การพบเจอที่แสนประทับใจ
2349 คำ
ตอนที่1
ช่างแต่งหน้าวัยกลางคนยกยิ้มแสดงความพอใจกับผลงานของเธอ
สตรีชนชั้นสูงหรือว่าสตรีที่มีฐานะยอมต้องจ้างวานให้เธอมาแต่งหน้าและทำผมให้อยู่บ่อยๆ
เบื้องหน้าของเธอคือสตรีที่งดงามจนยากจะละสายตา ใบหน้างามล้ำประดุจเทพีบนสรวงสวรรค์ เรือนผมสีน้ำตาลอมแดงนุ่มสลวย ดวงตาทั้งสองข้างกลมโตขนตางอนขึ้นเป็นแพรอย่างงดงาม
ริมฝีปากบางสีชมพูอ่อน จมูกโด่งเชิดขึ้น รับกับใบหน้า ผิวกายขาวราวกับหิมะ….แม้ว่าเธอจะแต่งแต้มแป้งและชาดเบาๆทว่าสตรีตรงหน้าก็งดงามตราตรึงใจ
“เสร็จแล้วค่ะ..ท่านเมดิสัน”
เมดิสันลืมตาขึ้นมองมาภาพสะท้านที่กระจกเงา
สวยชิบหาย!!!…สวยวัวตายควายล้ม!!!
เธอยกมือขึ้นมาแตะที่หน้าตัวเองอย่างเหลือจะเชื่อ….
เมดิสัน สเตนาร์ท สตรีที่งดงามที่สุดในจักรวรรดิ….เธอเป็นเศรษฐีนีที่ร่ำรวยและทรงอำนาจ….
มันจะดีกว่านี้ถ้าเธอไม่เป็นตัวร้ายที่พยายามฆ่านางเอก….
ใช่แล้ว…
ฉันทะลุมิติมาในหนังสือที่เคยอ่าน
หนังสืออิโรติกที่มียอดดาวน์โหลดกว่าสองล้านวิว…
“ค่ำคืนที่ร้อนแรงของโอลีเวีย”
ใช่ไหม…แต่ชื่อก็ทำเอาเลือดกำดาวจะพุ่ง ส่วนเนื้อหาข้างนะไม่ต้องพูดถึง..หื้มมม
นางเอกชื่อโอลีเวีย เป็นสาวน้อยสุดน่ารักที่เกิดในตระกลูอีเมอร์สัน เธอถือสตรีที่ร้อยปีจะกำเนิดขึ้นสักครั้ง เป็นสตรีที่มีพลังรักษาและพลังศักดิ์สิทธิในตัว
….แต่วิธีการรักษานี่สิ….ไม่ใช่การร่ายเวทย์แต่คือการร่วมรัก…./อ๊ายยยย ขอพักกรี๊ดแปบ
เรื่องนี้เป็นแนวๆกึ่งฮาเร็ม นางเอกก็รักษาไปเรื่อยๆจนได้พบกับ ดยุคฮาเกน เขานั้นหลงรักโอลีเวียตั้งแต่แรกพบ แต่ทว่าเมดิสันนั้นหลงรักดยุคฮาเกนมาเนิ่นนาน แผนการฆ่าล้างโครตนางเอกจึงเริ่มขึ้น
สุดท้ายเธอก็ทำไม่สำเร็จเพราะดยุคฮาเกนมาปกป้องครอบครัวของโอลีเวียไว้
เมดิสันถูกดยุคฮาเกนแทงที่หัวใจจนตาย
ตอนจบคือดยุคฮาเกนกับโอลีเวียได้ครองรักกันอย่างมีความสุขยังไงล่ะ……
มันจะดีกว่านี้ไหมหากว่า….ฉันเข้ามาเป็นตัวประกอบโง่ๆสักคน
เข้ามาเป็นนางร้ายเนี่ยนะ!!!! แต่ว่านั่นไม่ใช่ปัญหาสักเท่าไหร่
พระเอกหรือบรรดาผู้ชายที่มาชอบนางเอกนั้น ไม่ใช่เมนฉันเลย
เรื่องทุบตีแย่งผู้ชายกับนางเอกตัดออกไปได้เลย
…เมนของฉันคนเดียวในเรื่องนี้คือ’ท่านอลาโน่ อีเมอร์สัน ‘…..พ่อของโอลีเวีย….
