ตอนที่2 ไม่ตรงปก
2504 คำ
ตอนที่2
เมดิสันนั่งลงบนโซฟานั้นอีกครั้ง เธอถอนหายใจอย่างเหนื่อยหน่าย
ในนิยายที่เธออ่านไม่ได้มีฉากที่ท่านพ่ออลาโน่เป็นคลาสโนว่าเช่นนี้ มีแต่คำกล่าวที่แสนน่าประทับใจคือเขารักโอลีเวียและภรรยาของเขามาก
ท่านดยุคเป็นคนนำทัพไปออกรบด้วยตัวเอง…ทุกสิ่งที่เขาทำนั้นก็เพื่อลูกสาวเพียงคนเดียวของเขา
….ทำไมพอเธอมาเห็น…เขากลายเก็นบุรุษมักมากในกามไปได้
แต่ทว่าเรื่องหน้าตาของเขานั้นปฏิเสธไม่ได้เลยว่าใบหน้านั้นช่างชวนให้หลงใหลยิ่งนัก ถึงแม้ว่าอายุของเขาจะเข้าวัยสามสิบห้าแล้วก็ตาม
นางเอกของเรื่องโอลีเวียอายุสิบหก
พระเอกของเรื่องฮาเกนอายุยี่สิบ
ส่วนเธออายุยี่สิบสองปี ในยุคสมัยนี้ สตรีที่อายุเลยพิธีบรรลุนิติภาวะแล้วยังไม่แต่งงาน ถือว่าเป็นเรื่องไม่ค่อยจะดีเท่าไหร่
แต่เมดิสันในเรื่องไม่ได้สนใจตรงส่วนนี้….ถึงแม้ว่าเธอนั้นจะหลงรักฮาเกนแค่ไหนแต่ว่าพอถึงยามค่ำคืนเธอยังคงเรียกบุรุษหล่อเหลาขึ้นห้องทุกคืน…และบางครั้งก็มิใช้คนเดียว…
เมดิสันยกมือขึ้นปิดปากตัวเองอย่างตกใจ นี่คงเป็นสาเหตุหลังที่ฮาเกนนั้นเกลียดเธอเข้าไส้
เสียงเพลงดังขึ้นมาเป็นสิ่งบ่งบอกว่างานเลี้ยงได้เริ่มขึ้นแล้ว
ไม่ลงไปได้ไหมนะ….
“ท่านเมดิสัน…งานเลี้ยงเริ่มแล้วค่ะ”
โอลีเวียเปิดประตูเข้ามา พร้อมกับส่งยิ้มที่อบอุ่นราวกับว่าอยู่ในฤดูใบไม้ผลิให้เมดิสัน
นี่คือ…ออร่านางเอกสินะ…
“ขอบคุณมากค่ะ เลดี้โอลีเวีย”
“จะเป็นการดีมากหากท่านเมดิสันเรียกชื่อข้าเฉยๆ”
เมดิสันเลิกคิ้วขึ้น เธอจับจ้องไปที่ใบหน้าของโอลีเวยอย่างไม่เข้าใจ
เราไม่ได้สนิทกันขนาดนั้น….แล้วนี่ก็เป็นครั้งแรกที่เราได้พบหน้ากัน
“ข้าชื่อชมท่านเมดิสันมานาน…ท่านแทบจะเป็นสตรีคนแรกที่ทำธุรกิจต่างๆประสบความสำเร็จ…ข้าอยากจะเรียนรู้จากท่านค่ะ”
“อ่าา..ค่ะ…อันที่จริงเลดี้เป็นถึงสตรีชนชั้นสูง….”
