ตอนที่ 5
1436 คำ
"ยูมาสิงอยู่นี่หลายวันแล้วนะไม่คิดจะกลับบ้านหรือไง"
"ทำเป็นบ่น ทีนายอยู่บ้านฉันเป็นปีๆ ยังไม่ว่าเลย"
"ฉันก็อยากจะให้อยู่หรอกแต่ถ้าฉันให้อยู่นานๆเดี๋ยวทางค่ายรู้เรียกฉันไปด่าอีก แกก็รู้เขาห้ามฉันคบผู้หญิงตอนนี้เดี๋ยวเรตติ้งตก แล้วยังพวกแฟนคลับอีกไม่รู้เป็นเจ้ากรรมนายเวรหรือไงตามฉันอยูู่ได้แม้แต่เข้าห้องน้ำ"
"แล้วฟังปะล่ะ ก็เห็นควงหญิงประจำไว้หาที่พักได้ก่อนจะไปละกัน เฮ้อ... พรุ่งนี้ฉันต้องไปสอบวัดระดับความรู้ที่หมาลัย(มหาลัย)ไปด้วยกันมั้ย"
"มหาลัยเปล่า ไปสิว่างพอดี นางเอกฉันได้ข่าวฉีดหน้ามายังไม่เข้าที่เลยเลิกกองคิวว่างทั้งอาทิตย์" ฮิวโก้พูดพลางถอดเสื้อออกเตรียมไปอาบน้ำ ส่วนพริกแกงก็นั่งที่พื้นเพื่อต่อจิ๊กซอการ์ตูนที่เธอชื่นชอบมากเป็นพิเศษ เสียงกดกริ่งหน้าห้องดังขึ้นทั้งสองมองหน้ากันเชิงถามว่านัดใครมาหรือเปล่า ฮิวโก้ส่ายหน้าเดินไปส่องดูที่จอแอลซีดีมุมประตูก่อนจะถอนหายใจแล้วเปิดประตู
"ว่าไงคริสลมอะไรหอบมาหาฉันได้"
"ฉันมาเยี่ยมไอ้วายุน่ะ มันป่วยมันพึ่งย้ายมาอยู่ห้องฝั่งโน้นเลยแวะมาหา" ฮิวโก้เดินนำเข้ามาในห้องรับแขกคริสกับพริกแกงปะทะหน้ากันอีกครั้ง เขาหันไปมองฮิวโก้ที่ยืนใส่เสื้ออยู่ใกล้ๆ แล้วหันมามองพริกแกงที่ลุกขึ้นนั่งบนโซฟา เขาจำเธอได้ทันทีที่เห็นหน้า
"เออ... ฉันมาขัดอะไรนายหรือเปล่า"
"ไม่ๆ ไม่มีอะไรนี่พริกแกง พริกนี่คริสที่เจอกันตอนรถเสียจำได้มั้ย"
"อือ..." พริกแกงตอบสั้นๆ อย่างไม่ใส่ใจ คริสเองจำเธอได้ทันทีที่เห็นหน้า เธอเป็นคนเดียวที่กล้าต่อว่าเขาเป็นคนไม่มีมารยาท ทั้งสองจ้องหน้ากันเอาเป็นเอาตายฮิวโก้เห็นท่าไม่ดีรีบแยกทั้งคู่ออกจากกัน
"เรื่องวันเกิดคุณยายใช่มั้ยพอดีเลยฉันกำลังอยากจะให้นายหาของขวัญชิ้นพิเศษให้พอดี พริกไหนบอกง่วงไงไปนอนได้แล้วไป"
"ฉันก็ไม่อยากอยู่หรอกเหม็นกลิ่นอะไรก็ไม่รู้" พูดเสร็จเธอก็เดินเข้าห้องนอนรับแขกไปเลย
