7.จูบรสไวน์
1996 คำ
“บอกข้าหน่อยสิ ว่าทำไม ชายที่ไม่เคยขาดแคลนสตรีเหตุใดถึงได้มานั่งอยู่คนเดียวเช่นนี้?”
อลาโน่เงยหน้าขึ้นมา เขาก็พบกับ ฮาเกนที่กำลังเดินตรงเข้ามาหาเขา
“จะเป็นเรื่องดีมาก…หากดยุคฮาเกนเดินผ่านข้าไป…”
ฮาเกนจิ๊ปาก
“ไม่เอาน่าท่านดยุคอลาโน่…ข้าเพียงผ่านมาเห็นท่านนั่งอยู่ผู้เดียวจึงรู้สึกเป็นห่วง”
อลาโน่ถอนหายใจอย่างเหนื่อยหน่าย
“ขอบคุณ…เช่นนั้นเจ้าก็ไปได้แล้ว…ข้าสบายดี”
“ใบหน้าของท่านราวกับชายที่พึ่งอกหักมา…มีสตรีใดกล้าปฏิเสธท่านดยุคอลาโน่ด้วยหรือครับ?”
“ฮาเกน..ข้าว่าข้าพูดชัดเจนแล้วว่าข้าอยากอยู่…คนเดียว”
ฮาเกนหัวเราะก่อนจะนั่งลงข้างอลาโน่
“เช่นนั้นข้าก็จะนั่งเงียบๆ เองครับ…ขอเชิญท่านนั่งใจลอยต่อไปได้เลย”
อลาโน่ลุกขึ้นก่อนจะเดินหนีฮาเกน
“เดินทางกลับคฤหาสน์โดยสวัสดิภาพนะครับ…”
อลาโน่ไม่ได้หันไปมองฮาเกนเขาหยิบไปป์ในกระเป๋าเสื้อมาจุดไฟก่อนจะสูบอีกครั้ง ตอนนี้น่าจะใกล้รุ่งสางแล้ว เขาควรจะกลับบ้านเสียที
ฮาเกนมองตามหลังอลาโน่ไปจนลับตาเขาถอนหายใจให้กับตัวเอง ตอนนี้มีคดีใหญ่ในเมืองหลวงเขาลาดตระเวนมาหลายคืนแล้วทว่ายังไม่พบเบาะแสของชายที่ลักพาตัวสตรีเลย
มีสตรีหายไปโดยปริศนาถึงห้าคนแล้ว….
ฮาเกนยกมือขึ้นมานวดขมับเบาๆ ใบหน้าของเขานั้นฉายแววเหนื่อยล้า ทั้งๆ ที่ในความเป็นจริงดยุคอลาโน่ควรจะมาช่วยเขาสืบหาเบาะแส แต่ท่านอลาโน่ก็ไม่มีทีท่าว่าจะมาช่วยเหลือเขาเลย
ภาระหน้าที่ต่างๆ เลยตกที่ฮาเกนคนเดียว
แสงสีส้มของพระอาทิตย์ปรากฏที่ริมขอบฟ้าแล้ว นี่คงเป็นเวลาใกล้เช้าแล้ว ฮาเกนลุกขึ้นก่อนจะเดินไปยังบ้านของเมดิสัน เขาไม่ลืมที่จะแวะซื้อดอกไฮเดรนเยียและขนมปังที่เธอชอบติดมือไปด้วย
เขาไม่พบเธอหลายวันแล้ว ในใจรู้สึกเป็นห่วง ปกติแล้วนางจะมาหาเขาตลอด แต่ระยะนี้นางทำตัวห่างเหินจากเขาเกินไป….
ฮาเกนใช้เวลาไม่นานก็เดินมาถึงหน้าบ้านของเมดิสัน เข้าก้มมองดอกไม้และขนมปังในมือก่อนจะจัดปกเสื้อให้เข้าที่เข้าทางแล้วเดินเข้าไปด้านใน
ฮาเกนชะงักเล็กน้อยเมื่อเห็นเซอร์อีคอนเดินออกมา…
อีคอนโค้งทำความเคารพฮาเกน ก่อนจะส่งยิ้มให้ฮาเกนอย่างเป็นมิตร
“สวัสดีครับท่านดยุคฮาเกน….ท่านเมดิสันตื่นแล้วขอเชิญท่านเข้าไปด้านในได้เลยครับ”
ฮาเกนมองใบหน้าที่ยิ้มแย้มของอีคอนอย่างไม่สบอารมณ์เท่าไหร่เขาผลักประตูเข้าไปก็พบเมดิสันในชุดนอนที่กำลังดื่มชาอยู่
“….ไม่คิดว่าเจ้าจะตื่นเช้าเช่นนี้”
เมดิสันมองที่ฮาเกนอย่างไม่พอใจ เขาถือวิสาสะอะไรเข้ามาในบ้านเธอ
“หากท่านไม่คิดว่าข้าจะตื่น เหตุใดถึงมาหาแต่เช้าล่ะคะ?”