โอลีเวียส่ายหน้า
“ข้านั้น…ไม่อยากเป็นชนชั้นสูงเลยค่ะเลดี้ ราวกับว่าชีวิตของข้านั้นเป็นดอกไม้ที่เบ่งบานมาเพื่อรอวันที่จะถูกใครสักคนเด็ดไปเชยชม ข้าไม่อยากเป็นดอกไม้ที่เลือกแจกันไม่ได้ค่ะ ข้าอยากจะร่ำรวยและประสบความสำเร็จเหมือนท่านเมดิสัน ข้าจะได้…ใช้ชีวิตดั่งเช่นที่ตัวเองต้องการ”
โอลีเวียเบื้องหน้าเธอนี้…ออกจะต่างจากโอลีเวียในนิยายสักหน่อย ทั้งเรื่องความคิด การวางตัว ถึงจะไม่เข้าใจเท่าไหร่แต่การผูกมิตรกับนางเอกของเรื่องไว้ ก็ดีไม่น้อย
เมดิสันส่งยิ้ม
“หากเลดี้สงสัยตรงไหนเรื่องธุรกิจ ท่านสามารถถามข้าได้ตลอดนะคะ”
โอลีเวียส่งยิ้มให้เมดิสันอย่างเป็นมิตร
“เช่นนั้นท่านเมดิสันลงไปด้านล่างพร้อมข้าเลยนะคะ ข้าจะแนะนำให้ท่านรู้จักกับท่านพ่อและเพื่อนของข้าด้วย…”
เมดิสันไม่ได้ทันตั้งตัว โอลีเวียก็ดึงมือเธอให้ลุกจากเก้าอี้ และดึงมือเธอให้เดินตามโอลีเวียไปด้านล่าง
เสียงเพลงเริ่มบรรเลงขึ้น สตรีและบุรุษต่างจับมือกับเป็นคู่ๆเพื่อรอเต้นรำ ผู้ที่เต้นเปิดฟอล์อในวันนี้คือ โอลีเวียและท่านพ่อของเธอ ดยุคอลาโน่
ดวงตาของอลาโน่จับจ้องมาที่เมดิสันไม่วางตาเขาส่งยิ้มให้เธอน้อยๆ
“ถูกใจท่านเมดิสันหรือคะท่านพ่อ?”
“….ก็…นางงดงาม…ยากจะละสายตาจากนางไปมองสตรีอื่น”
“เว้นนางไว้สักคนเถอะค่ะท่านพ่อ….ข้าอยากจะเป็นเพื่อนกับท่าเมดิสัน”
“หึ…ก็ต้องดูว่านางอยากเป็นเพื่อนหรือว่าอยากเป็นแม่เจ้า”
โอลีเวียหัวเราะ เธอไม่รู้สึกอะไรหรอกหากว่าท่านพ่อจะมีภรรยาใหม่ ท่านแม่ของโอลีเวียตายไปตั้งแต่ตอนที่คลอดเธอท่านพ่อเองก็ลำบากเลี้ยงโอลีเวียมาด้วยตัวคนเดียว
เธออยากให้ท่านพ่อมีคนที่คอยอยู่เคียงข้างบ้าง
“หากท่านเมดิสันจะมาเป็นแม่ของลูก…ลูกก็ยินดีนะคะ”
“โอลีเวีย…พ่อไม่คิดจะมีภรรยาใหม่หรอกนะ…พ่อจำได้ว่าคุยเรื่องนี้กับเจ้าไปแล้ว…”
โอลีเวียถอนหายใจ
“ตามใจท่านพ่อเถอะค่ะ…ลูกไม่อยากเถียงกับท่านพ่อเรื่องนี้อีกแล้ว…”
อล่าโน่ยกมือขึ้นขยี้หัวโอลีเวียเบาๆ เพลงแรกจบลง เขาถอยออกจากลูกสาวก่อนจะเดินไปหยิบไวน์ขึ้นมาดื่ม
“ท่านเมดิสัน…เต้นรำกับข้าสักเพลงนะครับ”
อลาโน่มองไปตามเสียงก็พบกับ เซอร์เบรน ที่กำลังยื่นมือไปขอ เมดิสันเต้นรำ เธอมีท่าทีอึกอักเล็กน้อยก่อนจะส่งยิ้มเพื่อปฏิเสธ