"เด็กนายเหรอ หัดสั่งสอนหน่อยนะ" หึ! สงสัยพวกแฟนคลับแฟนคลั่ง มาเสนอตัวถึงห้องปากดีซะด้วย ถือว่าไอ้ฮิวโก้ให้มาห้องสำคัญตัวผิดแล้วกล้าเชิดใส่ฉันอีก
ฮิวโก้ไม่พูดอะไรเขาชวนคริสลงไปดื่มที่ร้านข้างคอนโดปล่อยพริกแกงอยู่คนเดียว
"กลับมาแล้วเหรอ กี่วันแล้วที่ไม่มานอนบ้าน" พริกแกงเจอพ่อที่นั่งอ่านหนังสืออยู่ห้องนั่งเล่น
"อยู่ไม่อยู่พ่อจะเดือดร้อนทำไม"
"เถียงคำไม่ตกฟาก ตั้งแต่กลับมาไม่เคยอยู่ติดบ้านไม่เคยเห็นหัวพ่อเลยนะนึกอยากกลับก็กลับนึกอยากไหนไปก็ไป"
"เถียงคำไม่ตกฟาก? วอท?" นายธงชัยหายใจฮึดฮัดก่อนจะเปลี่ยนเป็นต่อว่าเธอด้วยภาษาอังกฤษแทน
"พูดจบยังคะง่วงนอน" นอกจากจะทำหูทวนลมแล้วเธอยังหาวใส่อีก เธอรู้สึกอย่างที่บอกจริงๆ เธอนั่งดูหนังทั้งคืนเพราะนอนไม่หลับกะว่าจะนอนพักสักหน่อยค่อยออกไปข้างนอก
"ฉันขอสั่งให้แกอยู่แต่ในบ้านถ้าจะออกไปข้างนอกนายไชโยจะต้องไปด้วยเข้าใจมั้ย!" ท่านหมดความอดทนออกคำสั่งกักบริเวณพริกแกง
"พี่โยรับเงินเดือนอากงใครก็ไม่มีสิทธ์มาสั่งพี่โยให้ทำตาม"
"มันจะมากไปแล้ว! อากงให้ฉันดูแลแกระหว่างที่แกยังอยู่ที่นี่ฉันจะสั่งอะไรก็ได้!!"
"เออ... เอาเลย... อยากจะทำอะไรก็ทำไปแต่อย่าบังคับกันให้มันมากนักนะความอดทนของคนมีขีดจำกัด..." พริกแกงเดินกระทืบเท้าขึ้นบันไดไปอย่างอารมณ์เสีย ทันใดนั้นเธอหันไปเห็นแจกันโบราณขนาดใหญ่ที่ตั้งประดับอยู่โถงทางเดินกลับห้องนอน เธอยืนมองก่อนที่จะก้มส่องดูว่ามีใครยืนอยู่ข้างล่างหรือไม่ เธอยกแจกันใบใหญ่ขึ้นแล้วโยนมันลงไปยังชั้นล่างตรงที่ไม่มีใครยืนอยู่
เพล้งงงงง!!!!
แจกันที่ตกแตกสร้างความตกใจให้แกทุกคนเป็นอย่างมากโดยเฉพาะสายหยุด นางเป็นคนประมูลแจกันใบนี้มาด้วยราคาแสนแพงเพียงไม่กี่วันนี่เอง
"แจกันฉัน... จะเป็นลมแจกันใบละสี่แสนของฉัน คุณคะคุณต้องจัดการลูกสาวคุณให้ฉันนะคะ!"
"พริกแกง!!!!" นายธงชัยตะโกนลั่นบ้านด้วยความโกรธ พริกแกงชะโงกดูพร้อมทั้งยักคิ้วใส่อย่างท้าทายเล่นเอาผู้เป็นพ่อถึงกับตบขมับตัวเองอย่างแรงกับวีรกรรมของลูกสาว
"ให้มันได้อย่างนี้สิลูกฉัน!!"