ฮาเกนวางดอกไม้และห่อขนมปังลงเบื้องหน้าเมดิสัน
“ข้าเห็นเจ้าหายหน้าหายตาไปหลายวัน…จึงรู้สึกเป็นห่วง…”
“เช่นนั้นท่านก็คงเห็นว่าข้าสบายดี…เชิญท่านกลับไปเถอะค่ะ”
ฮาเกนมองเมดิสันด้วยแววตาเศร้าสร้อย….เขาลุกขึ้นก่อนจะขยับไปนั่งข้างเธอ
“ท่านดยุคฮาเกน!!”
ฮาเกนดึงเมดิสันเข้ามาในอ้อมกอดของเขา แม้ว่าเธอจะขัดขืนแต่ทว่าเธอก็ไม่สามารถสู้แรงที่มหาศาลของเขาได้
“ข้าคิดถึง….เจ้ามากนะ…”
ฮาเกนก้มลงก่อนจะจูบที่ซอกคอของเมดิสันเบาๆ แม้ว่าเธอจะพยายามใช้มือดันเขาออกแค่ไหนทว่าชายตรงหน้าก็ไม่มีท่าทีขยับเลย
“ท่านดยุคฮาเกน!!!”
เมดิสันรู้สึกว่าขนของเธอลุกทั่วทั้งตัวเมื่อริมฝีปากของเขาจูบลงเบาๆ ที่ซอกคอของเธอ
กลิ่นกายที่หอมกรุ่นของเมดิสันลอยเข้าจมูกของฮาเกน เขาหลับตาลงเพื่อสูดดมกลิ่นนั้น ฮาเกนยังคงกอดเมดิสันในอ้อมกอดไว้แน่น
เมดิสันถอนหายใจ เธอสู้แรงของฮาเกนไม่ได้จริงๆ…เธอจึงปล่อยให้เขากอดเธอให้พอใจ
ช่วงนี้คงเป็นตอนที่มีคดีลักพาตัวในเมืองสินะ….ฮาเกนต้องเหนื่อยมากๆ ในตอนนี้ เพราะเขาได้รับมอบหมายให้ทำคดีนี้….ตอนนี้พลังศักดิ์สิทธิ์ในตัวของโอลีเวียคงจะใกล้ตื่นแล้ว….ถึงแม้นิสัยของตัวละครจะไม่ตรงตามที่บรรยายไว้ แต่ทว่าเนื้อเรื่องยังคงดำเนินไปเล่นเดิมอย่างเงียบๆ
เมดิสันหวังในใจลึกๆ ว่าฮาเกนคงจะไม่ฆ่าเธอหรอกนะ….
“ท่านดยุคฮาเกน…ถ้าหากว่าข้าทำเรื่องอะไรที่ผิดมากๆ ท่านจะ…เอ่อ…จะฆ่าข้าไหมคะ”
ฮาเกนขมวดคิ้วเขาผละออกจากอ้อมกอดของเมดิสัน ก่อนจะมองหน้าเธอ…
“เมดิสัน…บอกข้ามาว่าเจ้าทำผิดอะไร? …จะได้รีบช่วยกันแก้ไข”
“มะ..ไม่ใช่แบบนั้นค่ะ…แบบสมมุติ..”
ฮาเกนยกมือขึ้นกุมหน้าเมดิสัน
“เมดิสัน….ข้าบอกเจ้าไปแล้วว่ามีอะไรให้เปิดอกคุยกัน…ช่วงนี้เจ้าไม่ไปหาข้า…ข้าเลยเป็นห่วง…เจ้าดูแปลกไปจากเดิมนะ ไม่สบายตรงไหนรึเปล่า”
เมดิสันมองใบหน้าฮาเกนด้วยความสงสัย ในเนื้อเรื่องคือเขาเกลียดเมดิสันเข้าไส้…แล้วสิ่งที่เขาทำอยู่นี่คืออะไร
“เมดิสัน…ข้ายอมรับเจ้าได้ทุกอย่าง…เรื่องที่เจ้ามีสัมพันธ์กับชายอื่น….ดังนั้นได้โปรด…หากเจ้ารักใครอยู่ ข้าก็จะไม่เข้าไปขัดขวาง…แต่ว่าเจ้าอย่าถอยห่างจากข้าเลยนะ….”
เมดิสันมองฮาเกนอย่างไม่เชื่อในสายตา เขาเป็นพระเอกของเรื่องนะเห้ย!!!
