ตอนที่ 3
1048 คำ
ตอนที่ 3
“แต่นิดเคยขอพี่สิริเรื่องนี้แล้วไว้แล้วนะคะว่าต้องหลังแต่งงาน แล้วพี่สิริก็ให้สัญญากับนิดแล้วด้วย” นิธาราทวงคำสัญญาในวันที่เธอตอบตกลงจะหมั้น ส่วนที่เธอยอมหมั้นก็เพราะถูกมารดาพูดย้ำเรื่องบุญคุณ แล้วยังสั่งห้ามไม่ให้เธอปฏิเสธการหมั้น ทำให้เธอได้แต่ยอมทำตามความเห็นชอบของผู้ใหญ่
“ก็พี่รักนิด พี่เลยอยากแสดงความรักกับนิดบ้าง แต่นิดก็ห้ามพี่ตลอด ทำไมล่ะนิด แค่พี่จูบนิดหน่อยก็ไม่ได้เลยหรือไง”
“แต่เราคุยกันเรื่องนี้ไปหลายครั้งแล้วนะคะ แล้วนิดก็คิดว่าพี่เข้าใจแล้วด้วยว่านิดยังไม่พร้อมจริงๆ พี่สิริเห็นใจนิดบ้างเถอะค่ะ”
“ไม่ต้องพูดแล้ว พี่ไม่อยากฟัง” สิริบอกอย่างคนอารมณ์เสีย ก่อนจะหันไปเห็นสาวสวยคนหนึ่ง ที่รู้สึกคุ้นๆ
“นิดขอโทษค่ะที่ทำให้พี่สิริไม่พอใจ” นิธาราเอ่ยบอก แต่ดูเหมือนว่าที่คู่หมั้นหนุ่มจะไม่สนใจฟัง
“นิดอิ่มหรือยัง” สิริหันกลับมาถามว่าที่คู่หมั้นสาวด้วยสีหน้าหงุดหงิด เมื่อสาวสวยคนนั้นหายไปแล้ว
“อิ่มแล้วค่ะ”
เมื่อได้รับคำตอบสิริก็หันไปจัดการค่าอาหารและพากันเดินออกจากร้านอาหารตรงไปยังลานจอดรถและที่นั่นทำให้เขาได้พบกับสาวสวยคนเดิมอีกครั้ง
“นิด พี่เพิ่งนึกได้ว่ามีธุระ นิดกลับเองได้หรือเปล่า แต่อย่าโทรไปฟ้องแม่พี่ล่ะว่าพี่ปล่อยให้นิดกลับเอง” สิริบอกแฟนสาว แต่สายตายังคงมองไปสาวสวยอีกคนหนึ่ง เพราะไม่อยากให้คลาดสายตา
“พี่สิริไปทำธุระเถอะค่ะ นิดกลับเองได้” นิธาราบอกอย่างโล่งใจ เพราะเธอไม่ได้อยากให้เขาไปส่งเช่นกัน ก่อนจะเดินไปเรียกแท็กซี่ที่เข้ามาจอดส่งลูกค้าพอดี
ทางด้านสิริพอรถแท็กซี่แล่นห่างออกไปแล้วเขาก็เดินเข้าไปหาสาวสวยคนนั้นทันที ส่วนสาวสวยเป้าหมายของสิริ ที่จำได้แม่นยำว่านั่นคือเจ้านายจึงบอกเพื่อนที่เพิ่งกลับจากประเทศ หลังจากได้สามีฝรั่งแล้วไปอยู่กับสามีหลายปีกลับไปก่อน ส่วนเธอก็เดินไปทักเจ้านายหนุ่ม
“สวัสดีค่ะคุณสิริ มาทานอาหารที่นี่เหมือนกันเหรอคะ”
“ครับ คุณ...” สิริตอบกลับ ก่อนจะมองสาวสวย มองแล้วก็ถูกใจ แล้วดูท่าผู้หญิงคนนี้ก็คงจะสนใจเขาไม่น้อย ไม่งั้นคงไม่เข้ามาทัก
“พิณแก้วค่ะ เป็นผู้ช่วยเลขาของพี่กมลวรรณ” เจ้าของชื่อยิ้มหวาน
“เหรอครับ ผมขอโทษที่จำไม่ได้ แต่ก็คุ้นๆ หน้าอยู่เหมือนกัน”
“พิณแก้วเพิ่งเข้ามาทำงานได้ไม่กี่วัน คงไม่แปลกที่ คุณสิริจะจำหน้าไม่ได้ แต่เมื่อครู่พิณเห็นคุณสิริดูรีบๆ เชิญคุณสิริเถอะค่ะ”
“ผมไม่ได้รีบ ว่าแต่คุณกำลังจะไปไหน”
“กลับที่พักค่ะ” พิณแก้วตอบจบแล้วก็ยิ้มหวานๆ ให้กับเจ้านายหนุ่ม
“แล้วจะกลับยังไงครับ” คนอยากสานสัมพันธ์ถามรุกต่อในทันที
“พิณจะไปเรียกแท็กซี่ค่ะ ขอตัวก่อนนะคะ” หญิงสาวเตรียมจะยกมือไว้ลาตามมารยาท แต่อีกฝ่ายกลับยื่นมือออกไปกุมมือไว้เป็นเหตุให้เจ้าของมือใจเต้นไม่เป็นส่ำ
“คุณสิริ”
“เดี๋ยวผมไปส่งคุณเอง”
“เอ่อ...”