"พี่โยส่งพริกตรงนี้แหละซักเที่ยงๆ จะโทรหาละกัน อ้อ... นี่ตั๋วหนังเดี๋ยวเราค่อยไปดูกันพอดีฮิวโก้มันไม่มาแล้ว"
"ครับคุณหนู"
นายไชโยส่งพริกแกงที่ซอยใกล้กับมหาลัยโฮลลี่่ (University of Holly) มหาวิทยาลัยชื่อดังชั้นนำของประเทศที่รับเฉพาะลูกหลานคนมีฐานะหรือไม่ก็คนระดับหัวกะทิที่สอบเข้าได้ โดยผู้ที่สอบเข้าได้จะได้รับส่วนลดของค่าเทอมครึ่งหนึ่งและพริกแกงก็เป็นหนึ่งในระบบ เธอขอวัดระดับความรู้และได้คะแนนเต็มทุกวิชาพื้นฐานเพราะพนันกับฮิวโก้ไว้ ถ้าเธอชนะจะได้เงินเดิมพันหนึ่งหมื่นบาท สาขาที่เธอเลือกเรียนคือการโรงแรมและการท่องเที่ยวซึ่งเธอได้จิ้มโปรแกรมมั่วๆ ไปเพราะไม่รู้จะเรียนอะไร เธออยากเดินไปเรียนเหมือนสมัยที่อยู่เมืองนอกเดินรับแสงแดดยามเช้าอุ่นๆ สองข้างทางเต็มไปด้วยต้นไม้แต่เธอคิดผิด นอกจากจะไม่ได้แสงแดดยามเช้าแล้วยังได้แต่กลิ่นควันรถและแดดที่ร้อนเปรี้ยงจนเหงื่อแตก
"สดชื่นมาก... นี่สินะที่พี่โยเรียกว่าตายผ่อนส่ง" พริกแกงเดินไปเรื่อยๆ ผ่านป้ายรถเมล์ก่อนจะมีกลุ่มนักเรียนตีกันวิ่งมาทางเธอ
"พวกมึงกระทืบมันเอาให้หลาบจำ! มายุ่งกับแฟนกูก็ต้องโดนอย่างนี้แหละ!!"
มีนักเรียนชายคนหนึ่งกำลังโดนต่อยโดยคนสามคน นักเรียนชายคนนั้นพยายามหลบหมัดอีกคนแต่โดนหมัดของอีกคนสวนกลับ พริกแกงยืนดูห่างๆ กำลังคิดจะช่วยดีหรือไม่ ยังไม่ทันได้ทำอะไรรปภที่อยู่แถวนั้นเป่านกหวีดถือกระบองวิ่งมาแต่ไกลเหล่านักเรียนจึงพากันวิ่งหนีทิ้งคนเจ็บไว้ เธอเดินเข้าไปดูเห็นชายหนุ่มหน้าตี๋หน้าตาดีนั่งพิงเสาป้ายรถเมล์อย่างหมดแรง
"เป็นไงบ้างเจ็บมั้ยยู" เธอถามคนตรงหน้าที่หน้าตาฟกช้ำเล็กน้อย เขาลุกขึ้นยืนก่อนโบกมือให้ว่าไม่เป็นอะไร เธอสังเกตเห็นมือข้างขวาพันแผลอยู่คงได้รับบาดเจ็บก่อนหน้านี้
"ขอบคุณมากนะพี่ ไม่ได้พี่คงเป็นผีข้างถนนละ" นักเรียนชายหันไปขอบคุณรปภหนุ่ม
"เออ... ระวังตัวหน่อยคราวนี้โดนอะไรอีกล่ะ"
"เหมือนเดิมเด็กมันมานั่งเฝ้าผมที่ร้านนะสิ แม่งแทนที่จะเอาเวลาไปดูแฟนกลับมาไล่กระทืบ ผมนี่ถ้ามือไม่เจ็บก่อนนะมึง..." พี่รปภพยุงนักเรียนชายเดินไปทางโรงเรียนเก่งพานิชที่เป็นโรงเรียนมัธยมปลายที่เธอเดินผ่าน เป็นโรงเรียนที่ไม่ใหญ่มากและใช้กำแพงเดียวกันกับมหาลัยโฮลลี่ เธอเลิกสนใจเดินหน้าต่อพลางล้วงมือถือต่อสายหาแม่ของเธอแต่เลขาของแม่เธอรับสายแทน นางออกไปแสวงบุญหนึ่งเดือนถึงจะกลับ เธอว่าจะโทรไปขอเงินสักหน่อยเพราะไม่อยากใช้เงินของพ่อเธอแล้ว ส่วนบัตรเครดิตใบเก่าที่แม่เธอให้ไว้ก็ซุ่มซ่ามทำหักจึงใช้ของพ่อเธอไปก่อน เธอเดินถอนหายใจเข้ามหาลัยเพื่อรับชุดที่สั่งตัดและรอรับหนังสือเรียนและระเบียบการในมหาลัยก่อนวันเปิดเรียนจะมาถึงไม่กี่วันอย่างเซ็งๆ
- ผู้เขียน
