ตอนที่ 9
2236 คำ
พริกแกงเดินไปมหาลัยที่อยู่ตรงข้ามกับร้านกาแฟที่เธอทำงาน ในหัวสมองก็คิดไม่ตกกับเงินค่าเทอมที่พ่อของเธอไม่ยอมที่จะจ่ายให้ เธอยังไม่รู้ว่าจะจ่ายไหวหรือไม่ ถ้าไม่ไหวคงต้องย้ายไปเรียนที่อื่นที่ค่าเทอมถูกลง เธอเริ่มซึ้งใจให้แล้วว่าถ้าจะอยู่ที่นี่ให้รอดวุฒิการศึกษาสำคัญมากเพราะเธอลองไปสมัครงานหลายที่แล้วแต่ไม่มีใครรับ สาเหตุเพราะเธอไม่มีวุฒิมาการันตรี ถึงมีก็เป็นงานใช้แรงงานที่ซื้อกับข้าวสองคาบก็หมดแล้วเหมือนที่เธอกำลังเผชิญอยู่ตอนนี้ โชคยังดีที่เจ้าของร้านทำอาหารเลี้ยงวันละหนึ่งคาบเธอจึงรอดตัวไป
"ร้อนชิบ... หิมะตกเมืองไทยคงจะดี"
พริกแกงปาดเหงื่อเดินดูรอบๆ มหาลัยโฮลลี่บรรยากาศที่นี่หรูหราโอ่อ่าสมคำร่ำลือที่ว่าเป็นมหาลัยที่หรู แพงและดีติดอันดับท็อปของประเทศ เธอไปจัดการเรื่องขอผ่อนค่าเทอมเป็นงวดๆ เพื่อจะได้มีเวลาหาค่าเทอม ฝ่ายการเงินแปลกใจที่เธอมาขอผ่อนค่าเทอมซึ่งส่วนใหญ่ที่นี่เขาไม่ผ่อนกันนอกจากพวกผู้ชายที่นำเงินค่าเทอมไปกินเที่ยวจนหมดแล้วหมุนเงินไม่ทัน หรือจะมีก็นักศึกษาเรียนดีแต่ยากจนที่สอบเข้าแล้วได้รับสิทธิ์จ่ายค่าเทอมครึ่งหนึ่ง ซึ่งเธอถูกจัดเข้าไปอยู่ในกลุ่มนั้นทันที
"อ๋อ... น้องนี่เองที่มาสอบเข้าเก่งนี่ข้อสอบยากมากนะ เทอมนี้มีน้องคนเดียวที่สอบผ่าน"
"ค่ะ แล้วตกลงผ่อนได้มั้ย?"
"ได้สิ ส่วนใหญ่เด็กสอบเข้าก็ทำเรื่องผ่อนชำระทั้งนั้นแหละสู้ค่าเทอมไม่ไหวแต่จบออกมาคุ้ม งานดีๆรอเพียบ"
พนักงานยืนเอกสารให้เธอเซ็นอย่างเป็นมิตร เธอขอบคุณก่อนจะดูจำนวนเงินที่ต้องจ่าย
"จากหนึ่งแสนเหลือห้าหมื่นบาท จ่ายสองครั้งก็ครั้งละสองหมื่นห้าพันบาท เอาวะพริกแกงไม่มีอะไรที่ทำไม่ได้ไฟติ้ง!" พริกแกงยืนปลอบใจตัวเองอยู่ข้างทางแล้วเธอก็เจอคนที่ไม่อยากเจอที่สุด
"ว่าไงเธอ... มาทำอะไรที่นี่?" น้ำเสียงเหยียดหยามดังข้ามถนนมา พริกแกงมองคริสที่ยืนอยู่กับบรรดาเพื่อนๆ ของเขา
"ว้าว... คนนี้เหรอวะที่ทำแกเปียก เฮ้ยน่ารักว่ะ! หวัดดีครับชื่อวายุครับชื่อไร... ขอไลท์ได้ป่ะ" เธอรำคาญคนพวกนี้เลยตอบแบบขอไปที
"โทษทีรีบไม่ว่างทำเรื่องไร้สาระ" เธอเดินหนีจะกลับร้าน
"เพื่อนฉันถามดีๆ นะ เล่นตัวเหรอ" ทันใดเสียงโทรศัพท์พริกแกงก็ดังสวนขึ้น
"ไงค่ะเสี่ย... ว่างเหรอ"
พอดีพี่ชายคนโตเธอโทรมาตามให้กลับบ้านเธอถือโอกาสเดินคุยโทรศัพท์แล้วเดินหนีไป เธอเลี่ยงที่จะทะเลาะกับคริสให้มากที่สุดเพราะกลัวพี่ตุ้มจะเดือดร้อน
"สงสัยจะเด็กเสี่ย..."