ทำไมไม่ไปตามจีบโอลีเวียนุ้น!!..มาวุ่นวายกับเธอทำไม แล้วยังจะใบหน้านั่นอีก…โอ้ย!!!จะหล่อไปถึงไหน
“….วันหนึ่งท่านอาจจะเป็นคนไปจากข้าเองก็ได้..”
“ไม่มีวันนั้นหรอกเมดิสัน…ข้าบอกเจ้าไปแล้วว่าข้ายินดีกับความสัมพันธ์เช่นนี้…ข้ายอมรับในทุกสิ่งที่เจ้าเป็น..”
“ฮาเกน…ในวันข้างหน้าท่านอาจจะเจอคนที่ดีกว่าข้า จนท่านยอมจะสังหารข้าเพื่อคนผู้นั้น”
“เจ้าพูดอะไรเมดิสัน…ได้โปรดอย่ากล่าวดูถูกความรักของข้าเช่นนั้น…ข้านั้นรักเจ้าด้วยใจจริง…เวลาที่เราพบเจ้ากันข้างนอกข้าก็ทำตัวเย็นชากับเจ้าอย่างที่เจ้าสั่งแล้ว….ข้านั้นทำตามที่เจ้าร้องขอทุกอย่าง เหตุใดการกระทำทั้งหมดของข้า ถึงทำให้เจ้าไม่เชื่อว่าข้ารักเจ้าด้วยใจจริง…”
ห๊ะ!!…อะไรนะ แกล้งทำเย็นช้าเมื่ออยู่ต่อหน้าบุคคลอื่นงั้นเรอะ!!! นังเมดิสันคนเก่า นังตัวดี!!!
เมดิสันยกมือขึ้นกุมหน้าของฮาเกน เขาหลับตาลงพร้อมทั้งแอบอิงซบที่มือของเธอ
“เมื่อคืนเจ้าไม่ได้นอน?”
“อืม…เป็นหน้าที่ของข้าที่ต้องตามจับคนร้าย…”
“เจ้าไม่เหนื่อยหรือ? เหตุใดไม่รีบกลับไปพักผ่อน”
“เหนื่อยจะตายอยู่แล้ว..แต่ว่าข้าอยากแวะมาหาเจ้าก่อน….”
ฮาเกนล้มตัวลงนอนหนุนตักของเมดิสัน
“วันนี้เจ้ามีธุระออกไปไหนรึเปล่า?”
เมดิสันส่ายหน้า ฮาเกนดึงมือของเมดิสันไปพรมจูบเบาๆ
“เช่นนั้นข้าขอนอนที่นี่นะ….”
เมดิสันอ้าปากเพื่อจะเอ่ยขัดฮาเกน แต่ทว่าเธอก็ต้องหุบปากลง เขานั้น…ยอมทุ่มเทให้เมดิสันมากมายถึงแม้ว่าตอนที่อยู่งานน้ำชาที่คฤหาสน์ของโอลีเวียเขาจะทำท่าทางเมยเฉยต่อเธอแต่ทว่าสายตาของเขาในวันนั้นก็ดูเป็นห่วงเป็นใยเธอไม่น้อย วันนี้เขาเหนื่อยจากงาน เขายังมีใจแวะซื้อดอกไม้และขนมปังที่เธอชอบมาฝากอีก….ในหัวใจของฮาเกนอาจจะรักเมดิสันไปทั้งหัวใจแล้วก็เป็นได้
อีกอย่าง…เขาดูไม่เหมือนคนที่จะสามารถฆ่าเธอลง…เรื่องราวคงจะไม่เป็นไปตามในนิยายใช่ไหม??
“ฮาเกนเจ้าควรจะขึ้นไปอาบน้ำก่อน…”
ฮาเกนลุกขึ้นอย่างรวดเร็วเขาแสยะยิ้มให้เมดิสัน
“เจ้าจะอาบน้ำให้ข้างั้นเหรอ?”
“ไม่ค่ะ…เจ้าขึ้นไปอาบน้ำก่อน..ข้าจะจัดเตรียมอาหารเช้า…จะได้ลงมาทานพร้อมกัน…”
ฮาเกนมองที่หน้าของเมดิสัน….กินข้าวพร้อมเธองั้นเหรอ? …เขารีบวิ่งขึ้นบันไดไปอาบน้ำด้านบนอย่างคุ้นชินกับเส้นทาง เมดิสันส่ายหน้าน้อยๆ ก่อนจะสั่งสาวใช้ให้ไปจัดเตรียมชุดให้ฮาเกน เธอลุกขึ้นก่อนจะเดินไปในห้องอาหาร
“จัดโต๊ะเลยไหมคะท่านเมดิสัน”
เมดิสันพยักหน้า
“เตรียมเพิ่มให้ฮาเกนด้วย..”