“ห้ามปฏิเสธ” สิริแสร้งทำเสียงเข้มใส่หญิงสาว
“พิณให้คุณสิริไปส่งก็ได้ค่ะ” สาวสวยหน้าตาจิ้มลิ้มที่เป็นที่ถูกตาต้องใจชายหนุ่มตอบกลับเสียงอ้อมแอ้ม
“งั้นไปที่รถผม” สิริชวนสาวสวยให้เดินไปที่รถ กระทั่งเดินมาถึงรถสิริก็ทำหน้าที่สุภาพบุรุษด้วยการเปิดปิดประตูให้กับสาวสวย เมื่อส่งสาวสวยเข้าไปในรถเรียบร้อยแล้ว สิริก็เหลียวมองรอบๆ ตัวเมื่อรู้สึกเหมือนมีใครมองอยู่ แต่เมื่อไม่พบสิ่งผิดปกติใดๆ เขาจึงเข้าไปนั่งประจำที่คนขับรถ ไม่นานรถก็เคลื่อนตัวออกไปส่งผู้ช่วยเลขาคนสวย และเมื่อมีการไปส่งครั้งแรก ครั้งที่สอง...สามก็ตามมา จนเกิดเป็นความสนิทสนม
******
ที่ห้องทำงาน
คลินท์นั่งมองภาพของสองหนุ่มสาวคู่หนึ่งผ่านหน้าจอโทรศัพท์ด้วยใบหน้าเรียบเฉย ก่อนจะยิ้มนิดๆ เมื่อรับฟังคำรายงานจากลูกน้องว่าเดือนหน้า หนุ่มสาวในภาพจะเข้าพิธีหมั้นหมายกันตามความเห็นชอบของผู้ใหญ่
“อย่าฝันว่าจะได้มีความสุข นิธารา” คลินท์พูดขึ้นด้วยแววตาแข็งกร้าว เพราะมันถึงเวลาแล้วที่เขาจะไปเอาคืนผู้หญิงหน้าเงิน หลังจากเขาต้องทุ่มเทเวลาให้กับลูกชายและงานที่บริษัทแทนผู้เป็นย่าที่วางมือไปหลายปี
“คุณคลินท์จะไปหรือเปล่าครับ” บารอน บอดี้การ์ดหนุ่มเอ่ยถามเสียงเรียบ คาดเดาว่างานนี้เจ้านายไปแน่
“เมียฉันจะหมั้นทั้งที ยังไงฉันก็ต้องไปแสดงความยินดีอยู่แล้ว”
“แล้วผมจะให้คุณคอนนี่จัดการเรื่องการเดินทางให้เจ้านายเลยนะครับ”
“จัดการได้เลย เพราะงานทางนี้ก็ลงตัวแล้ว แล้วระหว่างที่ฉันอยู่เมืองไทย ฉันจะฝากให้คอนนี่ดูแลงานแทน”
“แล้วคุณฟลินท์ล่ะครับ เจ้านายจะพาไปด้วยหรือเปล่าครับ” บารอนหมายถึงทายาทเพียงคนเดียวของเจ้านายหนุ่ม
“ฉันจะพาไปด้วย”
“ครับ”
“นายออกไปได้แล้วบารอน แล้วอย่าลืมจัดการเรื่องการเดินทางให้เรียบร้อยด้วยล่ะ”
“ครับเจ้านาย” บารอนลุกขึ้นยื่นแล้วโค้งศีรษะเล็กน้อย จากนั้นก็เดินออกจากห้องทำงานของเจ้านายหนุ่มไปจัดการตามคำสั่ง ขณะที่เจ้านายหนุ่มก็เอนตัวพิงเก้าอี้ด้วยใบหน้าเคร่งขรึม ก่อนจะยื่นมือไปเปิดลิ้นชักหยิบภาพของอดีตคนรักออกมา
‘คุณต้องชดใช้ความเจ็บครั้งนี้ให้ผม นิธารา’ คลินท์พึมพำเสียงเครียด เขาจ้องมองภาพของอดีตคนรักด้วยความรู้สึกที่ยอมรับว่ายังรักเธอ แต่ความโกรธก็มีมากเช่นกัน
- ผู้เขียน