“ขอโทษด้วยนะคะท่านเซอร์…วันนี้ข้าเจ็บข้อเท้า ไว้เป็นโอกาสหน้านะคะ”
ใบหน้าของเบรนนั้นเห่อแดง เขามองใบหน้าของเมดิสันอย่างหลงใหล เธอเป็นสตรีที่ไม่ค่อยยิ้ม แต่พอยิ้มออกมาแล้วกลับทำเอาหัวใจของเซอร์เบรนเต้นผิดจังหวะ
“มะ..ไม่เป็นไรครับ…ให้ข้าได้พาท่านเมดิสันไปนั่งพักนะครับ”
เธอเดินตามเซอร์เบรนไปนั่งพักบนโซฟา ทั้งสองคุยกันเล็กน้อยก่อนที่เซอร์เบรนจะเดินออกไป
ใบหน้าของเมดิสันนั้นราวกับโล่งใจที่เซอร์เบรนเดินจากใบ
อลาโน่เลิกคิ้วมองเมดิสัน
เธอไม่เหมือนกับเมดิสันที่เขาเคยได้ยินมา สตรีที่งดงามและน่าหลงใหลที่สุดในจักรวรรดิ เธอนั้นเปรียบเสมือนสารเสพติดที่พอได้ลิ้มลองแล้ว ยากที่จะหักห้ามใจ
อลาโน่เคยเห็นหน้าเธอมาหลายครั้งแล้ว แต่สายตาของเมดิสันจับจ้องอยู่กับดยุคฮาเกนเพียงผู้เดียว เธอไม่เคยชายตามองผู้ใดหรือแม้แต่พูดคุยกับใคร
วันนี้อยู่เธอกลับมาสารภาพรักเขา…?
นัยน์ตาที่งดงามทั้งสองข้างของเธอเอ่อล้นไปด้วยหยาดน้ำตาและความหลงใหลมองมาที่เขา ในแววตานั้นไม่มีแววล้อเล่น
สตรีผู้นั้นต้องการจะกระโดดเข้ากองไฟงั้นหรือ?
หากว่าเธอยินดีหมอดไหม้เขาก็ยินดีจะแผดเผาเธอเอง
เมดิสันรับรู้ได้ถึงสายตาที่มองมาทางเธอ เธอจึงหันหลังไปก็พบดยุคอลาโน่ยืนจิบไวน์พร้อมกับมองที่เธอด้วยสายตาร้อนแรง
เมดิสันรีบหันหน้าหนี เธอพึ่งรู้สึกว่าตัวเองโง่มากที่ไปสารภาพรักเขา…แล้วคือเขาจะมองเธอเป็นผู้หญิงแบบไหน
อะ…เอ่อ…ปกติเมดิสันก็ไม่ใช่ผู้หญิงที่ดีอยู่แล้วนี่…
เสียงเพลงจบลงก่อนจะเริ่มบรรเลงเพลงใหม่ โอลีเวียยังคงเต้นรำอยู่กับบุรุษที่มาขอเธอเป็นคู่ เธอหันมามองที่เมดิสันด้วยสายตาอึดอัด
เมดิสันได้แต่ส่งยิ้มแห้งๆกลับไปให้…..
เสียงพูดคุยดังขึ้นมาแข่งกับเสียงเพลงพร้อมกับการปรากฏตัวของชายที่หล่อเหลา
แรคคาน่า ฮาเกน
ผมสีทองของเขานั้นขับให้ใบหน้าโดดเด่น ดวงตาคมกริบที่มองใครเป็นต้องสยบแทบเท้า
ฮาเกนมองไปเบื้องหน้าที่ โอลีเวียกำลังเต้นรำอยู่กับชายอื่น
….ฉากนี้ไม่มีในนิยายแฮะ…ฉากที่พระเอกนางเอกเจอกันคือฉากที่ฮาเกนไปปราบพวกตลาดมืดแล้วโดนพิษมา โอลีเวียจึงช่วยเหลือเขาด้วยการถอนพิษที่สุดแสนจะเร้าใจ ฮาเกนก็เลยตกหลุมรักโอลีเวียจนโงหัวไม่ขึ้น
แล้วฮาเกนคือมาโผล่ในตอนนี้ได้ยังไง?