ฉันลืมตามามองกระจกอีกครั้ง
ใบหน้าของเมดิสันนั้น โครตจะสวย!!!
ฉันจะยกพระเอกให้นางเอกไปซะ…ให้มันจบเรื่องจบราว แบบแฮปปี้เอ็นดิ้ง
ส่วนฉันจะเดินหน้าตามจีบ ท่านพ่ออลาโน่เองค่ะ!!!!
“รถม้าพร้อมแล้วครับท่านเมดิสัน”
เมดิสันพยักหน้า เธอลุกขึ้นเดินลงบันได้ด้วยท่าทีสง่างาม
วันนี้เป็นงานเลี้ยงน้ำชาของตระกูลอีเมอร์สัน นี่เป็นครั้งแรกที่ฉันจะได้เจอโอลีเวีย นางเอกของเรื่อง และ ท่านพ่ออลาโน่
เมดิสันยิ้มน้อยๆให้กับตัวเอง
ฉันต้องตั้งสติให้มั่น จะทำขายหน้าไม่ได้เด็ดขาด
“สวัสดีครับท่านเมดิสัน…”
มีชายหล่อเหลาผู้หนึ่งยื่นแขนมาให้ฉันจับ เขาส่งใบหน้าหื่นกระหายมาให้เมดิสัน
“….มะ…ไม่เป็นไร..ข้าเดินเองได้”
“ช่วงนี้ท่านเมดิสันแปลกไปนะครับ…ท่านไม่เรียกข้าไปรับใช้เหมือนแต่ก่อนเลย…ข้าทำผิดตรงไหนหรือครับ”
“…….”
มีอีกเรื่องที่ฉันลืมกลุ้มใจ ก็คือเมดิสัน เป็นเจ้าของโรงแรมอัสตานา….สถานที่ขายบริการของบุรุษ
เธอมิได้มีชาติกำเนิดเป็นชนชั้นสูง แต่ทว่าเมดิสันเป็นคนที่ไม่ว่าจะลงมือทำธุรกิจใดๆก็ประสบความสำเร็จไปเสียหมด
เธอแทบจะเป็นสตรีที่ร่ำรวยที่สุดในจักรวรรดิ
เมดิสันไม่เคยผ่านการแต่งงานมาก่อน เพราะว่าเธอนั้นปักใจรักแค่เพียงฮาเกน
ทว่าฮาเกนนั้นเกลียดเมดิสันเข้าไส้….
“ต่อไปเจ้าไม่ต้องขึ้นไปรับใช้ข้าแล้ว…”
ฉันเลือกจะเมินชายเบื้องหน้าแล้วก้าวขาขึ้นรถม้าออกไป…นี่มันออกจะแย่ไปสักหน่อย
ฉันในชาติก่อนเป็นเจ้าของร้านชานมไข่มุกเล็กๆ ที่มีความสุขก็กับการกิน จนน้ำหนักพุ่งขึ้นมาจากห้าสิบไปเจ็ดสิบในสี่เดือน
ฉันเสียใจที่ถูกแฟนบอกเลิกก็เลยไปลดน้ำหนัก นี่คงจะหักโหมไปสินะ…ถึงได้ตายแล้วมาอยู่ในร่ายเมดิสันเช่นนี้
ชีวิต…บัดซบชะมัด!!
รถม้าใช้เวลาไม่นานก็พาเมดิสันมาถึงหน้าตระกลูอีเมอร์สัน
เมดิสันค่อยๆก้าวลงจากรถม้า เบื้องหน้าของเธอคือคฤหาสน์ที่ใหญ่โต และผู้คนมากมาย งานเลี้ยงที่จัดถือว่าเป็นงานเลี้ยงที่ยิ่งใหญ่ สตรีแต่ละนางต่างแต่งตัวอย่างปรานีตและงดงาม
“ท่านเมดิสันคะ!!!”
เมดิสันหันไปตามเสียงเรียกก็พบกับสตรีผู้หนึ่งรีบวิ่งมาหาเธอ
“ขะ…ข้าขอคุย…ปรึกษากับท่านเมดิสันหน่อยค่ะ..”
เธอมีอาการหน้าแดงน้อยๆก่อนจะจับจูงมือของเมดิสันไปที่สวนด้านหลังของคฤหาสน์ที่ปลอดผู้คน
“คือ..เรื่องที่ข้าถามท่านเมดิสันไปคราวก่อน…เอ่อ..เรื่องการปลุกเร้าสามี..”
