ตอนที่ 17
1079 คำ
ตอนที่ 17
“โอ๊ย!” คนถูกเหวี่ยงร้องสุดเสียงเมื่อตัวไปกระแทกกับพื้นอย่างแรง ขณะที่สิริก็เดินตามเข้ามาติดๆ ไม่คิดจะปล่อยให้คู่หมั้นสาวหนีรอดไปได้
“อย่าคิดหนี ถ้าเธอไม่อยากเจ็บตัวไปมากกว่านี้” ขาดคำสิริก็เข้าไปกระชากคู่หมั้นขึ้นจากพื้นแล้วผลักลงบนโซฟา ก่อนจะตามไปทาบทับ สองมือใหญ่จับมือเล็กรั้งขึ้นไปเหนือศีรษะ
“ช่วยด้วย!!” วินาทีที่ปากคู่หมั้นจะทาบทับ นิธาราก็เปล่งเสียงออกมาดังๆ เป็นจังหวะเดียวกลับเสียงเคาะประตูที่รัวเคาะชนิดไม่เกรงใจใครหน้าไหน
ก๊อกๆๆๆๆๆ
“ใครมันมาตอนนี้วะ!” สิริสบถด้วยความโมโห ก่อนระบายความโมโหด้วยการชกเข้าที่ท้องของคู่หมั้นสาว แล้วเดินไปเปิดประตู
“ไอ้ฝรั่ง แกมาทำไม” สิริถามด้วยเสียงห้วนจัด ความโกรธทวีมากขึ้นไปอีกเมื่อออกมาเจอหนุ่มฝรั่ง ศัตรูหมายเลขหนึ่ง!
คลินท์ไม่ตอบ แต่ผลักอีกฝ่ายหลบแล้วเดินเข้าไปในห้องจึงได้เห็นว่าตอนนี้อดีตคนเคยรักตัวงอคลานอยู่บนพื้น
“นิด!” แม้จะโกรธมากแค่ไหน แต่เมื่อมาเห็นเธออยู่ในสภาพนี้ความโกรธก็มลายหายไปจนหมด คลินท์ถลาเข้าไปประคองร่างเล็กเอาไว้
“นิด คุณเป็นอะไรมากหรือเปล่า” คลินท์ถามด้วยน้ำเสียงห่วงใย
“คุณคลินท์ ช่วย...ช่วยฉันด้วย” คนในอ้อมกอดเอ่ยบอกเสียงแผ่วๆ
“แกปล่อยคู่หมั้นของฉันเดี๋ยวนี้” สิริตวาดสั่ง เมื่อเข้ามาเห็นทั้งสองประคองกอดกันก่อนจะบุกเข้าไป หวังกระชากคู่หมั้นออกจากหนุ่มฝรั่ง
“อย่ามาแตะต้องผู้หญิงคนนี้อีก!” คลินท์ตวาดกลับเสียงดังไม่แพ้กัน
“แกนั่นแหละไม่มีสิทธิ์มายุ่งกับผู้หญิงคนนี้!”
“กลับไปซะ!!” คลินท์ไม่อยากโต้เถียงด้วยจึงตวาดไล่ แล้วอุ้มร่างเล็กพาเข้าไปในห้องนอน
“ไอ้ฝรั่ง! แกปล่อยคู่หมั้นของฉันเดี๋ยวนี้” สิริเข้าไปยื้อแย่ง แต่มีหรือจะแย่งไปได้
“ออกไป!” คลินท์ใช้ไหล่กระแทกอีกฝ่ายจนกระเด็น จากนั้นก็พาคนในอ้อมแขนเข้าไปในห้อง ด้านสิริก็มองอย่างแค้นเคือง มั่นใจว่าสองคนนั้นคงไม่ได้เป็นแค่เพื่อนกันแน่ๆ
สิริอาศัยจังหวะที่หนุ่มฝรั่งเดินเข้าห้องตามไปกระชากไหล่หนุ่มฝรั่ง แต่ยังไม่ทันได้ทำอะไรถูกกระชากตัวออกไปจากห้องพัก
“คุณกลับไปซะ!” บารอนที่ลากตัวหนุ่มไทยเหวี่ยงออกจากห้องเอ่ยสั่ง ทางด้านสิริเมื่อลุกขึ้นมาได้ก็มองอีกฝ่ายอย่างไม่พอใจ
สิริเดินเข้าไปหมายจะทำร้ายอีกฝ่าย
“ผมว่าคุณกลับไปซะดีกว่า ผมไม่อยากมีเรื่อง”
สิริชะงัก และเพิ่งจะรู้ตัวว่าตัวเองเสียเปรียบทั้งพละกำลังและรูปร่างจึงยอมถอยห่าง
“ฝากไว้ก่อนเถอะ!” สิริพูดทิ้งท้ายไว้แค่นั้นก็เดินจากไปด้วยความเจ็บใจ
“แล้วเอาไงต่อเพื่อน” โรเจอร์เอ่ยถาม เมื่อเหตุการณ์เข้าสู่ภาวะปกติ
“แกก็รอเจ้านายอยู่หน้าห้องไง ส่วนฉันจะลงไปซื้อกาแฟ แล้วจะเอามาเผื่อ”