ฮาเกนกวาดสายตามองรอบๆแล้วเขาก็พบ สตรีที่โด่ดเด่นท่ามกลางสตรีทั้งหมด เขาพาตัวเองเดินไปนั่งที่โซฟาก่อนจะยกแก้วไวน์ที่วางอยู่ขึ้นดื่ม
…เดี๋ยว…เดี๋ยวก่อน…คือฮาเกนเดินมานั่นตรงนี้ทำไม แล้วที่ยกดื่มไปนั่นก็ไวน์ของข้า!!!
“ข้าเสียสละเวลาอันแสนมีค่าของข้า…มาเต้นรำกับเจ้าตามสัญญาแล้ว”
ฉันขมวดคิ้วแล้วมองฮาเกนอย่างไม่อยากเชื่อสายตา
“หากเจ้าจะเต้นรำกับข้าก็รีบลุกขึ้น เพลงนี้จะจบแล้ว เดี๋ยวมีสตรีอื่นมาขอข้าเต้นรำก่อน เจ้าอาจจะต้องเสียใจ”
อะไรของอีพระเอกนี่…ใครจะไปเต้นรำกับแก…ห๊ะ!!!
“เชิญท่านดยุคไปเต้นรำกับสตรีอื่นก่อนเถอะค่ะ…วันนี้ขาของข้าเจ็บ คงจะเต้นรำกับใครไม่ได้..”
ในแวบหนึ่งแววตาของฮาเกนเหมือนเป็นห่วง แต่ทว่าเขาก็มองไปทางอื่น
เสียงเพลงจบ ฮาเกนลุกขึ้นเพื่อไปเต้นรำ จังหวะที่โอลีเวียไม่มีคู่เต้นพอดี ทั้งสองจึง….
เดินหนีกัน….
…เห้ยยยยย
เมดิสันกระพริบตามองภาพเบื้องหน้าอีกครั้ง โอลีเวียเดินตรงมาเพื่อมานั่งกับเมดิสัน ส่วนฮาเกนเดินไปหยิบ แก้วไวน์แล้วมานั่งข้างเมดิสันอีกด้าน
“ไม่ยักรู้ว่าเลดี้โอลีเวียจะรู้จักกับเมดิสันด้วย?”
โอลีเวียยกยิ้ม
“เรื่องของข้า…ท่านไม่จำเป็นต้องรู้ทุกเรื่องก็ได้ค่ะ”
“ข้าไม่ได้อยากรู้เรื่องของเจ้า…ข้าอยากรู้เรื่องของเมดิสัน”
เมดิสันได้แต่ยิ้มแห้งๆ….
ท่าทางราวกับโกรธเคืองกันมาแต่ชาติบางก่อนนี้คืออะไร……
“โอลีเวียลูกไม่ควรเสียมารยาทกับดยุคแรคคาน่า”
อลาโน่เดินเข้ามาดุบุตรสาวของเขา
โอลีเวียหน้ามุ่ย เธอยกมือขึ้นกอดอกอย่างเอาแต่ใจ
“ท่านเมดิสัน…ข้าขอไปหาท่านที่บ้านบ้างได้ไหมคะ..”
“ไม่ได้!!!..ข้าไม่อยากให้เมดิสันสนิทกับเลดี้..”
ฮาเกนยักคิ้วกวนโมโหโอลีเวีย
“ข้ายินดีต้อนรับเลดี้เสมอค่ะ…หากท่านไปหาข้าที่บ้าน..ข้าจะพาท่านหญิงไปชมร้านตัดเสื้อของข้าดีไหมคะ?”