……เมดิสันมองสตรีเบื้องหน้าพูดนี้เงียบๆ
เมดิสันคนที่แล้วเป็นสตรีที่ช่ำชองเรื่องบนเตียงเป็นอย่างดี…เธอให้คำแนะนำสตรีที่ออกเรือนแล้วแต่ทว่าสามีไม่ทำการบ้านจนสตรีทั้งหลายต่างยกย่องเมดิสันให้เป็นสตรีที่ร้อนแรงที่สุดในจักรวรรดิ
ส่วนฉัน…ตายทั้งๆที่ยังเวอร์จิ้นอยู่
จะเอาเวลาที่ไหนไปอยู่กับผู้ชายก่อน…วันๆอยู่แต่กับชานมไข่มุก
“ข้าอยากจะมาขอบคุณท่านเมดิสันมากค่ะ…ตอนนี้ความสัมพันธ์ของข้ากับสามีดีขึ้นตามลำดับ ข้าตามเขาเรื่องบนเตียงได้ทันก็เพราะได้รับคำแนะนำจากท่านเลย…”
เมดิสันยิ้มน้อยๆให้สตรีผู้นั้น
“นี่เป็นของตอบแทนเล็กๆน้อยๆ…ขนมพวกนี้ข้าทำเองขอท่านเมดิสันรับไว้ด้วยค่ะ”
“…..ขอบคุณ..”
“เช่นนั้นข้าไม่รบกวนแล้วค่ะ…หากว่าท่านเมดิสันมีโอกาส ท่านสามารถมาที่ร้านชาของข้าได้เสมอนะคะ..ข้ายินดีต้อนรับ”
เมดิสันพยักหน้า สตรีผู้นั้นโค้งคำนับก่อนจะเดินออกไป เธอก้มมองกล่องคุกกี้ในมือ
เป็นเมดิสันก็ยากเย็นเหมือนกันแฮะ
“อ๊าา…ไม่ไหวแล้วค่ะท่าน!!! อื้อ!!..อื้อ!!”
เมดิสันขมวดคิ้ว นี่มันในสวน…อีกทั้งเป็นตอนกลางวันแสกๆใครกล้ามาทำเช่นนี้ในคฤหาสน์อีเมอร์สันกัน
เมดิสันเดินไปตามเสียงเธอหวังว่าจะได้พบคนหน้าไม่อายทั้งสอง!!!
กลิ่นหอมอ่อนๆของดอกสวีทพีทำให้โอลีเวียชะงัก เธออยู่ที่มุมตึก ด้านหน้าคือทุ่งดอกสวีทพีที่ส่งกลิ่นหอมออกมา ดอกสวีทพีสีชมพูถูกเหยียบย่ำจนล้มลง มีร่างบุรุษและสตรีเริงรักกันท่ามกลางทุ่งดอกไม้
เมดิสันยกมือขึ้นปิดปาก เธอก้าวขาเบาๆเพื่อไม่ให้ทั้งสองคนนั้นได้ยิน แต่ทว่าเพราะบุรุษผู้นั้นหันหน้ามาที่เธอพอดี จึงสบตากันโดยบังเอิญ
ไร้แววตกใจบนใบหน้าของเขา แทนที่เขาจะหยุดกิจกรรมเข้าจังหวะ เขากลับกระแทกสตรีผู้นั้นแรงขึ้น แล้วแสยะยิ้มส่งมาให้เมดิสัน เขาจับจ้องเธอไม่วางตาในขณะที่ขยับเอวเข้าออกอย่างรุนแรงกับสตรีใต้ร่างของเขา
ราวกับว่าเขากำลังท้าทายเธอ….
ใบหน้าที่บรรยายผ่านตัวอักษร บนหน้ากระดาษที่เธออ่านมา ยังไม่สามารถบรรยายความหล่อเหลาได้ถึงครึ่งหนึ่งเลยของเขาเลย …
ใบหน้าที่ชวนให้หลงไหลนั่น
ดยุคอลาโน่ อีเมอร์สัน!!!
โอลีเวียกัดปากแน่น เธอหันหลังวิ่งออกมาอย่างรวดเร็ว!!!
…ในที่สุดวันนี้เธอก็เจอเมนของตัวเอง….แต่ทว่าดันไปเจอเขากำลัง…กับสตรีอื่น
แล้วเขาก็ดันเห็นว่าเธอไปแอบมอง….