ฮาเกนใช้เวลาอาบน้ำไม่นานเขาก็เดินลงมาที่ห้องอาหาร คนรับใช้ล้วนปลีกตัวออกไปด้านนอกอย่างรู้งาน
ฮาเกนเดินเข้าไปหาเมดิสันก่อนจะอุ้มเธอขึ้นนั่งตักเขา
“ฮาเกน!!..นั่งดีๆ ก่อนค่ะ”
“ไม่เอา…เจ้ามานั่งกับข้า…”
เมดิสันถอนหายใจอย่างเหนื่อยหน่ายก่อนจะยอมนั่งลงบนตักของฮาเกน เขานั้นสวมเพียงชุดคลุมอาบน้ำ ที่ตัวเขายังมีกลิ่นน้ำมันหอมระเหยที่เธอใช้
“ป้อนข้าด้วย…”
“ฮาเกน…เจ้าไม่ใช่เด็ก..”
“หากว่าเจ้าไม่ป้อนข้าก็ไม่กิน!!”
ไอ้คนว่าง่ายเมื่อครู่หายไปไหนกันนะ ตอนนี้เหลือเพียงคนเจ้าเลห์ที่กำลังปั่นหัวของเธอเล่นเท่านั้น!!!
เมดิสันตักซุปขึ้นก่อนจะยื่นช้อนไปจ่อที่ปากของฮาเกน
“ไม่ใช่แบบนี้เมดิสัน…”
เขาอ้าปากงับช้อนของเธอก่อนจะยื่นหน้าเข้ามาหาเมดิสัน แล้วประกบปากกับเธอทั้งๆ ที่มีซุปในปาก
“ฮาเกน…จูบรสซุปนี่ไม่ใช่เรื่องตลกเลยนะ!!”
ฮาเกนหัวเราะ เขาเอื้อมมือไปตักซุปเข้าปากตัวเองก่อนจะกินแบบปกติ
“ข้า…มีความสุขที่ได้ใช้ช่วงเวลากับเจ้านะ…เจ้าทำให้สมองของข้าโล่ง…ข้าไม่เคยคิดเรื่องอื่นเวลาที่อยู่กับเจ้าเลย…”
เมดิสันยิ้มน้อยๆ ให้ฮาเกน
“อ่า…เจ้ายิ้มให้ข้าเช่นนั้นอาจจะแย่ก็ได้”
เมดิสันหัวเราะ ฮาเกนมีความสามารถที่ทำให้เธอมีความรู้สึกที่หลากหลายเวลาอยู่กับเขาจริงๆ
“เจ้าเองก็ต้องระวังตัวให้มาก…งานในคราวนี้อันตราย..”
“แค่เจ้าเป็นห่วงข้าก็พอแล้ว…วางใจเถอะ…ข้ายังอยากใช้ชีวิตอยู่กับเจ้า…ข้าไม่ตายง่ายๆ หรอกน่า”
“อืม…เช่นนั้นก็ดี”
ฮาเกนและเมดิสันกินข้าวจนอิ่ม….ฮาเกนเปิดขวดไวน์ก่อนจะส่งแก้วให้เมดิสัน
“ข้า…ยังไม่อยากดื่ม..”
ฮาเกนหน้ามุ่ย…เขายกไวน์ขึ้นดื่มก่อนจะยื่นหน้าเข้ามาหาเมดิสัน
เมดิสันถอนหายใจอีกครั้งก่อนจะอ้าปากให้เขาลุกล้ำเข้ามาด้านใน ฮาเกนสอดลิ้นเขาไปด้านในพร้อมกับไวน์บางส่วนเขาใช้ลิ้นปลุกเร้าลิ้นของเมดิสัน เมดิสันจูบตอบเขาอย่างนุ่มนวล ไวน์ไหลออกมาจากปากเธอจนเปื้อนชุดนอนที่เธอสวม ฮาเกนค่อยๆ ถอนจูบของเขาออก
“จูบรสไวน์…ดีกว่าจูบรสซุปรึเปล่า..”
เมดิสันหน้าแดงเธอหายใจหอบเล็กน้อย
“ก็…ไม่แย่เท่าไหร่…”
“อ่าา…เสื้อเจ้าเลอะแล้ว…เช่นนี้ข้าคงต้องพาเจ้าไปอาบน้ำ..”
ฮาเกนพูดพร้อมกับช้อนตัวของเมดิสันขึ้น
“ฮาเกนข้ายังไม่อยากอาบน้ำ!!!”
“ได้สิ หากเจ้าจะใจร้อนทำเลย…ข้าก็ยินดี”
“เดี๋ยวก่อนฮาเกน!!!..ทำที่เจ้าว่าหมายถึงทำอะไร!!!”
- ผู้เขียน
