“เมื่อไหร่หนูจะใช้ยานั้นสักที เนี่ยก็เกือบเดือนแล้วหนูก็ยังทำให้เจ้าดินเป็นของหนูไม่ได้เลยนะ” มณีเอ่ยอย่างร้อนใจเมื่อมาหาลูกสะใภ้ในวันนี้ นางมาคนเดียวส่วนสามีกับลมมีงานด่วนที่โรงเลื่อยเลยมาด้วยไม่ได้
“คือหนูขอเวลาอีกสักนิดนะคะคุณแม่”
“แล้วมันเมื่อไหร่ล่ะ หนูอย่าลืมนะว่าหนูมีเวลาจำกัด หนึ่งปีเดินเร็วจะตายไป เผลอแป๊บเดียวก็หนึ่งปีนะลูก อีกอย่างหนูระวังเถอะ ระวังยัยหลินนั้นจะคว้าตาดินไปอยู่ด้วยแบบถาวร”
นางล่ะขัดใจเหลือเกิน ลูกสะใภ้เอาลูกชายไม่อยู่ไม่พอ แถมยังห้ามและกีดกันหลินออกจากลูกชายของนางไม่ได้สักที เพราะคนงานในไร่ต่างก็พูดนินทากันว่าหลินมาหาลูกชายนางทุกวัน และกลับเย็นทุกๆ วัน จะมีอะไรอีกล่ะ ถ้าไม่มีฟ้าผ่ากันตอนกลางวันแสกๆ ส่วนลูกสะใภ้นางน่ะเหรอ เอาแต่อยู่บ้านและออกไปช่วยงานที่บ้านของเธอ พอกลับมาบ้านสาวใช้ก็บอกว่าเอาแต่ทะเลาะกับสามีและบางวันก็ไม่พูดไม่จากันสักคำก็มี
“หนูขอทำใจก่อนนะ