คริสคิดเอาเองว่าเธอมีเสี่ยเลี้ยง เขามองหลังพริกแกงแล้วเขาก็นึกอะไรออก
"วายุมีเบอร์ร้านกาแฟโน้นมั้ย" คริสถามเบอร์โทรร้านกาแฟที่พริกแกงทำงานอยู่เพื่อสั่งกาแฟสีหน้ามีเล่ห์นัย
"พริกแกงมาพอดีเลยลูกค้าสั่งกาแฟสิบแก้วให้เอาไปส่งที่โฮลลี่ พี่วานเธอกับมาวินเอาไปส่งให้ทีนะ"
พริกแกงกับมาวินถือกาแฟไปส่ง ทั้งสองนั่งรอให้ลูกค้ามารับโดยไม่ทราบว่าคริสกับเพื่อนๆ โทรไปแกล้ง เธอกับมาวินยังไม่ค่อยสนิทกันมากนักเนื่องจากไม่ค่อยได้เจอกัน ทุกครั้งที่เจอเธอก็จะเห็นรอยฟกช้ำที่ใบหน้าของเขาอยู่เรื่อย
"ไง... หน้าช้ำมาทุกวันเลย"
"ก็นิดหน่อยน่ะพี่"
"เบาๆ บ้างหน้าหล่อๆ เสียหมด"
มาวินได้แต่ยิ้มแห้งๆ ให้ มาวินนั่งร้องเพลงไปเรื่อยๆ เธอฟังแล้วเพลินดีคิดว่าถ้าได้กีตาร์สักตัวคงจะเข้ากับเสียงร้องของชายหนุ่มดี เวลาผ่านไปช้าๆ กว่าทั้งคู่จะรู้ตัวว่าโดนหลอกน้ำแข็งก็เริ่มละลาย คริสขับรถผ่านมาเปิดกระจกออกมาทัก
"เน่! กาแฟที่สั่งน่ะ! โทษทีพอดีไม่มีเวลากินเธอเอาไปกินเองละกัน!" คริสโบกมือให้แล้วขับรถออกจากมหาลัยไป
"ไอ้บ้ากลับมาคุยให้รู้เรื่องดิวะ! สั่งของแล้วไม่จ่ายเงินอย่างนี้ได้ยังไง! ไอ้ๆ ๆ... อืม!! มาปิดปากฉันทำไม!!"
"ก็เจ้เล่นตะโกนซะคนมองกันหมดแล้ว!"
พริกแกงหยุดตะโกนยกกาแฟขึ้นมาดูดได้ครึ่งแก้วก่อนจะเหวี่ยงลงพื้นแล้วใช้เท้ากระทืบๆ หลอดดูดด้วยความแค้น มาวินได้แต่ยืนดูด้วยสายตาบอกไม่ถูกว่าจะขำหรือจะกลัวหญิงสาวดี
"ถ้าเจอรอบหน้าจะเอากาแฟราดหัวให้เลยค่อยดู!"
