้วยการสาดใส่ท่าทีร้าย ๆ จนเธอทนแทบไม่ไหว
- ผู้เขียน
