บทนำ
ข่าวทายาทเจ้าของโรงแรมระดับห้าดาวได้รับอุบัติเหตุอาการบาดเจ็บสาหัสเป็นที่สนใจของหลายคน แม้แต่หญิงสาวในชุดเครื่องแบบสีขาวยังต้องวางปากกาจากการบันทึกชาร์ตของผู้ป่วย ก่อนจะหันไปตามทิศทางของเสียงทีวีที่ผนังห้อง ด้านหลังเคาน์เตอร์
ภาพขนาดเล็กของผู้บาดเจ็บที่ปรากฏขึ้นตรงมุมด้านหนึ่งบนจอนั้น ทำให้หัวใจดวงน้อยของเธอเต้นแรงขึ้นทันที มือบางหยิบปากกาขึ้นมากำไว้แน่นอีกครั้งอย่างลืมตัว
“ดูสิน้ำ ช่องเคเบิลออกข่าวคนดัง พี่หมอติณห์ของพวกเราก็พลอยดังไปด้วย ตัวจริงว่าดูดีแล้ว ยิ่งออกทีวีแบบนี้ยิ่งหล่อเป็นบ้าเลย!”
ภาพของแพทย์หนุ่มคนเก่งประจำโรงพยาบาลกำลังให้สัมภาษณ์นักข่าวเกี่ยวกับอาการของคนไข้ที่หลายคนกำลังสนใจในตอนนี้ หากเป็นยามปกติเธอคงชื่นชมในความดูดีไม่มีที่ติของคุณหมอหนุ่ม แต่เพราะชื่อของคนเจ็บทำให้หน้าของเพียงธารซีดขาวจนมินตราเพื่อนร่วมอาชีพสังเกตเห็นได้ จากที่สนใจข่าวก็เปลี่ยนมาถามเพื่อนสาวแทน
“เป็นอะไรหรือเปล่าน้ำ หน้าซีดเชียว”
“เปล่าจ้ะ” คนหน้าซีดปฏิเสธหากแต่มือเล็กนั้นกลับสั่นเทาจนเจ้าของต้องบีบมันไว้ การที่แพทย์ติณห์ แพทย์เฉพาะทางด้านศัลยกรรมกระดูกออกมายืนให้สัมภาษณ์กับนักข่าวแบบนี้ แสดงว่า ‘ผู้ชายคนนั้น’ ก็ต้องอยู่ที่นี่ด้วย
“จะเป็นลมหรือเปล่าหน้าเธอซีดมากเลย มือก็สั่นอีกด้วย พักก่อนดีไหม” มินตราตรงไปหาเพื่อนสาวด้วยความเป็นห่วง
“มะ...ไม่เป็นไร ใกล้ได้เวลาแจกยาแล้ว ฉันไปจัดยาก่อนนะ”
เพราะไม่อยากให้เพื่อนเห็นความผิดปกติ ร่างเล็กจึงกุลีกุจอหันกลับไปยังห้องทรีตเมนต์พอพ้นสายตาของเพื่อน ร่างบางก็ถึงกับต้องใช้ผนังห้องเป็นที่พักพิง ความรู้สึกเจ็บแปลบที่คิดว่าจางหายไปนานแล้วกลับวิ่งขึ้นมากระแทกกับอกข้างซ้ายอย่างจัง ขอบตาร้อนผ่าวพร้อมกับน้ำใสๆที่เอ่อจนเกือบล้น เจ้าตัวหลับตาลงเพื่อซ่อนความเจ็บช้ำ แต่ภาพในอดีตกลับวิ่งเข้ามาในหัวเป็นระลอก สมองสั่งให้ลืมแต่ภาพในมโนความคิดกลับชัดเจนขึ้นเรื่อยๆตอกย้ำความเจ็บปวดซ้ำๆที่หัวใจดวงเดิม
ภาพใบหน้าหล่อเหลาของคนในข่าวที่สาวหลายคนเห็นแล้วต้องหลงใหล แต่สำหรับเพียงธาร เขาไม่ต่างอะไรกับ
‘มัจจุราช’ ที่พรากผลาญเอาทุกสิ่งทุกอย่างของเธอไป