พริกแกงกับมาวินกลับมาที่ร้านกับกาแฟที่น้ำแข็งละลายหมด พี่ตุ้มเข้าใจดีและไม่ได้โทษว่าเป็นความผิดของพริกแกง เธอให้พริกแกงเทกาแฟที่เหลือใส่ภาชนะแล้วปลงใหม่ไว้ดื่มเอง
"แกไปแกล้งเขาอย่างนั้นทำไมสงสารเขาออก แกนี่ใจร้ายกับคนสวยจัง" วายุเพื่อนซี้คริสสงสารที่เพื่อนเขาไปแกล้งผู้หญิงโดยเฉพาะคนสวยๆ อย่างพริกแกง
"ยัยโย่งนั่นนะสวย เหอะ! สวยศัลยกรรมละสิไม่ว่า...หน้าอะไรจะเป๊ะขนาดนั้น ตัวก็สูงยังกับเสาไฟคนพวกนี้ไม่มีค่าพอให้ฉันสนใจหรอก"
ในที่สุดวันเปิดภาคเรียนก็มาถึงหลังจากเลื่อนไปเพราะต้องกำจัดผึ้งที่มาทำรังใต้ต้นไม้และใต้อาคารเรียน
"พี่จอดด้วย! อ้าวเฮ้ย!"
พริกแกงยืนโบกรถสองแถวคันแล้วคันเล่าแต่ไม่มีคันไหนจอดเพราะรถเต็มแน่นทุกคัน จะขึ้นมอเตอร์ไซค์วินก็ไม่มีผ่านมาสักคัน
"ชิ! เดินเอาก็ได้"
ปิ้น! ปิ้น! ปิ้น!!
ใครมาบีบแตรใส่อีกแล้วเนี่ยเป็นอะไรมากปะ เสียงแตรรถดังขึ้นพริกแกงหน้าหงิกมองไปด้านหลัง
"ว่าไงพี่ตื่นชาวเชียว ไปด้วยกันมั้ย"
มาวินชวนพริกแกงขี่รถมอไซค์ไปด้วยกัน เขาเห็นเธอเดินบ่นอยู่ข้างทางจึงทักทาย เธอขึ้นซ้อนมอเตอร์ไซค์อย่างชำนาญเพราะขับประจำเวลาไปซื้อของตอนอยู่เมืองนอก ยิ่งเธออยู่ใกล้มาวินเธอมีความรู้สึกถูกชะตาอย่างบอกไม่ถูก และเหมือนเขาจะมีอะไรที่ชื่นชอบหลายอย่างที่คล้ายเธอ
"จอดตรงหน้าโรงเรียนวินนี่น่ะ พี่เดินไปเองได้" เธอบอกก่อนถึงหน้าโรงเรียนเก่งพาณิช
"ว่าไงวะไอ้วิน... แฟนใหม่เหรอ สวยนี่เด็กโฮลลี่ซะด้วย" เพื่อนๆ ของมาวินเห็นทั้งสองมาด้วยกันก็พูดแซว
"นี่พี่ที่ร้านเว้ยอย่าปากหมา" เขาปรามเพื่อนกลัวพริกแกงไม่พอใจ
"ไรแว้... แซวหน่อยก็ไม่ได้ หวัดดีครับ"
พริกแกงยิ้มให้อย่างไม่ถือสา เธอเดินเข้ามหาลัยที่คับคลั่งไปด้วยผู้คนมากมาย ทุกคนล้วนแต่ดูสวยหล่อและดูดีกันทั้งนั้นต่างจัดเครื่องประดับราคาแพงมาประดับประดาร่างกายกันอย่างไม่มีใครยอมใคร ทั้งต่างหู แว่นตา นาฬิกาฟังเพชรหรือกระเป๋ารองเท้าแบรน์เนมชื่อดัง ดูเธอจะไม่ใส่ใจกับความหรูหรา ตอนอยู่ที่อังกฤษก็มีบ้างที่ใช้ของแพงประปลายกันไปแต่ไม่โอเวอร์เหมือนที่นี่
