ตอนที่ 7
1094 คำ
ตอนที่ 7
“บ่อยค่ะพี่มล ว่าแต่พี่ไปเห็นหรือไปรู้อะไรมาเหรอคะ ถึงมาถามนิดแบบนี้” นิธาราถามกลับหวนคิดภาพแอบถ่ายเหล่านั้นไม่ได้ว่าคนที่ส่งมาให้เธออาจจะเป็นกมลวรรณ
“พี่ไม่ได้เห็นอะไรหรอกนิด พี่ก็แค่ถามดูเฉยๆ พอดีพี่ไปได้ยินพวกพนักงานเม้าท์กันว่าช่วงนี้คุณสิริไม่ค่อยไปรับไปส่งนิด แล้วพอมาวันนี้พี่เห็นสีหน้าคุณสิริไม่ค่อยดี ทั้งที่ก่อนจะมาหานิดคุณสิริยังดีๆ อยู่เลย พี่ก็เลยสงสัย นิดไม่ต้องเก็บคำถามไร้สาระของพี่ไปคิดมากนะ” สุดท้ายแล้วกมลวรรณก็ไม่กล้าบอก เพราะกลัวจะตกงานแล้วเธอก็ไม่เคยเห็นกับตาด้วยว่าสองคนนั้นเกินเลยกันไปถึงไหนแล้ว นอกจากเห็นส่งยิ้มและทักทายกันราวกับคู่รักทุกเช้า แล้วเวลาที่เธอไม่ได้ทำงานอยู่ที่โต๊ะ พิณแก้วก็มักจะหายเข้าไปในห้องทำงานของคุณสิริ
“พี่สิริงานยุ่ง นิดเลยกลับเอง สะดวกกว่าด้วย” ตอบไปแล้วเธอก็อดสงสัยอยู่เหมือนกัน เพราะช่วงนี้พี่สิริโทรมายกเลิกนัดกับเธอตลอด ทั้งที่เป็นคนบอกนัดเธอเอง ทว่าเธอไม่ได้คิดน้อยใจอะไร แต่สิ่งที่เธอไม่พอใจอยู่ตอนนี้ก็พี่สิริวุ่นวายกับชีวิตส่วนตัวของเธอมากเกินไป
“งั้นเหรอ แต่เดี๋ยวพี่ขอไปเข้าห้องน้ำก่อนนะว่าแต่นิดมีเอกสารอะไรจะฝากไปให้คุณสิริหรือเปล่า เอามาได้เลยนะ เดี๋ยวพี่ออกมาแล้วพี่จะเอาไปให้”
“พี่มลไปห้องน้ำเถอะค่ะ ส่วนเอกสารพวกนี้นิดจะเอาไปให้พี่สิริเอง” เพราะเธอต้องให้พี่สิริเซ็นต์แล้วรีบเอากลับมาเลยคิดว่าไปเองดีกว่าใช้คนท้อง
“งั้นพี่ไปห้องน้ำก่อนนะ” กมลวรรณบอกกล่าวจบแล้วก็เดินไปเข้าห้องน้ำ โดยที่ทั้งสองไม่รู้เลยว่าคนที่อยู่ในหัวข้อสนทนาเมื่อครู่ กำลังกอดรัดฟัดเหวี่ยงผู้ช่วยเลขาอยู่ในห้องทำงาน หลังจากพิณแก้วบอกว่ากมลวรรณไปห้องน้ำ
“คุณสิริขา พอแล้วค่ะ” พิณแล้วเอ่ยห้ามเจ้านายหนุ่มที่กอดจูบเธอจนปากแทบช้ำด้วยเสียงพร่า เมื่อยิ่งห้ามเจ้านายหนุ่มก็ยิ่งกอดจูบและมือของเขากำลังลูบไล้เนินเนื้อของเธอ
“พอได้ยังไง คุณฉ่ำขนาดนี้แล้วนะทูนหัว”
“แต่พิณต้องออกไปทำงานนะคะ”
“เดี๋ยวค่อยออกไปทำ” สิริกระซิบเสียงแหบพร่า สองมือก็ไม่ได้อยู่นิ่ง เพราะตอนนี้กำลังฟอนเฟ้นสองปทุมถันของผู้ช่วยเลขา อีกมือก็วุ่นวายอยู่กับร่างกายส่วนล่าง
“ตอนนี้ไม่ได้นะคะคุณสิริ เดี๋ยวพี่มลจะสงสัยเอาถ้าพิณหายเข้ามาในห้องของคุณนานๆ” พิณแก้วพยายามบอกเหตุผลไปอย่างนั้นเอง เพราะเธออยากอยู่ให้เจ้านายหนุ่มรักจนกว่าจะพอใจ แล้วก็หลงเธอจนยกเลิกงานหมั้น แล้วมาหมั้นกับเธอแทน
“แต่ผมต้องการคุณเดี๋ยวนี้” สิริปลดเสื้อผ้าของผู้ช่วยเลขาออกอย่างเร่งรีบ