….ควรจะต้องรู้สึกยังไงวะ!!! โอ้ยยยย!!!
เมดิสันยกมือขึ้นปิดหน้าที่กำลังเห่อร้อนของเธอ
“เป็นอะไร..รึเปล่าคะ?”
เมดิสันค่อยๆเงยหน้าไปมองก็พบกับสตรีที่มีกลิ่นไอของฤดูใบไม้ผลิ รอยยิ้มที่ตกผู้ชายได้ทั้งเรื่อง
โอลีเวีย..อีเมอร์สัน….นางเอกของเรื่อง!!!
“ท่านดูหน้าแดง…ไม่สบายรึเปล่า…เข้าไปพักด้านในก่อนได้นะคะ”
เมดิสันมองโอลีเวียอย่างตกตะลึง
“มีคนเคยพูดหรือเปล่า…ว่าเจ้าช่าง..งดงาม..”
เมดิสันยกมือขึ้นจับหน้าของโอลีเวีย โอลีเวียหัวเราะเบาๆก่อนจะจับมือของเมดิสันมากุมไว้
“สตรีที่ทรงเสน่ห์ที่สุดในจักรวรรดิกล่าวชมข้าเช่นนี้…ข้าควรจะดีใจใช่ไหมคะท่านเมดิสัน”
โอลีเวียจูงมือเมดิสันเข้ามานั่งพักในห้องรับรอง เธอรินชาใส่แก้วก่อนจะวางไว้เบื้องหน้าของเมดิสัน
“ท่านเมดิสันนั่งพักให้ใจเย็นลงก่อนนะคะ…อีกสักพักกว่างานจะเริ่ม…”
โอลีเวียลุกขึ้นก่อนจะยกกระโปรงขึ้นย่อเบาๆทำความเคารพเมดิสัน
เมดิสันมองตามโอลีเวียออกไปจนลับตา ในห้องนี้มีโซฟาและกระจกบานใหญ่น่าจะเป็นห้องรับรองของคฤหาสน์ เธอคิดว่าอยู่ที่นี่ก็ดีเพราะเธอไม่ต้องการออกไปพบเจอผู้คนด้านนอก
เมดิสันหลับตาลงก่อนจะเอนหลังพิงโซฟา
ประตูถูกเปิดออก มีบุรุษผู้หนึ่งเดินเข้ามานั่งข้างๆเมดิสัน เธอรู้สึกว่าโซฟาข้างๆยุบลงจึงลืมตาขึ้นมาก็พบกับ บุรุษผู้หนึ่งที่มองเธอแล้วยิ้มให้
เขามีผมยาวสีเงิน….อยู่ในชุดอัศวินเต็มยศ…ใบหน้าที่หล่อเหลาของเขากำลังยิ้มให้เธออยู่
“เม…วันนี้ดูสีหน้าของเจ้าไม่ค่อยดีเลย”
ใครอีกวะ…
“ข้าไม่เป็นไร…”
“เช่นนั้นคืนนี้ที่เจ้านัดข้าไว้…เจ้า..ไม่ลืมใช่ไหม?”
เป็นอัศวิน..ผมสีเงินยาวถึงกลางหลัง…เซอร์อีคอน
บุรุษผู้เดียวที่รักเมดิสันจนหมดหัวใจ…เขายอมเป็นทุกอย่างตามที่เมดิสันต้องการ ถึงแม้ว่าเธอจะสั่งให้เขาไปฆ่าดยุคฮาเกน เขารู้ทั้งรู้ว่าในวันนั้นเขาต้องตายลงแต่ทว่าเขาก็ยินยอม…ยอมทำตามคำสั่งของเธอ
เมดิสิมองหน้าอีคอนด้วยสายตาสงสารและเห็นใจ เขายิ้มน้อยๆอย่างเขินอายให้เธอ ในยามปกติเมดิสันจะไม่แม้แต่มองหน้าเขาด้วยซ้ำ เธอเย็นชาและไม่สนใจเขา ทว่าวันนี้เธอกลับมองหน้าเขาด้วยสายตาอบอุ่น
“…มีอะไรรึเปล่าเม?”