เมดิสันยกยิ้มอย่างอ่อนโยน จนฮาเกนและอลาโน่หน้าแดงไปกับรอยยิ้มนั้น
“ขอบคุณมากค่ะท่านเมดิสัน…ข้าจะรีบส่งจดหมายไปนัดท่านเมดิสันนะคะ”
“ด้วยความยินดีค่ะ”
ฮาเกนมองเมดิสันอย่างหลงใหล ความงามของนางในตอนนี้อ่อนหวานและอ่อนโยนกว่าปกติ เธอเป็นสตรีที่ไม่ค่อยยิ้มใบหน้าของเธอจะเชิดรั้นช่างเอาแต่ใจเสมอ
ทว่าท่าทีเช่นนี้ของเมดิสัน ทำเอาหัวใจของฮาเกนสั่นไหว เขาเผลอไผลยิ้มตามเธออย่างไม่รู้ตัว
งานในวันนี้ หลังจากเต้นรำก็ร่วมกันดื่มชาเล็กน้อยก่อนจะแยกย้ายกันกลับ
โอลีเวียดึงมือของเมดิสันขึ้นไปยังห้องนอนของเธอ
“ท่านเมดิสันคะ…อันที่จริงข้ามีเรื่องจะปรึกษา…”
เมดิสันนั่งลงบนเก้าอี้ ก่อนจะส่งยิ้มให้โอลีเวีย
“ข้าคิดว่า…ข้ามีความรัก”
เหมือนได้ยินเสียง ปิ๊ง ในหัวของเมดิสัน
ถึงแม้ว่ารักแรกพบจะไม่เกิดขึ้น แต่ทว่าพอผ่านไปสักพัก…ความรักก็ก่อกำเนิดเกิดขึ้นใจในของเขาทั้งสองใช่ไหมมมมม เมดิสันยกแก้วไวน์ขึ้นมาดื่มอย่างอารมณ์ดี
“ข้าคิดว่าข้าตกหลุมรักท่านเมดิสันค่ะ”
“พรวด!!!”
“แค่ก…แค่ก!!”
โอลีเวียรีบยกมือลูบหลังเมดิสันที่สำลักไวน์ออกมาจนเลอะชุดของเธอ โอลีเวียก้มลงไปหาเมดิสันเธอแลบลิ้นเลียไวน์ที่เปื้อนอยู่บนคางของเมดิสัน
“!!!!!!!”
“ฮะ…ฮ่า..ฮ่า”
โอลีเวียหัวเราะกับท่าทางของเมดิสัน
“ขอโทษค่ะ…ข้าแค่อยากแกล้งท่าน…”
เมดิสันถอนหายใจ….อย่าแกล้งเช่นนี้บ่อยแล้วกันหัวใจของเธอจะวาย
“ข้า…หลงรักองค์รัชทายาทเอ็ดการ์ด…”
“ตามศักดิ์ของเลดี้แล้ว…เรื่องการเป็นคู่หมั้นก็สามารถดำเนินไปอย่างเหมาะสมอยู่นะคะ”
โอลีเวียส่งยิ้มเศร้าสร้อยให้เธอ
“ค่ะ….แต่เหตุผลหลักก็คือ…เขาไม่ได้รักข้า…”
“มีคนที่กล้าปฏิเสธเลดี้ด้วยเหรอคะ?”
โอลีเวียยิ้มจางๆ
“ข้าไม่มีเพื่อนเลยค่ะ…ด้วยเหตุผลทางบ้านหลายอย่างจึงไม่มีเพื่อนแม้แต่คนเดียว ข้าดีใจที่ได้พบกับท่านเมดิสันในวันนี้นะคะ”
“เลดี้คะ…ท่านงดงามเช่นนี้…ท่านควรจะมั่นใจในตัวเอง…แล้วตามจีบเขาต่อไปเลยค่ะ!!!”