“คุณสิริ อย่าค่ะ” สองมือเล็กรีบตะครุบมือใหญ่เอาไว้เมื่อเขากำลังหันไปถลกกระโปรงของเธอขึ้น ทั้งที่ตอนนี้ร่างกายของเธอก็พร้อมสำหรับเขาแล้ว
“ผมไม่ไหวแล้วทูนหัว” สิ้นเสียงแหบพร่า ความแข็งกร้าวที่ปวดร้าวก็ถูกปลดปล่อยออกมา “คุณนั่งบนโต๊ะทำงานนะ” สิริจัดแจงท่วงท่าได้แล้วก็เร่งเดินหน้าปลดปล่อยความต้องการที่แสนอัดแน่นของตัวเองทันที เสียงคำรามราวกับคนได้รับบาดเจ็บสลับกับเสียงครวญครางราวกับจะขาดใจของสองหนุ่มสาว ที่กำลังเริงรักกันอย่างถึงพริกถึงขิง ทำให้คนที่กำลังนำเอกสารมาให้ถึงกับยืนตะลึง หลังจากเธอเคาะห้องแล้วไม่ได้เสียงตอบรับจึงถือวิสาสะเปิดประตูเข้ามา
นิธาราพาตัวเองเดินกลับมาที่โต๊ะทำงานในอาการช็อก สองมือก็กอดแฟ้มเอกสารไว้แน่น ไม่คิดเลยว่าพี่สิริจะกล้าทำอะไรแบบนั้นในที่ทำงาน พิณแก้วก็เช่นกัน เธอเห็นเด็กสาวหน้าตาใสซื่อน่ารัก นิสัยก็ดี มีมารยาท แต่ก็อย่างว่า คนเราดูแค่ภายนอกไม่ได้หรอกว่าจิตใจลึกๆ เป็นอย่างไร เหมือนกับใครคนนั้น ที่ปากก็บอกว่ารักเธอสารพัด แต่สุดท้ายก็เป็นแค่คำหวานที่พูดออกมาให้คนโง่ๆ อย่างเธอหลงเชื่อ
“นิด! ทำไมเอาเอกสารไปให้คุณสิริเร็วจัง เอ...หรือว่าพี่ไปห้องน้ำนานเกินไป” กมลวรรณเอ่ยทัก
“พี่มล”
“พี่ทำนิดตกใจเหรอ ขอโทษทีนะ” กมลวรรณเอ่ยขอโทษเมื่อเห็นชัดๆ ว่านิธาราดูตกใจมากทีเดียว
“ไม่ ไม่เป็นไรพี่มล”
“แล้วตกลงนิดเอาเอกสารไปให้คุณสิริหรือยัง ถ้ายังฝากพี่ได้นะ”
“ยะ...ยังเลยพี่มล พอดีนิด...นิดลืมเอกสารอีกชุดหนึ่งเลยกลับมาเอา พี่มล เอ่อ...” นิธาราไม่รู้จะพูดอะไรดีเพื่อจะรั้งให้เลขาของว่าที่คู่หมั้นอยู่ต่อ เพราะกลัวอีกฝ่ายจะกลับไปเจอ เหมือนที่เธอเพิ่งเจอมากับตัว
“มีอะไรเหรอ แล้วนิดไม่สบายหรือเปล่า หน้าตาซีดๆ นะ พี่ว่าไปนั่งพักก่อนดีกว่านะ”
“ได้พักสักหน่อยก็ดีเหมือนกัน พี่มล” นิธาราตอบเสียงแผ่วๆ
กมลวรรณพาคนหน้าซีดไปนั่งพักที่มุมพักผ่อนของพนักงานที่ตอนนี้ไม่มีใครใช้ จากนั้นเธอก็เดินไปชงโกโก้ร้อนๆ มาให้
“โกโก้ร้อนๆ สักหน่อยนะนิด จะได้ดีขึ้น”
“นิดนี่แย่จัง ให้คนท้องมาดูแล”
“อย่าคิดมากเลย พี่เต็มใจดูแลนิด แต่เมื่อครู่นิดไปถึงหน้าห้องทำงานคุณสิริหรือยัง แล้วเห็นพิณแก้วนั่งทำงานอยู่หรือเปล่า พอดีว่าก่อนหน้าที่พี่จะมาหานิด คุณสิริเรียกเข้าไปพบ ไม่รู้เด็กนั้นออกมาหรือยัง เพราะช่วงนี้พิณแก้วชอบหายเข้าไปนานๆ ตาย! พี่นี่พูดบ้าอะไรก็ไม่รู้นิดอย่าไปสนใจเลยนะ” กมลวรรณหยุดพูดก่อนที่จะพลั้งปากบอกความลับของสองหนุ่มสาวออกไปได้ทัน
- ผู้เขียน