เมดิสันส่งยิ้มบางๆให้อีคอน
“ข้า…ไม่สบายนิดหน่อย…เดี๋ยวนั่งพักแล้วน่าจะดีขึ้น…”
“เช่นนั้นข้า…ไม่รบกวนเจ้าแล้ว…”
อีคอนลุกขึ้นก่อนจะส่งยิ้มให้เมดิสัน
เมดิสันมองโคมไฟระย้าที่ห้อยลงมา
..ยัยตัวร้ายนี่ก็แปลกนะ ทำไมไม่รักคนที่เขารักตัวเอง ไปรักพระเอกที่เขามีนางเอกอยู่แล้วเนี่ยนะ
ประตูถูกเปิดออกอีกครั้ง เมดิสันหันไปมองก็พบกับ…ดยุคอลาโน่
เมดิสันตกใจ เธอรีบหันไปมองทางอื่น ตอนนี้หัวใจของเธอเต้นราวกับว่าจะกระเด็นออกมาข้างนอก
เขานั่งลงตรงข้ามเธอก่อนจะค่อยๆติดกระดุมเสื้อแล้วมองมาที่เธออย่างกับจะจับเธอกิน
เมดิสันกลืนน้ำลายลงคอก่อนจะปั้นยิ้มส่งให้ดยุคอลาโน่
“เป็นเกียรติมากค่ะที่ท่านดยุคเชิญข้ามาในวันนี้…”
“เรื่องการเชิญแขกเป็นหน้าที่ของโอลีเวีย…ข้ามีหน้าที่แค่เซ็นชื่อลงไปเท่านั้น”
อ๋อ…ตัดบทมางี้จะชวนคุยยังไงต่อวะ!!!
“เช่นนั้นข้าไม่รบกวนท่านดยุคแล้วค่ะ…ขอตัวก่อน”
เมดิสันลุกขึ้นก่อนจะย่อตัวทำความเคารพแล้วเดินออกมา
“หมับ!”
“เจ้า…รู้สึกยังไงในตอนนี้….”
อลาโน่เดินมาประชิดหลังของเธอ เขายกเส้นผมของเธอขึ้นไปจูบเบาๆ
เมดิสันรู้สึกว่าตาของเธอกำลังพร่ามัว กลิ่นกายของเขาลอยเข้าจมูกของเธอ กลิ่นเหงื่อที่พึ่งผ่านสมรภูมิรักมากับสตรีอื่น…..
“อะ…เอ่อ…ข้าสบายดีค่ะ”
“เจ้ากำลัง….โกหก….”
อลาโน่ยกนิ้วขึ้นมากดที่สะโพกของเมดิสัน
“จะเป็นเกียรติมากหากข้าได้มีค่ำคืนที่งดงามกับสตรีที่ร้อนแรงที่สุดในจักรวรรดิ….”
เมดิสันกัดปากเธอหันมามองหน้าอลาโน่
“…..ข้าจะมีค่ำคืนที่งดงามกับคนที่ข้ารักเท่านั้นค่ะ!!”
อลาโน่เลิกคิ้วขึ้น ก่อนจะแสยะยิ้ม
“ดยุคฮาเกนงั้นหรือ?”
เมดิสันจับมือของอลาโน่มากุมไว้
“ไม่ใช่ค่ะ!!…คนที่ข้าชอบตอนนี้คือท่านดยุคอลาโน่ค่ะ!!!!”
ความเงียบปกคลุมทั่วทั้งห้อง อลาโน่มองเมดิสันอย่างตกใจก่อนที่เขาจะหัวเราะเยาะเธอ
“นี่เป็น…วิธีเรียกร้องความสนใจแบบใหม่หรือเมดิสัน”
“ข้าไม่ได้เรียนร้องความสนใจ…ข้าแค่ชอบท่าน ชอบท่านมานานแสนนาน”
นานมาก…ก่อนจะทะลุมิติมาเข้าร่างนี้ด้วยซ้ำ
“หากเจ้าหวังจะมีค่ำคืนที่งดงามและเร่าร้อน…ข้ายังพอจะให้เจ้าได้ ทว่าหากเลดี้จะหวังความรักจากข้านั้น…สิ่งนั้นข้าคงจะให้เลดี้ไม่ได้และไม่มีวันให้ใครได้อีกแล้ว….”
อนาโน่ดึงมือเขาออกจากการเกาะกุมของเมดิสัน ก่อนที่เขาจะเดินออกไปจากห้องรับรอง
พระเจ้า….วันนี้เธอตกหลุมรัก สารภาพรักแล้วก็อกหักในวันเดียวกันเลยเหรอเนี่ย!!!!
#ฉันจะจีบพ่อของนางเอกเองค่ะ
- ผู้เขียน