"ไม่น่าเชื่อว่าเธอมีปัญญามาเรียนที่นี่ด้วย... เป็นเด็กเสริฟร้านกาแฟไม่ใช่เหรอ?" พริกแกงทำเป็นไม่ได้ยินคริสที่มองเธอเหยียดๆ ก้มหน้าเล่นเกมในโทรศัพท์อย่างเอาเป็นเอาตาย
"นี่! ฉันพูดด้วยไม่ได้ยินหรือไง!" คริสอารมณ์เสียที่พริกแกงทำเหมือนเขาเป็นอากาศธาตุ
"อย่ามายุ่งกับฉัน" เธอพูดโดยไม่หันมอง
"เสียงเข้มเชียว... นอกจากจะเป็นเด็กเสี่ยแล้วยังกินเด็กอีก เธอนี่ร้ายไม่เบานะ"
เขาเห็นพริกแกงซ้อนมอเตอร์ไซค์มากับมาวินเมื่อเห็นหญิงสาวยืนอยู่คนเดียวเลยอดไม่ได้ที่จะเข้ามาแหย่ ยังไม่ทันที่จะได้คำตอบฮิวโก้ก็เดินยิ้มหวานมาแต่ไกล คริสกำลังจะทักทายชายหนุ่มผู้เป็นญาติแต่ฮิวโก้กลับไม่สนใจเขาเดินไปกอดคอพริกแกงหน้าตาเฉยท่ามกลางสายตาแฟนคลับที่เดินตามมา
"ที่รัก... ไม่น่าเชื่อตื่นมาแต่เช้าเหมือนชาวบ้านเขาเป็นด้วย กินไรมายัง"
"ยัง... เลี้ยงนะ"
"ให้ฉันเลี้ยงทั้งชีวิตก็ยังไหว" ฮิวโก้ทำสายตาปิ้งๆใส่พริกแกงโดยไม่สนใจคริสที่ยืนหน้าเสียที่ไม่มีใครสนใจเขา
"จะอ้วก... หยอดบ่อยๆ ถ้าฉันเคลิ้มขึ้นมา ต่อให้แกถีบฉันลงเหวฉันก็ไม่ไปนะจะบอกให้"
ปกติเธอกับฮิวโก้ตัวติดกันแจจึงหยอกล้อกันเป็นประจำ ฮิวโก้โบมือให้แฟนคลับก่อนจะเห็นคริสที่ยืนกอดอกมอง
"อ้าวคริส นายไปทานข้าวกับฉันมั้ย" ฮิวโก้ชวน
"ไปสิ ไม่ได้เจอกันตั้งนานฉันมีเรื่องจะคุยกับนายเยอะเลย"
ที่จริงคริสไม่ได้มีเรื่องอยากคุยกับฮิวโก้หรอก แต่เขาแค่อยากจะรู้ว่าสองคนนี้เป็นอะไรกันคบกันถึงขั้นไหนแล้ว เขารู้สึกไม่ชอบใจที่เห็นพริกแกงมาสนิทกับญาติเขา แล้วยังจะไอ้เด็กตี๋ท่าทางนักเลงนั่นอีกเขาสงสัยว่าพริกแกงน่าจะหลอกเงินฮิวโก้มาเลี้ยงเด็กนักเรียนที่เขาเห็นหรือเปล่า เพราะฉนั้นเขาจะต้องทำให้ฮิวโก้ตาสว่างให้ได้
คริสคิดเองเออเองในใจไม่ถามใครสักคำ
"เงินมันไม่พอจ่ายค่าเทอมว่ะ สงสัยต้องหางานเพิ่ม" พริกแกงคีบเสต็กเนื้อสันในที่ไม่ได้ทานมานานเข้าปากเคี้ยวตุ้ยๆ ด้วยความอร่อย ส่วนใหญ่เธอซื้ออาหารแช่แข็งที่มินิมาร์มาใส่ตู้เย็นไว้หลังจากเจอแกงกะทิบูด
"อื่ม..." คริสที่นั่งนิ่งเป็นหุ่นยนต์ไม่มีใครสนใจกะแอมขึ้นเพื่อให้รู้ว่าเขายังนั่งอยู่ เขาได้ข้อมูลเพิ่ม พริกแกงคนนี้กำลังหาเงินจ่ายค่าเทอม จนชัวร์...