“ท่านเมดิสันเป็นคนดีจริงๆด้วยสินะ”
โอลีเวียหัวเราะ
“….ผิดแล้วค่ะ…ข้าไม่ใช่สตรีที่ดีสักเท่าไหร่”
“ข้าเคยคิดว่าท่านเมดิสันจะเป็นคนที่เข้าถึงได้ยาก..แต่พอได้ลองคุยแล้ว…ท่านใจดีกว่าที่คิดค่ะ”
…ถ้ากับเมดิสันคนเก่าที่คิดฆ่าล้างโคตรโอลีเวียแล้ว…ก็ดูท่าจะเข้าถึงยากจริงๆนั่นแหละ
“ท่านเมดิสันชอบท่านดยุคแรคคาน่าใช่ไหมคะ?”
“ถ้าเป็นเมื่อก่อนก็ใช่ค่ะ…แต่ว่าตอนนี้ข้าไม่ได้คิดอะไรกับเขาแล้ว…”
“ท่านเมดิสันมีคนที่อยู่ในใจคนใหม่แล้วหรือคะ?”
…จะบอกยังไงว่าเธอชอบพ่อโอลีเวียล่ะ
ใช่แล้วฉันชอบพ่อเธอนะ…แบบนั้นเรอะ!!!
“ในใจของข้านั้นมีคนที่รักมานานแสนนานแล้วค่ะ…เขาเองก็ยังไม่ชอบข้าเช่นกัน…วันนี้ข้าสารภาพรักเขาไปแล้วก็โดนปฏิเสธ…แต่ว่าข้าก็คิดว่าจะชอบเขาไปเรื่อยๆเพราะว่าความรู้สึกมันเปลี่ยนกันไม่ได้ง่ายขนาดนั้น…”
โอลีเวียส่งยิ้มอย่างอ่อนโยนให้เมดิสัน
“ข้าน่าจะตกใจกว่านะคะ…ที่มีคนกล้าปฏิเสธความรักของท่านเมดิสัน”
…มีจ่ะ…พ่อเธอไงจ๊ะแม่หนู
“นี่ก็ดึกมาแล้ว…ข้าว่า..ข้าขอตัวกลับก่อนดีกว่าค่ะ”
เมดิสันลุกขึ้นส่งยิ้มให้โอลีเวีย
“ชุดของท่านเมดิสัน..”
เมดิสันก้มมองเสื้อตัวเองที่เปื้อนไวน์ ก่อนจะหัวเราะน้อยๆออกมา
“ไม่เป็นไรค่ะ…เดี๋ยวข้ากลับไปเปลี่ยนที่บ้าน…ขอบคุณเลดี้มากนะคะ”
“ข้าจะปล่อยเลดี้กลับไปคนเดียวได้ยังไงดึกป่านนี้แล้ว…ข้าจะไปตามอัศวินมาคุ้มกันท่านเมดิสันกลับบ้านนะคะ”
เมดิสันพยักหน้าน้อยๆ เธอเดินตามโอลีเวียออกจากห้องก็พบดยุคอลาโน่ยืนอยู่
“ท่านพ่อ…มาตั้งแต่เมื่อไหร่คะ…เหตุใดไม่เข้าไปด้านใน”
“….มาได้สักพักแล้ว…เดี๋ยวพ่อไปส่งท่านเมดิสันเอง…ลูกไปนอนเถอะ”
“มะ..ไม่เป็นไรค่ะ…ข้าไม่กล้ารบกวนท่านดยุค…”
“ไม่รบกวน…ข้าจะไปส่งเอง”
โอลีเวียยกยิ้มอย่างพึงพอใจ
“เช่นนั้นฝากท่านพ่อดูแลท่านเมดิสันด้วยนะคะ”
#ฉันจะจีบพ่อของนางเอกเองค่ะ
- ผู้เขียน