“อย่าช้าล่ะเพื่อน” โรเจอร์พูดตามหลัง ก่อนจะมองตามเพื่อนจนอีกฝ่ายหายเข้าไปในลิฟต์ จึงได้ละสายตา แล้วก็ยื่นรอรับคำสั่งเจ้านายอยู่หน้าห้อง
บรรยากาศภายในห้องนอนชวนอึดอัดชอบกล เมื่ออีกคนเอาแต่นั่งจ้องหน้า ราวกับว่าหน้าตาของเธอแปลกประหลาดไปจากคนทั่วไป
“คุณคลินท์ คุณเลิกจ้องฉันได้แล้ว” เจ้าของห้องเอ่ยบอกเสียงประหม่า
“ทำไม” คลินท์ถามกลับเสียงราบเรียบไม่แพ้ใบหน้าของเขา ที่ตอนนี้เจ้าของห้องคนสวย ก็เดาไม่ถูกเหมือนกันว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่
“ฉันว่าควรกลับได้แล้ว ตอนนี้ฉัน...ฉันไม่ได้เป็นอะไรแล้ว” เสียงหวานสั่นตอบกลับไปคนละเรื่อง
“ถ้าผมไม่กลับ คุณจะทำอะไรผม” เจ้าของร่างสูงตอบกลับเสียงเรียบเช่นเดิม โดยไม่คละสายตาไปจากใบหน้าสวย ที่ยังคงมีคราบน้ำตาหลงเหลือให้เห็น แต่ยิ่งมองเขาก็ยิ่งคิดถึงวันเก่าๆ ใบหน้าแสนน่ารักของเธอไม่เปลี่ยนไปเลย ปากหยักกดยิ้มเล็กน้อยจนแทบไม่มองเห็น
“ฉัน...”
“หรือคุณจะโทรแจ้งตำรวจ” คลินท์ตอบแทน
“ฉันอาจจะโทรแจ้งก็ได้ ถ้าคุณทำ...ทำร้ายฉัน” นิธาราเอ่ยตอบด้วยน้ำเสียงไม่มั่นคงนัก สาเหตุก็เพราะสายตาของเขาที่จ้องมองไม่เลิก ก่อนที่เธอจะขยับเปลี่ยนท่านั่ง
“ผมช่วย” คลินท์อาสาด้วยความเต็มใจ
“ฉันขยับเองได้” คำร้องห้ามไม่ได้ผลเมื่อเขาเข้ามาช่วยประคอง
“ยังเจ็บตรงไหนหรือเปล่า” เขาถามเมื่อเห็นสีเหยเกของอดีตคนรัก
“ไม่ค่ะ” นิธาราเอ่ยเสียงอ้อมแอ้ม ก่อนจะบอกให้เขากลับไปอีกครั้ง
“ผมไม่กลับ”
“แต่ฉันไม่ได้เป็นอะไรแล้ว แล้วฉัน...ฉันก็อยากอยู่เงียบๆ คนเดียว”
“กลัวผมจะทำร้ายหรือไง”
“ถ้าฉันจะกลัว ก็ไม่ผิดไม่ใช่เหรอคะ”
“แล้วคุณคิดว่าผมจะทำร้ายคุณแบบไหน”
“ฉันไม่รู้” ตอบไปแล้วก็หันรีหันขวางเพื่อหาทางหนี
คลินท์ยิ้มให้กับท่าทีตื่นกลัวนั่น ก่อนจะขยับเข้าไปนั่งใกล้ๆ ยื่นมือไปยึดคางมนบังคับให้เธอหันมาสบตา
“คุณคลินท์! คุณจะทำอะไร” เอ่ยถามด้วยเสียงตื่นตระหนก พลางปัดมือหนาออกไปแต่ก็ไม่สำเร็จ
“ผมอยากทบทวนความหลังกับคุณ” คลินท์ตอบกลับเสียงทุ้มติดจะแหบพร่า ทั้งที่ความตั้งใจในการมาครั้งนี้ มาเพื่อเอาคำตอบเรื่องไปทำงาน แต่ไม่รู้ทำไมพอได้อยู่ใกล้ๆ เขาก็อยากสัมผัสเธอ
“คุณ!” นิธาราร้องเสียงหลง ก่อนจะเบี่ยงหน้าหลบเมื่ออีกคนโน้มหน้าลงมาใกล้ๆ จนสัมผัสได้ถึงลมหายใจ
“ได้ไหมนิด ถ้าผมจะทบทวนความหลังกับคุณ” คลินท์กระซิบถาม พลางปัดมือเล็กออกไปแล้วโน้มหน้าลงจูบริมฝีปากอิ่ม
นิธารานิ่งราวกับถูกสาปเมื่อถูกจู่โจมแบบไม่ทันได้ตั้งตัว ปล่อยให้เจ้าของริมฝีปากหยักจูบอ้อยอิ่งอยู่นานจนหายใจติดขัด
“อื้อ!” คนถูกปล้ำจูบอยู่นานประท้วงเสียงดังอื้ออึ้งอยู่ในลำคอ มือเล็กทุบตีกายใหญ่พัลวัน แต่เขากลับไม่สะทกสะท้าน
- ผู้เขียน