"โทษทีลืมไปว่านายมาด้วย มีไรจะพูดกับฉันเหรอ" ฮิวโก้เอ่ยถาม
"ก็เรื่องงานวันเกิดคุณยายฉันว่าจะชวนนายคิดว่าจะจัดงานยังไงดี คือแม่โยนงานมาให้ฉันจัดน่ะ"
คริสกับฮิวโก้ก็ปรึกษากันเกี่ยวกับเรื่องงานวันเกิดคุณยายที่จะจัดขึ้นอีกไม่นาน แม่ของเขาทั้งสองเป็นพี่น้องกันจึงมีศักดิ์เป็นลูกพี่ลูกน้องกัน พริกแกงปล่อยให้สองคนคุยกันส่วนเธอรีบทานอาหารอย่างเร็วเพราะมีนักศึกษาเริ่มทยอยมาทานอาหารเช้า ซึ่งบริเวณที่เป็นโซนร้านอาหารนั้นประกอบไปด้วยร้านอาหารชื่อดังมากมายที่มาเปิดให้บริการแก่เหล่านักศึกษาลูกหลานคนมีสตางค์ทั้งหลาย ขนาดเสต็กเนื้อที่เธอทานมีราคาถึงสองร้อยบาท
"โชคดีจังวันนี้เจอทั้งฮิวโก้ทั้งคริส อ๊าย!"
ผู้หญิงหลายคนส่งสายตาให้ชายหนุ่มทั้งสองและสงสัยว่าผู้หญิงที่นั่งอยู่ตรงนั้นเป็นใคร ใช่เด็กใหม่ของทั้งสองหรือไม่ ฮิวโก้ขอตัวไปห้องน้ำปล่อยสองคนอยู่ด้วยกัน
"เธอคิดจะทำอะไร..." คริสเอ่ยถามเสียงเครียด
ไอ้บ้านี่ถามอะไรไม่เห็นจะเข้าใจ?
"ก็ดูดน้ำนี่ไง?"
"เธออย่ามากวนประสาทฉัน" เขากระชากมือพริกแกงที่กำลังจับแก้วน้ำ
"เธอมายุ่งกับฮิวโก้ทำไมทั้งๆ ที่เธอมีไอ้เด็กตี๋นั่น"
"แล้วนายเกี่ยวไรด้วยไม่ทราบ..." เธอกระชากมือคืนยัดหลอดดูดเขาปากอย่างกวนอารมณ์
คนจะกินน้ำถามไรหนักหนาแม่งขัดอารมณ์จริงแล้วไอ้ฮิวโก้ไปนานจังว่ะไม่อยากอยู่กับคนบ้า
"ก็ฮิวโก้มันญาติฉันถ้าเธอคิดจะจับมันละก็ฉันไม่ปล่อยเธอไว้แน่ เด็กเสี่ยอย่างเธออย่าริมายุ่งกับมันเลยไปหาคนอื่นเหอะอย่ามาทำให้มันหมดอนาคตเข้าใจมั้ย"
คริสเชื่อว่าเธอเป็นเด็กของฮิวโก้เหมือนพวกที่ผ่านมาที่มาเกาะเขาดังแล้วก็จากไป คนล่าสุดที่เป็นข่าวพอเลิกกับฮิวโก้กลายเป็นเน็ตไอดอลดังไปเลย
"คริสคะ... มาแต่เช้าเชียว อ้าวยัยคนนั้นนี่มาทำอะไรที่นี่?" ริสานางแบบสาวคู่ควงคนล่าสุดของคริสทัก ถึงวันนี้พริกแกงจะถอดแว่นสายตาออกแต่เธอก็จำได้ มองตั้งแต่หัวจรดเท้า
ชุดโฮลลี่... มีปัญญาเรียนที่นี่ด้วย?
"ไม่มีไรบังเอิญเจอกัน เราไปกันเถอะ... อย่าลืมที่ฉันเตือนเธอ บอกเลิกกับมันซะ" พริกแกงได้แต่งงที่คริสจับโยงให้เธอเป็นเด็กของฮิวโก้แล้วคบหากับใครไม่รู้
เออเนาะ คนเราก็มโนเรื่องไปเรื่อยบ้าบอไปใหญ่
- ผู้เขียน
